No 255

Στη σκηνή παίζεται ένα νούμερο σατιρικό: Ένας άντρακλας ως εκεί απάνου, ακκίζεται, ντυμένος γυναίκα. Οι θεατές διασκεδάζουν τρομερά. Το ίδιο κι εγώ. Κάθε χειρονομία του θεατρίνου γίνεται ένα γυάλινο ποτήρι που πέφτει απ’ το δίσκο και κυλάει στο πάτωμα. Εμείς προσέχουμε τούτο το ποτήρι μ’ ένταση. Γινόμαστε εμείς ένα ποτήρι που κυλάει κουδουνίζοντας στο πάτωμα. Θα σπάσει. Θα σπάσει. Να το. Όχι. Δεν έσπασε. Το γέλιο ξεσπάει δυνατότερο. Δεν έσπασε. Δεν έσπασε. Κυλάμε χάμου γυάλινοι. Πλάι μου κάποιος γελάει με τέτοιο θόρυβο που αρχίζω πια να τον υποψιάζουμαι. Τον παρατηρώ. Καταλαβαίνω. Γελάει για να τιμωρήσει το θηλυκό μέρος του εαυτού του ενώ παροτρύνει το άλλο μέρος, το αρσενικό. Η φυσιογνωμία του είναι αντρική, αυστηρά αντρική. Όμως το χέρι του που τινάζει το τσιγάρο – ένα χέρι με μακριά, λεπτά δάχτυλα – σχεδιάζει μέσα στον καπνό το προφίλ μιας γυναίκας. Τώρα χειροκροτάει πιο δυνατά απ’ όσο του επιτρέπουν τα χέρια του. Το γέλιο του δυναμώνει. Γελώ κι εγώ. Ακούω. Ναι. Κι εγώ δυνατά. Κοιτάζω ύποπτα γύρω μου. Τι να κάνω; Να μη γελώ; Θα μ’ ακούσουν οι γύρω μου. Να γελώ; Ίσως πλάι μου κάποιος να με παρατηρεί καταλογίζοντάς μου όσα εγώ στον προηγούμενο. Κοιτώ τα δάχτυλα μου. Μακριά και πιο λεπτά απ’ του άλλου. Σηκώνουμαι να φύγω. Πίσω απ’ τη ράχη μου ξεσπάει πολύβουο το γέλιο του κόσμου. Μη και γελάνε μαζί μου;

Γιάννης Ρίτσος: Αρίοστος ο Προσεχτικός αφηγείται στιγμές του βίου του και του ύπνου του (Κέδρος)