Γιάννης Τσαρούχης .
Αν θέλουμε να εκτιμήσουμε την τεράστια προσφορά των Ελλήνων στη ζωγραφική, πρέπει να κατανοήσουμε όχι μόνο πως πρώτοι αυτοί μέσα σ’ όλο τον κόσμο εισήγαγαν την προοπτική στο σχέδιο και στη ζωγραφική, αλλά συγχρόνως πως κατάλαβαν τι μέτρα πρέπει να λαμβάνονται κάθε φορά που η τρίτη διάσταση θα μπορούσε να καταστρέψει τον χαρακτήρα της ζωγραφικής.
Ανάμεσα στην αρχαία ανατολίτικη ζωγραφική και την αναζήτηση της τρισδιάστατης γλυπτικής, που πάθιαζε τους αρχαίους Έλληνες όσο τίποτε άλλο, πρέπει να τοποθετήσουμε τον κόσμο της ελληνικής ζωγραφικής που αρχίζει να δημιουργείται πολύ νωρίς. Ο συνδυασμός αυτών των δύο πραγμάτων, δηλαδή της ανατολίτικης ζωγραφικής (της μόνης αγνής στον κόσμο, που βασίζεται στο ελευθερωμένο και καθαρό χρώμα και σε ό,τι συγκρατεί η φαντασία) και της προβολής σε δύο διαστάσεις του τρισδιάστατου κόσμου με μέτρηση και μαθηματικούς υπολογισμούς, είναι ο μεγάλος άθλος του ανθρώπου και η μεγάλη προσφορά των Ελλήνων στη ζωγραφική.
Γιάννης Τσαρούχης: Έλληνες ζωγράφοι (Καστανιώτης)
Αν θέλουμε να εκτιμήσουμε την τεράστια προσφορά των Ελλήνων στη ζωγραφική, πρέπει να κατανοήσουμε όχι μόνο πως πρώτοι αυτοί μέσα σ’ όλο τον κόσμο εισήγαγαν την προοπτική στο σχέδιο και στη ζωγραφική, αλλά συγχρόνως πως κατάλαβαν τι μέτρα πρέπει να λαμβάνονται κάθε φορά που η τρίτη διάσταση θα μπορούσε να καταστρέψει τον χαρακτήρα της ζωγραφικής.
Ανάμεσα στην αρχαία ανατολίτικη ζωγραφική και την αναζήτηση της τρισδιάστατης γλυπτικής, που πάθιαζε τους αρχαίους Έλληνες όσο τίποτε άλλο, πρέπει να τοποθετήσουμε τον κόσμο της ελληνικής ζωγραφικής που αρχίζει να δημιουργείται πολύ νωρίς. Ο συνδυασμός αυτών των δύο πραγμάτων, δηλαδή της ανατολίτικης ζωγραφικής (της μόνης αγνής στον κόσμο, που βασίζεται στο ελευθερωμένο και καθαρό χρώμα και σε ό,τι συγκρατεί η φαντασία) και της προβολής σε δύο διαστάσεις του τρισδιάστατου κόσμου με μέτρηση και μαθηματικούς υπολογισμούς, είναι ο μεγάλος άθλος του ανθρώπου και η μεγάλη προσφορά των Ελλήνων στη ζωγραφική.
Γιάννης Τσαρούχης: Έλληνες ζωγράφοι (Καστανιώτης)
2 σχόλια:
Ο Γιάννης Τσαρούχης έχει γράψει τα σημαντικότερα κείμενα που έχουν γραφτεί για την τέχνη στην ελληνική γλώσσα. Μέσα στον κυκεώνα της φλυαρίας που κερματίζει καθημερινά το ντελικάτο σώμα της τέχνης, μέσα στην απίστευτη ανευθυνότητα που κυκλοφορεί καθημερινά γύρω μας, παραμένει ο άνθρωπος που λέει δυό λέξεις με νόημα γνωρίζοντας τα πράγματα από μέσα.
Έχει το προνόμιο να συγκεντρώνει την εμπειρία, τη γνώση και τη διαίσθηση ταυτόχρονα, ενός χαρισματικού ατόμου που ξέρει να ζωγραφίζει -όσο ελάχιστοι-, πολύ σπάνιο στον καιρό μας. Δεν θα πρέπει βέβαια να τον δούμε σαν συγγραφέα, σαν σκηνογράφο, σαν διανοητή, σαν ηθικολόγο της τέχνης, σαν προκλητικά "ανήθικο" άνθρωπο, σαν ζωγράφο-επαναστάτη ή οραματιστή της χαμένης ζωγραφικής που ποτέ δεν έφτασε σε εμάς, από την αρχαιότητα.
Είναι όλα αυτά μαζί σε σπάνια σύνθεση που δημιουργεί κορυφή στον πνευματικό χώρο ενός τόπου που ψάχνει να βρει την ταυτότητά του, μέσα από το θρυμματισμένο μωσαϊκό είκοσι ταραγμένων αιώνων.
www.perizitito.gr
Γιάννης Τσαρούχης
Ο Γιάννης Τσαρούχης, του Αθανασίου, (Πειραιάς 1910 - Αθήνα 1989) ήταν ζωγράφος και σκηνοθέτης. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο "Άσυλο Τέχνης". Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 - 1935) με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.
Την περίοδο 1935-1936, αφού πρώτα επισκέφτηκε τη Κωνσταντινούπολη, ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Επισκεπτόμενος τα διάφορα μουσεία ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού καθώς και με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι.
Καλλιτεχνική καριέρα
Γεννήθηκε στον Πειραιά τον Δεκέμβριο του 1909 και καταγόταν απο την γνωστή οικογένεια Μεταξά από τα Ψαρά. Το 1938, δυό χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στην Αθήνα με έργα που παρουσίαζαν ιδιαίτερη προσωπικότητα που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί Παπαντωνίου και Καπετανάκης. Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια. Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι όπου ένα χρόνο μετά,το 1951, εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο στη "Ρέτφρη Γκάλερυ", ενώ το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το 1958 πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου....
Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα "Εθνικό" ή "Βασιλικό", "Κοτοπούλη", "Δημοτικό" Πειραιώς κ.ά. ειδικά πρόζας καθώς και για το κλασσικό έργο "Ρωμαίος και Ιουλιέττα" που ανεβάσθηκε το 1954, στο τότε Βασιλικό κήπο και σήμερα "Εθνικό".
Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζεται κυρίως η χαρά και το θαύμα της ζωής. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις μεγάλες παραδόσεις και να συλλάβει τις αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Οι πίνακές του περικλείουν αφομοιωμένα πολλά λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία ιδιαίτερα του λιμένος του Πειραιά. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Παράλληλα όμως εργάσθηκε και ως σκηνογράφος τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα θέατρα με μεγάλη πάντα επιτυχία. Σ΄ αυτόν οφείλεται η καθιέρωση, σχεδόν σε όλες τις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου που γυρίστηκαν σε λαϊκά κέντρα, της παρουσίας του ναύτη είτε σε χορό είτε όχι, θεωρούμενη μάλιστα και απαραίτητη.
el.wikipedia.org
Δημοσίευση σχολίου