Etienne Benassi (Κροατία)ΑΛΕΞΗΣ: Μα δεν είπες ότι είναι εδώ κοντά το ιδιαίτερο;
ΣΤΑΘΗΣ: Ε, κοντά είναι το Μαρούσι. Δεν είναι μακριά.
ΑΛΕΞΗΣ: Στάθη, έχεις κάτι;
ΣΤΑΘΗΣ: Ναι. Όχι.
ΑΛΕΞΗΣ: Έχεις ή δεν έχεις;
ΣΤΑΘΗΣ: Ιδιαίτερο;
ΑΛΕΞΗΣ: Όχι,πρόβλημα.
ΣΤΑΘΗΣ: Όχι … πρόβλημα…Δηλαδή, δεν έχω ιδιαίτερο.
ΑΛΕΞΗΣ: Ιδιαίτερο πρόβλημα ή ιδιαίτερο μάθημα;
ΣΤΑΘΗΣ (ξαφνικά υψώνει τον τόνο της φωνής): Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα. Και δεν έχω ιδιαίτερο μάθημα στο Μαρούσι. Έχω εδώ κιντά…
ΑΛΕΞΗΣ: Πρόβλημα;
ΣΤΑΘΗΣ: Όχι, μάθημα.
ΑΛΕΞΗΣ: Συγγνώμη, γιατί έχω καταμπερδευτεί.
ΣΤΑΘΗΣ: Καλύτερα να φύγω να πάω στο ιδιαίτερο. Μη με ρωτήσεις, δεν είναι στο Μαρούσι, είναι εδώ κοντά.
ΑΛΕΞΗΣ.:Το μάθημα.
ΣΤΑΘΗΣ: Ναι.
ΑΛΕΞΗΣ: Το πρόβλημα δεν βλέπω πού είναι.
ΣΤΑΘΗΣ: Αλέξη, σου είπα ψέμματα. Δεν έχω ιδιαίτερο μάθημα.
ΑΛΕΞΗΣ: Έχεις όμως ιδιαίτερο πρόβλημα. Μη μου πεις «όχι». Αυτό το βλέπω.
ΣΤΑΘΗΣ: Αλέξη, θέλω να κάνουμε έρωτα.
Θανάση Παπαθανασίου-Μιχάλη Ρέππα: Safe Sex. Το σενάριο της ταινίας (Μοντέρνοι καιροί)
7 σχόλια:
Tο βιογραφικό των Παπαθανασίου και Ρέππα είναι από το www.safecompany.gr:
Γεννήθηκαν και οι δυο το 1959.
Ο Θανάσης Παπαθανασίου στην Ορεστιάδα του Έβρου. Σπούδασε Πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Φοίτησε επίσης για ενάμιση χρόνο στη σχολή κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου.
Ο Μιχάλης Ρεππας γεννήθηκε στο Λουτράκι Κορινθίας. Σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Φοίτησε και αυτός για ένα χρόνο στη σχολή κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου και εργάζεται παράλληλα σαν ηθοποιός. Από το 1987 συνεργάζονται γράφοντας και σκηνοθετώντας για το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
Συμμετείχαν ακόμα με κείμενα τους σε πολλές θεατρικές επιθεωρήσεις τηλεοπτικές εκπομπές και συνεργάστηκαν σε μουσικές παραστάσεις με την Δήμητρα Γαλάνη, τον Κώστα Μακεδόνα, τον Γιώργο Μαρίνο και την Αφροδίτη Μάνου.
Από το site του 41ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης:
17/11/2000
O συγγραφέας Xρήστος Xωμενίδης δήλωσε πως επέλεξε να προλογίσει τη συνέντευξη Tύπου για την ταινία Safe Sex, περιμένοντας τις επικρίσεις για την επιλογή του αυτή, λόγω των γνωστών σχολίων που έχουν ακουστεί όλον αυτόν τον καιρό για τη ταινία. Θεωρεί πως όλη η συζήτηση γύρω από το Safe Sex, γίνεται γιατί η ταινία είχε αναμφισβήτητη επιτυχία, φτάνοντας στο 1.200.000 εισιτήρια. "Aυτό, όμως, που έχει σημασία είναι οι προθέσεις των δημιουργών της, που είναι οι ίδιες μ' αυτές όλων των μεγάλων ορθόδοξων δημιουργών", τόνισε ο συγγραφέας και πρόσθεσε: "Eπιθυμία τους ήταν να απεικονίσουν την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, υπερβάλλοντας ίσως κάποιες στιγμές, αλλά όχι ξεφεύγοντας. Δεν πρόκειται για μια σουρεαλιστική ταινία, αλλά για μια ταινία που με πολύ μαστοριά -ως προς το σενάριο και ως προς το ύφος- γίνεται ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Πετυχαίνει, μάλιστα, να μας κάνει να συμπάσχουμε με τους ήρωές της. Tο σημαντικό δε είναι ότι έχει γερές βάσεις".
O Mιχάλης Pέππας, παίρνοντας το λόγο, εξέφρασε τη σύμφωνη γνώμη του και πρόσθεσε πως όλες οι ταινίες -είτε το θέλουν, είτε όχι- είναι γεννήματα μιας κατάστασης, την οποία και εκφράζουν. Tο σημαντικό είναι η καλλιτεχνική βούληση που υπάρχει από πίσω. O πολυπράγμων δημιουργός δήλωσε πως και ο Θανάσης Παπαθανασίου και ο ίδιος θέλουν να αποποιηθούν την παρομοίωσή τους με το δίδυμο Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου. "Δεν μπορεί να υπάρξει νέος Xορν, νέα Λαμπέτη, νέος Aυλωνίτης κλπ. Δεν μπορεί δηλαδή να υπαρξει κάτι νέο -με την έννοια του ομότιμου- στον καλλιτεχνικό χώρο. Aυτό γίνεται μόνο στα καταναλωντικά προΐοντα", είπε χαρακτηριστικά. Δήλωσε, επίσης, πως τα καλλιτεχνικά προΐοντα δεν είναι δυνατόν να βαθμολογηθούν. Ως εκ τούτου, η συμμετοχή τους σε φεστιβάλ και η υποψηφιότητά τους για βραβεία, γίνεται για λόγους προώθησης. "Eφόσον δεν μπορώ να κατανοήσω την ιδέα της βαθμολογίας των ταινιών, δεν μπορώ να πω και με ποια κριτήρια γίνεται αυτή", είπε ερωτώμενος. Eξήγησε δε πως η ταινία τους προβάλλεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Eλληνικού Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αφού αυτό περιλαμβάνει σύμπασα την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή και επιπλέον γιατί πολλοί συντελεστές της ταινίας είναι υποψήφιοι για διάφορα βραβεία και δεν θα ήταν σωστό οι σκηνοθέτες να τους στερήσουν αυτή την ευκαιρία. O ίδιος, όπως αποκάλυψε, δεν πιστεύει ότι θα κερδίσει κάποιο βραβείο, είναι αισιόδοξος, όμως, για τους άλλους συνεργάτες του.
O Mιχάλης Pέππας θεωρεί πως η επιτυχία είναι και θέμα "συγχρονισμού". Eξήγησε πως το Safe Sex είναι μια σπονδυλωτή ταινία γιατί δεν θέλησαν να εστιάσουν σε μία μόνο ερωτική σχέση, αλλά να μιλήσουν για το μεγαλύτερο φάσμα της ερωτικής απελπισίας. Tόνισε πως επέλεξαν ιστορίες εξαιρετικά συνηθισμένες και κοινότυπες και γι' αυτό η ταινία τους είναι ρεαλιστική, χωρίς μεγάλες υπερβολές.
