Emma FernándezΕκείνη τη νύχτα η Μάρτς είδε ένα άλλο όνειρο. Ονειρεύτηκε πως η Μπάνφορντ ήταν νεκρή, κι εκείνη, η Μαρτς, έκλεγε απαρηγόρητα. Ύστερα, λέει, έπρεπε να βάλει την Μπάνφορντ μέσα στο φέρετρο της, και το φέρετρο ήταν εκείνο το χοντροκομμένο ξύλινο κασόνι που στοίβαζαν τα κούτσουρα, κοντά στη φωτιά, μέσα στην κουζίνα. Αυτό ήταν το φέρετρο όλο κι όλο, δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο και η Μαρτς βρισκόταν σε απόγνωση και τάχε χαμένα ψάχνοντας μέσα στην αγωνία του ονείρου να βρει κάτι να ντύσει το κασόνι, κάτι να το κάνει πιο απαλό, κάτι που να καλύψει μ’ αυτό τη φτωχή, νεκρή, αγαπημένη φίλη. Γιατί δεν μπορούσε να τη βάλει έτσι, με το λεπτό άσπρο νυχτικό της μέσα στο φριχτό ξύλινο κασόνι. Κι έτσι, έψαχνε ολόγυρω, κι άρπαζε τα πράγματα το ένα μετά το άλλο και τα πέταγε μακριά, μέσα στην αγωνία του φριχτού εφιάλτη. Και μέσα στην απελπισία της το μόνο κατάλληλο για την περίσταση πράγμα που βρήκε ήταν το τομάρι μιας αλεπούς. Μέσα της ήξερε πως δεν ήταν σωστό, πως δεν ήταν αυτό που έπρεπε να βάλει στο φέρετρο’ μα ήταν το μόνο που μπόρεσε να βρει. Κι έτσι, δίπλωσε τη φουντωτή ουρά της αλεπούς, την έκανε προσκέφαλο κι ακούμπησε εκεί πάνω το κεφάλι της αγαπημένης Τζιλλ. Ύστερα, δίπλωσε το τομάρι και σκέπασε μ’ αυτό το σώμα της έτσι που έμοιαζε με ένα ζεστό, κοκκινωπό, φλογάτο σκέπασμα’ και έκλαιγε, έκλαιγε απαρηγόρητα ωσότου ξύπνησε κι ένιωσε τα δάκρυα να κυλάνε πραγματικά στο πρόσωπο της.
Δ.Ε. Λώρενς : Η αλεπού (Άγκυρα)
2 σχόλια:
Από το ΔΙΑΒΑΖΩ - τ.132, Δεκέμβριος 1985
O Λώρενς και οι φεμινίστριες
του Λώρενς Λέρνερ
[…] Η Κλάρα είναι το πρώτο σχεδίασμα της νέας γυναίκας και μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή παρουσιάζεται στο “Ουράνιο Τόξο”, όπου η Ούρσουλα Μπράνγκουεν, σε εσκεμμένη αντίθεση με τη μητέρα της και τη γιαγιά της, είναι μια σύγχρονη νεαρή γυναίκα, σεξουαλικά απελευθερωμένη, που ξεκινά να κερδίσει τη ζωή της.
Η Ούρσουλα προσπαθούσε να επιμείνει μέσα στο ίδιο της το σπίτι, για το δικαίωμα των γυναικών να καταλάβουν ίση θέση με τους άνδρες στο χώρο δράσης και δουλειάς.
[...]
Το κεφάλαιο στο οποίο εξιστορείται αυτός ο σκληρός αγώνας ονομάζεται “Ο Κόσμος του Άνδρα”.
