Ενώ δούλευε ένα σχέδιο του Πούπι Αβάτι, που αργότερα ανατέθηκε στον Σέρτζιο Τσίτι, ο Παζολίνι αρχίζει να ενδιαφέρεται πολύ έντονα για το Εκατόν είκοσι μέρες των Σοδόμων του μαρκήσιου ντε Σαντ. Η ταύτιση με τον Σαντ, τον αποδιωγμένο από μια επανάσταση που εκείνος τόσο προσδοκούσε, καταδιωγμένο από τη δικαιοσύνη, και στη λογοτεχνική και στη δημόσια ζωή του, επιβάλλεται μέσα του. Η ταύτιση ολοκληρώνεται όταν ο Παζολίνι αποφασίζει να αναφερθεί στη φασιστική Δημοκρατία του Σαλό και να ξαναγυρίσει σε ουσιαστικά χρόνια της δικής του ζωής (1943), στα οποία βλέπει το κλειδί για την ερμηνεία της σύγχρονης ιταλικής κοινωνίας.
Το σεξ δεν χρησιμοποιείται κινηματογραφικά ως έκφραση εύθυμης και αναρχικής αθωότητας, αλλά ως όργανο της πολιτικής εξουσίας και της ταπείνωσης (…) Όμως, χρησιμοποιώντας το σεξ ως αλληγορική εικόνα της εξουσίας, τοποθετώντας τη δράση σε φασιστικό περιβάλλον, ο Παζολίνι διαστρεβλώνει, βεβαίως, τον κόσμο του Σαντ. Αναπαριστώντας με εικόνες αφόρητης ωμότητας τις σκηνές που περιγράφει ο Σαντ, που είναι νοηματικές και όχι εικονογραφικές, τον αλλοιώνει. (…) Γιατί ο Σαντ δεν υποτάσσει τον έρωτα στην αλληγορική εικόνα της εξουσίας. Αναλύει τον έρωτα μέσα από το ίδιο το πρίσμα της εξουσίας και της τυραννίας. Για τον Σαντ, δεν υπάρχει θέση του έρωτα έξω από αυτή την εξουσία, ενώ ο Παζολίνι θεωρούσε, φυσικά, ότι η εξουσία είχε εξοντώσει τον έρωτα…
René de Ceccatty: Παζολίνι (Κασταλία)
Το σεξ δεν χρησιμοποιείται κινηματογραφικά ως έκφραση εύθυμης και αναρχικής αθωότητας, αλλά ως όργανο της πολιτικής εξουσίας και της ταπείνωσης (…) Όμως, χρησιμοποιώντας το σεξ ως αλληγορική εικόνα της εξουσίας, τοποθετώντας τη δράση σε φασιστικό περιβάλλον, ο Παζολίνι διαστρεβλώνει, βεβαίως, τον κόσμο του Σαντ. Αναπαριστώντας με εικόνες αφόρητης ωμότητας τις σκηνές που περιγράφει ο Σαντ, που είναι νοηματικές και όχι εικονογραφικές, τον αλλοιώνει. (…) Γιατί ο Σαντ δεν υποτάσσει τον έρωτα στην αλληγορική εικόνα της εξουσίας. Αναλύει τον έρωτα μέσα από το ίδιο το πρίσμα της εξουσίας και της τυραννίας. Για τον Σαντ, δεν υπάρχει θέση του έρωτα έξω από αυτή την εξουσία, ενώ ο Παζολίνι θεωρούσε, φυσικά, ότι η εξουσία είχε εξοντώσει τον έρωτα…
René de Ceccatty: Παζολίνι (Κασταλία)
2 σχόλια:
Η παρουσίαση του βιβλίου από το greekbooks.gr
«Όσοι, όπως εγώ, είχαν την μοίρα να μην ερωτεύονται σύμφωνα με τον κανόνα, καταλήγουν να υπερεκτιμήσουν το θέμα του έρωτα. Κάποιος φυσιολογικός μπορεί να υπομείνει - τι τρομερή λέξη - την αποχή από τον έρωτα, τις χαμένες ευκαιρίες, αλλά σε εμένα, η δυσκολία να ερωτευτώ μετέτρεψε σε εμμονή την ανάγκη να ερωτεύομαι, γιατί η λειτουργία δημιούργησε υπερτροφία στο όργανο, ενώ στην εφηβεία μου, ο έρωτας μου φαινόταν μια άπιαστη χίμαιρα».
Η ζωή του Πιέρ Πάολο Παζολίνι (1922-1975), σκηνοθέτη, μυθιστοριογράφου, θεωρητικού της τέχνης και της λογοτεχνίας, εκτυλίχθηκε και ως τραγικό πεπρωμένο και ως σύμβολο της πιο γενναιόφρονης ελευθερίας. Αυτή τη γενναιότητα την πλήρωσε ακριβά με σκάνδαλα, δίκες και τέλος ως θύμα μιας μυστηριώδους δολοφονίας, σε μια παραλία της Όστια, μια νύχτα του Νοέμβρη.
~~~~~~~~~~~~
Την μετάφραση του βιβλίου έκανε ο Προκόπης Σοφράς.
Προηγούμενες καταχωρήσεις για τον Πιερ Πάολο Παζολίνι:
198, 199, 200, 201, 202, 203 και 204
Δημοσίευση σχολίου