Πάσχα στο Πήλιο
Απόγευμα Μεγάλης Πέμπτης καταλύσαμε σ' ένα μικρό ξενοδοχείο του Αγίου Ιωάννη. Ελάχιστοι ακόμα οι επισκέπτες, η παραλία ερημική κι εμείς βαδίσαμε σχεδόν σιωπηλοί, την ώρα που τριγύρω άναβαν τα φώτα κι έπεφτε σκοτεινός ο ίσκιος του βουνού στη θάλασσα.
Την επομένη προσκυνήσαμε τον Επιτάφιο στον Κισσό, κι επισκεφθήκαμε την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Έντρομος στάθηκα μπροστά στις λαϊκές τοιχογραφίες με τα μαρτύρια της κολάσεως: καμιά εξαίρεση, καμιά διαφυγή’ κάθε αμαρτία και μια αμείλικτη ποινή, με τόση φρίκη εικονισμένη, που μέσα στο ημίφως του ναού μού φάνηκε πως μ' έδεσαν οι φλόγες. Βγήκα στο φως σκοτεινιασμένος και ζήτησα να επιστρέψουμε στον όρμο.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας ήταν που τον είδα. Ποιητής και δοκιμιογράφος της νεώτερης γενιάς, με πλούσιο έργο ήδη και τιμές (τον αναγνώρισα από φωτογραφίες του σε περιοδικά και σε βιβλία) κάθονταν μ' ένα νεαρό καλοφτιαγμένο σε καφετέρια της παραλίας. Έκανε εντύπωση η ανύπαρχτη επαφή, η ανανταπόδοτη επιθυμία - τι κι αν μιλούσε κάπου κάπου ο ποιητής, ο νεαρός είχε σχεδόν την πλάτη γυρισμένη, δύσθυμος, κατηφής να κάθεται μαζί του, να τους βλέπουν. Δαγκώθηκα μεμιάς’ ποιος ξέρει, σκέφτηκα, αύριο μεθαύριο κι εγώ...
Μεγάλο Σάββατο, κατά το δειλινό, τους είδα πάλι. Μπροστά ο νεαρός σαν ξένος, ξοπίσω του ο ποιητής με κυρτωμένους ώμους να κοιτά το xώμα. Θυμήθηκα τις φοβερές τοιxογραφίες και δεν άντεξα. «Εδώ η κόλαση», έσκουξα βουβά, «εδώ και τα μαρτύριά της όλα!».
Είχε σκοτεινιάσει. «Ώρα για την Ανάσταση», είπε κάποιος. Και φύγαμε για να ντυθούμε καταλλήλως!
Αντώνης Περαντωνάκης: Ακίδες και δήγματα (Πλέθρον)
1 σχόλιο:
Aπό το ίδιο βιβλίο:
Μέχρι το δάκρυ
Μισό φεγγάρι απόψε.
Θλίψη σκοτεινή.
Κοιμούνται γύρω μου
τα δέντρα
δίχως έγνοια.
Μονάχα εσύ
σκληρό τραγούδι μένεις
πέτρα που παγώνει
μέσα μου
μέχρι το δάκρυ.
[1983]
~ ~ ~
Άλλη γεύση
Βρίσκει κανείς διάφανη
την έκσταση των πεπραγμένων
στο σώμα νέου εραστή,
καθώς με κουρασμένη απόλαυση
κράτησε ανάμεσα στα χείλη
ένα τσιγάρο,
πριν μισοτελειωμένο
το πετάξει
μες στο νυχτωμένο δρόμο.
Είχε άλλη γεύση να θυμάται.
[1982]
~ ~ ~
Τα ποιήματα της συλλογής Ακίδες και Δήγματα γράφτηκαν στην Αθήνα, στην Κρήτη και στη Θεσσαλονίκη. Οι χρονολογήσεις αφορούν στην πρώτη τους γραφή. Διορθώθηκαν ή ολοκληρώθηκαν την περίοδο 1990-1993 στην Κρήτη. Από αυτά, τα ποιήματα «Ηθογραφία», «Επιστροφή» (με διαφορετική μορφή), «Η μητέρα μου», «Το πένθος», «Η τρελή του φεγγαριού», και τα η', θ', ι', ια' από τα «Στίγματα», δημοσιεύτηκαν με το γενικό τίτλο «Μινιατούρες της έκστασης» στο περιοδικό Γράμματα και Τέχνες (αριθ. φύλλου 19-20, Ιούλιος-Αύγουστος 1983). Επίσης, τα ποιήματα «Το φίλτρο του έρωτα», «Εκδοχή Ι» και «Εκδοχή II» με το γενικό τίτλο «Ποιητικά του έρωτα», δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Προσωπείο (τεύχος 8, Χειμώνας-Άνοιξη '90-'91). Τα ποιήματα «Οιδίπους '86», ((Χίλιες και μια νύχτες μοναξιάς», «Τα παλιά φεγγάρια», «Η τρελή του φεγγαριού», «Το πένθος», «Μέχρι το δάκρυ», «Η μητέρα μου», «Ηθογραφία», «Οικογενειακό», «Επιστροφή» και θ' από τα «Στίγματα», μεταφράστηκαν στα γαλλικά και ισπανικά, και παρουσιάστηκαν στις εκδηλώσεις της Biennale '92 που έγιναν στη Βαλένθια της Ισπανίας, το Νοέμβριο του 1992.
Δημοσίευση σχολίου