Τι να συμπεράνει, λοιπόν κανείς για μια κουλτούρα, οι νόμοι της οποίας εξέφραζαν μια βαθιά ριζωμένη ανησυχία για την παιδεραστία, ενώ δεν την απαγόρευαν ξεκάθαρα; Μια κουλτούρα στην οποία οι διαθέσεις και οι αξίες γύρω από την παιδεραστία κυμαίνονταν από τους διάφορους βαθμούς επιδοκιμασίας, όπως, για παράδειγμα, στο Συμπόσιον του Πλάτωνα, έως το στυγνό ρεαλισμό του Αριστοφάνη και την άποψη του Αριστοτέλη ότι το να νιώθει ένας άνδρας ηδονή σ’ έναν παθητικό σεξουαλικό ρόλο είναι μια παθολογική, νοσηρή κατάσταση η οποία αποκτάται με τη συνήθεια και συγκρίνεται με το να μασάει κανείς τα νυχια του ή να τρώει χώμα ή στάχτες; Μια κουλτούρα δεν είναι μια ομοιογενής ενότητα’ δεν υπήρχε μια και μοναδική στάση των Αθηναίων απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Η μεγάλη ποικιλία των διαθέσεων και τα αλληλοσυγκρουόμενα πρότυπα και πρακτικές που διαπιστώσαμε, αντιπροσωπεύουν τις διαφωνίες, τις αντιφάσεις και τις ανησυχίες οι οποίες συνιστούν το εύτακτο χάος ενός σύνθετου πολιτισμού. Δε θα έπρεπε να τις αποφεύγουμε με ορθολογικές εξηγήσεις. Εάν τις μετατρέπαμε σε ένα τακτοποιημένο, συνεκτικό και με εσωτερική συνέπεια σύστημα, θα μειώναμε απλώς το βαθμό κατανόησης της ποικίλης φύσης της αθηναϊκής ομοφυλοφιλίας.
David Cohen: Νόμος, Σεξουαλικότητα και Κοινωνία. Η επιβολή της ηθικής στην κλασική Αθήνα. (ΙΣΤΟΡΗΤΗΣ/κάτοπτρο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου