Μερικές φορές με τον Χόρχε μιλούσαμε κατά τη διάρκεια του σεξ. Δεν βιαζόμασταν να τελειώσουμε, μάλιστα κοιμηθήκαμε μαζί ακόμα και το πρώτο βράδυ. Συνήθως, όταν πρωτοσυναντάς κάποιον, το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να κάνεις επίδειξη και ν’ αφήσεις τον άλλο άναυδο με τις σεξουαλικές σου επιδόσεις. Εκείνο το βράδυ, τελειώσαμε και οι δύο πάνω από μια φόρα, αλλά με τον Χόρχε όλα ήταν χαλαρά. Γελούσαμε, κάναμε πλάκα. Το σεξ μαζί του ήταν διασκεδαστικό και απολαυστικό μαζί.(….) Το επόμενο πρωί μετά τη γνωριμία μας, στο πρωινό, ο Χόρχε χάιδευε αφηρημένα το χέρι ή το πόδι μου δημοσίως, ενώ καθόμασταν σε μια κρουασανερί στην Πλάθα Ιγλέσια Σαν Ιντεφόνσο και διαφωνούσαμε για έναν από τους τίτλους της εφημερίδας Ελ Παϊς. Εκ πρώτης όψεως δεν ήταν παρά μια ασήμαντη χειρονομία – για μένα όμως πολύ σημαντική. Ήταν μια παρηγορητικά κτητική πράξη χωρίς ωστόσο να είναι καθόλου περιοριστική, ενώ ταυτόχρονα δήλωνε δημόσια την ιδιαίτερη σχέση μου μαζί του. Η χειρονομία από μόνη της δεν είχε κανένα βαθύ νόημα, το ήξερα. Μπορούσε όμως να εξελιχθεί σε κάτι με νόημα. Αν ήμουν τυχερός. Αν ήμασταν και οι δύο τυχεροί.
.
Lawrence Schimel: Δύο αγόρια ερωτευμένα (Πολύχρωμος Πλανήτης)
3 σχόλια:
Απόσπασμα από το βιβλίο (από το eshop.gr)
Άρχισε να σκίζει το περιτύλιγμα. Το πρόσωπό του φωτίστηκε μόλις είδε ποιο βιβλίο ήταν. Έλαμπε πραγματικά όταν μου είπε "Είναι τέλειο. Σ' ευχαριστώ".
"Έχει και αφιέρωση" είπα κι αμέσως με μίσησα που το είπα, γιατί ήταν σαν να προσπαθούσα να τον πείσω να του αρέσει, ενώ με είχε ήδη ευχαριστήσει και το πρόσωπό του είχε ήδη φωτιστεί. Κι όλα αυτά πριν καν δω το βιβλίο που μου είχε χαρίσει -τι αγένεια! Αλλά μου ήταν αδύνατο να συγκρατηθώ. Να γιατί είμαι τόσο χάλια στο να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση: νιώθω τρακ και μιλάω ασταμάτητα. "Είναι για σένα, αν και δεν ήξερα τι όνομα να του πω να γράψει".
"Τζούλιαν" είπε.
Είπα το όνομά του κι ένιωσα τη γεύση του στα χείλη μου. Με κοιτούσε στα μάτια.
Την επόμενη στιγμή γείραμε ο ένας στον άλλον, και πρώτα οι ανάσες, ύστερα τα χείλη μας συναντήθηκαν σ' ένα υπέροχο, ατελείωτο φιλί.
H παρουσίαση του βιβλίου από το site του Πολύχωμου Πλανήτη:
Ο 11 φορές υποψήφιος και μία φορά νικητής για τα διεθνή λογοτεχνικά βραβεία Lambda Literary Awards Lawrence Schimel, παρουσιάζει και στην Ελλάδα το έργο του, μια σειρά από αυτοτελείς ιστορίες, άλλες συγκινητικές και ρομαντικές και άλλες ωμά αποκαλυπτικές. Η περιγραφή του ομοφυλοφιλικού έρωτα δεν αποτελεί θέμα ταμπού για τη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή και ο Schimel, με γλαφυρό τρόπο, αφήνει τις μάσκες επιτέλους να πέσουν.
Το βιβλίο αυτό του Lawrence Schimel, είναι συλλογή διηγημάτων το οποίο εκδόθηκε στα Ισπανικά το 2001, από τις Εκδόσεις Laertes. Πρόκειται για μια "δροσερή" συλλογή ομοερωτικών νεανικών διηγημάτων, που ο συγγραφέας μας "ταξιδεύει" στον κόσμο των συναισθημάτων χωρίς να λείπει η διάθεση για φιλοσοφικές αναζητήσεις. Η γραφή του Schimel δημιουργεί εικόνες, με την ευρύτερη έννοια της λέξης. Οι ιστορίες του είναι θεραπευτικές ακριβώς επειδή ο ομοερωτικός χαρακτήρας παρουσιάζεται ως κάτι πάρα πολύ καθημερινό και φυσιολογικό με υψηλό τον πήχη στην αφήγηση . "...Όπως όλοι, έχουμε κι εμείς ανάγκη τα δικά μας παραμύθια, τα δικά μας ρομάντζα, τα δικά μας τραγούδια αγάπης. Απλά και μόνο γιατί στον καθρέφτη τους μπορούμε να δούμε την εικόνα μας. Ειδάλως παραμένουμε αόρατοι. Ή παραμορφωμένοι..." Άλλωστε ο Lawrence Schimel, γνωρίζει καλά την τέχνη του παραμυθιού, είναι ο ίδιος ένας "παραμυθάς", αφού ανάμεσα στα άλλα, είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων και συμμετέχει στο Spanish chapter of the Society of Children's Book Writers and Illustrators.
Από το 10%, τεύχος 18 / Φεβρουάριος 2007
Γράφει ο Λύο Καλοβυρνάς:
Υπάρχουν ευτυχισμένοι γκέι;
Το βιβλίο Δύο αγόρια του Λώρενς Σίμελ απομακρύνεται από την μπίχλα της γκέι λογοτεχνίας.
Πολύ συχνά η «γκέι λογοτεχνία» ταυτίζεται με παρακμιακές ιστορίες. Οι ήρωες είναι δυστυχισμένοι, αυτοκαταστροφικοί, καταδικασμένοι στη μοναξιά και σε μια αδιέξοδη εμμονή με την ομοφυλοφιλία τους. Ο έρωτας προς το ίδιο φύλο σχεδόν πάντα αποτελεί πηγή προβλημάτων, κοινωνικής καταδίκης και αρρώστιας. Σπάνια βρίσκουμε σε λογοτεχνικά κείμενα έναν ευτυχισμένο ομοφυλόφιλο, ο οποίος δεν βρίσκει κακό τέλος εξαιτίας του «κουσουριού» του.
Ακριβώς για τον λόγο αυτό, τα διηγήματα του αμερικανού συγγραφέα Λώρενς Σίμελ κομίζουν κάτι φρέσκο. Στις ιστορίες του υπάρχει ομοφυλοφιλία αλλά δεν υπάρχει κουσούρι. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο βιβλίο ενδιαφέρον δεν είναι η κοινότοπη θεματολογία του – έρωτας, σχέσεις, σεξ. Είναι ότι αυτές οι τόσο κοινότοπες ιστορίες λέγονται από μια γκέι σκοπιά – και μάλιστα από μια θετική σκοπιά. Προσοχή: όχι μια εξωραϊστική, πολυαννική στάση, αλλά μέσα από μια απλή, διόλου δραματική γραφή, όπως μιλάμε μ’ ένα φίλο για αυτά που ζούμε. Και προφανώς, κάθε φορά που μιλάμε με τους φίλους μας δεν κουβεντιάζουμε για το πόσο κοινωνικά καταπιεστικό είναι το να είσαι αδερφή. Μιλάμε για τα αγόρια που γνωρίζουμε ή ονειρευόμαστε, τα προβλήματα με τον σύντροφό μας, το σεξ που (θέλουμε να) κάνουμε. Έτσι κυλά και η γραφή του Σίμελ.
