Egon Possalt (Ελβετία)Το δυστύχημα είναι ότι οι άνθρωπoι όσo περνάν τα χρόνια, φοβούνται τον έρωτα όλο και περισσότερο. Δεν αντέχουν να εκτεθούν, ενώ πρόκειται για μια πολύ κανονική κατάσταση. Όσoν αφορά στα πρόσωπα, στον έρωτα δεν είναι αυτά, για μένα τουλάχιστον, που έχουν σημασία. Τα πρόσωπα στον έρωτα, για μένα, είναι πάντα οι ηθοποιοί του έργου, δεν είναι το ίδιο το έργο. Γι' αυτό, άλλωστε, με πολύ λίγους ανθρώπους που συνευρέθηκα ερωτικά στη ζωή μου, επί της ουσίας, διατηρήθηκε η σχέση για κάποιο χρονικό διάστημα. Για να κρατήσει μια σχέση, χρειάζεται ο ερωτικός συμπαίκτης να είναι, έστω και λίγο, συγγραφέας. Αν, πάντως, κάτι με ενοχλούσε από παιδί είναι ότι μετά την εκσπερμάτωση «φεύγουμε» όλοι. Όπως έφευγα κι εγώ, γιατί μου πήρε χρόνο να μάθω να συντηρώ το αίσθημα μετά το ζωώδες ερωτικό τέλος. Όλα αυτά, βέβαια, έγιναν μετά τα τριάντα, γιατί έζησα μια νιότη πάρα πολύ άγρια ερωτικά και τελείως αλογόκριτη. Αισθάνομαι να ανήκω στους ανθρώπους που δεν έχουν στερηθεί τίποτε. Αυτό μπορεί να ακούγεται θετικό, αλλά δεν είναι. Γιατί την ώρα που συνειδητοποιείς την καθοριστική σχέση που έχεις με τον εαυτό σου που έχεις αφήσει ατάιστο (τον εαυτό σου των δεκαέξι δηλαδή χρόνων), έρχεται ο εαυτός αυτός γύρω στα τριάντα τρία σου χρόνια και σου ζητάει τα ρέστα. Στην ηλικία αυτή πέρασα μια τεράστια κρίση ταυτότητας, φορτώνοντας σ' έναν άλλον άνθρωπο, όπως σ' έναν καθρέφτη, το ερωτικό πρόσχημα. Μετά τη φάση αυτή άρχισα να εκτιμώ τις συνθήκες της συντροφικότητας. Άρχισα να εκτιμώ την αξία που έχει να είσαι μ' έναν άνθρωπο μαζί, να σκέφτεσαι, να γελάς και να σωπαίνεις με τα ίδια πράγματα. Τώρα που είμαι σαράντα οκτώ χρόνων, αισθάνομαι σαν να είμαι πάλι στα δεκαέξι μου χρόνια, έχω μπει, δηλαδή, λίγο στο ρόλο του καθοδηγητή. Σέβομαι πολύ τις νεότερες ηλικίες που μ' αυτές συμβαίνει να έχω μια «ερωτική δοσοληψία». Όσο περνά, όμως, ο καιρός, η ερωτική δοσοληψία γίνεται περισσότερο ένα διανοητικό παιχνίδι. Άλλωστε, το σεξουαλικό στοιχείο δεν είναι πια μια ισχυρή μου επιθυμία. Το ερωτικό στοιχείο πάρα πολύ, όχι, όμως, το σεξουαλικό. Φαντάζομαι ότι είναι θέμα ηλικίας. Για ένα διάστημα, μάλιστα, φανταζόμουν πως δεν θα μου ξανασηκωθεί. Ίσως να συμβαίνει αυτό γιατί εκτονώνω μεγάλο μέρος αυτού του αισθήματος μέσα στη δουλειά μου.
.
Σταμάτης Κραουνάκης: μόνο για χρήστες (Καστανιώτης)
6 σχόλια:
«Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να 'ρθει η στιγμή να γράψω την αυτοβιογραφία μου για να εκδικηθώ κάποιους ανθρώπους. Να γράψω, δηλαδή, τα χειρότερα γι αυτούς που με είχανε πληγώσει. Σήμερα δεν θέλω να εκδικηθώ κανέναν. Εξελίχθηκαν τα πράγματα με τέτοιο τρόπο ώστε πιστεύω, όσο άσχημο κι αν ήταν ένα γεγονός που έζησα, δεν στάθηκε εμπόδιο.»
Έτσι ξεκινάει το βιβλίο του ο Σταμάτης Κραουνάκης και οι "χρήστες" στους οποίους το απευθύνει αποκλειστικώς -"μόνο"- είναι οι χρήστες του διαδικτύου.
