Πολύκλειτος ΡέγκοςΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΛΑΘΟΣ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ;
Μην κοιμηθείς ακόμα.
Μην κλείνεις τα μάτια σου τόσο νωρίς
κι από τον κόσμο σου
μιά ώρα αρχίτερα με σπρώχνεις.
Ξέρεις πόσες νύχτες ξόδεψα να σε περιμένω
κάτω από αυτό το ταβάνι
που απόψε και τους δυο μας σκεπάζει
και παράλογα μας κρύβει
από το φώς των αστεριών και το φεγγάρι;
Το φεγγάρι - που πολύ θα χαιρόταν να μ’ έβλεπε
...μαζί σου.
Σαν κουρασμένο μου φάνηκε την τελευταία φορά˙
χρόνια και χρόνια εκεί επάνω κρεμασμένο
να προσπαθεί μάταια να φωτίσει
τόση γκρεμισμένη ανθρωπότητα
με τέτοια δύστροπη ψυχή.
Ξέρεις πόσο αβάσταχτα γίνονται όλα εδώ μέσα
όταν λείπεις;
Τίποτα δεν είναι αγαπημένα ίδιο.
Τη δυσκολία να υπάρχω μόνος μου
με πράγματα πού άγγιξες
την ξέρεις;
Φαντάστηκες ποτέ
την απόλυτη μοναξιά των χεριών μου
όταν τραβούν τά παράθυρα
για να υποδεχτούν το σκοτάδι
και τη δύναμη που χρειάζεται
να ζεις με μια απώλεια;
Σκληρό που είναι
να ξυπνάς το πρωί και να ψάχνεις
μια παρουσία να ευχηθείς «καλημέρα».
Και να μη βιάζεσαι να γυρίσεις από τη δουλειά
γιατί δεν σου βρίσκεται κάποιος
να προσδοκεί την επιστροφή σου…
Ξέρεις
πού πηγαίνει ο Ἐρωτας όταν χάνεται;
Πίσω από ποιόν θάνατο
πάει και συντονίζεται
για την εφήμερη την φύση του
να κλάψει;
Μια αλήθεια που να μη σκοτώνει τη χαρά
που μου δίνει το καθαρόαιμο το ψέμα σου
- μήπως ξέρεις;
Μην κοιμηθείς ακόμα.
Μην κλείνεις τα μάτια σου τόσο νωρίς
κι από τα όνειρά σου
έξω πάλι με αφήσεις.
Μην κοιμηθείς ακόμα˙
και τη σιωπή σου ας τρέμω
έτσι όπως εμμένεις
να μη μου απαντάς…
Μην κάνεις τάχα πώς λυπάσαι.
Τη σπούδασα καλά την απογοήτευση.
Περήφανα σηκώνει το σταυρό σου
που ορθόδοξα επάνω του
θα πας να καρφωθείς.
Φίλιππος Αγγελής: Το αγαπημένο παιδί της Μοναξιάς (Πολύχρωμος Πλανήτης)
3 σχόλια:
O Φίλιππος Αγγελής γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Ιουλίου του 1984. Σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών, αποσπά τον πρώτο του έπαινο σε ποιητικό διαγωνισμό κι έκτοτε, έχει λάβει μέρος σε διάφορες λογοτεχνικές διοργανώσεις. Το διήγημά του "Το ανοξείδωτο σπέρμα του Κύκνου", βραβεύθηκε στον λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος "Πολύχρωμος Πλανήτης 2005".
Η σχέση του με το γράψιμο είναι σχέση ζωής, αφού θεωρεί τη δυνατότητα της δημιουργίας, τον σοβαρότερο λόγο της ανθρώπινης ύπαρξης. Ασχολείται, επίσης, με τη μουσική και την στιχουργία.
Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο
ΜΗ Μ’ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ
Σε αυτή τη στενή πραγματικότητα κλεισμένος
ποιο άλλο θέμα μου απομένει να εξαντλήσω
εκτός από εσένα;
Ασφυκτικά με κατοικείς και
ίσως τελικά να μη φταις εσύ
που απελπιστικά ομοιοκαταληκτείς
με την «απουσία».
Σε πετάω στους τοίχους
και μου ανοίγεις ρωγμές.
Σε λέξεις άγνωστες σε οργανώνω
και σε σκορπίζω πάνω σε χαρτιά.
Μέσα στα συρτάρια σε σπρώχνω
και τα κλειδιά καταπίνω.
Στην απομόνωση σε βάζω
και σε κόβω απ’ τις φωτογραφίες.
Στο σώμα μου
ακόμα προσπαθώ να ξεθωριάσω
τα ύστατα αποτυπώματά σου.
Με πόνο σε τραβώ από τις αναμνήσεις
και σε σκοτώνω.
Και στον ύπνο μου
σε φωνάζω «αγάπη μου».
Μα δεν υπήρχες.
Δεν υπάρχεις.
Και - κυρίως - δεν σε χρειάζομαι.
Δεν σε χρειάζομαι…
και το ράγισμα της φωνής μου στο σημείο αυτό
υπ’ όψιν σου να μην το λάβεις.
Και ως αδυναμία
να μη μου το χρεώσεις.
Ένα αδέσποτο παιδί συλλογίστηκα
που μου φέρνει κάθε μέρα χαρτομάντηλα.
Δεν είμαι λυπημένος, λοιπόν, που φεύγεις.
Πώς θα μπορούσα, άλλωστε
αφού ποτέ δεν είχες έρθει;
Μια μέρα θα κυκλοφορώ με φτερά
από τα αποκόμματα των εφημερίδων
που έγραψαν για την ελευθερία
και θα ψάξω να σου μιλήσω
για την επικίνδυνη συνήθεια που έχω
να ονειρεύομαι
ένα κίνητρο για τη ζωή
και μια υστεροφημία για το θάνατο.
Μ’ ακούς;
ή μήπως σκέπασαν τις αισθήσεις σου
οι σειρήνες των ασθενοφόρων;
Στο ιστορικό μου να διαγράψεις οριστικά
τη σκοτεινή ένδειξη
«Καταθλιπτικός».
Επιπόλαιη διάγνωση, βλέπεις.
Με τούτο μονάχα να την αποκαταστήσεις:
«Ονειρόπληκτος».
Και με αποσιωπητικά να τη συνοδεύσεις.
Να μη στέκει εκεί έξω δίχως συντροφιά.
Σα να έχει - τάχα
και κάτι ἀλλο πάντα να σου πει.
Σε παρακαλώ...
μή μ' αφήσεις να ξεχάσω.
Φίλιππος Αγγελής: Το αγαπημένο παιδί της Μοναξιάς (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2010)
"Το αγαπημένο παιδί της Μοναξιάς" είναι ένας σύγχρονος σπαραγμός για τα σκοτεινά και δύσβατα μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής, την ασφυκτική απομόνωση που μαστίζει την εποχή μας, και τη συναισθηματική στείρωση, στην οποία αναπόφευκτα οδηγούμαστε με κλειστά μάτια - αναντίρρητα.
Ο κόσμος του βιβλίου κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από το υποθετικό στο τετελεσμένο, σε σημείο μάλιστα, που πολλές φορές δεν διακρίνεται το όνειρο από την πραγματικότητα και τελικά, ποια από τις δύο καταστάσεις παλεύει να "υποτάξει" ο ποιητής.
Δημοσίευση σχολίου