Paul Avril (Γαλλία)Τον Απρίλη του 1952, στο Χ… γνώρισα έναν εικοσάχρονο αλήτη. Κυριεύτηκα από πάθος γι’ αυτόν. Τότε αυτή η χώρα ήταν, και αναμφισβήτητα είναι ακόμα, ένα απέραντο μπορδέλο, όπου οι παιδεραστές όλου του κόσμου νοίκιαζαν για μια ώρα, μια νύχτα ή για όσο κρατάει ένα ταξίδι, ένα αγόρι, ή έναν άντρα. Ο δικός μου έμοιαζε και νταλικάτος και πολύτιμος. Ούτε η ιδιαιτερότητά του ούτε η ομορφιά του διαφαίνονταν από την αρχή. Οι τρόποι του ήταν σαν πουδραρισμένοι με ταλκ. Στη δεύτερή μας συνάντηση, με το παιχνίδι μιας κάποιας πρόκλησης εκ μέρους μου, για να τον προσβάλω, δήλωσα την αηδία μου για το επάγγελμά του. Εκνευρισμένος, μου πρότεινε να με αφήσει. Δέχτηκα. Θέλησε να φύγει, έμεινε, έφυγε: ήμουν ερωτευμένος. Γοητευμένο, με παρέσυρε με την επίδραση μιας δύναμης, εάν είναι δική του, που ακόμα δύσκολα καταφέρνω να προσδιορίσω τη φύση της. Όμως, εάν το φαινόμενο εξουσίας δεν είναι παρά το φαινόμενο της επιθυμίας μου που έχω με σχοινιά δέσει, μασήσει, καταπιεί, χέσει, δεν βρίσκω καλύτερη εξήγηση, εκτός εάν το ποίημα με βοηθάει. Η επιθυμία που είχα γι’ αυτόν με πεισμάτωνε. Υπήρξε τρομερός ο αλήτης που ήθελα να μετατρέψω σε στολίδι που διεγείρει, που ανοίγει τον κώλο του και που κάποιες φορές είναι και φίλος. Παραδινόταν ακράτητα επάνω μου.
Ζαν Ζενέ: Αποσπάσματα (Ύψιλον)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου