Έριχνε μια ψιλή κρύα βροχή κι εγώ κοίταζα τους αγαπημένους δρόμους μετά από ένα ολόκληρο τρίμηνο. Φορούσα τις πυζάμες μου και τη ρόμπα μου αποπάνω. Έφευγα χωρίς γύψους, αλλά δεν πατούσα δυνατά τα πόδια μου, γιατί δεν μου επιτρεπόταν. Οι άλλοι συζητούσαν εύθυμα, καθώς με πηγαίναν. Εγώ είχα απορροφηθεί ολότελα από το θέαμα της ζωής στους δρόμους. «Άλλαξε η μόδα στα μπουφάν» έλεγα μέσα μου, καθώς έβλεπα τους πρώτους νεαρούς να πηγαίνουν μέσα στη βροχή. Τι ωραία που περπατούσαν!
Και τώρα πώς θα έμπαινα στο σπίτι; Με απασχολούσε μυστικά ο τρόπος του κουβαλήματός μου από το αυτοκίνητο μέσα στο σπίτι, όπου περίμενε η μάνα μου, έχοντας κάνει χαλβά. Ο φόβος του κουβαλήματος, το απέναντι ανασηκωμένο κουρτινάκι, το κατάψυχρο σχόλιο, με παρέλυε. «Αυτός!» Όταν όμως ο Απόστολος και ο Γιώργος με κουβαλούσαν οι καημένοι με την καρέκλα, σαν ένα είδος Ίντι Αμίν, είναι ζήτημα αν μας είδε κανένας. Η αδιαφορία της Αθήνας είναι ανατριχιαστική. Το σπίτι ήταν λαμπρό, αλλά μικρότερο από όσο το θυμόμουν. Το χριστουγεννιάτικο ασημί δέντρο στολισμένο και πάλι. Η Αρλέτα εκεί, η Τζένη εκεί. Η Αρλέτα έφερε σαμπάνια. Η ζωή του εξαίσιου κοινοβίου μας ξανάρχισε.
Οι φίλοι ερχόντουσαν σωρηδόν - ας είναι καλά τα παιδιά. Στους πιστούς του νοσοκομείου προστέθηκαν τώρα οι πιστοί του σπιτιού, ακόμα και οι παλιοί πιστοί της κρεβατοκάμαρας. Αλλά «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο». Ο χώρος ήταν πολύ πιο επιτηρούμενος και από εκείνον του νοσοκομείου, όπου επιτέλους υπήρχαν και στιγμές ανασασμού. Στιγμές στιγμές σιγοτραγουδούσα μέσα από τα δόντια μου' «πότε θα κάνει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει...». Εγώ, βέβαια, δεν θα πάρω το ντουφέκι μου, που μακάρι και να είχα, αλλά θα πιάσω κάτι άλλο το ντουφεκοειδές και θα τρέχω και όποιον πάρει ο χάρος.
Μου φαίνεται πως θα βγάλω κομμάτι, θα κόψω εκλεκτό κομμάτι σάρκας με τα δόντια μου από το πρώτο πρόσωπο, που θα έχει το κουράγιο να ανέλθει στην παρθενική αυτή παστάδα, όπου παστώθηκα αναπάντεχα επί τόσους μήνες. Το αίσθημα αυτό της ασυγκράτητης σεξουαλικής ορμής έχω πολλά χρόνια να το νιώσω, από τότε που ήμουν διορισμένος στα όρη και στα βουνά και κατέβαινα στη χάση και στη φέξη - ο κώλος σου να φέξει. Αφήνω πια τη στοά Φέξη.
Γι αυτό καταλαβαίνω τόσο τους τσομπαναρέους, τους ασκητές, τους μοναχούς, τους ναυτικούς, τους ναύτες, τους φαντάρους, απάνω ψηλά στα φυλάκια. Τι ωραία επαγγέλματα, Θεέ μου, τι ωραίες αντρίκιες ασχολίες. Άνω σχώμεν τας καρδίας.
Γιώργος Ιωάννου : Πολλαπλά κατάγματα (Εστία)
Και τώρα πώς θα έμπαινα στο σπίτι; Με απασχολούσε μυστικά ο τρόπος του κουβαλήματός μου από το αυτοκίνητο μέσα στο σπίτι, όπου περίμενε η μάνα μου, έχοντας κάνει χαλβά. Ο φόβος του κουβαλήματος, το απέναντι ανασηκωμένο κουρτινάκι, το κατάψυχρο σχόλιο, με παρέλυε. «Αυτός!» Όταν όμως ο Απόστολος και ο Γιώργος με κουβαλούσαν οι καημένοι με την καρέκλα, σαν ένα είδος Ίντι Αμίν, είναι ζήτημα αν μας είδε κανένας. Η αδιαφορία της Αθήνας είναι ανατριχιαστική. Το σπίτι ήταν λαμπρό, αλλά μικρότερο από όσο το θυμόμουν. Το χριστουγεννιάτικο ασημί δέντρο στολισμένο και πάλι. Η Αρλέτα εκεί, η Τζένη εκεί. Η Αρλέτα έφερε σαμπάνια. Η ζωή του εξαίσιου κοινοβίου μας ξανάρχισε.
