Peter Florian (Αυστρία)Δεν είμαι αναίσθητος, όπως με κατηγορεί ο Χιου, αλλά τα πράγματα αλλάζουν όταν είσαι με κάποιον πάνω από δέκα χρόνια. Δεν κάνουν σχεδόν ποτέ ταινίες για ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί, και υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος, γι’ αυτό: είμαστε βαρετοί. Το φλερτ είχε τις καλές στιγμές του, αλλά τώρα έχουμε εξελιχθεί στο προβλέψιμο Δεύτερο Μέρος, που κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα πλήρωνε για να δει. («Κοίτα, ανοίγουν το λογαριασμό του τηλεφώνου!») Ο Χιου κι εγώ είμαστε μαζί για τόσον καιρό, που για να ξεσηκώσουμε άσβεστο πάθος πρέπει να πιαστούμε στα χέρια. Μια φορά με χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού με ένα σπασμένο ποτήρι, και έπεσα στο πάτωμα προσποιούμενος πως ήμουν αναίσθητος. Αυτό ήταν ρομαντικό, ή τουλάχιστον θα ήταν αν είχε τρέξει στο πλευρό μου αντί να περάσει από πάνω μου για να πιάσει το φαράσι.
.
Davis Sedaris: Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια (Μελάνι)
Davis Sedaris: Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια (Μελάνι)
3 σχόλια:
Aπό το site των εκδόσεων "Μελάνι":
Ο Ελληνοαμερικανός David Sedaris έχει κατακτήσει το κοινό των ΗΠΑ. Τα βιβλία του βρίσκονται σταθερά στη λίστα με τα ευπώλητα των New York Times χρόνια μετά την πρώτη έκδοσή τους.Τον έχουν συγκρίνει με τον Όσκαρ Γουάιλντ και τον Γούντι 'Αλλεν.
Το ΜΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, το πρώτο του βιβλίο που κυκλοφορεί στα ελληνικά (και ήταν το Νο 1 best-seller στην Αμερική το 2005), περιέχει 22 αυτοβιογραφικές ιστορίες, ξεκαρδιστικές και σπαρακτικές ταυτόχρονα με κεντρικούς ήρωες τον ίδιο τον συγγραφέα και την οικογένειά του.
Ο Sedaris ρίχνει μια λοξή, σαρκαστική ματιά στην καθημερινότητα, στις αμήχανες στιγμές της εφηβείας, τις δυσκολίες των σχέσεων, τον παραλογισμό κάθε συνηθισμένης πράξης και δεν προκαλεί μόνο το γέλιο αλλά και τη συμπάθεια για μια οικογένεια που, όπως διευκρινίζει ο ίδιος, δεν είναι «διαφορετική, ίσως μόνο πιο διασκεδαστική» από τις άλλες. Σίγουρα πάντως δεν θυμίζει σε τίποτα τις αμερικάνικες οικογένειες των τηλεοπτικών σειρών.
«Ο David Sedaris είναι ο πιο αστείος εν ζωή συγγραφέας»
Time Out New York
«Οι πανέξυπνες, σαρκαστικά αστείες ιστορίες του Sedaris θα σας κάνουν να τεντώσετε τ’ αυτιά σας…ένα από τα πιο καυστικά, και απολαυστικά κωμικά ταλέντα της Αμερικής»
The Washington Post
Ο David Sedaris γεννήθηκε το 1957 στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης από πατέρα Έλληνα δεύτερης γενιάς - γιοs μεταναστών - και μητέρα Αμερικανίδα. Μεγάλωσε στο Ράλεϊ στη Νότια Καρολίνα. Το 1977 εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο για να γυρίσει την Αμερική με οτο-στοπ. Έχει εργαστεί ως ελαιοχρωματιστής, οικιακός βοηθός, νοσοκόμος σε ψυχιατρείο και καθηγητής δημιουργικής γραφής στο Art Institute of Chicago. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1990 και άρχισε να δημοσιεύει κείμενα σε λογοτεχνικά περιοδικά, κέρδισε όμως τη φήμη του ως κωμικός με τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στο National Public Radio. Όλα του τα βιβλία έχουν γίνει best-seller. Το 2001 ανακηρύχτηκε «Κωμικός της Χρονιάς» από το περιοδικό Time και βραβεύτηκε με το Thurber Prize for American Humor. Ζει στο Παρίσι.
