Όμως, βιάστηκα να μακαρίσω τον εαυτό μου, γιατί, καθώς η μέθη με είχε πλημμυρίσει, τα χαλαρωμένα άκρα μου έστεκαν σε απόλυτη ηρεμία. Έτσι ο Άσκυλτος, αυτός ο πρόστυχος, μου πήρε τον «αδελφό» και, όσο ήταν ακόμη νύχτα, τον έφερε στο κρεβάτι του, κάνοντας έρωτα με αγόρι που δεν του ανήκε. Εκείνο, μη καταλαβαίνοντας την απάτη ή κάνοντας πως δεν καταλάβαινε, αποκοιμήθηκε σε ξένη αγκαλιά, ενάντια στους νόμους και τους κανόνες των ανθρώπων. Μόλις ξύπνησα και είδα το κρεβάτι λεηλατημένο από το μοναδικό του θησαυρό, όρκο παίρνω πως – εν ονόματι όλων των εραστών – έτοιμος ήμουν με το σπαθί μου να πλημμυρίσω τον ύπνο τους με θάνατο. Τελικά, στα σχέδια μου πρυτάνευσε η λογική. Με ξυλιές διέκοψα τον ύπνο του Γείτονα και αγριεμένα κοιτώντας τον Άσκυλτο ευθαρσώς του δήλωσα: «Από τη στιγμή που καταπάτησες τούτη τη φιλία με τον πιο ύπουλο τρόπο και μαγάρισες το δεσμό μας, μάζεψε τα πράγματά σου και γύρεψε άλλο μέρος να μιάνεις». Εκείνος δεν έφερε αντίρρηση, αλλά, αφού είχαμε μοιράσει τα πάντα ακριβοδίκαια, αξίωσε: «Εμπρός! Ώρα να μοιράσουμε και τούτον τον πιτσιρικά!»
Πετρώνιος: Σατυρικόν (το ποντίκι)
1 σχόλιο:
Ο ρωμαίος συγγραφέας
του "Σατυρικού" Πετρώνιος έζησε στον 1ο μ.Χ. αιώνα, στα χρόνια του Νέρωνα. Στο έργο του υπάρχει ένα τολμηρό κοίταγμα της ζωής, ανάλογο με τον τρόπο που διάλεξε ο Πετρώνιος να πεθάνει, όπως μας τον διέσωσε ο Τάκιτος ("Annalia", 16, 18-9). Όταν ο Νέρωνας έδωσε την εντολή να τον σκοτώσουν, γιατί είχε πέσει στη δυσμένειά του, ο Πετρώνιος πρόλαβε τους δήμιους του αυτοκράτορα κι έκανε το θάνατό του ένα παιχνίδι. Άνοιξε τις φλέβες του, τις ξανάκλεισε και τις ξανάνοιξε πολλές φορές, αιμορραγώντας σιγά σιγά, κι ενώ στο μεταξύ συζητούσε με τους φίλους του για ευχάριστα πράγματα κι όχι για την αθανασία της ψυχής και τα παρόμοια. Άκουγε μουσική και ο ίδιος διηγόταν αισχρές ιστορίες. Σκηνοθέτησε ένα θάνατο -το θάνατό του- σαν να ήταν τυχαίος, κι ας του είχε αμετάκλητα επιβληθεί.
Με ανάλογη τόλμη αναπαράστησε στο έργο του τα αποχαλινωμένα ήθη της εποχής. Τα ήθη αυτά, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, δεν τα στηλιτεύει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα ερωτικά ήθη. [...]
Πώς, όμως, γράφει ποιήματα αυτός, ένας αλήτης; Δίνονται τα άγια τοις κυσίν; Είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Η έννοια της τέχνης στο "Σατυρικόν", όπως επανατίθεται, είναι κάτι πρωτότυπο (και δυσκολοσύλληπτο). Συναφές είναι και το ερώτημα γιατί παρωδεί ανοικτίρμονα ποιητές του μεγαλείου του Βιργιλίου ή του Οράτιου (ενώ στέκεται με σεβασμό μπροστά στα παλαιά μεγάλα ελληνικά ονόματα). Σαρκάζει τα πάντα ή αναζητεί, ίσως μάλιστα με αγωνία, μια νέα ποιητική έκφραση, που να μπορεί να δώσει δίχως προδοσίες την εικόνα της εποχής του; [...]
Το "Σατυρικόν" είναι ένα πρωτότυπο έργο όχι μόνο γιατί, όπως είπαν οι γραμματολόγοι, ο Πετρώνιος ανάμειξε την πρόζα με τους στίχους, αλλά γιατί προχώρησε και σε μιαν άλλη σύζευξη, έδωσε ένα έργο που είναι συγχρόνως η διατύπωση μιας αισθητικής θεωρίας και παρουσίαση δειγμάτων μιας λογοτεχνίας, που πλάστηκε με βάση αυτή τη νέα αισθητική. Το "Σατυρικόν" είναι ποίηση και δοκίμιο για την ποίηση μαζί.
(lemoni.gr)
Δημοσίευση σχολίου