Mário Cesariny(Πορτογαλία)ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (Ι)
Η νύχτα,
Όπως ερχόταν,
Μουτρωμένη, γλυκιά,
Κατάχλωμη απ’ τα παραστρατήματά της,
Για διάφορα μιλούσε.
Κι εγώ στα μπράτσα σου
Ονειρευόμουνα πως πέθαινα.
Κι έβλεπα
Αγκάθια και καρφιά στο σώμα σου,
Ένα Χριστό σταυρωμένο,
Στα μάτια σου,
Γλύκα και παγωνιά.
Ξεφλουδισμένο κόκκινο δαμάσκηνο,
Βρώμικα χέρια που κομμάτιαζαν
Τις χορδές μιας κιθάρας,
Μισοσκόταδο, κεριά που έκαιγαν,
Λιβάνι, χρυσό –και θλίψη…
Κι εγώ, γλυκά να πεθαίνω.
Το μελαχρινό σου πρόσωπο,
Τόσο ωραία φτιαγμένο,
Φαινόταν ακόμα πιο ήρεμο,
Χωρίς δάκρυα, στεγνό.
Μόνο το λεπτό κορμί σου,
Το χαριτωμένο σου κορμί
Ήταν όλο σε πένθος.
Ύστερα, ανήσυχα,
Πήρα το στόμα σου,
Το σαδιστικό σου στόμα.
Φιληθήκαμε σκληρά…
Ξημέρωσε!
Και τα κορμιά μας αναίσθητα,
Κυλίστηκαν χάμω, κι έτσι απόμειναν.
Antonio Botto: Ποιήματα (Οδός Πανός)
Μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης
4 σχόλια:
Ο Antonio Tomas Botto de Menezes γεννήθηκε στην Alvega της επαρχίας Abrantes, το 1897, και πέθανε στο Rio de Janeiro, το 1959. Όταν ο Antonio ήταν νεαρός, η οικογένεια του μετακόμισε στη Λισαβόνα. Εκεί, εργάστηκε σε ένα βιβλιοπωλείο, κάτι που του έδωσε την ευκαιρία να έλθει σε επαφή με συγγραφείς και άλλους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του· σε αυτούς συμπεριλαμβανόταν και ο Pessoa που έγινε στενός του φίλος, και με τον οποίο εξέδωσαν, το 1929, την "Ανθολογία μοντέρνων πορτογαλικών ποιημάτων". Αργότερα πήγε στην Ανγκόλα, ως ανώτερος δημόσιος υπάλληλος, και το 1926 επέστρεψε στη Λισαβόνα. Ήταν πολύ κοινωνικός και γνωστός για την μποέμικη ζωή του, την κομψότητα του, την αγάπη του για τους ναύτες, και την κακιά του γλώσσα που τον έκανε να έχει πολλούς εχθρούς. Περιφρονούσε την κοινοτοπία και την κατεστημένη ηθική. Το 1942 παραιτείται από το Δημόσιο, αργότερα παντρεύεται τη φίλη του Carmina Silva και το 1947 μεταναστεύει στη Βραζιλία, οπού το 1959 σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Ο Botto έγραψε ποίηση, μυθιστόρημα και θέατρο. Μαζί με δύο άλλους ποιητές, τον Raul Leal και την Judith Teixeira, θεωρήθηκαν "καταραμένοι ποιητές", τα δε βιβλία τους χαρακτηρίστηκαν από τη δικτατορία ανήθικα και ρίχτηκαν στην πυρά.
Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός της έκδοσης ενός βιβλίου για τον Αντόνιο Μπόττο, πέντε χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του ποιητή στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, μέσα από την αξιέπαινη και θαρραλέα για τα ελληνικά δεδομένα έκδοση από τον Οδυσσέα, της Ανθολογίας Ομοερωτικών Ποιημάτων "Η Έλξη των Ομωνύμων" του Ρήγα Κούπα.
Μακάρι να εμπλουτισθεί η ελληνική gay βιβλιογραφία και με το έργο άλλων ποιητών που γνωρίσαμε μέσα από αυτή την έκδοση.
Mία ακόμα καταχώρηση για τον Antonio Botto
Όλοι εκείνοι
Όλοι εκείνοι που αγάπησα
Πολύ πριν εσένα αγαπήσω
Ήταν σκαλιά που ανέβηκα για να φτάσω σ΄ εσένα.
Γι’ αυτό μη
Ζηλεύεις για ό,τι έγινε
Αφού από τότε που σ’ εσένα δίνομαι
Κανείς δε μ’ έχει φιλήσει.