Οι φίλοι ερχόντουσαν σωρηδόν - ας είναι καλά τα παιδιά. Στους πιστούς του νοσοκομείου προστέθηκαν τώρα οι πιστοί του σπιτιού, ακόμα και οι παλιοί πιστοί της κρεβατοκάμαρας. Αλλά «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο». Ο χώρος ήταν πολύ πιο επιτηρούμενος και από εκείνον του νοσοκομείου, όπου επιτέλους υπήρχαν και στιγμές ανασασμού. Στιγμές στιγμές σιγοτραγουδούσα μέσα από τα δόντια μου' «πότε θα κάνει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει...». Εγώ, βέβαια, δεν θα πάρω το ντουφέκι μου, που μακάρι και να είχα, αλλά θα πιάσω κάτι άλλο το ντουφεκοειδές και θα τρέχω και όποιον πάρει ο χάρος.
Μου φαίνεται πως θα βγάλω κομμάτι, θα κόψω εκλεκτό κομμάτι σάρκας με τα δόντια μου από το πρώτο πρόσωπο, που θα έχει το κουράγιο να ανέλθει στην παρθενική αυτή παστάδα, όπου παστώθηκα αναπάντεχα επί τόσους μήνες. Το αίσθημα αυτό της ασυγκράτητης σεξουαλικής ορμής έχω πολλά χρόνια να το νιώσω, από τότε που ήμουν διορισμένος στα όρη και στα βουνά και κατέβαινα στη χάση και στη φέξη - ο κώλος σου να φέξει. Αφήνω πια τη στοά Φέξη.
Γι αυτό καταλαβαίνω τόσο τους τσομπαναρέους, τους ασκητές, τους μοναχούς, τους ναυτικούς, τους ναύτες, τους φαντάρους, απάνω ψηλά στα φυλάκια. Τι ωραία επαγγέλματα, Θεέ μου, τι ωραίες αντρίκιες ασχολίες. Άνω σχώμεν τας καρδίας.
Γιώργος Ιωάννου : Πολλαπλά κατάγματα (Εστία)
2 σχόλια:
Πολλαπλά κατάγματα συνεπεία ατυχήματος, κράτησαν, το 1980, τον Γιώργο Ιωάννου για τρεις μήνες ακίνητο σε διάφορα νοσοκομεία της πρωτεύουσας. «Πολλαπλά κατάγματα» είναι και ο τίτλος του πεζογραφήματος που εξέδωσε την επόμενη χρονιά και στο οποίο περιγράφει το χρονικό της νοσηλείας του. Με υπότιτλο «αφήγηση διδακτική και ψυχωφελής» αφιερώνει το βιβλίο στην «μητέρα του Αθανασία», και ξεκινά την διήγησή του από την ημέρα του τραυματισμού του.
«Στις 22 του περασμένου Σεπτέμβρη, κατά τις δύο παρά τέταρτο το μεσημέρι, καθώς πήγα να περάσω κάθετα την οδό Στουρνάρα, το τμήμα της, της πλατείας Εξαρχείων, για να πάρω τον οδό Τσαμαδού και να φτάσω σπίτι μου, στην οδό Δεληγιάννη 3, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο και παραλίγο να με σκοτώσει.»
~~~~~~~~~~~~
Από το οπισθόφυλλο της πρώτης έκδοσης:
[…]
Όπως ακριβώς τα παλιά «οδοιπορικά», όπως οι διάφορες ταξιδιωτικές περιπλανήσεις και οι πολεμικές περιπέτειες, έτσι πρέπει να αντιμετωπισθεί και το κείμενο αυτό – «Πολλαπλά κατάγματα» και «Σφραγιδάκι» - του Γιώργου Ιωάννου – εντυπώσεις, εσωτερικές περιγραφές, άδηλοι και κρύφιοι διαλογισμοί, κοιτάγματα της ζωής μέσα από έναν άλλο χώρο, στον οποίο αποσύρεται το εγώ και επισκοπεί τα πάντα, όταν επισυμβεί στο σώμα το ατύχημα.
Και συνάμα περιγραφές του κλίματος της εποχής, του περιβάλλοντος, των ειδικών χώρων, της ειδικής συμπεριφοράς, που εμφανίζουν ξαφνικά προς τον αδύναμο – και μόνο προς αυτόν – οι άλλοι, καθώς τον βλέπουν να βρίσκεται ολότελα στο έλεός τους.
Πολλά γνωστά ονόματα, πρόσωπα και πράγματα, της σύγχρονης πνευματικής και κοινωνικής ζωής, διέρχονται από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, που θα ήθελε να αποτελέσει κάποτε μια μαρτυρία για το σήμερα, όπως ακριβό ντοκουμέντο θα ήταν για μας τώρα, αν είχαμε μια εκτεταμένη και λεπτομερειακή αφήγηση από συγγραφέα παλαιότερης εποχής σχετικά με ένα ατύχημά του και την αντιμετώπισή του από τους κύκλους του και την τότε κοινωνία.
Δημοσίευση σχολίου