Steve Walker (Καναδάς).
Μέσα στη νύχτα ξυπνήσαμε πολλές φορές, γιατί η θέρμη κι η ανάγκη του άλλου μας έφερνε πιο κοντά και η γύμνια των κορμιών μάς ερέθιζε διαρκώς. Κάτω από το μαύρο πλατύ ουρανό, με τα τρέμουλα άστρα για στολίδι, βρέθηκα πάνω στο σώμα του που έκαιγε και έτρεμε να μου δοθεί ολοκληρωτικά. Μπήκα με σεβασμό και ευλάβεια μέσα του και χάθηκα στην εξουσία που μου έδινε το πάθος. Έλιωνε μέσα στην αγκαλιά μου σαν να ήτανε η πρώτη νιφάδα χιονιού που έπεφτε στην ανοιχτή παλάμη μου.Λίγο αργότερα με έπαιρνε στα δυνατά χέρια του για να με κάνει δικό του με το ίδιο τρέμουλο και μια αισθητή λαχτάρα μη σπάσω και πονέσω στα δάχτυλα, στους μυς και στους χτύπους της καρδιάς του. Με αγάπησε, τον αγάπησα με όλη την ευαισθησία. Ο κατακτητής ήταν ταυτόχρονα και πορθημένος.Ο κύκλος του έρωτα ολοκληρώθηκε.
Σεβαστός Σαμψούνης: Η επικίνδυνη συνήθεια να αισθάνομαι (Β. Κυριακίδης)
Σεβαστός Σαμψούνης: Η επικίνδυνη συνήθεια να αισθάνομαι (Β. Κυριακίδης)
1 σχόλιο:
Aπό το site του εκδ. οίκου «Β.Κυριακίδης»
(www.bkyriakidis.gr)
ΝΑΜΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΤΩ από το πουπουλένιο πάπλωμα με τα μάτια του μυαλού μου ανοιχτά. Μέσα στο χρυσαφένιο φως που εκπέμπει “Το άστρο της αγάπης”, λάμπουν ξανά οι σκηνές του παρελθόντος. Επιστρέφουν και με κρατάνε συντροφιά. Όπως απόψε, οι αναμνήσεις μου φέρνουν δάκρυα ευτυχίας.
Ποτάμια ευτυχίας κυλούν μέσα στα χαντάκια του προσώπου μου, λακκούβες και γούρνες, που με τόση ανένδοτη επιμέλεια έσκαψε επάνω στο δέρμα μου ο επιβλητικός άρχοντας χρόνος. Αυλάκια, ραφές και ουλές, αδέξια χαραγμένα και διασκορπισμένα σε όλο μου το σώμα, ένα σώμα που με προσδιορίζει αυτούσιο στην πιο προσωπική και επικίνδυνη απ’ όλες τις συνήθειές μου: να αισθάνομαι.
Μια συνήθεια που εξακολουθώ να την έχω ακόμη με πείσμα αρβανίτικο και μόνο μία φορά τόλμησα να τη φανερώσω. Μια πρώτη και τελευταία φορά.
“Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται
αγαπημένη αίσθηση”.
Η τελευταία σκέψη πριν κοιμηθώ είναι εκείνος.
~~~~~~~~~~~~
Τι λέει ο ίδιος ο συγγραφέας για το βιβλίο του:
Το μυθιστόρημα, “Η επικίνδυνη συνήθεια να αισθάνομαι”, γράφτηκε μεταξύ 26 Σεπτεμβρίου 2001 και 27 Φεβρουαρίου 2002.
Η μούσα εμφανίστηκε μπροστά μου την 1η Σεπτεμβρίου 2001, με την αρχή του νέου Ινδικτιώνα. Μ’ ακούμπησε, με φίλησε και μου ανέθεσε να γράψω. Η συμφωνία μας σφραγίστηκε με μια σπονδή από κρασί, καταμεσήμερο, επάνω στην καυτή αμμουδιά της Σκιάθου.
Ευγνώμων για την Τύχη:
Σεβαστός Π. Σαμψούνης
~~~~~~~~~~~~
… και τι λέει για τον εαυτό του:
Μου είναι αδύνατο να γράψω τα βιογραφικά μου στοιχεία, χωρίς να χρησιμοποιήσω την πιο αγαπημένη φράση του Αλέξανδρου Μαστόρη, του πεισματάρη και τολμηρού πρωταγωνιστή στο βιβλίο μου “Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ”, “Δεν πιστεύω! Δεν το πιστεύω!”, διότι το ίδιο απίστευτη εξελίσσεται και η δική μου ζωή σ' ένα ταξίδι με προορισμό την ανακάλυψη του εαυτού μου.
Γεννήθηκα στο Darmstadt από Θρακιώτες γονείς που άφησαν πίσω τους το Τυχερό -πραγματικά έτσι ονομάζεται το χωριό της καταγωγής τους στον Έβρο- για να αναζητήσουν ένα καλύτερο τυχερό στη Γερμανία, κάπου στα μέσα τις δεκαετίας του ’60. Μεγάλωσα ανάμεσα σε δύο χώρες, χαρακτηρίζοντας χωρίς υπερβολή τον εαυτό μου “το παιδί βαλίτσα”.
Σε βρεφική ήδη ηλικία έμαθα να ταξιδεύω από την οικογενειακή θαλπωρή στον αποχωρισμό της μετανάστευσης, αποθηκεύοντας μέσα στη βαλίτσα του μυαλού μου εικόνες, ήχους, ευωδιές και γεύσεις, μα προπάντων αισθήσεις αδηφάγες στα χρώματα της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας.
Οι διαφορές της κουλτούρας των δύο αυτών χωρών με ώθησαν να δημιουργήσω τη δική μου “τυχερή” γεύση, επιλέγοντας από τη Schwarzwaldtorte τα κόκκινα κεράσια και τη σοκολάτα, ενώ από τον μπακλαβά τα καρύδια και το σιρόπι! Να εξηγήσω έτσι το βίωμα της λέξης “πατρίδα” που για μένα μοιάζει με ένα τετράδιο λευκό κι ένα στυλό γαλάζιο, αφού εκεί μέσα γράφω και ιχνογραφώ μια χώρα δίχως σύνορα, όπου οι αισθήσεις κατανοούνται και αλληλοσέβονται τόσο απλά, όπως απλά εισπνέουν και οι κάτοικοί της τον αέρα για να ζήσουν!”
~~~~~~~~~~~~
Ο Σεβαστός Π. Σαμψούνης ασχολήθηκε με την οδοντοτεχνική, το εμπόριο και τη γαστρονομία, ενώ ταυτόχρονα το ανήσυχο ταξιδεμένο πνεύμα του αναζήτησε απάγκιο στη ζωγραφική, στην ποίηση και στη στιχουργία.
Ζει και εργάζεται στην Φρανκφούρτη και το βιβλίο του “Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ” είναι το πρώτο του μυθιστόρημα, “…διότι, μέσα στην παγκοσμιοποίηση και στην τεχνοκρατία που μας περιβάλλει, ήρθε η ώρα να συνταξιδέψουμε με ανθρώπους που εξακολουθούν να εμπιστεύονται τις αισθήσεις τους. Είμαι σίγουρος μέσα σε αυτό το απίστευτο ταξίδι θα επαναληφτεί αρκετές φορές η φράση: “Δεν πιστεύω! Δεν το πιστεύω!”
Πώς όμως είναι δυνατό να μεγαλουργήσουμε, αν δεν προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε, το πόσο σημαντικό και απαραίτητο είναι τελικά να πιστεύεις ο ίδιος τον εαυτό σου;”
Δημοσίευση σχολίου