Georgia o’ Keefe (ΗΠΑ)Βιρτζίνια Γουλφ προς Βίτα Σάκβιλ – Γουέστ (1927)
Κοίτα ‘ δω, Βίτα – εγκατάλειψε τον άντρα σου, και θα πάμε στο Χάμπτον Κορτ και θα δειπνήσουμε μαζί πάνω στο ποτάμι και θα σεργιανίσουμε στον κήπο μέσα στο φεγγαρόφωτο και θα γυρίσουμε στο σπίτι αργά και θα πιούμε μια καράφα κρασί και θα ζηλεύουμε, και θα σου αραδιάσω όλα τα πράγματα που έχω στο κεφάλι μου, εκατομμύρια, μύρια – δεν σαλεύουν την ημέρα, μόνο στο σκοτάδι, πάνω στο ποτάμι. Σκέψου το. Εγκατάλειψε τον άντρα σου, σου λέω, και έλα.
Σύσση Καπλάνη (επιμ.) : Τα σ’ αγαπώ που άντεξαν. Οι ερωτικές επιστολές εξήντα έξι διάσημων ζευγαριών… (Άγκυρα)
5 σχόλια:
Της επιστολής της Βιρτζίνια Γουλφ, απόσπασμα της οποίας παραθέτει ο ReyCorazon στην παρούσα καταχώρηση, προηγήθηκε αυτή της Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ προς την V.W:
29 Iανουαρίου 1927
Κοντά στο Ανόβερο
Πολυαγαπημένη μου,
Ήλπιζα ότι θα ξυπνούσα λιγότερο αποκαρδιωμένη σήμερα το πρωί, αλλά δεν είμαι. Πήγα για ύπνο χθες βράδυ με ψυχή μαύρη, σαν καπνοδοχοκαθαριστή. Η τρομερή μελαγχολία της Βεστφαλίας κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα...
Γιατί δεν είσαι μαζί μου; Ω, γιατί; Σε θέλω τρομερά... Θέλω περισσότερο από ποτέ να ταξιδέψω μαζί σου – μου φαίνεται τώρα ότι αυτό είναι το αποκορύφωμα της επιθυμίας μου, και απελπίζομαι όταν αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Μπορεί, μήπως; Ω, ωραία μου Βιρτζίνια, είναι φοβερό το πόσο μου λείπεις, και όλα αυτά που λένε όλοι, μοιάζουν βαρετά και ανόητα.
[....]
Είναι αλήθεια ότι έχεις απείρως μεγαλύτερη διανοητική επιρροή πάνω μου από οποιονδήποτε άλλον, και γι αυτό μονάχα σ’ αγαπώ. Αισθάνομαι τους μύες μου να σκληραίνουν.
«Il poeta e un’ artiere
Che al mestiere
Fece I muscoli d’ acciaio…”
[μετ. (o ποιητής είναι ένας καλλιτέχνης, το επάγγελμά του δεν απαιτεί ατσαλένιους μύες)]
Nαι, λατρευτή μου Βιρτζίνια, ήμουν σ’ ένα σταυροδρόμι πάνω-κάτω την εποχή που σε πρωτογνώρισα.
...
~~~~~~~~~~~~
Σημ.σχολιαστή:
Ας μην απορήσει κανείς γιατί ενώ η Βίτα Σάκβιλ «ήλπιζε πως θα ξυπνούσε αποκαρδιωμένη», τελικώς «δεν ήταν». Ούτε γιατί οι ψυχές των καπνοδοχοκαθαριστών πρέπει να είναι ...μαύρες σαν τις καμινάδες που καθαρίζουν: Put the blame on the greek translator’ - δεν πρέπει να φταίνε τα αγγλικά της αριστοκράτισας λογοτέχνιδος από το Κεντ. Αν προσθέσουμε και την αυθαιρεσία της παράλειψης ολόκληρων παραγράφων από την επιστολή, χωρίς αυτό να δηλώνεται με την εισαγωγή αγκύλης και τριών ή τεσσάρων αποσιωπητικών, μάλλον θα πρέπει να δεχθούμε ότι αυτή, τουλάχιστον, η επιστολή μεταφράστηκε πρόχειρα. Για του λόγου το αληθές, ιδού ένα απόσπασμα από την πρωτότυπη επιστολή:
I hoped I should wake up less depressed this morning, but I didn't. I went to bed last night as black as a sweep. The awful dreariness of Westphalia makes it worse: factory towns, mounds of slag, flat country, and some patches of dirty snow. And you are going to the Webbs. Well, well....
