John Anderson (Αυστραλία)ΠΗΔΑ ΠΡΟΤΟΥ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ
Του κινδύνου η αίσθηση δεν πρέπει να χαθεί:
ο δρόμος είναι βέβαια και σύντομος κι απόκρημνος,
όσο ομαλός κι αν φαίνεται από δώθε.
Αν θέλεις κοίταξε, όμως πρέπει να πηδήξεις.
(….)
Τα ρούχα που τα θεωρούν σωστά να τα φορείς
δεν είναι ούτε συνετά ούτε φτηνά,
όσο δεχόμαστε να τα φορούμε σαν τα πρόβατα
με δίχως ποτέ νύξη για όσους έχουνε χαθεί.
Πολλά θα ‘λεγε κανείς για την κοινωνική ευπρέπεια,
μα το να χαίρεσαι όταν κανείς δεν είναι γύρω
είναι πιο δύσκολο κι απ’ το να κλαις.
Κανείς παρών για να σε δει, όμως θα πρέπει να πηδήξεις.
Μύριες οργυιές μια μοναξιά στο βάθος της
στηλώνει το κρεβάτι σου, αγαπητέ μου:
Μόλο που σ’ αγαπώ, θα πρέπει να πηδήξεις.
Της σιγουριάς μας το όνειρο θα πρέπει να χαθεί.
W.H. Auden: [ΠΟΙήΜΑΤΑ] (Κέδρος)
Μετάφραση: Αντώνης Δεκαβάλλες
1 σχόλιο:
(από το ίδιο βιβλίο)
Νανούρισμα
Γύρε το κοιμισμένο σου κεφάλι, αγάπη μου,
μέσα στην άπιστη αγκαλιά μου.
Πυρετοί κι ο χρόνος καταλύουν
την ατομική ομορφιά στοχαστικών
παιδιών, κι ο τάφος αποδείχνει
τόσο εφήμερη τη νιότη.
Όμως μες στην αγκαλιά μου ωσότου να χαράξει
άφησε το ζωντανό πλάσμα να γύρει,
ένοχο, θνητό, αλλά για μένα
ό,τι πανέμορφο.
Ψυχή και σώμα όρια δεν έχουν
για τους εραστές τους ξαπλωμένους πάνω
στην ανεκτική μαγευτική πλαγιά της
στη συνηθισμένη τους μέθη.
Βαρύ το όραμα που η Αφροδίτη στέλνει
υπερούσιας συμπάθειας,
συμπαντικής αγάπης κι ελπίδας,
ενώ μια αφηρημένη επίγνωση ξυπνάει
ανάμεσα σε παγετώνες και σε βράχια
την έκσταση τη σαρκική στον ερημίτη.
Βεβαιότητα και πίστη
όταν σημάνουν τα μεσάνυχτα, περνούν
σαν κραδασμοί καμπάνας,
και του συρμού οι παράφρονες
βράζουν τη βαρετή τη δασκαλίστικη κραυγή τους.
Κάθε δεκάρα από το κόστος
τα φοβερά χαρτιά όλα προλέγουν
πως θα πληρωθεί, μα όχι απ’ αυτή τη νύχτα.
Ούτε ένας ψίθυρος, ούτε μια σκέψη,
ούτε ένα φιλί, ούτε ματιά δεν θα χαθεί.
Ομορφιά, μεσάνυχτα, και το όραμα πεθαίνει.
Άφησε της αυγής οι άνεμοι όπως πνέουν
απάλαφρα τριγύρω από το ονειρευάμενο κεφάλι σου
μια τέτοια μέρα καλωσόρισμα να δείξουν που
το μάτι και το χτυποκάρδι να την ευλογήσουν
και να βρούνε πως μας φτάνει ο θνητός μας κόσμος.
Τα ξερά τα μεσημέρια βρίσκουν
ακούσιες δυνάμεις να σε θρέφουν.
Νύχτες της ύβρης σε αφήνουν να περνάς
να σε θωρεί κάθε αγάπη ανθρώπινη.
(1937)
~~~~~~~~~~~~
Στην Ανθολογία Ομοερωτικών Ποιημάτων Η ΕΛΞΗ ΤΩΝ ΟΜΩΝΥΜΩΝ (ανθολόγηση & μετάφραση: Ρήγας Κούπα), που αναφέρθηκε στο σχόλιο της καταχώρησης Νο. 297, και στο κεφάλαιο Το ζευγάρι, περιέχεται το περίφημο ποίημα του Όντεν "Funeral Blues" (Επικήδειο Μπλουζ).
Δημοσίευση σχολίου