O Θανάσης Παπαθανασίου εξήγησε πως ο τίτλος της ταινίας είναι ειρωνικός. "H ταινία δεν αφορά το σεξ, αλλά τον έρωτα, όπου ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια", είπε.
…
Πρόκειται για το σενάριο της σεξοκωμωδίας που σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία, (και, αργότερα, απετέλεσε τη βάση για το ομώνυμο τηλεοπτικό σήριαλ) αν και σύμφωνα με πολλές κριτικές της εποχής, η ταινία δεν ήταν “κινηματογράφος” αλλά μεταφορά της τηλεοπτικής “ευκολίας” στο σινεμά.
Η ταινία, που έκανε πρεμιέρα στις 22 Οκτωβρίου του 1999, απέκτησε και την δική της σελίδα στο ίντερνετ, «η συνέχεια της ταινίας» όπως την είπαν, και σύμφωνα με την διαφημιστική εταιρία που την ανέλαβε, στόχος της ήταν «να διευρύνουν το διάλογο γύρω από το θέμα της ταινίας μέσα από πολλούς τρόπους συμμετοχής και επικοινωνίας».
Στο πλαίσιο αυτού του στόχου, μέσα από αυτή την ηλεκτρονική σελίδα, υπεβλήθη ερωτηματολόγιο με ερωτήσεις όπου οι ερωτώμενοι επέλεγαν μία από τις πολλαπλές απαντήσεις του.
Τα αποτελέσματα, μέχρι την ημερομηνία που καταγράφτηκαν, και όπως δημοσιεύονται στο site, είναι τα παρακάτω:
* Ρομαντικοί και βιτσιόζοι οι Έλληνες
Στην ερώτηση: «ποιο από τα 8 διαφορετικά ζευγάρια της ταινίας σας αντιπροσωπεύει καλύτερα στη δική σας σχέση;» οι δύο δημοφιλέστερες επιλογές που επιλέχθηκαν από τους 2.244 συνολικά επισκέπτες που απάντησαν μέχρι σήμερα ήταν το «ρομαντικό» και το «βιτσιόζικο» που προτίμησαν αντίστοιχα το 22,1% και 20,5% των συμμετεχόντων. Αντίθετα το «μικροαστικό» ήταν το ζευγάρι που συγκέντρωσε τις λιγότερες προτιμήσεις, με μόλις 2,4%.
* 1 στους 3 σοκάρεται στη θέα ομοφυλόφιλου ζευγαριού
Στην ερώτηση: «εσείς πως αισθάνεστε στη θέα ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού» από τους 372 που ψήφισαν το 38,7% απαντά «άνετα», ένα 27,2% απαντά «αδιάφορα», ενώ ένα 34,1% απαντά «σοκαρισμένα».
* Μεγάλη σημασία στα ερωτικά παιχνίδια
Στην ερώτηση «πόση σημασία δίνετε εσείς στα ερωτικά παιχνίδια;» επί συνόλου 473 απαντήσεων που δόθηκαν μέχρι σήμερα, το 72,5% θεωρεί ότι έχουν «μεγάλη σημασία». Αντίστοιχα για το 14,4% των απαντήσεων τα ερωτικά παιχνίδια έχουν «μικρή σημασία» ενώ για το 13,1% δεν έχουν καθόλου σημασία.
* Απόδειξη αγάπης η ζήλια
Στην ερώτηση: «για εσάς η ζήλια είναι:» από τους 554 που απάντησαν το 45,8% εκτιμά ότι είναι «απόδειξη αγάπης» 30,3% τη θεωρεί «καταπίεση», 13,5% «αφορμή για απάτη», ενώ μόλις το 10,4% θεωρεί τη ζήλια «αφορμή για χωρισμό».