Why aren't you with me? Oh, why? I do want you so frightfully.
The only thing which gives me any pleasure is Leigh's get-up. He has bought a short sheepskin coat, in which he evidently thinks he looks like a Hungarian shepherd, but horn-rimmed glasses and a rather loud pair of plus-fours destroy this effect. Dottie on the other hand has appeared in a very long fur-coat, down to the ankles, so thick as to make her quite round; she looks like a Russian grand-duke. We are all rather cross, and have rows about luggage. I want more than ever to travel with you; it seems to me now the height of my desire, and I get into despair wondering how it can ever be realised. Can it, do you think? Oh my lovely Virginia, it is dreadful how I miss you, and everything that everybody says seems flat and stupid.
Η περιγραφή του βιβλίου είναι από το site του βιβλιοπωλείου “λεμόνι”:
Τις ερωτικές ιστορίες μέσα από τις επιστολές εξήντα έξι προσωπικοτήτων θα βρείτε στο βιβλίο αυτό. Γράμματα αγάπης, έρωτα, ζήλιας, μίσους, πάθους, υποκρισίας, που πολιτικοί, συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφοι, Έλληνες και ξένοι έστειλαν κάποια στιγμή σε εκείνον ή εκείνη που διεκδικούσαν, ή που ήταν ήδη το νόμιμο ταίρι τους.
Ο γραπτός λόγος ήταν παλαιότερα κυρίαρχο μέσο επικοινωνίας, αλλά και στην περίπτωση των διαπροσωπικών σχέσεων που τόσο οι κοινωνικές ή οι πραγματικές αποστάσεις τον επέβαλλαν, πρωταγωνιστούσε.
Ερωτικά γράμματα ανθρώπων που μέσα από αυτά η έξωθεν καλή μαρτυρία τους επιβεβαιώνεται–, ή κι άλλα που έρχονται να ανατρέψουν το δημόσιο ατσαλάκωτο προφίλ τους.
Εκείνη την τόσο ιδιαίτερη και προσωπική στιγμή κατάθεσης της ψυχής του στο χαρτί καθένας τους αποκαλύπτεται, ξεγυμνώνεται, εφόσον άγεται από το συναίσθημά του, ενώ σε άλλες περιπτώσεις είναι φανερό πως η λογική έχει κι εδώ τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
~~~~~~~~~~~~
Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2006, σε επιμέλεια Σύσσης Καπλάνη, και οι επιστολές που περιλαμβάνει έχουν μεταφραστεί από τους Ηλία Αβραμίκο, Σβετλάνα Γερακάκη, Παναγιώτη Σκόνδρα, Δημήτρη Τριανταφυλλίδη και Πάλα Τσακίρη.
H επιστολή της παρούσας ανάρτησης γράφεται το 1927, όταν η σχέση της Βιρτζίνια Γουλφ και της Βίτα Σάκβιλ Γουέστ ήταν ερωτική.
