Tamara de Lempicka (Πολωνία-ΗΠΑ)Ανοίγω τα χαρτιά. Διαλέγει. Δέκα καρό. Τρία κούπα. Ύστερα ντάμα πίκα.
«Τυχερό χαρτί. Το σύμβολο της Βενετίας. Κερδίσατε.»
μου χαμογέλασε και βγάζοντας τη μάσκα άφησε να φανούν δυο γκριζοπράσινα μάτια με χρυσαφιές πιτσιλιές. Τα μήλα του προσώπου της είναι ψηλά και τα έχει βαμμένα. Τα μαλλιά της κόκκινα σαν τα δικά μου, λίγο πιο σκούρα.
«Θα ξαναπαίξετε;»
κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και είπε σ’ ένα σερβιτόρο να της φέρει μια μποτίλια σαμπάνια. Κι όχι οποιαδήποτε.
Της Κυρίας Κλικό. Το μόνο καλό πράγμα που μας ήρθε απ’ τη Γαλλία. Κράτησε το ποτήρι σιωπηλή σαν να έκανε πρόποση – ίσως στην καλή της τύχη. Η ντάμα πίκα κερδίζει πολλά κι εμείς προσπαθούμε να την αποφύγουμε. Ωστόσο εκείνη δεν εμίλησε, με κοίταξε μόνο μέσα από το κρύσταλλο κι ύστερα, ξαφνικά, στράγγιξε το ποτήρι και μου χάιδεψε το μάγουλο. Μ’ άγγιξε μόνο μια στιγμή κι ύστερα χάθηκε κι εγώ έμεινα με την καρδιά μου νε χτυπάει στο στήθος μου και μια σχεδόν γεμάτη μποτίλια από την καλύτερη σαμπάνια. Τις έκρυψα και τις δυο.
Τον έρωτα τον αντιμετωπίζω ρεαλιστικά και έχω γνωρίσει την ηδονή τόσο με άντρες όσο και με γυναίκες. Ποτέ ως τώρα όμως δεν χρειάστηκε να προφυλάξω την καρδιά μου. Είναι ένα όργανο που πάνω του στηρίζομαι.
Ζανέτ Ουίντερσον : Το πάθος (Μέδουσα)
2 σχόλια:
...Οι βάρκες με τις επίχρυσες πλώρες και τα γιορτινά λαμπιόνια τους βγαίνουν τώρα έξω στη λιμνοθάλασσα. Μια λαμπερή κορδέλα, ένα φυλαχτό για τον Καινούργιο Χρόνο. Του χρόνου θα έχω κόκκινα τριαντάφυλλα στον κήπο μου. Ένα δάσος από κόκκινα τριαντάφυλλα. Πάνω σ’ αυτό το κλίμα. Ιστορίες σας λέω. Πιστέψτε με...
Ζανέτ Γουίντερσον - Το Πάθος
~~~~~~~~~~~~
H Jeanette Winterson γεννήθηκε στο Μάντσεστερ και μεγάλωσε στο Άκρινγκτον υιοθετημένη από Πεντηκοστιανούς γονείς που δεν της επέτρεπαν να διαβάζει άλλα βιβλία εκτός της Βίβλου. Ζώντας σε ένα σπίτι με 6 μόνον βιβλία και με χώρους που δεν επαρκούσαν ούτε για τις στοιχειώδεις καθημερινές ανάγκες, δεν ενθαρρύνθηκε να προοδεύσει και το μέλλον της ήταν προδιαγεγραμμένο καθώς την προόριζαν για την ιεραποστολή.
Η Ζανέτ εγκατέλειψε το σπίτι της όταν στα δεκάξι της ερωτεύτηκε ένα κορίτσι και στη συνέχεια μορφώθηκε κάνοντας παράλλημα διάφορες δουλειές για να επιβιώσει.
Γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα σε ηλικία 23 ετών (Έχει κι αλλού πορτοκαλιές) που ένα χρόνο αργότερα, το 1985, εκδίδεται μαζί με ένα ακόμα εικονογραφημένο βιβλίο της (Κωπηλασία για αρχαρίους). Το 1987 εκδίδεται το «Πάθος» και στη συνέχεια αφοσιώνεται στη λογοτεχνία γράφοντας μυθιστορήματα, δοκίμια, παιδικά βιβλία, σενάρια για τηλεοπτικά φιλμς, διασκευές για το θέατρο και τον κινηματογράφο, αρθρογραφώντας παράλληλα στην Guardian και στους Times.
Τα έργα της έχουν μεταφρασθεί σε πολλές γλώσσες και έχει βραβευθεί στην Αγγλία για την μυθιστοριογραφία της και στις Κάννες για τις σεναριακές προσαρμογές της, και σήμερα ζει σε ένα σπίτι του 17ου αιώνα στην περιοχή του Όξφορντσάιρ.