* Το τηλεφωνικό σεξ δεν είναι διαστροφή
Στην ερώτηση: «ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο επικρατέστερος λόγος ώστε κανείς να το ρίξει στο τηλεφωνικό σεξ;» από συνολικά 676 που ψήφισαν μέχρι σήμερα το 28,5% πιστεύει ότι είναι η «περιέργεια» αυτή που ωθεί στο τηλεφωνικό σεξ, ενώ με μικρές διαφορές έρχονται και οι άλλες απαντήσεις: 27,9% προτείνει τη «μοναξιά» σαν αιτία, 26,1% τη «ρουτίνα στη σχέση» ενώ, αξίζει να σημειωθεί, ότι μόνο το 17,5% θεωρεί ότι το τηλεφωνικό σεξ είναι «διαστροφή».
* 1 στους 3 λέει «γιατί όχι» σε ομαδικό έρωτα
Στην ερώτηση «εσείς θα συμμετείχατε σε μία ομαδική ανταλλαγή εμπειριών;» επί συνόλου 601 ατόμων που συμμετείχαν το 43,4% απάντησε «ποτέ», το 34,3% απάντησε «γιατί όχι» ενώ ένα εντυπωσιακό 22,3% απάντησε «οπωσδήποτε». Τα υψηλά ποσοστά αυτών που δεν αρνούνται τον ομαδικό έρωτα μάλλον αποδίδονται σε υπερεκπροσώπηση του αντρικού πληθυσμού έναντι του γυναικείου...
* «Θα πούλαγα και το κορμί μου για ένα πήδημα»
Χαρακτηριστικές είναι οι απαντήσεις που έδωσαν επισκέπτες των σελίδων στην ερώτηση «εσείς μέχρι που θα φτάνατε για ένα πηδηματάκι» από τις εκατοντάδες απαντήσεις ξεχωρίσαμε ορισμένες όπως:
«Αν ήμουν η Τσιαμήτα θα έκανα και παγκόσμιο ρεκόρ...»
«Μέχρι την Αυστραλία»
«Θα έδινα το ένα μου νεφρό!»
«Θα πούλαγα και το κορμί μου για ένα πήδημα»
Η περιγραφή είναι από το safecompany.gr:
SΑFE SEX - Μια κοινωνία που το κάνει αλλά δεν το ευχαριστιέται...
To "Safe sex" είναι μια κωμική κινηματογραφική ταινία με θέμα τα κυρίαρχα μοντέλα ερωτικής συμπεριφοράς σήμερα. Τόπος η Αθήνα, χρόνος ο ενεστώτας. H ταινία καταγράφει, με κωμικό πάντα τρόπο, το πώς ερωτεύονται, πώς κάνουν σεξ και πώς χωρίζουν σήμερα οι άνθρωποι μέσα από μια τοιχογραφία που σχηματίζεται από την παράλληλη εξέλιξη 8 περίπου ιστοριών. Οι ιστορίες αυτές, που είναι άλλες σχετικά εκτεταμένες και άλλες πολύ σύντομες, έχουν πάντα σαν θέμα τον έρωτα ή τον ερωτισμό και χωρίζονται σε δυο βασικές κατηγορίες:
Η πρώτη θεματική κατηγορία, που είναι και η μεγαλύτερη σε όγκο αφορά μικρές ερωτικές περιπέτειες καθημερινών ανθρώπων του σήμερα και έχουν σαν σκηνογραφικό χώρο διαμερίσματα, γραφεία, χώρους εργασίας κλπ.
Οι ιστορίες της δεύτερης θεματικής κατηγορίας, είναι κατά βάσιν σύντομα και χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που διαδραματίζονται στους χώρους παραγωγής ερωτικών προτύπων, τον χώρο δηλαδή του θεάματος (κανάλια, περιοδικά, διαφημιστικές εταιρείες, πορνοβιομηχανία).
Το Safe Sex «έκοψε»1.400.00 εισιτήρια ξεπερνώντας ακόμη και τον Τιτανικό σε προσέλευση κοινού.
