Τετάρτη, Ιανουαρίου 04, 2006

No 251

Image Hosted by ImageShack.us
.
Τα βαθιά, αστραφτερά γκρίζα της μάτια ήταν σαν να με ρουφούσαν ολόκληρη – να με μετρούσαν. Ένιωθα ολότελα κυριαρχημένη από τη δύναμή της – και ηλίθια, απελπιστικά αδέξια και ηλίθια. Τα μαύρα της μαλλιά ήταν χτενισμένα σ’ έναν ψηλό κότσο, αλά Πομπαδούρ, και μέσα τους έλαμπαν παράξενες σγουρές, τεθλασμένες, λευκές ραβδώσεις, που τα έκαναν να μοιάζουν σαν το τρίχωμα περσικής κατσίκας η κάποιου άλλου ζώου με μεταξωτό μαλλί. Δεν άντεχα την παιχνιδιάρα περιέργεια των ματιών της, κι έτσι κάρφωσα το βλέμμα μου σ’ ένα περιδέραιο από λαξεμένους αμέθυστους που φορούσε μέσα από το τετράγωνο ντεκολτέ του φουστανιού της. Φαντάζομαι πως είχα απομείνει να την κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια, γιατί εκείνη είπε ξαφνικά: «Μήπως σ’ ενοχλεί αυτό το κολιέ; Αν είναι, να το βγάλω».

Γουίλα Κάθερ: Ο θανάσιμος εχθρός μου (Νεφέλη)

4 σχόλια:

XYZ είπε...

καλή αρχή και πάλι...

Ανώνυμος είπε...

(...Καλή νέα αρχή και από μένα και συγχαρητήρια για την επιμελημένη δουλειά σας, που μου δίνει την ευκαιρία να μαθαίνω και να συμμετέχω σε μια αξιόλογη προσπάθεια)
* * *

Η περιγραφή του βιβλίου από το greekbooks.gr

H ιστορία μιας ρομαντικής αγάπης που εξελίχθηκε σε θανάσιμο μίσος. Mία λεπτή και διεισδυτική σπουδή στη γλυκύτατη αλλά και σκληρή τιμωρία που ορίζει πολλές φορές τον έρωτα. Η μυθική ζωή της γοητευτικής Μάιρα, στην μυθιστορηματική Αμερική των αρχών του αιώνα μας ιδωμένη μέσα από το βλέμμα της νεαρής, αθώας, αλλά ευαίσθητης Νέλλυ. Ένα δραματικό αριστούργημα από την λαμπερή του αρχή, ως το συγκλονιστικό και ανατρεπτικό του τέλος.

Ανώνυμος είπε...

Από ΤΟ ΒΗΜΑ της 8ης Νοε. 1998

Στην εποχή της παχύσαρκης λογοτεχνίας το λεπτό έργο της Γουίλα Κάθερ (1873-1947) υπενθυμίζει ότι ένα μικρό βιβλίο μπορεί να είναι τόσο μεγάλο ώστε να χωράει περισσότερο όγκο απόλαυσης από τη φαινομενική χωρητικότητά του.

Γράφει ο Άρης Μαραγκόπουλος

[...]
Μια γλώσσα εξαιρετικά απλή και, τέλος, μια αφήγηση συνοπτική· το βιβλίο δεν ξεπερνά τις 100 σελίδες. Ωστόσο ­ σπεύδω να προκαταλάβω τον αναγνώστη ­ μια εξαιρετική λογοτεχνία. Λογοτεχνία μεταφρασμένη με κομψότητα από τη δόκιμη Κατερίνα Σχινά και μάλιστα ­ το πιο σημαντικό ­ με τα ίδια ανθεκτικά υλικά αισθαντικότητας και λογοτεχνικότητας που συγκροτούν το πρωτότυπο.

Δεν γνωρίζω να έχει μεταφραστεί άλλο βιβλίο της αμερικανίδας συγγραφέως Γουίλα Κάθερ (1873-1947) στην Ελλάδα. Η Κατερίνα Σχινά, που επέλεξε το έργο στα πλαίσια της νέας σειράς της «Νεφέλης» που διευθύνει η ίδια (Σελάνα - Γυναίκες συγγραφείς του κόσμου), δίνει στο εισαγωγικό της σημείωμα επαρκή στοιχεία εργοβιογραφίας. Το πιο σημαντικό απ' αυτά είναι η σαφής κριτική θέση της Γουίλα Κάθερ που συνοψίζεται στο μυθιστόρημα που ίδια αποκάλεσε «demeuble», δίχως περιττή «επίπλωση», με την πειστικότητά του να απορρέει από τη μέγιστη οικονομία της ρητορικής του.

«Ο θανάσιμος εχθρός μου» αποτελεί όντως αριστουργηματική ενσάρκωση demeuble αφήγησης. Τα πρόσωπα σκιαγραφούνται με αδρές περιγραφές, αυστηρά καθηλωμένες στα όρια της συμμετοχής τους στην εξέλιξη της ιστορίας. Οι χώροι, τα σπίτια, οι δρόμοι, η πόλη περιγράφονται εξίσου λιτά, στα δυσδιάκριτα σχεδόν όρια του ψυχικού ισοδύναμου των ηρώων που δρουν εντός τους.
[...]

...ως γνωστόν, τίποτε το εντυπωσιακό δεν συμβαίνει από μέρα σε μέρα. Το εξαιρετικό διαπιστώνεται στο μάκρος της μεγάλης διάρκειας. Αυτή είναι μια τεκμηριωμένη (ιστορική πρωτίστως) αλήθεια. Αλλά η πραγματικότητα δεν υπακούει πάντα σε παρόμοια λογικά τεκμήρια. Οι άνθρωποι βιάζονται, επιθυμούν να εξασφαλίσουν το εξαιρετικό στην καθημερινότητά τους και συχνά ­ όπως η Μάιρα Ντρίσκολ ­ εκβιάζουν την πραγματικότητα επιχειρώντας να «κατασκευάσουν» στην κυριολεξία το εξαιρετικό με τα υλικά της πενιχρής καθημερινότητας.
...

ReyCorazón είπε...

Να σας ευχαριστήσω για τις ευχές σας και με τη σειρά μου να ευχηθώ να έχουμε ένα όμορφο 2006.