Η χρήση των απολαύσεων στη σχέση με τα αγόρια αποτέλεσε, για την αρχαία ελληνική σκέψη, θέμα ανησυχίας. Πράγμα παράδοξο σε μια κοινωνία που θεωρείται ότι υπήρξε «ανεκτική» απέναντι σ’ αυτό που αποκαλούμε «ομοφυλοφιλία». Ίσως, όμως, δεν είναι καθόλου φρόνιμο να χρησιμοποιούμε εδώ τους δυο αυτούς όρους.
Η έννοια «ομοφυλοφιλία», στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασιολογικό εύρος τέτοιο που να συμπεριλαμβάνει και μια εμπειρία, και μορφές καταξίωσης, και ένα σύστημα τμηματοποίησης, όλα τόσο διαφορετικά από τα δικά μας. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν αντιθέτουν τον έρωτα για το ίδιο φύλο και τον έρωτα για το άλλο, σαν δυο αποκλειστικές επιλογές, σαν δύο τύπους συμπεριφοράς ριζικά διαφορετικούς. Οι διαχωριστικές γραμμές δεν ακολουθούν τέτοιου είδους όρια. Αυτό που αντέτασσε έναν άνθρωπο εγκρατή και κύριο του εαυτού του σ’ εκείνον που παραδίνεται στις απολαύσεις ήταν, από ηθική άποψη, πολύ πιο σημαντικό από εκείνο που διέκρινε μεταξύ τους τις κατηγορίες απολαύσεων, στις οποίες προτιμά να αφοσιωθεί το να έχει κανείς έκλυτα ήθη, ήταν το να μην ξέρει ν’ αντισταθεί ούτε στις γυναίκες, ούτε στα αγόρια, χωρίς το ένα να είναι σοβαρότερο από το άλλο (…)
Αμφισεξουαλικότητα των Ελλήνων; Αν εννοούμε μ’ αυτό πως ένας Έλληνας μπορούσε να αγαπά, ταυτόχρονα ή διαδοχικά, ένα αγόρι ή ένα κορίτσι, πως ένας παντρεμένος μπορούσε να έχει τα παιδικά του, πως ήταν κάτι το συνηθισμένο, ύστερα από νεανικές τάσεις ευχαρίστως «κοριτσίστικες», να στρέφει κανείς την προτίμησή του μάλλον προς τις γυναίκες, τότε μπορούμε ωραιότατα να πούμε ότι ήταν «αμφοτεροφυλόφιλοι». Αν, όμως, θέλουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στον τρόπο με τον οποίο στοχάζονταν τη διπλή αυτή πρακτική, τότε παρατηρούμε ότι δεν την αντιλαμβάνονταν σαν δυο είδη «επιθυμίας», «δύο ορμές» διαφορετικές ή ανταγωνιστικές που μοιράζονται την καρδιά ή τις ορέξεις των αντρών. Μπορούμε να μιλάμε για την «αμφισεξουαλικότητα» τους αναλογιζόμενοι την ελεύθερη επιλογή τους μεταξύ των δύο φύλων’ όμως, η δυνατότητα αυτή δεν αναγόταν σε μια διττή δομή, αμφιρρεπή και «αμφισεξουαλική» του πόθου. Η άποψή τους ήτανε πως αυτό που μας κάνει να ποθούμε έναν άντρα ή μια γυναίκα είναι απλούστατα ή σφοδρή επιθυμία που η φύση έχει εμφυτεύσει στην καρδιά του ανθρώπου για εκείνους που είναι «ωραίοι» όποιο και να’ ναι το φύλο τους.
Μισέλ Φουκώ: Ιστορία της Σεξουαλικότητας. 2- η χρήση των απολάυσεων (Ράππα)
1 σχόλιο:
Εκπληκτικής αισθητικής το site σας, μπράβο και για την εύστοχη επιλογή των κειμένων.
Δημοσίευση σχολίου