Μερικές δημοσιευμένες κριτικές για την ταινία:
...Το πρώτο γκολ στα πιο πρόσφατα πυροτεχνήματα του ελληνικού κινηματογράφου το έβαλε το «Safe sex» πριν από επτά χρόνια. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου έκλεισε την πόρτα στους Ρέππα - Παπαθανασίου αλλά εκείνοι πέτυχαν, επιμένοντας ότι αυτό που έλειπε από τον κόσμο ήταν η σεξοκωμωδία. Το «Safe sex» έκανε τον κόσμο να γελάσει μεταφέροντας τον τηλε-χαβαλέ του καναπέ στα καθίσματα των κινηματογραφικών αιθουσών. Μόνο που κάποιοι τότε έκαναν το λάθος να πιστέψουν ότι όντως άνοιξε νέους διαδρόμους στο μίζερο ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο.
…
Γιάννης Ζουμπουλάκης – ΤΟ ΒΗΜΑ, 08/10/2006
~~~~~~~~~~~~
Safe Sex και Safe Cinema
Μια ταινία όπου όλοι θα γελάσουν κάποια στιγμή, ακόμη και εκείνοι που θα τη βρουν χοντροκομμένη. Κανείς δεν θα τη βρει όμως προκλητική ή επαναστατική. Δεν θα ταράξει τα νερά κανενός, δεν θα βάλει σε καμιά σκέψη κανέναν. Είναι μια ταινία τελείως ασφαλής. Πρέπει να παραδεχτούμε, όμως, ότι δεν προσβάλλει, δεν γελοιοποιεί τις καταστάσεις, αντίθετα -και της το αναγνωρίζουμε- στέκεται με απέραντη τρυφερότητα απέναντι στους ήρωες. Το ενοχλητικό σε αυτή την ταινία δεν είναι ότι οι σκηνοθέτες της δεν ξέρουν να χειριστούν δεξιοτεχνικά τη μηχανή λήψης. Αυτό, το ελληνικό κοινό συνηθισμένο από την τηλεόραση και τον παλιό "καλό" ελληνικό κινηματογράφο, δεν το καταλαβαίνει και εμείς, ειλικρινά, δεν περιμέναμε και πολλά πράγματα επ' αυτού. Αυτό που μας ενόχλησε είναι οι σεναριακές αδυναμίες, που δεν τις περιμέναμε. Οι παράλληλες ιστορίες μένουν ξεκρέμαστες, χωρίς να τις διακρίνει σεναριακή ωριμότητα και εξέλιξη. Αυτές καθαυτές δεν είναι κακές. Και ανθρώπινες και ζεστές είναι. Κάποιες φαίνεται ότι έχουν δουλευτεί αρκετά και ευχαριστούν περισσότερο από τις άλλες. Η ιστορία με τα δύο παντρεμένα ζευγάρια ή αυτή με το ροζ τηλέφωνο και τη "γουντιαλενική" αντίδραση της συζύγου, φαίνονται να έχουν αρχή, μέση και τέλος. Συγχρόνως, εμπεριέχουν το στοιχείο της ανατροπής και της έκπληξης. Οι άλλες ιστορίες δεν οδηγούνται πουθενά. Ο ένας απατά τον άλλον. Εντάξει. Και μετά; Κρατώντας τη δομή της σαπουνόπερας και των ελληνικών τηλεοπτικών σειρών, η ταινία αφήνει αυτή την άσχημη αίσθηση του κουτσομπολιού της γειτονιάς. Μικραίνει τον κόσμο μας. Δεν αντιλέγω ότι οι αίθουσες είναι γεμάτες. Οι θεατές δεν παρατηρούν και δεν τους ενδιαφέρει να παρατηρήσουν την γκρίζα εντονότατη διαφήμιση (συνηθισμένοι από τις τηλεοπτικές διαφημιστικές διακοπές).
...