Λίγες σελίδες παρακάτω, επανέρχεται στο θέμα "εκδίκηση":
«Moυ έχει συμβεί πολλές φορές στο πέρασμα των χρόνων να εκδικηθώ κάποιους ανθρώπους μ' ένα τραγούδι. Πιο συγκεκριμένα έχω εκδικηθεί για μια "σχέση" αποτυπώνοντάς την μ' ένα τραγούδι. Έχω στείλει μηνύματα σε ανθρώπους με τα τραγούδια μου»
[Eμείς να δείς πόσα μηνύματα έχουμε στείλει με τα τραγούδια σου, Σταμάτη!]
«Τα έχω στείλει, μάλιστα, όχι μόνο την ώρα που συμβαίνανε τα δύσκολα αλλά και μετά από χρόνια. Έχω ρίξει πιστολιές χρησιμοποιώντας και τον πόνο και τη διάθεση για εκδίκηση. Δεν έρχεται ποτέ στιγμή που να μην μας ενδιαφέρει κάτι που πραγματικά υπήρξε. Γίνεται να μην μας ενδιαφέρει κάποιος που πραγματικά έχουμε αγαπήσει ό,τι κι αν έχει γίνει ή όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει; Ό,τι πραγματικά υπήρξε δεν το σβήνει ποτέ ο χρόνος. Ό,τι κι αν έχουμε κάνει στη ζωή μας, συνεχίζουμε να είμαστε οι ίδιοι και να το φέρουμε. Οι άνθρωποι που μας πληγώνουνε ερωτικά το κάνουνε γιατί δεν αντέχουν τον εαυτό τους. Με αποτέλεσμα να χρεώνουν στον άλλον που δεν φταίει πάρα πολλά.
Η μεγάλη σύγκρουσή μου με το ευρύτερο κοινωνικό μου περιβάλλον εκδηλώνεται γύρω στα δεκαπέντε μου χρόνια. Με έχουν βρίσει στην ηλικία αυτή με την κατακραυγή "Αυτός ντύνεται σαν χίπυς" ή "Αυτός ντύνεται σαν αδελφή" ή αυτός αφήνει τα μαλλιά του ή αυτός κουρεύεται. Έχω, όμως, ένα σπίτι που με στηρίζει, ένα σπίτι νοικοκυρεμένο αλλά "free". Mάνα, βέβαια, λίγο γκρινιάρα, αλλά ο μπαμπάς μια χαρά. Βέβαια και η μάνα μου, που τότε γκρίνιαζε, τώρα έχει βάλει μυαλό. Στις συγκρούσεις μου, δηλαδή, με τον κοινωνικό περίγυρο, ακόμη και με το σχολείο, το σπίτι ήταν σύμμαχος. Το ότι δεν έχω φόβους ίσως να οφείλεται σε αυτό το γεγονός...»
Η τελευταία δουλειά του Σταμάτη Κραουνάκη είναι η μουσική για την ταινία "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" και στην επίσημη σελίδα του βρίσκουμε όλη τη δισκογραφία και την εργογραφία του.
Ανοίγοντας την, μας υποδέχεται το trailer της ταινίας με την έξοχη, σπαρακτική, ερμηνεία του συνθέτη στο τραγούδι "Φεγγάρια":
Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
κι από κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων
Σ' αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή κι απελπίζομαι
έπεται γιατί vτρέπεται
η κραυγή του θηρίου
Σ' αγαπάω σαν οτιδήποτε
Κόσμε μου έρημε κι αλύτρωτε
τα τρωτά απορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου
Χαμένη κιβωτός
ο μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνει
κι από δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σαν χιόνι...
σημ: O στίχος "έπεται, γιατί ντρέπεται" ανήκει στη Λίνα Νικολακοπούλου
Για τις μουσικές ανάγκες της ταινίας o Σταμάτης Κραουνάκης μελοποίησε δύο ποιήματα του Γιώργου Μακρή. Ένα από αυτά, οι "Εραστές", δένει μοναδικά με την άκρως ατμοσφαιρική μουσική του συνθέτη και αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή για το cd:
Πέρασαν οι ώρες τους γοργά
και φύγανε οι εραστές θλιμμένοι
με βήματα επίσημα κι αργά
και καμπαρντίνα κουμπωμένη.
Και λυπηθήκαμε τους εραστές
με το μικρό στον τόπο
πήγαιν' έλα τους
να ονειρεύονται αγκαλιές ζεστές
σκαλίζοντας τη γη
με την ομπρέλλα τους.
[Ωραία ιδέα το μουσικό "διάλειμμα ReyCorazón!]
Πολύ ωραίο κείμενο.... Γενικά σε ευχαριστώ που τα βρίσκεις όλα αυτά και τα παραθέτεις στα ποστς σου.....
χχχ
REY CORAZON: ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΓΙΑΤΊ ΈΧΕΙΣ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΚΑΤΙ.
Εξαιρετικό το κείμενο.
Φώτισε σαν φάρος το ταλαιπωρημένο μου καράβι
Δημοσίευση σχολίου