Τρίτη, Ιανουαρίου 15, 2008

No 504

Image Hosted by ImageShack.usMichael Tsakountakis

Παθιασμένος με τα γράμματα δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε με την τέχνη γενικά. Η τέχνη και τα γράμματα ήταν για μένα ο περίγυρός μου, ο απαραίτητος περίγυρός μου για να κινούμαι. Κι όπως αγαπώ ένα ακριβό αντικείμενο, ή ένα ακριβό γραφείο, ή έναν ακριβό πίνακα να με τριγυρίζει, έτσι αγαπούσα να ζω με την ακριβή τέχνη. Στο να μπορέσω να οδηγηθώ στην πραγματική τέχνη με βοήθησαν οι φίλοι μου και η τάση μου γι’ αυτήν. Είχα από ένστικτο μια τάση μα ξεχωρίζω το ακριβό από το εφήμερο και το φτηνό. Λοιπόν, η ανάγκη ενός χώρου μεσ’ τον οποίο θα κινιόμουν με οδήγησε και όχι το πάθος μου για την ποίηση ή την τέχνη. Άλλωστε όσους γνώριζα παθιασμένους για την τέχνη ήσαν πολύ λίγο ενδιαφέροντες άνθρωποι που δεν μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη. Το πάθος, γενικά, μου δημιουργεί ερωτήματα. Αγαπώ τον έρωτα, δεν είμαι παθιασμένος για τον έρωτα. Αλλά πολύ περισσότερο όταν η τέχνη γίνεται πάθος οδηγεί σε παραμορφώσεις του ατόμου και όχι σε διαμόρφωση ενός ατόμου. Λοιπόν, έχω μεγάλη μανία να ζω σωστά και ακριβά μέσα στο χώρο μου. Αυτό με οδήγησε σε όλες μου τις σχέσεις, και φυσικά, και στη μουσική μου.
.
Μάνος Χατζιδάκις: Ο καθρέφτης και το μαχαίρι (Ίκαρος)

2 σχόλια:

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Η παρουσίαση του βιβλίου από το site των εκδόσεων ΙΚΑΡΟΣ
(www.ekdoseis-ikaros.gr)
:
Τριαντα έξι κείμενα του Μάνου Χατζηδάκι, που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες ή εκφωνήθηκαν. Οι φωτογραφίες, που σχολιάζονται αναλυτικά από τον Μάνο Χατζηδάκι, λειτουργούν σαν σχεδίασμα αυτοβιογραφίας. Μέσα από αυτό, αναδύεται το προφίλ ανός ανθρώπου που συνδέθηκε άμεσα με την εποχή του, τοποθετημένου στο επίκεντρο μιάς πληθωρικής καλλιτεχνικής και πολιτικής δραστηριότητας.
~~~~~~~~~~~~

Το απόσπασμα είναι από την παρουσίαση του βιβλίου στο rebetiko.gr:

Για το τραγούδι

Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο και από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.

Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας, που θα φωτίσω τις κρυφές και αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταφερθούν στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα –αν είναι δυνατόν– ο εφησυχασμός σας. Κι ας μην μπορείτε να με τραγουδήσετε. Μήπως τάχα μπορείτε να εξαφανίσετε ένα πουλί ή να το φανερώσετε μέσ’ απ’ το φόρεμα ή από το μαντήλι σας; Κι όμως δεν το ξεχάσατε κι ούτε θα το ξεχάσετε σ’ όλη σας τη ζωή. Και θα το λέτε στα παιδιά σας έτσι όπως το πρωτοείδατε κάποια φορά από έναν μάγο σ’ ένα πανηγύρι – καθώς και το τραγούδι μου.

Θα το θυμάσθε και θα το ’χετε εντός σας, χωρίς την δυνατότητα να το γλεντήστε με αυτάρεσκη και δυνατή φωνή. Μόνο να το ψελλίζετε θα είναι δυνατόν, σαν προσευχή...

Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια.

Δεν είναι το τραγούδι μου μια μονόφωνη αρτηρία, ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες.

Και μην ξεχάσετε. Σαν φύγετε από ΄δω, δεν σας ανήκει παρά μονάχα το αίσθημα, η σκέψη και τα ερωτήματα, που ολόκληρο το βράδυ σας μετέδωσα μέσ’ απ’ τη μουσική μου. Σ’ εμένα απομένει το τραγούδι, η μαγική στιγμή μου, που είναι μια εξαίσια απάντηση αρκεί να με ρωτήστε. Ρωτήστε με λοιπόν. Κι ύστερα σας παρακαλώ σωπάστε! Γιατί θα τραγουδήσω!

Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ’ ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν’ ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για ν’ ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ’ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε.