Το παλικάρι, που από μικρός στο ψαλτήρι του χωριού του ήξερε πολύ καλά όλα τα νή – πά – βού – γά – δή, τώρα καιγότανε. Είχε αγαπήσει το φίλο του, στη μονάδα που υπηρετούσε – ήταν κι οι δυο απ’ το ίδιο χωριό – λίγο περισσότερο από τα καθιερωμένα. Είχαν κοιμηθεί αγκαλιά πάνω στους μπόγους με τα’ άπλυτα σεντόνια των σμηνιτών. Αυτά κουβαλούσε μέσα του, αυτά του είχανε θολώσει το μυαλό, γι’ αυτά είχε έρθει να μιλήσει στο γέροντα, να τον ρωτήσει: τι να την κα΄νει αυτή την αγάπη που του τυραννάει την καρδιά;
.
Βασίλης Δημητράκος: Το μυστήριο της αγάπης (Μπιλιέτο)
1 σχόλιο:
Το χαμόγελό σου
Ούτε εποχές είναι ούτε άνθρωπος είσαι για την πιάτσα. Κοίταξε να βρεις έναν φίλο’ είναι θλιβερό να δίνεις τα χείλη σου έτσι – κι αυτό το χαμόγελό σου (είναι κρίμα), θα σπάσει.
Το χέρι
Με το ξυράφι κόβει τους ρόζους της παλάμης του, πάνω στο πιόμα τους καίει με το τσιγάρο, κι όλο γελάει ο φίλος μου με τη δική μου ταραχή.
Δεν είναι χέρι αυτό, Θεέ μου, αλέτρι είναι – απ΄τα ξημερώματα με ξεχερσώνει, με οργώνει στην καρδιά.
Από το ”Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου”, τ. 8 – Ιαν. 1996
~~~~~~~~~~~~
O ποιητής και πεζογράφος Βασίλης Δημητράκος διευθύνει το λογοτεχνικό περιοδικό «Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου», το οποίο από το 1994 αποτελεί άλλη μία δραστηριότητα του εκδοτικού οίκου «Μπιλιέτο» της Παιανίας, που ο ίδιος ίδρυσε και διευθύνει μέχρι σήμερα.
Δημοσίευση σχολίου