Δύσκολα θα ισχυριστεί κανείς ότι ο Λώρενς Σίμελ γράφει υψηλή λογοτεχνία. Αλλά δεν πειράζει. Τα διηγήματά του είναι καθημερινές, συνηθισμένες ιστορίες που έχουμε χιλιοδιαβάσει, μυριακούσει και ξαναδεί σε μυθιστορήματα, ταινίες και τραγούδια – στην ετεροφυλόφιλη εκδοχή τους. Και κάθε φορά ως γκέι αναγκαζόμαστε να κάνουμε μια αυτόματη εσωτερική αντικατάσταση: τη στιγμή που ο ήρωας κερδίζει την καλή του, εμείς απαλείφουμε το φύλο της κοπέλας και βάζουμε το αρσενικό. Ή δεν το βάζουμε και πειθόμαστε πως όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν μόνο στους στρέιτ – εμείς ας είμαστε ευχαριστημένοι μ’ ένα γρήγορο πήδημα στο σκοτεινά.
Οι ιστορίες του Σίμελ είναι θεραπευτικές ακριβώς επειδή ο γκέι έρωτας παρουσιάζεται ως κάτι πάρα πολύ καθημερινό και φυσιολογικό. Λόγου χάρη, η γκέι εκδοχή του παραμυθιού της Σταχτοπούτας, όπου ένα γκέι αγόρι μένει σπίτι όχι επειδή το αναγκάζουν οι κακές αδερφές του αλλά επειδή δεν έχει με ποιο αγόρι να πάει στο χορό και φοβάται το κράξιμο, όσο κι αν φαίνεται τετριμμένη είναι βαθιά λυτρωτική. Εξίσου απελευθερωτικό είναι το γεγονός ότι το γκέι σεξ παρουσιάζεται απενοχοποιημένο – κανείς ήρωας δεν περνά το «σύνδρομο της επόμενης ημέρας», δηλαδή να αυτοβασανίζεται από ενοχές που ενέδωσε στην «έκφυλη» ερωτική του επιθυμία. Αντιθέτως, οι ήρωες, είτε κάνουν σεξ μέσα σε μια σχέση είτε σε παρτούζα, το χαίρονται και το διεκδικούν.
Η λογοτεχνία δημιουργεί εικόνες, με την ευρύτερη έννοια της λέξης. Κι είναι οι εικόνες που μας περιτριγυρίζουν αυτό που μας πλάθει ως ανθρώπους – κυριολεκτικά διαμορφωνόμαστε με βάση τα πρότυπα που βλέπουμε τριγύρω μας. Ένα δεκατετράχρονο γκέι αγόρι με μεγάλη δυσκολία θα βρει θετικά πρότυπα πάνω στα οποία να χτίσει την εικόνα του για το μέλλον. Μπορεί ο Παζολίνι και ο Καβάφης να είναι υψηλή λογοτεχνία, αλλά σίγουρα δεν προσφέρουν καμία θετική προοπτική σε κάποιον που πρωτοανακαλύπτει την ομοφυλοφιλία του.
Όπως όλοι, έχουμε κι εμείς ανάγκη τα δικά μας παραμύθια, τα δικά μας ρομάντζα, τα δικά μας τραγούδια αγάπης. Απλά και μόνο γιατί στον καθρέφτη τους μπορούμε να δούμε την εικόνα μας. Ειδάλλως, παραμένουμε αόρατοι. Ή παραμορφωμένοι.
~~~~~~~~~~~~
Νεότερη καταχώρηση για τον Λώρενς Σίμελ: No.425
Δημοσίευση σχολίου