Taner Ceylan (Τουρκία)Οι συναντήσεις τους είχαν πια εξελιχθεί σε πάλη. Όλα είχαν μπει στο περιθώριο. Με πρόσχημα την αγάπη, δηλητηρίαζαν τη σχέση τους που ήταν τόσο πολύτιμη και, ίσως επειδή ωρίμασε τόσο γρήγορα και βάθυνε τόσο εύκολα, έφτασε έτσι γρήγορα στην πληγή που οι περισσότεροι δεν ανακαλύπτουν παρά μετά από χρόνια. Όσο επέμενε ο Πάβελ, τόσο πιο δραματικά εγκλωβισμένος αισθανόταν ο Φίλιππος, γιατί ήξερε πως ο Πάβελ είχε μαζί του το δίκιο που δίνει η αγνή λαχτάρα για τον άλλο, και δεν μπορούσε να τον ψέξει σε τίποτα, γιατί ο αφοσιωμένος έρωτας δεν έχει νόμο, κι ο Φίλιππος έψαχνε απεγνωσμένα μια διέξοδο. (…) ήταν για τον Πάβελ όσο πιο τρυφερός μπορούσε και επινοητικός, ήθελε μαζί να του δώσει ηδονή, μα και τη διαβεβαίωση, την υπόσχεση που δίνουν τα χάδια. Ήλπισε πως ίσως έτσι ο Πάβελ ξεχάσει ή παραιτηθεί. Και δεν ήθελε να παραδεχτεί πως στο κρεβάτι η μνήμη δεν αμβλύνεται, μα ίσα ίσα γίνεται οξεία και λεπτομερειακή και είναι δύσκολο εκεί να βρεις χώρο για να κρύψεις ή χρόνο για να ξεχάσεις. (…)Γιατί εκείνος πια ήξερε πως ο Φίλιππος κρύβεται, κι αυτό είναι ανυπόφορο για τον ερωμένο, κι άλλες φορές τρομάζει.
Χρήστος Χρυσόπουλος: Ο μανικιουρίστας (Οδυσσέας)
2 σχόλια:
Aπό το blog του συγγραφέα (chrissopoulos-vivlia.blogspot.com):
Ένας μοναχικός άνδρας, ένας μονομανής, χτίζει γύρω του ένα παραισθητικό, ερμητικό, προσωπικό σύμπαν. Λατρεύει τα χέρια. Μαγεύεται από οτιδήποτε σχετίζεται με την αφή. Θα βρεί μοιραίο σύντροφο στο πρόσωπο ενός εξίσου μοναχικού νεαρού από εκείνους που στερούνται την ακοή και την καθαρή ομιλία, μα μιλούν δεξιοτεχνικά με τα χέρια, στη γλώσσα των νευμάτων. Γύρω του περιστρέφονται σκιώδεις φιγούρες γυναικών. Η Κυρία των Σιωπών, που ζεί στους δρόμους της πόλης. Η Ιλόνα με τα κοντυλένια, μαρμάρινα χέρια.Μια σκοτεινή νουβέλα που εξερευνά έναν παράξενο κόσμο έμμονων ιδεών και φετιχιστικών απολαύσεων. Μια ιστορία σχεδόν τρομαχτική.