(πηγή: jeanettewinterson.com)
Από ΤΑ ΝΕΑ, 23 Αυγούστου 2003
«Ο κόσμος είναι ένας ύμνος στη διαφορετικότητα»
Tιμημένη με βραβεία λογοτεχνίας, είδε το μυθιστόρημά της «Οranges are not the only fruit» να προβάλλεται ως τηλεοπτικό δράμα από το ΒΒC και το βιβλίο της «Τhe Ρassion» να γίνεται χολιγουντιανή ταινία. H διάσημη Aγγλίδα, λεσβία, συγγραφέας Tζανέτ Γουίντερσον (Jeanette Winterson) είναι μια από τις λυρικότερες φωνές τής αγγλόφωνης λογοτεχνίας και τα έργα της έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου.
«Με ενδιαφέρει η έννοια της αγάπης, κάτι που διαπερνά κάθε κουλτούρα, τάξη, φυλή... H επιθυμία να μας αγαπούν και να ακολουθούμε τον έρωτα όπου και να μας πάει», λέει η Τζανέτ Γουίντερσον, μια σταρ της αγγλικής λογοτεχνίας.
Από 7 χρόνων οι θετοί γονείς της την έβαζαν να γράφει και να εκφωνεί εκκλησιαστικούς λόγους στην πεντηκοστιανή εκκλησία της γειτονιάς της, στο Accrington, μια μεγαλούπολη με ανεμόμυλους στο Λάνκασαϊρ. Υιοθετημένη από τον κύριο και την κυρία Γουίντερσον, φτωχούς κι απλοϊκούς ανθρώπους, η Τζανέτ έζησε τα παιδικά της χρόνια σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα θρησκοληψίας, πάστρας και νοικοκυριού, ρουτίνας και απαγορεύσεων. Στον κόσμο του κυρίου και της κυρίας Γουίντερσον δεν υπήρχαν βιβλία. Μόνο η Βίβλος. Κι η μικρή Τζανέτ «περνούσε λαθραία» τα βιβλία που δανειζόταν κρυφά από τη βιβλιοθήκη στην εξωτερική τουαλέτα που είχε το σπίτι τους, για να τα διαβάσει με τον φακό. Αυτά τα βιβλία ήταν που της έδειξαν πως υπήρχε κι άλλου είδους ζωή, τελείως διαφορετική από κείνη των Γουίντερσον.
«Ήξερα ότι υπήρχε ένας άλλος κόσμος παραέξω και τον ήθελα δικό μου. Αισθανόμουν παγιδευμένη. Ήθελα να ξεφύγω από το περιβάλλον μου, οποιοδήποτε και αν ήταν το κόστος. Δεν με ενδιέφερε η επιτυχία. Με ενδιέφερε η φυγή. Από πάντα με συνέπαιρναν οι περιπέτειες ανθρώπων που άπλωναν τα πανιά για να ταξιδέψουν κάπου αλλού. Να ανακαλύψουν καινούργιους τόπους», λέει η Τζανέτ Γουίντερσον και το πρόσωπό της αστραποβολά.
Αφού άλλοι μπορούν να ξεφύγουν, τότε μπορούσε και η Γουίντερσον. Στα 16 της χρόνια, ερωτευμένη με ένα άλλο κορίτσι της ηλικίας της, εγκατέλειψε το χέρσο σπιτικό των Γουίντερσον. Δουλεύοντας και σπουδάζοντας κατάφερε να γίνει δεκτή και τελικά να αποφοιτήσει από το Τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Στα μέσα της δεκαετίας του '80 η τύχη τής χαμογέλασε. Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Oranges are not the only fruit», βασισμένο στις εμπειρίες αυτής της αποπνικτικής και ταραγμένης παιδικής ηλικίας, έγινε τρομερή επιτυχία στην Αγγλία. Προβλήθηκε και ως τηλεοπτικό δράμα στο BBC. Και την καθιέρωσε ως μια από τις πιο προοδευτικές, χαρισματικές και λυρικές φωνές στην αγγλική λογοτεχνία.
Κατάρρευση
Το όνομά της ήταν στο στόμα όλων εκείνη την εποχή. Αλλά η επιτυχία είχε έρθει πολύ γρήγορα. Στις αρχές του '90, όταν ήταν 30 ετών, η Γουίντερσον κατέρρευσε. Το βιβλίο της, «Written on the body» («Γραμμένα στο Κορμί», εκδ. Λιβάνης) θεωρήθηκε σαχλαμάρα. «Στην Αμερική πούλησε έναν αδιανόητο αριθμό αντιτύπων. Καθιέρωσε το όνομά μου παγκόσμια αυτό το βιβλίο. Αλλά στην ίδια μου τη χώρα οι κριτικοί με απέρριψαν, δηλώνοντας "She cannot write". Δεν ήξερα τι να πιστέψω. Θύμωσα κι αισθάνθηκα ευάλωτη. Σταμάτησα πια να ακούω εκδότες, πράκτορες, κριτικούς... κι αποφάσισα να ακούσω τον εαυτό μου. Για αρκετό χρόνο δεν μπορούσα να γράψω. Άκουγα μουσική, διάβαζα, και απολάμβανα τέχνη μέχρι που άρχισα να ξαναανακαλύπτω τι ήταν σημαντικό για μένα. Ξανάχτισα τον εαυτό μου από το τίποτα».