H παρουσίαση του βιβλίου από το bazaarbooks.gr:
Ο David Sedaris παίζει στο χιόνι με τις αδελφές του. Πηγαίνει διακοπές με την οικογένειά του. Πιάνει δουλειά πουλώντας αναψυκτικά. Παρευρίσκεται στον γάμο του αδελφού του. Ψάχνει για καινούργιο σπίτι. Δίνει οδηγίες σε έναν ταξιδιώτη που έχει χαθεί. Ακούγονται όλα εντελώς φυσιολογικά, έτσι δεν είναι; Κι όμως, με τις 22 απολαυστικές αυτοβιογραφικές ιστορίες του βιβλίου, "Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια", ο David Sedaris ανασηκώνει την άκρη της καθημερικής ζωής αποκαλύπτοντας τον παραλογισμό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Ο κόσμος του είναι γεμάτος αόριστες επιθυμίες και κρυφά κίνητρα - ένας κόσμος όπου η συγχώρεση έρχεται φυσικά και μια διαφωνία μπορεί να αποτελεί την ύψιστη μορφή αγάπης. Ένας από τους πιο έξυπνους και πρωτότυπους συγγραφείς της εποχής μας, πολλές φορές στριμμένος αλλά ποτέ πικρόχολος, καταφέρνει να προκαλεί ασυγκράτητο γέλιο μέσα από τις πιο συνηθισμένες καταστάσεις.
Aπό το myworld.gr
ΠΡΟΣΩΠΑ: Ντέιβιντ Σεντάρις
Συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός και Αμερικανάκι με ελληνικό επίθετο.
Ο Ντέιβιντ Σεντάρις είναι αρκετά δημοφιλής στην Αμερική όχι μόνο για τα βιβλία του, αλλά και για τις χιουμοριστικές ραδιοφωνικές του εκπομπές. Δηλώνει ότι είναι Αμερικανός, ενώ η ελληνική καταγωγή του -από την πλευρά του πατέρα του- δεν του ξυπνά κάποιες ιδιαίτερες αναμνήσεις.
«Ποτέ δεν ένιωσα ιδιαίτερα Έλληνας, παρ' ότι μικρός πήγαινα στην ορθόδοξη ελληνική εκκλησία. Η μητέρα μου δεν ήταν Ελληνίδα, οπότε δεν μιλούσαμε τη γλώσσα στο σπίτι», αναφέρει ο ίδιος. Αφού έζησε σαράντα χρόνια στις ΗΠΑ, αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Ευρώπη και το τελευταίο διάστημα μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Λονδίνο και το Παρίσι.
Αλήθεια, πώς αντιμετωπίζει ο ίδιος την άποψη ότι υπάρχουν αρκετές διαφορές ανάμεσα στους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους; «Πράγματι έχουμε άλλον τρόπο σκέψης. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Χθες βράδυ οι διαδηλωτές αναποδογύριζαν αμάξια κάτω από το σπίτι μου, η αστυνομία έκανε προσαγωγές, ενώ στους δρόμους ήταν χιλιάδες κόσμου. Κι όλα αυτά εξαιτίας του νόμου για τις απολύσεις των νέων που πάει να περάσει η γαλλική κυβέρνηση.
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι εδώ είναι τόσο εξαγριωμένοι. Επειδή μεγάλωσα στην Αμερική και σκέφτομαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, είναι δύσκολο να κατανοήσω αυτές τις εξελίξεις.
Στην πατρίδα μου ήταν πάντα έτσι και δεν περιμένεις να έχεις μια δουλειά για το υπόλοιπο της ζωής σου. Για μένα ο νόμος είναι φυσιολογικός (!)», σχολιάζει ο Ντέιβιντ Σεντάρις.
Δεν εντυπωσιάζεται από την αβεβαιότητα που συνεπάγεται όλο αυτό το σύστημα, γιατί -όπως χαρακτηριστικά αναφέρει- μεγάλωσε με αυτό το αίσθημα. «Απλώς πρέπει να συνηθίσει κανείς», είναι η αγαπημένη του επωδός.