Όταν η σχέση αυτή τελείωσε, οι δύο γυναίκες διατήρησαν τη φιλία τους και την άνοιξη του 1932, όταν πια η Βίτα είχε συνδεθεί ερωτικά με την Σκωτζέσα δημοσιογράφο Evelyn Irons - που αξίζει να σημειωθεί ότι απεβίωσε σε ηλικία 100 ετών, το 2000 - η Βιρτζίνια Γουλφ της γράφει από το ξενοδοχείο Ματζέστικ της Αθήνας:
24 Απριλίου 1932
Λοιπόν, δεν μου 'γραψες ούτε μια λέξη, ούτε μια κάρτα, μπορώ λοιπόν να υποθέσω πώς το Σίσινγκχερστ σβήστηκε από το χάρτη — ο Πύργος κατέρρευσε και η θυγατέρα των Σάκβιλ μετεβλήθη σ' έναν ροζ πολτό — πολύ ταιριαστό τέλος για μια γυναίκα που ξεχνά παλιούς αλλά ταπεινούς, ταπεινούς αλλά παλιούς φίλους. Είναι Κυριακή στην Αθήνα’ φάγαμε για μεσημεριανό, όχι πολύ καλά, και επί δύο ώρες περιεργαζόμασταν βυζαντινά κειμήλια, γιατί η μέρα είναι υγρή και αποπνικτική. Τώρα ξεκινάμε για τον Υμηττό, και χτες πήγαμε με το καράβι στην Αίγινα, και είδαμε τον ωραιότερο ναό που υπάρχει, κι ένα νησί γεμάτο πεζούλες με ελιές και αγριολούλουδα, κι η θάλασσα να χύνεται ορμητικά μέσα στους κόλπους (πρέπει να παραδεχτώ πως έβρεχε καταρρακτωδώς και γίναμε κοπάδι με πενήντα Αμερικανούς αρχαιολόγους). Όμως είναι όμορφο νησί, κι ανέβηκα σιγά σιγά ως την κορφή του λόφου, κι έκοψα άγρια κρίνα και κίτρινα αστεράκια που δεν τα 'χα ξαναδεί, και μικρά βυσσινιά, μωβ, μπλε, άσπρα λουλουδάκια, σαν μαργαρίτες, όλα περίπου στο μέγεθος της πέτρας του δαχτυλιδιού σου, όχι μεγαλύτερα. Πήγαμε στο Δαφνί και περπατήσαμε μέσα στους ελαιώνες, και στο Σούνιο, ο ναός σ' ένα βράχο απόκρημνο, αλλά απαλό από τα λουλούδια, όλα πάλι όχι μεγαλύτερα από μαργαριτάρια ή τοπάζια. Η Μάρτζερυ Φράι έχει μανία με τη βοτανική, κάθεται ανακούκουρδα στα βράχια —είναι στο μέγεθος ρώσικης αρκούδας— και σκάβει μ' ένα σουγιά. Είδαμε και τις καλύβες Ελλήνων βοσκών σ' ένα δάσος κοντά στο Μαραθώνα, κι ένα χαριτωμένο κορίτσι, μελαχρινό, με κόκκινα χείλη και ροζ σάλι, να περπατάει γνέθοντας μαλλί απ' το δικό της κοπάδι. Να! Για να ζηλέψεις! (Ακούω ότι υπάρχει επιδημία αφθώδους πυρετού στο Κέντ.)
(συνέχεια στο επόμενο σχόλιο)
(η συνέχεια και το τέλος της επιστολής)
Τα αρνητικά μας —αυτά θα σ' ένδιαφέρουνε να τα μάθεις— είναι δυνατοί αέρηδες, γκρίζοι ουρανοί που προμηνύουν καταιγίδες, και μεγάλες μερίδες μαλακιά, γλυκιά πουτίγκα. Επίσης ο Ρότζερ έχει αιμορροΐδες — δυσκολεύεται στο περπάτημα, κι η Μάρτζερυ επίσης υποφέρει, όπως όλες οι εξηντάρες γεροντοκόρες, από ανεκπλήρωτους έρωτες για Άγγλους που σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Αυτό σημαίνει ότι είναι γεμάτη από τις πιο πεπαλαιωμένες και βαθείς γνώσεις περί αρχαιολογίας’ διαθέτει μέσα σ' ένα πελώριο ξύλινο κιβώτιο ό,τι μπορεί να επιθυμήσει ένας ανάπηρος, και φτιάχνει αραρούτι για όσους θα 'θελαν αραρούτι πριν κοιμηθούνε. Αύριο, αν η βροχή σταματήσει, φεύγουμε για τρεις νύχτες στην Πελοπόννησο, μετά πάλι εδώ, μετά νομίζω στην Κρήτη, και μετά επιστρέφουμε υποθέτω. Αλλά για την ώρα δεν θέλω την πλατεία Τάβιστοκ’ μ' αρέσει η ζωή εδώ — θα 'πρεπε να δεις τα γαϊδούρια με πανέρια γεμάτα ανεμώνες, και την Πλατεία να φλέγεται από τα λουλούδια, και την Ακρόπολη. Σου έχω περιγράψει το απόγευμα μας στην Ακρόπολη; Όταν μια καταιγίδα σηκώθηκε από το Αιγαίο, μαύρη σαν σμήνος βέλη, και το μπλε ήτανε σαν το μπλε της σκληρής πορσελάνης, και η θύελλα και το μπλε πέσανε το 'να πάνω στ' άλλο, και 10 εκατομμύρια Γερμανοί τουρίστες διασχίσανε τρέχοντας το ναό ακριβώς σαν ικέτες μέσα στα γκρίζα και κόκκινα αδιάβροχα τους — όχι, δεν έχω περιγράψει την Ακρόπολη. Μπορείς να ευχαριστείς το τυχερό σου αστέρι που γνωρίζω τη θέση μου ως πεζογράφου κι όλα αυτά τ' αφήνω σε κάποια που, πριν τέσσερα περίπου χρόνια, πήρε βραβείο από τον Τζάκ Σκουάιρ, ένα ασημένιο κύπελλο για να πίνει τη σαμπάνια της.
