ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΟΥ
Μη μ’ αφήσεις να χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου, ούτε τον τόνο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλο μου
το μοναχικό ρόδο της αναπνοής σου.
Με θλίβει να είμαι εδώ σ’ αυτή την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά και να υποφέρω
που δεν έχω χυμό ούτε πηλό ούτε άνθη
για το σαράκι που μου τρώει τα σωθικά μου.
Αν είσ’ εσύ ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρωμός και ο ζωντανός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειας σου,
Μη μ΄ αφήνεις να χάσω αυτό που κέρδισα
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με νεκρά φύλλα απ’ το φθινόπωρο μου.
Τα εκατό ωραιότερα ερωτικά ποιήματα της ισπανικής γλώσσας (Εκάτη)
Μετάφραση: Ρήγας Καπάτος
Μη μ’ αφήσεις να χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου, ούτε τον τόνο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλο μου
το μοναχικό ρόδο της αναπνοής σου.
Με θλίβει να είμαι εδώ σ’ αυτή την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά και να υποφέρω
που δεν έχω χυμό ούτε πηλό ούτε άνθη
για το σαράκι που μου τρώει τα σωθικά μου.
Αν είσ’ εσύ ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρωμός και ο ζωντανός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειας σου,
Μη μ΄ αφήνεις να χάσω αυτό που κέρδισα
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με νεκρά φύλλα απ’ το φθινόπωρο μου.
Τα εκατό ωραιότερα ερωτικά ποιήματα της ισπανικής γλώσσας (Εκάτη)
Μετάφραση: Ρήγας Καπάτος
1 σχόλιο:
«Ποίηση είναι κάτι που κυκλοφορεί στους δρόμους, που κινείται μόνο του, που ζει δίπλα μας. Κάθε πράγμα έχει το μυστικό του και η ποίηση είναι το μυστήριο που συνέχει όλα τα πράγματα. Είναι η μόνη μας πραγματική ύπαρξη και …μου “πάει”!» - Federico Garcia Lorca
* * * *
“Aπό τον Lope de Vega είχαμε να δούμε στην Ισπανία ποιητή τόσο που να ξελογιάζει. Κάθε τι που άγγιζε o Λόρκα, το αισθανόταν με ιδιαίτερη δόνηση και το ωδηγούσε ως το απλούστερο ανθρώπινο κοίταγμα, χωρίς να χάνει τίποτα από τη μυστική σύσταση του κάλλους… Ο θάνατος και ο έρως χορεύουν έναν άγριο χορό, ο ένας απέναντι στον άλλο, ο μασκοφορεμένος γυμνός θάνατος, ο μασκοφορεμένος γυμνός έρως» - Pamplo Neruda
* * * *
Θέλω να κοιμηθώ για μια στιγμή,
για μια στιγμή, για ένα λεφτό, για έναν αιώνα
μα όλοι ξέρουν πως εγώ δεν πέθανα
πως έχω ένα σταύλο χρυσάφι στα χείλη,
πως είμαι ο μικρός φίλος του πουνέντε
πως είμαι των δακρύων μου η απέραντη σκιά.
…
…θέλω να κοιμηθώ τον ύπνο της μηλιάς
να μάθω κλάμα που απ’ το χώμα θα με πλύνει
γιατί θέλω να ζήσω με το σκοτεινό παιδί
που ήθελε μες το πέλαγο να κόψει την καρδιά του.
(μετάφραση: Νίκου Σημηριώτη)
(από το βιβλίο του Τάσου Λιγνάδη «Ο Λόρκα και οι ρίζες» - εκδ.Έκτυπο, 1992)
Δημοσίευση σχολίου