Δεν αξίζει τον κόπο, πίστεψέ με,
Την τύχη μας δύσκολη να κάνουμε.
Όταν η ζωή είναι αιώνια
Όλα θεϊκά μπορεί να είναι!
António Botto / Πορτογαλία
Ανθολογία Πορτογαλικής Ποίησης (Ροές, 2008)
Μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης
Σημ. Από αυτήν την Ανθολογία προέρχεται και το βιογραφικό σημείωμα του πρώτου σχολίου
Από την σελ. 19 του βιβλίου:
Το ποιητικό έργο του Βοττο, και κυρίως το πλέον γνωστό τα «Τραγούδια» (Cancoes, 1921), έτυχε θαυμασμού και εγκωμίων από μια πλειάδα διάσημων ανθρώπων του πνεύματος της εποχής του. Ενδεικτικά αναφέρω τους: António Machado, Miguel de Unamuno, Camilo Pessanha, Virginia Woolf, Teixeina de Pascoaes, Luigi Pirandello, Stephan Zweig και Rudyard Kipling, James Joyce και Federico Garcia Lorca, οι οποίοι τον θεωρούσαν ως ένα από τους πλέον λαμπρούς ποιητές του καιρού του. Ο Federico Garcia Lorca τον είχε, μάλιστα, ανακηρύξει «Θεό της μοντέρνας ποίησης» και τον αποκάλεσε επίσης «Δάσκαλο, ίσως, μοναδικό στον κόσμο, Συγγραφέα, Ποιητή και καλλιτέχνη ασύγκριτο...». Είναι ο ίδιος που αργότερα θα τον συμβουλεύσει να αγνοήσει τους επικριτές και λογοκριτές του: «Πολυαγαπητέ μου Antonio Botto: Άσε αυτούς να λένε ότι θέλουν!... Μην απαντάς. Κάνε ότι έκανα εγώ. Κι εγώ επίσης έγινα στόχος πραγματικών ύβρεων. Γνωρίζεις καλύτερα ότι οι στίχοι σου, πρωτοφανούς ομορφιάς... είναι σταγόνες θεϊκού νερού που πηγάζει από μια πηγή στο πλάι του δρόμου, όπου περπατάμε τη νύχτα για να φτάσουμε, χωρίς ντροπή, στην αθάνατη Ελλάδα που είναι δική σου, στο νου και στην καρδιά σου». Επίσης, ο James Joyce τον ονόμασε «ποιητή του έρωτα και του πάθους, καλλιτέχνη μεγάλης ιδιοφυίας», ο Andre Gide είχε πει: «Βλέπω και αισθάνομαι με αυτό το βιβλίο». Η Ganriela Mistral τον θαύμαζε και τον θεωρούσε «γαλήνιο παρατηρητή όλων των ψυχών, των ζωών και κόσμων. Για τον Paul Velery, το να διαβάζεις τον Antonio Botto ήταν σαν να «ξεχνάς τον Όμηρο και να βλέπεις έναν καινούργιο Ήλιο στη μεγάλη ποίηση της ανθρωπότητας…».
Τελευταίος, αλλά όχι ύστατος, ο Fernando Pessoa που τον χαρακτήριζε ως: «Ο καλύτερός μου δάσκαλος στην ποίηση». Ο ίδιος, άλλωστε, υποστήριξε με σθένος ότι το ποίημα «Τραγούδια», ήταν το σπουδαιότερο παράδειγμα μιας νέας συνείδησης για την αποδοχή της ατέλειας σαν μια μοναδική και θαυμάσια πράξη. Πρόκειται για έναν ύμνο στην ηδονή και στο φυσικό κάλλος, όπως το ισχυρίσθηκε στο δοκίμιο του για τον Botto.
Ο Pessoa, όπως και άλλοι πολλοί, θα χαρακτηρίσει τα «Τραγούδια» ως το πιο σημαντικό ποιητικό έργο μίας από τις πιο πρωτότυπες φωνές όχι μόνο της πορτογαλικής λογοτεχνίας, αλλά και της παγκόσμιας, τη φωνή του ποιητή, δραματουργού και διηγηματογράφου Antonio Botto.
Ο Pessoa, επίσης, όχι μόνο πήρε υπό την προστασία του τον νεαρό τότε ποιητή, αλλά μετέφρασε και ένα μεγάλο μέρος των ποιημάτων του στην αγγλική, αποδεικνύοντας, κατ' αυτό τον τρόπο, την στοργή και το σεβασμό του προς αυτόν. …
Δημοσίευση σχολίου