Ηλέκτρα Βενάκη - IN.GR
~~~~~~~~~~~~
Ο κινηματογράφος πάει... τηλεόραση, ή μάλλον η μικρή οθόνη υποκρίνεται ότι είναι σινεμά, αποκτά μακρόστενο πλαίσιο, και το «Safe Sex», χωρίς υπόθεση, χωρίς κινηματογραφική αισθητική, χωρίς σενάριο, με κλεμμένες τις ωραιότερες ιδέες (εύκολα θα αναγνωρίσετε τα «Στιγμιότυπα» του Όλτμαν ή το «Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου» του Γούντι Αλεν) και με ανύπαρκτες ερμηνείες, απογειώνεται, κόβοντας περισσότερα από 1.000.000 εισιτήρια πανελληνίως. Αν πρέπει να του βρούμε αρετές, θα τις αναζητήσουμε σε ένα, δυο ξεκαρδιστικά σκετς (καλύτερο από όλα το επεισόδιο στο sex-shop με μία ανεπανάληπτη Σπεράντζα Βρανά), καθώς και στην τρυφερότητα με την οποία οι συγγραφείς προσεγγίζουν τους ήρωες. Αν οφείλουμε να προσάψουμε κάτι σε όλους ανεξαιρέτως τους συντελεστές -από παραγωγούς μέχρι ηθοποιούς- θα εστιάσουμε στο γεγονός ότι με αβάσταχτη ελαφρότητα βαφτίζουν την επαναλαμβανόμενη (και έως ένα βαθμό ρηχή) διασκέδαση που προσφέρουν πότε «θέατρο» και πότε «κινηματογράφο», τσουβαλιάζοντας έτσι τα είδη της τέχνης και διαβρώνοντας το αισθητήριο του θεατή.
Μίλτος Σαλβαρλής - HITECH
Δύο εβδομάδες πριν βγει η ταινία στις αίθουσες η Βένα Γεωργακοπούλου γράφει στην Ελευθεροτυπία (4/10/1999):
Δεν θα πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που πηγαίνει σινεμά και να μην έχει μάθει ότι το φοβερό δίδυμο Θανάσης Παπαθανασίου-Μιχάλης Ρέππας έχει έτοιμη την πρώτη ταινία του. «Safe Sex» ο τίτλος, δηλαδή ασφαλές σεξ, αν και απ' ό,τι φαίνεται μόνο σιγουριά και ασφάλεια δεν διακρίνει τις ζωές των σαράντα (!) ηρώων.
Μια ολόκληρη στρατιά σημερινών νευρωτικών Aθηναίων κυκλοφορεί στην ταινία ανά δύο, ανά τρεις. Ερωτεύονται, κάνουν σεξ, χωρίζουν. Τα κλασικά. Τα πολύ κλασικά. Μόνο που άλλη χάρη έχει να βλέπεις τη δική σου καθημερινή γελοιότητα να την ερμηνεύει ο Χρυσομάλλης, ας πούμε, και η Λουιζίδου και ο μισός πληθυσμός της ελληνικής τηλεόρασης και του θεάτρου. Αλλη χάρη έχει να αφήνεις τον Ρέππα και τον Παπαθανασίου να διαλογίζονται πάνω στον έρωτα, από το να προσπαθείς να αντλήσεις από τα δικά σου αβαθή αποθέματα του χιούμορ.
Η ταινία βγαίνει στις αίθουσες στις 22 Οκτωβρίου. Μέχρι τώρα οι Ρέππας - Παπαθανασίου μόνον επιτυχίες έχουν γνωρίσει. Στην τηλεόραση («Τρεις Χάριτες» και «Δις εξαμαρτείν») και στο θέατρο («Μπαμπάδες με ρούμι», «Βίρα τις άγκυρες»). Το «Safe Sex» έρχεται να αποδείξει ότι τα όνειρά τους τράφηκαν από τη μεγάλη οθόνη. Μακάρι να αποδείξει ότι κι αυτή η γλώσσα, η κινηματογραφική, τους θέλει.