Δεν υπάρχει πρόθεση να είναι ειδικά φεμινιστικό κεφάλαιο. Η νίκη της Ούρσουλα, είναι στην καλύτερη περίπτωση, μια κούφια νίκη. Το γεγονός ότι ίσως δεν αξίζει η καριέρα που τόσο αγωνίζεται η Ούρσουλα να κάνει μπορεί να οφείλεται στο ότι η καριέρα αυτή είναι οργανωμένη πάνω σε δομές αποκλειστικά ανδρικές, σε μια σύγκρουση θελήσεων. (Αργότερα ο Λώρενς στις πολεμικές του υποστήριξε ότι η τυφλή βολή της θέλησης ήταν θηλυκό χαρακτηριστικό παρά ανδρικό, αλλά αυτό είναι μέρος της ρητορικής του για να χτυπήσει έναν κόσμο που ‘χε μάθει να μισεί.) Το Κεφάλαιο 13, στο “Ουράνιο Τόξο”, δεν έχει σίγουρα ρεφορμιστικό χαρακτήρα… αλλά αυτός ο τίτλος “ Ο κόσμος του Άνδρα”, παρέχει τη δυνατότητα να διαβαστεί φεμινιστικά σε βάθος.
Mας δίνει μια ιδέα μόνο της ασάφειας που είναι σίγουρα χαρακτηριστική του φεμινισμού: Φεμινισμός μπορεί να είναι είτε κάποιο πρόγραμμα που επιτρέπει στις γυναίκες ν’ αναλάβουν ανδρικούς ρόλους, ανδρικές λειτουργίες, ακόμη και τις ανδρικές αξίες, ή –και ίσως αυτό να υποδηλώνει το “Oυράνιο Τόξο” – μια πρόταση που υποστηρίζει ότι έχουμε υπερβολικά μεγάλη δόση ανδρισμού στον κόσμο και δεν θα έβλαπτε τους άνδρες να μοιάσουν περισσότερο στις γυναίκες.
...
Μετάφραση: Αγγελική Κατσούφη – Φένια Ρουγκούνη
... Μετά απ’ αυτό, το μόνο που θα μένει, θα είναι όλοι οι άνθρωποι
να γίνομε μοναδικοί, πιο ελεύθεροι απ’ όποιο άγγελο
με μόνα όρια τα όρια της αγνής, μοναδικής μας ύπαρξης,
με μόνο νόμο το νόμο του εαυτού μας.
Κάθε άνθρωπος θα γίνει τότε σα λουλούδι, ελεύθερος, χωρίς δεσμά.
Κάθε μας κίνηση άμεση.
Και μόνη η ύπαρξή μας θάναι μια τέτοια εκστατική χαρά, σκεπάζομε
το πρόσωπο σαν το σκεφτόμαστε
μη μας προδώσει σε κάποιο πρόωρο δαίμονα εχθρό τέτοιας χαράς.
Κάθε άνθρωπος ο εαυτός του, και γι αυτό, δείγμα ανυπέρβλητο
ανθρώπινης ζωής.
Ο πύρινος τίγρης θα χυμήξει πάνω στο ελάφι, στράφτοντας,
η κότα θα φωλιάσει πάνω στα μικρά της,
θα νιώσομε αγάπη, θα νιώσομε μίσος,
μα θάναι όλα σα μουσική, μι' αγνή ανάσα,
που θ' ανεβαίνει από το άγνωστο,
το ουράνιο τόξο κι η αστραπή θα λάμπουν μέσα μας απρόσκλητα,
ανεμπόδιστα,
περήφανοι αγγελιαφόροι.
Δε θα κοιτάζομε ύστερα και πριν.
Εμείς θα υ π ά ρ χ ο μ ε, τ ώ ρ α.
Εμείς θα ξέρομε πλέρια.
Εμείς, το εκστατικό ΤΩΡΑ.
D.H. Lawrence - Είκοσι ποιήματα
Μετάφραση Ολυμπίας Καράγιωργα
Εκδόσεις Δωδώνη, 1972
(από το ΔΙΑΒΑΖΩ - Δεκ.1985)
Δημοσίευση σχολίου