Bernard CathelinΤο φθινόπωρο του 1914 γνωρίζει την ποιήτρια Σοφία Παρνόκ, μια δυναμική αλλά και κάπως επιθετική τριαντάχρονη γυναίκα, η οποία δεν κρύβει τα ομοφυλοφιλικά της ένστικτα και της οποίας το έργο έχει ήδη κάποια επιτυχία. Από την πρώτη στιγμή η Μαρίνα γοητεύεται από αυτό το παράτολμο πλάσμα. (…) Κολακευμένη από το ενδιαφέρον μιας συναδέλφου που είναι εξίσου έμπειρη στα χάδια και στην ποίηση, η Μαρίνα εμφανίζεται παντού μαζί της και χαίρεται να σκανδαλίζει τους σεμνότυφους επιδεικνύοντας τις προτιμήσεις της. Εξάλλου, ακόμα κι εκείνοι που καταδικάζουν την ελευθεριότητά της υποκλίνονται μπροστά στην προσωπικότητα της. Με τα κοντοκομμένα καστανά μαλλιά της, το φαρδύ πρόσωπό της και το ευθύ βλέμμα της, μάλλον επιβάλλεται με την παρουσία της παρά γοητεύει.
Ανρί Τρουαγιά: Μαρίνα Tσβετάγιεβα (Μεταίχμιο)
3 σχόλια:
Από την KAΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1 Iουνίου 2003
Γράφει η Τιτίκα Δημητρούλια
...
Eκρηκτικός λόγος
Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα έζησε για την ποίηση και με την ποίηση μόνο. Αυτήν την παθιασμένη αφοσίωσή της στην υπόθεση της ποίησης αναδεικνύει η βιογραφία του Ανρί Τρουαγιά, ο οποίος περιγράφει με τη γνωστή αφηγηματική του δεξιοτεχνία τη σκοτεινή και ενδεή ζωή της, που διαπνεόταν όμως πάντα από ύψιστα ιδεώδη και πάθη, τον εκρηκτικό της λόγο που απευθύνεται στο μέλλον.[...]
Η ελληνική μετάφραση παρουσιάζει ένα παράδοξο: οι τίτλοι των συλλογών της ποιήτριας ή των εντύπων δεν παρατίθενται στα ρωσικά (σε λατινική μεταγραφή) ή στα ελληνικά, αλλά στα γαλλικά· το ίδιο και οι τίτλοι έργων που κυκλοφορούν εντούτοις στα ελληνικά, όπως οι «Καλές συνοικίες» του Αραγκόν. Μια μεταφραστική αστοχία στην κατά τα άλλα ρέουσα και συνεπή ελληνική μετάφραση.
Aπό ΤΑ ΝΕΑ, 13/9/2003
Περίπλοκη ζωή, περίπλοκη ποίηση. Μια διαρκώς εξεγερμένη ψυχή που χάθηκε τραγικά. Μαρίνα Τσβετάγιεβα, η πιο «καταραμένη» από τους Ρώσους ποιητές που έζησαν τη δοκιμασία της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σοβιετικού καθεστώτος. Ο Ανρί Τρουαγιά, έμπειρος βιογράφος, συγκρατημένα χειμαρρώδης, αισθαντικά εμπεριστατωμένος, μας προσφέρει την ευκαιρία να ζήσουμε αναγνωστικά την περιπέτεια μιας δύστροπης, διχασμένης ψυχής. Έκλεισα το βιβλίο (Εκδόσεις Μεταίχμιο) και σκέφτηκα: Το αίτημα των ιδεολογιών για μια ενσυνείδητη συμμετοχή του δημιουργού στην Ιστορία, όπως το είδαμε να επιβάλλεται στον 20ό αιώνα, τι αποτέλεσμα έδωσε; Ποιητές που ανταποκρίθηκαν σε αυτό, με αγνή πίστη και αυταπάρνηση, λησμονήθηκαν αμέσως μόλις οι ιδέες ηττήθηκαν από την ίδια τη ζωή. Κι ας ήταν δίκαιη ακόμα και η αντίληψη για τη στρατευμένη τέχνη που έθετε ένα σοβαρό ζήτημα - την κοινωνική λειτουργικότητα του καλλιτεχνήματος. Στην περίπτωση της Ρωσίας, ποιοι εξέφρασαν την ιστορία; Την οδύνη ενός λαού; Όσοι έμειναν έξω από ιδεολογίες και μίλησαν προσωπικά. Το προσωπικό τους δράμα ενσάρκωσε το κοινό δράμα. H Τσβετάγιεβα, εκ των υστέρων, είναι το βασανισμένο πρόσωπο και της λευκής και της κόκκινης Ρωσίδας. Δεν βγάζω κανένα συμπέρασμα, διαπιστώσεις κάνω. Ας είμαστε πιο προσεκτικοί. H Ιστορία έχει τον δικό της μηχανισμό, πιο διαβρωτικό και πιο απρόβλεπτο απ' ό,τι ίσως νομίζουμε. Μήπως τη συγχέουμε κάποιες φορές με τη δραματική επικαιρότητα; Μήπως υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από τη βούληση, που συνεχώς υφαίρπει, στο πεδίο της καλλιτεχνικής δημιουργίας; Που ενεργεί έξω από το εγώ και μπορεί να ανατρέπει κάθε μας θέληση ή βεβαιότητα; Ακόμα και τη δική μου, αυτήν που είμαι έτοιμος να διατυπώσω. Γιατί ξαφνικά σκέφτομαι τον Μαγιακόφσκι και άλλους, που από τη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση έφτασαν να στέκουν πλάι στην Τσβετάγιεβα, σήμερα, για λόγους όμως διαφορετικούς από αυτούς που οι ίδιοι θα ήθελαν.
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
H περιγραφή του βιβλίου από το site της Πρωτοπορίας
Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα, μία από τις μεγαλύτερες ποιήτριες του 20ού αιώνα, γεννήθηκε το 1892 στη Μόσχα. Η μοίρα αυτής της απρόβλεπτης και χειμαρρώδους γυναίκας, που παντρεύτηκε έναν εθελοντή του Λευκού Στρατού, είναι άρρηκτα δεμένη με την ταραγμένη ιστορία της Ρωσίας. Ασυμβίβαστη με τις ηθικές επιταγές της εποχής της, αντίθετη με την επανάσταση, ζει για πολύ καιρό στην εξορία. Σύγχρονη του Πάστερνακ, του Μάντελσταμ, του Γκόρκι, της Αχμάτοβα, θαυμάστρια του Μαγιακόφσκι, αυτή η αιωνίως ερωτευμένη γυναίκα επιμένει να εξυμνεί τις μεγάλες ιδέες, τις ομορφιές της φύσης και τη μυστηριώδη διδαχή του θανάτου.
Το 1941, ύστερα από πολλές περιπέτειες, επιστρέφει στη Ρωσία, όπου και δίνει τραγικό τέλος στη ζωή της.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού, ο Τρουαγιά αποτίει στην ουσία φόρο τιμής στη Μαρίνα Τσβετάγιεβα, η οποία το 1957, δεκαέξι χρόνια μετά το θάνατό της, ανακηρύχθηκε εθνική ποιήτρια της Σοβιετικής Ένωσης. «Ο Τρουαγιά μάς δείχνει πως η ποίηση της Τσβετάγιεβα είναι στην πραγματικότητα μια αυτοπροσωπογραφία».
Δημοσίευση σχολίου