Γιάννης Τσαρούχης.
ΔΕΝ Θ’ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ
Η ομορφιά σου είναι μέσα μου
Γι’ αυτό όταν σε βλέπω παθαίνω μεταλλάξεις
Όμως σε λίγο αλίμονό σου
Μέσα μου είναι και ο μαθητής
Που αναζητάει τον δάσκαλο
Μα τι να με διδάξεις
Μαθητευόμενε μάγε
Ωραίε σαν άγαλμα ελληνικό
Γι’ αυτό όταν κατεβάζεις το φερμουάρ
Για να γδυθείς την αριστοτεχνική σου σάρκα
Δεν μένει τίποτα
Όταν γδύνεσαι την πέτρα που σμιλεύτηκες
Δεν είσαι τίποτα
Γι’ αυτό δεν θ’ ανταμώσουμε ποτέ
Άγαλμα νέο-ελληνικό μου
Τίποτα
Δημήτρης Ποταμίτης: Ποιήματα 1964-2003 (Καστανιώτης)
3 σχόλια:
Πώς χάνουμε το δίκιο μας
του Δημήτρη Ποταμίτη
"Eίχε δίκιο και το 'χασε" έλεγε ο λαός, τους παλιούς εκείνους καιρούς, που ήταν σοφός. "Τι να κάνουμε... Αφού δεν κρατιόταν και επέτρεψε στην αδρεναλίνη να τον οδηγήσει σε τέτοιες συμπεριφορές, που τον κάνανε να χάσει το δίκιο του, το κρίμα στο λαιμό του". Τα πράματα είναι απλά.
Εκεί που τα πράματα δεν είναι απλά, καθόλου απλά, που γίνονται σχεδόν "καφκικά", είναι άλλη περίπτωση: Nα χάνεις το δίκιο σου, όχι όμως με την ευθύνη της αδρεναλίνης. Θα προσπαθήσω να αποδείξω το αξίωμα: Tι γίνεται όταν έχεις δίκιο, το διατυπώνεις - χωρίς αδρεναλίνη - αλλά κανείς δεν το δημοσιεύει; Τι γίνεται όταν έχει διαταραχθεί το γενικό περί δικαίου αίσθημα; Τι γίνεται όταν οι "προκατασκευασταί" της μοίρας σου έχουν διαμορφώσει έτσι τα πράγματα που, ή αλλοιώνουν την εικόνα του δικαίου και του άδικου, ή οδηγούν τα μυαλά του κόσμου στο δέντρο, για να μη δει το δάσος; Tι γίνεται όταν θεσμοθετούν το δίκαιο με βάση τα μέτρα εαυτών και της παρέας τους, όταν έκαναν τον κόσμο να ξεκινάει, όχι από το ποιόν αλλά από την ετικέτα που έχουν αυτοί τοποθετήσει στον καθένα; Ti γίνεται όταν σου αρνούνται τον διάλογο, αλλά και όταν τον καταδέχονται, τον στρέφουν δεξιοτεχνικά, όχι επί της ουσίας αλλά σ' έναν κυκεώνα παραφιλολογίας, εξομοιώσεως των πάντων, κοινώς και παροιμιακώς σε "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε";
...
[απόσπασμα]
Από το λογοτεχνικό περιοδικό "η λέξη" - τ. 107, Ιανουάριος 1992
Ερωμένες Ερινύες
(απόσπασμα)
Ιδού οι τέσσερις ερωμένες μου
Οι τέσσερις Ερινύες μου
Η Ψευδαίσθηση
Χαρούμενος παιγνίων σκίουρος
Η Αίσθηση
Μελοδραματική πριμαντόνα αστραπόβροντη
Η Ζωή
Αμαρτία επιμιχθέντων χρωμάτων
Η Λογική
Θάνατος κι εξαγνισμός
Αναπαραγωγή ψευδαίσθησης
...
Δημήτρης Ποταμίτης
(aπό την "Λέξη" – τ.164/165, Οκτ.2001)
Δημήτρης Ποταμίτης: Επί των ερειπίων
Άλλο να θέλω κι άλλο να μπορώ
Είπα στον μικρό Αντώνιο
Μπορώ σημαίνει δύναμη
Κι η δύναμη είναι ανεξέλεγκτη
Συγκεκριμένη στο σκοπό της
Ενώ η θέληση διαβρώνεται
Από προβοκάτορες του μυαλού
Προβλέψεις, φόβους, ενοχές
Ναρκισσισμούς, συνήθειες
- Είπα στον μικρό Αντώνιο -
Δάσκαλος πού δίδασκα κάποτε
Βαρέθηκα να ακούω ιδέες
Και αποφάσεις συνεδρίων
Για επιστροφή στα αρώματα
Και να σε βλέπω να υποτιμάς την όσφρηση
Να δίνεσαι εκεί ακριβώς που κανένας δεν σε οδηγεί
Ούτε καν το έστικτο του Τειρεσία εαυτού σου
Όταν πέρασα από δίπλα σου ας με κρατούσες
Γιατί με σταύρωσες
Ψάxνοντας για νέους Μεσσίες
Βουλιάζοντας σε κούκλας αγκαλιές
Ενώ η καρδιά μου έτοιμη να σπάσει
Τώρα θρηνείς τα ερείπια
Πού εσύ καθιέρωσες
Όμως εγώ θα 'μαι τουλάxιστον εδώ,
Καί θα ξέρω πώς είναι αυτός ο κόσμος
Όταν εσύ θα 'xεις βουλιάξει στην παραίσθηση
Και θα μιλώ στο Θεό
Έτσι όπως θα αγγίζω τα φτερά μιας πεταλούδας
Ενώ εσύ φυγόκεντρος
Να κορυφώνεις την άβυσσο αντί να την υποτάζεις
Τελικά υπάρχει Θεός -
Το χέρι μου είναι εδώ
Να εξαγνίσει την ιερή πέτρα.
-η λέξη – τ. 122, Ιούλιος ‘94
Δημοσίευση σχολίου