Bernard Buffet (Γαλλία).
Η ΞΕΝΗ
Μιλάει τραχιά για τ’ άγρια πέλαγά της
που έχουν δεν ξέρω τι είδους φύκια κι άμμους’
προσεύχεται χωρίς όγκο και βάρος,
γερασμένη σα να ‘ταν να πεθάνει.
Αυτός ο κήπος που αλλόκοτο μάς έφτιαξε,
κάκτους και χόρτα που σαλτάρουν έχει βγάλει.
Ζωηρεύει απ’ την ανάσα της ερήμου
και μ’ ένα πάθος αγαπάει που τη λευκαίνει,
που δε μιλάει γι’ αυτό και που αν μιλούσε
θε να ‘μοιαζε σαν άλλου άστρου το χάρτη.
Θα ζήσει ογδόντα χρόνια ανάμεσά μας
μα θα ‘ναι πάντα σα μόλις να ‘χει φτάσει,
μιλώντας μια λαχανιασμένη γλώσσα
που την καταλαβαίνουν μόνο ζούδια.
Και θα πεθάνει ανάμεσά μας κάποια νύχτα,
΄π πιο πολύ θα υποφέρει, με μονάχα
το πεπρωμένο της για μαξιλάρι,
από ‘να θάνατο βουβό και ξένο.
Γκαμπριέλα Μιστράλ / Χιλή
Ηλίας Ματθαίου: Ποίηση Ισπανόφωνης Αμερικής. Από τον Χοσέ Μαρτί έως τον Οκτάβιο Πας (Γνώση)
Μιλάει τραχιά για τ’ άγρια πέλαγά της
που έχουν δεν ξέρω τι είδους φύκια κι άμμους’
προσεύχεται χωρίς όγκο και βάρος,
γερασμένη σα να ‘ταν να πεθάνει.
Αυτός ο κήπος που αλλόκοτο μάς έφτιαξε,
κάκτους και χόρτα που σαλτάρουν έχει βγάλει.
Ζωηρεύει απ’ την ανάσα της ερήμου
και μ’ ένα πάθος αγαπάει που τη λευκαίνει,
που δε μιλάει γι’ αυτό και που αν μιλούσε
θε να ‘μοιαζε σαν άλλου άστρου το χάρτη.
Θα ζήσει ογδόντα χρόνια ανάμεσά μας
μα θα ‘ναι πάντα σα μόλις να ‘χει φτάσει,
μιλώντας μια λαχανιασμένη γλώσσα
που την καταλαβαίνουν μόνο ζούδια.
Και θα πεθάνει ανάμεσά μας κάποια νύχτα,
΄π πιο πολύ θα υποφέρει, με μονάχα
το πεπρωμένο της για μαξιλάρι,
από ‘να θάνατο βουβό και ξένο.
Γκαμπριέλα Μιστράλ / Χιλή
Ηλίας Ματθαίου: Ποίηση Ισπανόφωνης Αμερικής. Από τον Χοσέ Μαρτί έως τον Οκτάβιο Πας (Γνώση)
1 σχόλιο:
H Xιλιανή ποιήτρια Γκαμπριέλα Μιστράλ (1889 – 1957) ήταν η πρώτη λατινοαμερικανίδα που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1945) και η πέμπτη βραβευμένη γυναίκα στην ιστορία του θεσμού. Δημοσιογράφος, εκπαιδευτικός, διπλωμάτις και φεμινίστρια, η Γκαμπριέλα Μιστράλ, στα ποιήματά και τα δοκίμιά της, υμνεί την παιδική ηλικία, την μητρότητα, και τη γυναίκα, συχνά, με ομοερωτικές αναφορές. Κυρίως αυτοδίδακτη και με μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη των σπουδών της – ξεκίνησε το δημοτικό σχολείο όταν ήταν ήδη 15 ετών –, δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή της (Sonetos de la muerte) σε σχετικά νεαρή ηλικία και κέρδισε το πρώτο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του Σαντιάγκο «Juegos Florales» το 1914.
Σταδιοδρόμησε στην εκπαίδευση και έγινε γνωστή από τις δημοσιεύσεις των δοκιμίων της για τη γυναικεία φιλία, στον επαρχιακό τύπο στην αρχή, και λίγο αργότερα από έργα της που συμπεριλήφθηκαν σε σχολικά κείμενα. Ως εκπρόσωπος σε θέματα γυναικείων σπουδών και καλλιτεχνικής έκφρασης, η φήμη της ξεπέρασε τα χιλιανά σύνορα, έγινε δημοφιλής, απέκτησε κύρος και τον «τίτλο» της «αγίας δασκάλας» της Λατινικής Αμερικής.
Το 1922 αποδέχθηκε την πρόσκληση του Μεξικανού εκπαιδευτικού και διανοούμενου José Vasconceles να συμβάλει στην αναδόμηση της εκπαιδευτικού συστήματος του μετεπαναστατικού Μεξικού, διαμορφώνοντας την διδακτέα ύλη δημοτικού σχολείου θηλέων. Στo Μεξικό συνοδευόταν από την γραμματέα και, επί μακρόν διάστημα, συνοδό της, γλύπτρια Laura Rodig. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής της απέσπασε την προσοχή του Ισπανιστή καθηγητή Federico de Onís, του Πανεπιστημίου Κολούμπια, που της ζήτησε να δημοσιεύσει συγκεντρωμένα τα ποιήματά της. Με την έκδοση αυτή (Desolation -1922) η Γκαμπριέλα Μιστράλ καθιερώνεται διεθνώς. Ακολουθούν διαλέξεις στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, νέες ποιητικές συλλογές, ανώτατη εκπαιδευτική και διπλωματική καριέρα, ταξίδια. Η κορυφαία τιμητική διάκριση με το βραβείο Νόμπελ επισφράγισε την σημαντική παρουσία της στην Λογοτεχνία και η πατρίδα της την τίμησε με το εθνικό βραβείο λογοτεχνίας το 1951, με διακρίσεις, ακαδημαϊκό τίτλο όσο ήταν εν ζωή και με τριήμερο εθνικό πένθος και αποτύπωμα της μορφής της σε δημόσιες τοιχογραφίες και σε χαρτονομίσματα, μετά το θάνατό της.
Τα τελευταία χρόνια ερευνητές από τον χώρο των φεμινιστικών σπουδών διερευνούν, μέσα από τη ζωή και το έργο της, την περσόνα της Μιστράλ, και κάποιοι θεωρούν τον λεσβιασμό της ως «κοινό μυστικό» ενώ κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι δεν έχει διαπιστωθεί ακόμα. Ωστόσο, η ογκώδης αλληλογραφία της Μιστράλ με την Victoria Ocampo, μαρτυράει ένα πάθος που θυμίζει την Βιρτζίνια Γουλφ, ενώ η σχεδόν ερωτική γοητεία που της ασκεί η έγκυος γυναίκα, η αποστροφή της προς τον γάμο, και άλλες ομοερωτικές ενδείξεις αποτυπώνονται και στο ποιητικό και το πεζό έργο της.
Πηγές: poetryconnection.net, reference.com, glbtq com, freeglossary.com, poemhunter.com
Δημοσίευση σχολίου