Ορίστε! Να η εκδίκησή μου που δεν με σκέφτεσαι. Η Έθελ με σκέφτεται. Το πρώτο πράγμα που μου 'δωσε εδώ ο Γκιόλμαν, ο ταξιδιωτικός πράκτορας, ήτανε ένα γράμμα από το Γουόκιν με την παράκληση ν' αγοράσει ένα αντρικό σαμάρι δεύτερο χέρι για να κάνει {ή "Εθελ} ιππασία το φθινόπωρο «επειδή πιάνομαι και δεν είμαι πια νέα». Φαντάζομαι εσένα και την Έθελ να καλπάζετε στον Υμηττό καβάλα σ' ένα αντρικό μεταχειρισμένο σαμάρι. Παρεμπιπτόντως, ποιος είναι ένας ξανθός, κοκκινοπρόσωπος μεσήλικας, πρώην διπλωμάτης, παντρεμένος με Ιταλίδα, τέως πρεσβευτής στη Νορβηγία, που μιλάει συνέχεια με φωνή στεντόρεια για τον Τσέιμπερλιν, τον Μπίλ Μπέντινκ, τον Λάσελζ, τον Μπίλυ Τάιρελ; Σχεδόν έφτασε και σε σένα, αλλά κατάλαβε πως άκουγα και μαζεύτηκε. Ταξίδευε μαζί μας στο καράβι από τη Βενετία. Θεέ μου τι ανιαροί είναι οι διπλωμάτες - γνωρίζετε τον Μπιλ Μπέντινκ κ.λπ. κ.λπ.’ εσύ τη γλίτωσες. Αλλά δεν κάνεις καλά που με ξεχνάς. Γράψε. Ο Ρότζερ είναι ένας άγγελος και ξεχειλίζει από γλυκύτατες γνώσεις.
Ο Λέναρντ σου στέλνει την αγάπη του - αλλά αυτή τη στιγμή πιάνει έναν ψύλλο -
Β.
* από το βιβλίο "Βιρτζίνια Γουλφ, Ελλάδα και Μάης μαζί" σε μετάφραση Μαρίας Τσάτσου – εκδ. ύψιλον, 1996
Ο ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ ΣΤΟΝ ΝΤΑΝΙΕΛ ΧΑΛΕΒΙ
Μου έδωσες ένα πραγματικά καλό μαστίγωμα, όμως οι βέργες σου είναι τόσο λουλουδιασμένες που δεν μπορώ να είμαι θυμωμένος μαζί σου και το άρωμα εκείνων των λουλουδιών με έχει μεθύσει τόσο, ώστε να απαλύνει την τραχύτητα των αγκαθιών. Με μαστίγωσες με μία λύρα. Η λύρα σου είναι μαγευτική· θα πω αυτό που νομίζω, ή μάλλον θα κάνω μια κουβεντούλα μαζί σου όπως κουβεντιάζει κανείς μ' ένα εξαίσιο αγόρι για θέματα πραγματικά αντάξια του ενδιαφέροντός του, ακόμη κι αν διστάζει να τα αναφέρει. Ελπίζω να μου είσαι ευγνώμων για τη λεπτότητά μου. Η ακαλαισθησία μού προκαλεί αποστροφή. Πολύ χειρότερα απ' ότι η ακολασία.