Συμμερίζεται το ενδιαφέρον κάποιων άλλων συγγραφέων για την πολιτική; Με αφοπλιστική ειλικρίνεια απαντά: «Όταν σπούδαζα στη Σχολή Καλών Τεχνών, η καθηγήτριά μας έλεγε ότι η δουλειά μας πρέπει να βασίζεται στον πολιτικό σχολιασμό. Διαπίστωσα, λοιπόν, ότι οι φοιτητές άρχισαν να ακολουθούν αυτό το στιλ όχι γιατί είχαν κάποιο γνήσιο ενδιαφέρον, αλλά επειδή ήθελαν με κάποιο τρόπο να ξεχωρίσουν. Μπορώ να σταθώ σε ένα κοινό δύο χιλιάδων ανθρώπων και να πω
ότι ο Τζορτζ Μπους είναι κόπανος. Ο κόσμος θα με χειροκροτούσε αμέσως. Δεν θα είχα πει, όμως, κάτι ιδιαίτερα έξυπνο ή δύσκολο. Νιώθω ότι αν δεν μπορώ να πω κάτι ουσιαστικό, καλύτερα θα είναι να σωπάσω. Άλλωστε, δεν είμαι ένας αυθεντικός αναλυτής των πολιτικών εξελίξεων».
Στο σπονδυλωτό μυθιστόρημά του «Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια» (εκδόσεις Μελάνι), οι προσωπικές εμπειρίες εναλλάσσονται με τις επινοημένες αναμνήσεις. «Όλες οι ιστορίες-είναι αληθινές. Υπερβάλλω λιγάκι σε ορισμένα σημεία, παραλείπω διάφορα πρόσωπα ή κάνω αναχρονισμούς, προκειμένου να γίνει πιο ελκυστικό το κείμενο. Πολλοί διάλογοι είναι επινοημένοι γιατί δεν μπορούσα βέβαια να θυμάμαι τι έλεγαν οι δικοί μου όταν ήμουν επτά ετών», δηλώνει ο συγγραφέας.
Οι μαραθώνιες περιοδείες του Σεντάρις προκειμένου να προωθήσει τα βιβλία του τον ωθούν να επεξεργαστεί ξανά κάποια από τα διηγήματά του. Όπως αναφέρει ο ίδιος, όταν διαβάζει στο κοινό αποσπάσματα από το έργο του, μπορεί να νιώσει καλύτερα πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί η αρχική σύλληψη.
Σύντομα, πρόκειται να επισκεφθεί τριάντα πέντε πόλεις στις ΗΠΑ και να μοιράσει υπογεγραμμένα αντίτυπα των βιβλίων του. Συχνά αφαιρεί κάποιες κωμικές ατάκες από τα κείμενά του, γιατί πιστεύει ότι το υπερβολικό χιούμορ κάνει τον αναγνώστη να ξεχνάει ευκολότερα τις ιστορίες του.
Πόσο εύκολο είναι να αποκαλύπτεται ο ίδιος, παραθέτοντας εικόνες από την οικογενειακή του ζωή; «Δεν ένιωσα ποτέ ότι αποκαλύπτομαι. Απλώς δημιουργούσα την ψευδαίσθηση ότι αποκάλυπτα τον εαυτό μου. Δεν έγραψα για το πώς έκανα σεξ για παράδειγμα.
Μόνο αν έκανα κάτι τέτοιο, θα ένιωθα ότι έχω εκθέσει τον εαυτό μου», τονίζει.
Η μητέρα του πέθανε πριν από δώδεκα χρόνια κι είχε προλάβει να διαβάσει κάποιες φανταστικές ιστορίες.
Ο πατέρας του ενοχλήθηκε από ένα διήγημά του, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η γιαγιά του: «Νόμιζε ότι η ιστορία μου θα δημιουργούσε λανθασμένη εντύπωση στους ανθρώπους. Η Ελληνίδα γιαγιά μου είχε μετακομίσει στο σπίτι μας όταν ήμουν δέκα ετών και δεν υπήρχε χώρο αυτή στη Βόρεια Καρολίνα. Ήταν ντυμένη στα μαύρα κι έμοιαζε με "φρικιό". Περιπλανιόταν συνεχώς στις αυλές των γειτόνων κι ώρες ώρες ένιωθα ότι είχαμε έναν γερο-χίπι που έμενε σπίτι μας», θυμάται ο Σεντάρις. Ο ίδιος, όπως δήλωσε εξαρχής, δεν νιώθει Έλληνας, αλλά Αμερικανός.
Μπορεί λοιπόν να προσδιορίσει το περιεχόμενο της αμερικανικής ταυτότητας; Σιωπή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου: «Δεν ξέρω, δεν το σκέφτηκα ποτέ...», καταλήγει.
Της ΜΑΝΙΑΣ ΣΤΑΪΚΟΥ
Δημοσίευση σχολίου