Και επιβίωσε. Σήμερα η Γουίντερσον είναι ξανά μια από τις σταρ της αγγλικής λογοτεχνίας. Το τελευταίο βιβλίο της «The PowerBook» (sic), ένα κολάζ με ιστορίες πλεγμένες γύρω από το αγαπημένο της θέμα, την αγάπη και τον έρωτα, και «κρεμασμένες» από ένα υψηλό αισθητικό και διανοητικό στερέωμα, συμπληρώνει τον κύκλο των 8 μυθιστορημάτων της που εξερευνούν, μέσα από ρομαντικά ερωτικά τρίγωνα, τις επιπτώσεις που έχει ο έρωτας στην ανθρώπινη καρδιά. «Έστησα ενέδρα σ' αυτό το θέμα απ' όλες τις γωνίες. Με ενδιαφέρει η έννοια της αγάπης, κάτι που διαπερνά κάθε κουλτούρα, τάξη, φυλή... H επιθυμία να μας αγαπούν και να ακολουθούμε τον έρωτα όπου και να μας πάει».
«Απίστευτο»
Παθιασμένη με τις λέξεις, γεννημένη συγγραφέας. Την εκπλήσσει πότε - πότε το ταξίδι τής ζωής της μέχρι τώρα; «Και βέβαια. Άνθρωποι απ' την εργατιά και τη φτώχεια του Λάνκασαϊρ, απ' όπου προήλθα εγώ, δεν γίνονται συγγραφείς. Ξυπνάω καμιά φορά και αναφωνώ "Wow, this is unbelievable!", το γεγονός ότι καταμεσήμερο μπορώ να κάνω βόλτα στο πάρκο βυθισμένη σε στοχασμούς για την τέχνη, ή να διαβάζω βιβλία, ή να πηγαίνω σε εκθέσεις ζωγραφικής, είναι ένα φανταστικό προνόμιο. Για μένα το άλμα από κει που ξεκίνησα τη ζωή μου κι εδώ που έφτασα είναι τόσο εκπληκτικό, που τίποτε πια δεν μπορεί να με σοκάρει».
Οι άντρες, οι γυναίκες και το γράψιμο
Σηκώνεται ξαφνικά, δίνει έναν πήδο και γαντζώνεται από το περβάζι του παραθύρου για να ελέγξει από το διαμέρισμα του τρίτου ορόφου αν ο οδηγός που θα την πάει στο Institute of Contemporary Arts για μια διάλεξη έχει έρθει. Γυμνασμένο κορμί, ντυμένο στα μαύρα. Κομψή. Αν δεν ήταν λεσβία, θα ήταν η ίδια συγγραφέας που είναι σήμερα; «Μμμ, μπορεί και όχι. Αλλά όταν αποφάσισα συνειδητά να έχω ερωτικές σχέσεις με γυναίκες, ήξερα πολύ καλά ότι ήταν μια γνήσια επιλογή, γιατί είχα σχέσεις και με άντρες και με γυναίκες. Οι άντρες είναι απαιτητικοί, ενώ οι γυναίκες φροντίζουν, νοιάζονται. Αν πάλι έπρεπε να διαλέξω μεταξύ γραψίματος και οποιουδήποτε άλλου, είτε άντρα είτε γυναίκα, θα διάλεγα το γράψιμο».
Στην Ελλάδα οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν γίνει στον ίδιο βαθμό αποδεκτοί όσο στην Αγγλία. Τι πιστεύει; «Στην Ελλάδα, απ' ό,τι παρατήρησα, η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο. Αλλά γενικά επειδή οι διάφορες θρησκείες είναι απόλυτες όσον αφορά στο τι επιτρέπεται ή όχι, δεν βοηθούν τη σύγχρονη κοινωνία. Δεν χρειαζόμαστε θρησκείες που υποδαυλίζουν το μίσος. H πίστη, η λατρεία, η ιδέα του Θεού είναι τόσο πολύτιμα. Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ έναν κόσμο χωρίς θρησκευτική πίστη. Χρειαζόμαστε θρησκείες που να μιλούν για αξίες και ανοχή της διαφορετικότητας. Να γνωρίσουμε και να αποδεχθούμε τη ζωή των μεταναστών που μετακόμισαν στη γειτονιά μας, για παράδειγμα. Ερχόμενοι σε επαφή με διαφορετικούς ανθρώπους, γινόμαστε πιο ανεκτικοί. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει μέσα από την τηλεόραση. Αλλά σε ατομικό επίπεδο μόνο. Για μένα όλος ο κόσμος είναι ένας ύμνος αφιερωμένος στη διαφορετικότητα».
ΜΑΙΡΗ ΣΙΑΝΗ-DAVIES
Δημοσίευση σχολίου