Federico García Lorca (Ισπανία)Βραδάκι της Μεγάλης Πέμπτης
Ουρανός του Κλωντ Λορραίν
Το θλιμένο αγόρι που μας κοιτάει
και το φεγγάρι πάνω από την Ε σ τ ί α
Πεπίν, γιατί δε σ' αρέσει
η μπύρα;
Στο ποτήρι μου στρογγυλεύει το φεγγάρι,
μικραίνει!..... και τρεμίζει.
Πεπίν! την ίδιαν ώρα στη Σεβίλλια
ντύνουν την Παναγία Μακάρενα.
Πεπίν, η καρδιά μου έxει
Λεύκες από φεγγάρι και καημό.
Το θλιμένο παιδί έφυγε.
Με το ποτήρι μου της μπύρας,
προπίνω για σένα ετούτο το βράδι
που ζωγραφίστηκε απ’ τον Κλαούδιο Λορένα.
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα /Ισπανία
μετάφραση: Κώστας Ζαρούκας
Λόρκα: Σκόρπια ποιήματα (Μέρμηγκας)
2 σχόλια:
Από το ίδιο βιβλίο:
Απόσπασμα από την «Ωδή στον Walt Whitman»
Μπορεί o άντρας, σα θέλει, να οδηγήσει την πεθυμιά του
μεσ’ απ' τη φλέβα του κοραλιού ή το ουράνιο γυμνό.
Αύριο οι έρωτες θενάναι βράχια κι ο Χρόνος
μια αύρα που έρχεται αποκοιμισμένη ανάμεσα απ' τα κλωνιά.
Γι' αυτό δεν υψώνω τη φωνή μου, γεραιέ Γουώλτ Γουΐτμαν,
ενάντια στο παιδί που γράφει
όνομα κοριτσιού στο προσκεφάλι του,
μήτ' ενάντια στ' αγόρι που ντύνεται αρραβωνιαστικιά
μέσ' στο σκοτάδι της γκαρνταρόμπας,
μήτε ενάντια στους μοναχικούς των λεσχών
που πίνουνε με σιχαμάρα το νερό της πορνείας,
μήτε ενάντια στους άντρες με το πράσινο βλέμμα
που αγαπούνε τον άντρα και καίνε τα χείλια τους μέσ' στη σιωπή.
Απόσπασμα από την εισαγωγή
Ο λυρικός Λόρκα
Όπως κι άλλοτε έγραφα, ο Φεδερίκο, παρασυρμένος κι αυτός, σα νέος άνθρωπος, αλλά και σα γνήσιος δημιουργός, απ' τα καινούργια ποιητικά ρεύματα του καιρού του, και τοποθετώντας τη δική του πηγαία λαχτάρα για κάποιον άλλον τρόπο, διαφορετικό (που όλους τους γνήσιους ποιητές μάς διακατέχει, και πάντα μάς τυραννάει, στην προσπάθειά μας να εκφράσουμε το μέσα μας κόσμο, τους οραματισμούς μας και τα όνειρα, μα και τη θέση τη δική μας, την προσωπική, τη θέση και τοποθέτηση μας που απ’ αυτήν βλέπουμε τον γύρω μας Κόσμο και τη Ζωή) μέσ' στα πλατύτερα αυλάκια του Σουρρεαλισμού, κατάφερε, πραγματικά, να παραμείνει έντονα προσωπικός: Αναζητάει (ή μάλλον βρίσκει, ασφαλώς, αυθόρμητα) καινούργιες εκφράσεις, που, άλλοτε με τον τραχύ τους Ισπανισμό κι άλλοτε με την παράξενη προβολή τους μέσα σε συγκινητικά κείμενα, κάπως ξενίζουν τον ασυνήθιστο ακόμα αναγνώστη του: Μιλάει για δάκρια σα χυμό λεμονιού, για καρδιές από λάδι — κι ενώ πάντα τα πορτοκάλια, οι ελιές, τα λιόδεντρα και το φεγγάρι στολίζουν τους στίχους του, ωστόσο συχνά συμπλέκουνται σε καινούργιους εκφραστικούς συνδυασμούς...
Προχωρώντας όμως στην ανάγνωση των έργων του, σαν αφήσεις λεύτερο το μυαλό σου κι αδέσμευτη την καρδιά από κάθε προσπάθεια λογικής κατανόησης, παρασύρεσαι, σιγά - σιγά, σαν από κάποιο μάγεμα, από κάποια κρυφή σαγήνη, που, παράδοξα, βγαίνει απ' αυτά, τα απλά, τ' αφτιασίδωτα, κείμενα, απ' αυτούς τους στίχους τους σχεδόν — για τους αμύητους! βέβαια — άτεχνους (που κρύβουνε στο βάθος μια δική τους, ανάκουστη, μουσική τελειότητα)...
Μοντέρνος ποιητής ο Λόρκα, με την καλύτερην εκδοχή του όρου, κατορθώνει και μαγεύει.
Όσοι τόνε γνώρισαν από κοντά (σ' άλλα μας γραφτά παραθέσαμε ήδη τις μαρτυρίες τους) τούτο λένε πως ήταν το κυριότερο ανθρώπινο συστατικό του: το μάγεμα — η προσωπική του γοητεία, με την παιδική του απλότητα, το παιδικό του το γέλιο, με τα μάτια του εκείνα τ' ανταλουθιάνικα που ξαστράφταν...
Αυτή λοιπόν είναι κι η Ποίησή του: το μάγεμα, μέσ' από την απλότητα, σαγήνη, μέσ' απ' τις καθημερινές του ποιητικές εκφράσεις, μουσική, απλή σαν τραγούδι παιδιού — που δεν ξέρεις πότε γελάει και πότε πονάει (και κρυφοκλαίει)...
Και πάντα:
«ένας πληγωμένος παλμός που βυθομετράει τα πράματα της άλλης πλευράς»…
Κώστας Ζαρούκας
Μάης 1975
Δημοσίευση σχολίου