Με νομίζεις φθαρμένο και στέρφο. Γελιέσαι. Αν είσαι νόστιμος, αν έχεις ελκυστικά μάτια που αντανακλούν τη χάρη και τη λεπτότητα του μυαλού σου με τέτοια αγνότητα που νιώθω πως δεν μπορώ ν' αγαπήσω πλήρως το μυαλό σου χωρίς να φιλήσω τα μάτια σου, αν το κορμί, όπως και το μυαλό σου, είναι τόσο σβέλτα και λυγερά που νιώθω ότι θα μπορούσα να ενώνομαι καλύτερα με τις σκέψεις σου καθισμένος πάνω τα πόδια σου, αν, τέλος, νιώθω ότι η γοητεία του ατόμου σου, μέσα στην οποία δεν μπορώ να ξεχωρίσω το κοφτερό σου μυαλό από το ευκίνητο σώμα σου, θα εξευγένιζαν και θα επαύξαναν "τη γλυκιά χαρά του έρωτα" για μένα, δεν θα υπήρχε τίποτα μέσα σε όλα αυτά που ν' αξίζει τα περιφρονητικά σου λόγια, τα οποία θα ταίριαζαν περισσότερο αν απευθύνονταν σε κάποιον που είναι κορεσμένος από γυναίκες και αναζητά νέες απολαύσεις στην παιδεραστία. Με χαρά μπορώ να ισχυρίζομαι ότι έχω μερικούς εξαιρετικά έξυπνους φίλους, που τους διακρίνει η μεγάλη ηθική λεπτότητα, οι οποίοι έχουν ενίοτε διασκεδάσει με ένα αγόρι. Αυτό ήταν στην αρχή της νιότης τους. Αργότερα επέστρεψαν στις γυναίκες. Αν αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός, Θεέ και Κύριε, τι θα ήταν εκείνοι και τι νομίζεις ότι είμαι, ή πιο συγκεκριμένα θα γίνω, αν έχω ήδη καθαρά και απέριττα τελειώσει με τον έρωτα! Θα ήθελα να σου μιλήσω για δύο σοφότατους δασκάλους, οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή μαδούσαν μονάχα τον ανθό, τον Σωκράτη και τον Μοντενιέ. Επιτρέπουν στους άντρες της πρώτης νιότης να "διασκεδάζουν", ούτως ώστε να γνωρίσουν κατιτί για όλων των ειδών τις ηδονές, και για να αποδεσμεύσουν την περίσσια τρυφεράδα τους. Ισχυρίζονταν πως τούτες οι ταυτοχρόνως αισθησιακές και πνευματικές φιλίες είναι καλύτερες για έναν νεαρό άντρα, με ενθουσιώδη αίσθηση του κάλους καθώς και αφυπνισμένες "αισθήσεις", απ' ότι οι σχέσεις με ηλίθιες και διεφθαρμένες γυναίκες. Πιστεύω πως εκείνοι οι παλιοί Δάσκαλοι έκαναν λάθος, και θα σου πω γιατί. Δέχομαι μονάχα τη γενικότερη έννοια των συμβουλών τους. Με αποκαλείς παιδεραστή, πληγώνεις τα συναισθήματά μου. Και μόνο για χάρη της κομψότητας, προσπαθώ να μείνω ηθικά αγνός.
Σύσση Καπλάνη (επιμ.) : Τα σ’ αγαπώ που άντεξαν. Οι ερωτικές επιστολές εξήντα έξι διάσημων ζευγαριών… (Άγκυρα, 2006)
* Ντανιέλ Χαλεβί (1872-1962). Γάλλος ιστορικός, συγγραφέας δοκιμίων και βιογράφος. Ήταν συμμαθητής του Προυστ και φίλος του για πολλά χρόνια. Ο Χολεβί έμεινε ιδιαίτερα γνωστός ως βιογράφος του Νίτσε.
http://grsamsa.blogspot.com/2011/07/1.html
Δημοσίευση σχολίου