Ετσι κι αλλιώς οι δύο νεαροί δεν κωλώνουν πουθενά. Με τη κωμωδία τούς έχουμε ταυτίσει κι αυτοί στο δράμα έχουν το μυαλό τους. Το καινούργιο θεατρικό έργο τους «Ο Εβρος απέναντι» θα ανέβαινε αυτόν το χειμώνα στο «Εμπρός» των Μπαντή, Καταλειφού, Οικονομίδου.
~~~~~~~~~~~~
Στη συνέχεια, μεταφέρει τις απαντήσεις που έδωσε σε σχετικές ερωτήσεις της το συγγραφικό και σκηνοθετικό δίδυμο:
Το «Safe Sex», όπως μου εξηγούν ένα φωτεινό πρωινό οι δυο σεναριογράφοι και σκηνοθέτες, κινείται σε τρεις άξονες (ποιος είπε ότι οι «άξονες» και τα «επίπεδα» απασχολούν μόνον τους αποφοίτους της σχολής Σταυράκου;). Ο πρώτος είναι ο άξονας της καθημερινότητας των ηρώων.Ο δεύτερος είναι «η ιδεολογική πάλη μεταξύ ρομαντισμού και επιστημονικότητας». Και ο τρίτος είναι ένα «παράλληλο σχόλιο των χώρων εκπομπής ερωτισμού», δηλαδή της τηλεόρασης και της διαφήμισης.
- Είναι σαν να σχολιάζετε τον ίδιο σας τον εαυτό. Κι εσείς κομμάτι της τηλεόρασης είστε.
Παπαθανασίου: Οσο και όλοι μας. Πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να μην καταλαβαίνεις ότι η τηλεόραση διαμορφώνει ερωτικά πρότυπα.
Ρέππας: Δεν έχει σημασία αν είχαμε επί κάποια χρόνια ένα τηλεοπτικό ημίωρο δικό μας. Ολοι ζούμε κάτω από την επιρροή αυτών των προτύπων των ερωτικών, συνειδητά ή ασυνείδητα.
- Γιατί διαλέξατε για την πρώτη σας κινηματογραφική εξόρμηση το θέμα του έρωτα, του σεξ;
Ρέππας: Ο έρωτας μας είχε απασχολήσει γενικότερα. Το «Δις εξαμαρτείν» ήταν μια δουλειά που αφορούσε καθαρά τον έρωτα. Ηταν τότε που συνειδητά αποφασίσαμε το όποιο ταλέντο μας να δημιουργούμε κωμικές αντιθέσεις να το χρησιμοποιήσουμε για να ασχοληθούμε με ένα συγκεκριμένο θέμα και όχι ως αυτοσκοπό. Δηλαδή, οι «Τρεις χάριτες» ήταν ένα μηχανάκι, που κάθε Τρίτη αποδείκνυε τον ίδιο του τον εαυτό.
- Θέλει κάτι να μας πει το «Safe Sex»; Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που γράφουν για την τηλεόραση, εσείς έχετε συνήθως μια άποψη, μια ματιά που θα την έλεγα πολιτική πάνω στα πράγματα.
Ρέππας: Σε σύγκριση με τις «Τρεις χάριτες» στο «Safe Sex» είμαστε πιο σκηροί, πιο πικροί. Εβλεπα τώρα στις επαναλήψεις του το «Δις εξαμαρτείν» και έλεγα, βρε Θανάση, πού είναι το κέφι μας, πού είναι η χαρά μας;
Παπαθανασίου: Ισως να μεγαλώσαμε... Στο «Δις εξαμαρτείν» η ματιά μας πάνω στον έρωτα ήταν γεμάτη αισιοδοξία. Υπήρχε η αίσθηση ότι αυτό το γαμημένο «εδώ και τώρα» μπορεί να συμβεί, ότι μπορείς κάποια στιγμή να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να ζήσεις αυτό που συνήθως σου απαγορεύουν οι κοινωνικές συμβάσεις, οι ανάγκες, μα πρώτα απ' όλα ο ίδιος σου ο εγωισμός.
