No 741

Γουάιλντ, Όσκαρ (1854-1900)
Μετά από δύο χρόνια στη φυλακή του Ρέντινγκ, σωματικά καταπονημένος, έμεινε πρώτα σ’ ένα χωριό της Νορμανδίας κι έπειτα στο Παρίσι. Εκεί, αυτός που κάποτε ήταν το πρότυπο του δανδή και του εστέτ, τριγυρνούσε στα καφέ παραμελημένος και ξεπεσμένος. Στον εκτελεστή της λογοτεχνικής του διαθήκης, Ρομπερ Ρος, είχε πει:

Η καθολική Εκκλησία είναι η μόνη που σου δίνει τη δυνατότητα να πεθάνεις αξιοπρεπώς.

Στα τελευταία του, στις 30 Νοεμβρίου 1900, ο Όσκαρ Γουάιλντ έμενε στο άθλιο ξενοδοχείο «Αλσατία». Εκεί κλήθηκαν να τον δουν δύο γιατροί, που διαπίστωσαν την κατάστασή του κι ο ένας ψιθύρισε στον άλλο: «Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να πληρωθούμε». Ο Γουάιλντ που τον άκουσε απάντησε σιγανά:

Υποθέτω πως ο θάνατός μου θα στοιχήσει ακριβότερα απ’ όσο αντέχει η τσέπη μου.

Γύρισε έπειτα στο πλάι, προς το μέρος του τοίχου. Τα τελευταία του λόγια ήταν:

Αυτή ταπετσαρία με πεθαίνει!

Λέγεται ότι μόνο εφτά άτομα ακολούθησαν την κηδεία του. Ο Αντρέ Ζιντ είχε ακούσει πως υπήρχε μόνο ένα στεφάνι. Το είχε στείλει ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, κι έγραφε:

A mon lacateur. Στον νοικάρη μου.

Σωκράτης Δ. Νικολάου: Αυτή η ταπετσαρία με πεθαίνει! Τελευταία λόγια μεγάλων ανδρών (και γυναικών) [Γνώση]