(το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
~~~~~~~~~~~~
Από το greekbc.gr:
Ο Χρήστος Χρυσόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1968. Το πρώτο βιβλίο του είναι Ο Βομβιστής του Παρθενώνα (1996) και βασίζεται στην μπροσούρα "Να ανατινάξουμε τον παρθενώνα" του ποιητή Γιώργου Μακρή (1944). Ακολούθησαν άλλα έξι βιβλία με τελευταίο: Το γλωσσικό κουτί (2006). Έχει μεταφραστεί στα Γαλλικά, στα Σλοβένικα, στα Αγγλικά και στα Ισλανδικά. Διηγήματά του έχουν περιληφθεί σε πέντε ανθολογίες και ήταν προσκεκλημένος συγγραφέας σε λογοτεχνικά συνέδρια στη Σουηδία, ΗΠΑ, Ισλανδία, Τσεχία, Σουηδία... Μεταφράζει από τα Αγγλικά, είναι συνεργάτης του ένθετου Βιβλιοθήκη της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, ενώ κείμενά του δημοσιεύονται σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες
~~~~~~~~~~~~
Συμπληρωματικές πληροφορίες από την ιστοσελίδα των εκδόσεων «Οξύ» (www.oxy.gr):
[...]Το πρώτο του βιβλίο είναι «Ο Βομβιστής του Παρθενώνα» (Ανατολικός, 1996). Ακολούθησαν «Οι συνταγές του Ναπολέοντα Δελάστου» (1997), «Σουνυάτα» (1999) κι «Ο Μανικιουρίστας» (2000) από τις εκδόσεις Οδυσσέας, το δίγλωσσο artist’s book «Το μαύρο φόρεμα - The black dress (RCIPP, 2002), το λεύκωμα Encounters (Liftasam Reykjavikur, 2003) και ο «Περίκλειστος κόσμος» (Καστανιώτης, 2003). Επίσης μεταφράζει από τα αγγλικά. Εχει φιλοξενηθεί σε κέντρα συγγραφέων στη Σουηδία, στην Τσεχία, στις ΗΠΑ, στην Ισλανδία και στη Ρωσία. Το 2004 «Ο Μανικιουρίστας» θα κυκλοφορήσει στη Σλοβενία.
Aπό την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15-04-01
Γράφει η Μαρία Τσάτσου
Η σιωπηλή συνωμοσία των... χεριών
Μια ιστορία με επίκεντρο το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου ενός μανικιουρίστα
«Η ιδιότυπη σχέση με την πραγματικότητα» είναι το σήμα κατατεθέν των ηρώων του Χρήστου Χρυσόπουλου. Το είδαμε στον Ναπολέοντα Δελάστο, στη «Σουνυάτα» και τώρα εδώ, στη σκιαγραφία του Φίλιππου Ντόσταλ, «του μοναχικού ανθρώπου» που σέρνει τα μυστηριώδη βήματά του σ' αυτήν τη μεγάλη πόλη που μπορεί να εγκολπωθεί το ακατανόητο και το ονειρικό.
Στημένο στην πρωτεύουσα της Τσεχίας, όπως αφήνεται να εννοηθεί, το «στόρι» αυτής της παράξενης και καλογραμμένης μυθιστορίας ξετυλίγεται σαν ένα σενάριο μαυρόασπρης ταινίας θρίλερ, με υπόκωφη μουσικότητα, εκκεντρική αισθητική και σιωπηλά, μακρινά και κοντινά πλάνα.
Kαφκικές εικόνες
Είναι φανερή στις πρώτες σελίδες η επίδραση της «Μεταμόρφωσης» του Kάφκα, όταν σ' έναν τρομερό εφιάλτη ο Φίλιππος βλέπει το χέρι που σηκώνει για να δηλώσει «παρών» στο σχολείο να μεταμορφώνεται σε κάτι ζωώδες και φρικιαστικό, από το οποίο μόνο μ' έναν ακρωτηριασμό μπορεί να απαλλαγεί. Η επίδραση αυτή στην πορεία χάνεται, διαρκείας όμως είναι μία χαμηλών τόνων αφήγηση στην οποία υφέρπουν το σασπένς και ο ελλειπτικός λόγος που κάποτε φτάνουν μέχρι τον παροξυσμό. Δημιουργείται έτσι η αίσθηση μιας παράξενης συγχορδίας σε «σουρντίνα», που παίζουν αόρατοι εκτελεστές, ενώ πίσω από τη σκηνή ετοιμάζεται το συγκλονιστικό και μακάβριο, ποτέ όμως κακόγουστο θέαμα, που ο αναγνώστης προαισθάνεται.
Ο Φίλιππος, ο αισθητής μανικιουρίστας, ο λάτρης των χεριών και της χορογραφίας των δακτύλων συνεργάζεται με έναν κουρέα. Μ' αυτόν τον τρόπο νομιμοποιεί την επαφή του με το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του, τα χέρια. Σε ένα λεπτομερές αρχείο στο σπίτι του καταγράφει με τρόπο ποιητικό και εξομολογητικό, τις λεπτομέρειες από όλα αυτά τα χέρια που είναι η μυστική του ζωή, ο σκοπός των περιπλανήσεων και των τυχαίων αγγιγμάτων του στους δρόμους της πόλης. Ολα αυτά θα μπορούσαν να είναι στο επίπεδο ενός ιδιόρρυθμου ερασιτεχνισμού ή μιας αντίδρασης σ' ένα καθεστώς που συνθλίβει, αν δεν υπήρχε η μυστηριώδης ζητιάνα της λεωφόρου Χίνεκ, που σαν Ερινύα όποτε περνούσε από κοντά της ο Φίλιππος, τον έδειχνε επιτιμητικά με τον δείχτη του χεριού της.