Το «Safe Sex» είναι, αντίθετα, το γελοίο δράμα 26 ανθρώπων, που είναι απόλυτα εγκλωβισμένοι στο δικό τους αίτημα. Το γέλιο, αλλά και το δράμα, βγαίνει από τον τρόπο της ασυννενοησίας τους, από τον τρόπο που καταστρέφει ο ένας τον άλλον.
(συνέχεια)
Ρέππας: Αν υπάρχει στο «Safe Sex» ένα πόιντ ιδεολογικό είναι το εξής. Στη δεκαετία του '60 ο έρωτας είχε εμπόδια. Δημιουργούνταν ο καταστάσεις δυστυχίας ακριβώς επειδή υπήρχαν απαγορεύσεις. Αυτή τη στιγμή είμαστε μπροστά στον παραλογισμό να έχει αρθεί σχεδόν το 80% των απαγορεύσεων και η ευτυχία να δείχνει εξίσου μακριά. «Γιατί πάσχουν όλοι αυτοί; », είπατε και μόνη σας όταν είδατε το τρέιλερ. Μου άρεσε αυτό που είπατε, ότι, δηλαδή, βγαίνει μια απελπισία, ότι δεν βγαίνει ότι εδώ θα κατουρηθούμε στο γέλιο.
- Δεν σώζεται ούτε ένας; Δεν υπάρχουν μικρά χάπι- εντ;
Ρέππας: Υπάρχουν δύο έρωτες, που διασώζονται, ο ένας γιατί πατάει σε ένα απόλυτο ψέμα και ο άλλος γιατί είναι από μόνος του ψεύτικος -είναι ο έρωτας της Καστάνη για έναν TV σταρ.
[…]
- Το «Safe Sex» είναι μια ταινία καθαρά ρεαλιστική; Δεν υπάρχουν στοιχεία παρωδίας και γκροτέσκου;
Ρέππας: Οχι, όχι. Η γραμμή είναι ο χαμηλόν τόνων ρεαλισμός, που ζητάει το σινεμά από μόνο του. Το σινεμά σαν εκφραστικό μέσο πιστεύω ότι δεν πολυσηκώνει τη φαρσοκωμωδία. Το σπίτι της φάρσας είναι περισσότερο το θέατρο.
Παπαθανασίου: Η φάρσα σπάνια πετυχαίνει στόν κινηματογράφο. Το «Σώσε», ένα τόσο ωραίο θεατρικό έργο, στον κινηματογράφο ήταν σκέτη μαλακία. Το θέατρο δέχεται πιο εύκολα τη σύμβαση. Ακόμα και η τηλεόραση, που λόγω, ίσως, του τρικάμερου, δανείζεται πολλά από τα τερτίπια του θεάτρου, έχει φιλοξενήσει πολλές φορές με επιτυχία φάρσες. Αλλωστε κι εμείς στην τηλεόραση διακριθήκαμε και για τη χρήση φαρσικών μοτίβων.
- Εχετε κάποιο κινηματογραφικό πρότυπο-ένα είδος σινεμά που σας πάει πολύ;
Ρέππας: Αν λέγαμε ότι μας πάει ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν θα μας έλεγαν σχιζοφρενείς.
Παπαθανασίου: Και ο Φελίνι μας αρέσει.
- Εννοώ ταινίες ανάλογες με τις δικές σας.
Pέππας: Πολλές. Από τον Γούντι Αλεν μέχρι τον Ερίκ Ρομέρ, που μου αρέσει πολύ, αλλά είναι κολλημένος σε ένα γαλλικό μπλα μπλα που δεν μας πάει ως Eλληνες.
Παπαθανασίου: Η ιστορία σού δείχνει τον τρόπο που θα την χειριστείς κινηματογραφικά. Η ιστορία και η γλώσσα σου.
Δημοσίευση σχολίου