Η «αφέντρα»
Kάποτε ο Φίλιππος συναντάει την Ιλόνα, «αφέντρα» δύο υπέροχα αρμονικών χεριών. Γίνονται φίλοι, μπορεί κι εραστές. Αυτός είναι μαγεμένος από τα ασώματα χέρια της. Εκείνη τον βλέπει σαν ρομαντικό εραστή και απαιτεί να μάθει το παρελθόν του. Οταν η μυστική ζωή του Φίλιππου απειλείται από την εισβολή της πραγματικότητας, ξαφνικά οι εγγραφές σταματάνε.
Μετά είναι η σειρά του Πάβελ, ενός κωφάλαλου νεαρού, που μιλάει γοητευτικά τη λυρική γλώσσα των νευμάτων. Ο αισθητής των χεριών δεν θα μπορούσε ν' αφήσει στην τύχη του το σώμα στο οποίο ανήκουν τέτοια μαγευτικά χέρια. Ετσι, μοιραία, συνδέονται ερωτικά. Αλλά και ο Πάβελ κάποτε ζητάει να μάθει κάτι για τον άνθρωπο χωρίς παρελθόν, τον άνθρωπο-σκιά. Kαι πάλι τότε οι εγγραφές ημερολογίου σταματούν ξαφνικά...
Η αποκάλυψη γίνεται δώδεκα μέρες αργότερα. Στο διαμέρισμα του Φίλιππου, σ' ένα μικρό σκοτεινό δωμάτιο, υπάρχει ό,τι μπορεί να έχει σχέση με χέρια και δάκτυλα. Ανάμεσα στις σκόρπιες σελίδες του αρχείου και τα καλούπια, βρίσκουν το εκμαγείο ενός κομψού γυναικείου χεριού φορτωμένου με δακτυλίδια και μια γυάλα. «Με δυο άχρωμες, άψυχες παλάμες να κολυμπούν μετέωρες, ανοιχτές σαν ήλιοι, ανάλαφρες σαν πεταλούδες μέσα στο διάφανο, καθάριο διάλειμμα της φορμόλης». Αργότερα, στην αίθουσα του δικαστηρίου ο Φίλιππος ψιθυρίζει: «Είναι μια συνωμοσία των χεριών».
Αγαθή εκδοχή της βίας
Ατμοσφαιρικό θρίλερ με λυρική διάθεση και χιούμορ, ο «Μανικιουρίστας» είναι μια ποιητική και κατά μία έννοια αγαθή εκδοχή της βίας και του εγκλήματος. Τόσο, που τα θύματα, αν υπάρχουν θύματα, αν ποτέ έγινε κάτι έξω απ' το κανονικό, να παραμένουν έξω από την οπτική μας. Ο δολοφόνος φετιχιστής γίνεται ο συμπαθής ήρωας μιας ιστορίας, όπου η παράνοια και η παρανόηση συγχωνεύονται μέσα στη σιωπηλή παγερότητα της πόλης, ενώ η λογική δηλώνει ανεπάρκεια μπροστά στην αποτροπιαστική γοητεία των σκοτεινών θαλάμων της ψυχής.
Η λεία γραφή του Kώστα Χρυσόπουλου, όπου οι επιτυχείς αν και πρώιμες προσπάθειες στυλιζαρίσματος είναι φανερές, ολισθαίνει κάποτε σε μια άχρηστη εκζήτηση, μια φοβία ορισμένων φραστικών τρόπων που σαν αρνητικά φετίχ αποφεύγουν σήμερα πολλοί γράφοντες. Πλευρές της ελευθερίας της έκφρασης παραμένουν περιέργως σκοτεινοί θάλαμοι...
Δημοσίευση σχολίου