David Ligare (ΗΠΑ)ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟ ΧΘΕΣ
Όταν ρόδιζαν τ’ αγριοκέρασα και τα βατόμουρα,
στα πράσινα φυλλώματα του κάμπου.
Όταν οι πεταλούδες άρχιζαν
το τρελό χαριτωμένο τους πέταγμα,
σαν πιτσιλιές χρωμάτων μοιάζοντας
στο γαλάζιο καμβά τ’ ουρανού.
Όταν άνθιζαν τα πρώτα κρίνα,
κι οι πρώτοι ντροπαλοί νάρκισσοι,
στην άκρη της λίμνης.
Όταν τ’ αγιόκλημα νωχελικά,
απλώνονταν χαδιάρικα στον φράχτη,
κι αγκάλιαζε τρυφερά την αυλόπορτα.
Όταν ανοίγανε τα νούφαρα στη λίμνη,
κι οι κύκνοι ερωτοτροπούσαν,
με απλωμένες φτερούγες,
στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Όταν κελαηδούσαν τα πουλιά,
γλυκά, παθιασμένα, μεθυστικά,
στα κλαδιά της αγράμπελης,
ύψωνα τα χέρια ψηλά προς τον Ήλιο,
σαν αρχαίος αιγύπτιος,
να υμνήσω την ύπαρξή του,
να υμνήσω το σφρίγος, του οργασμού,
της ζωής γύρω μου.
Τώρα κλείνω τα μάτια να μη βλέπω.
Δεν έχω ορίζοντες,
θάλασσες μακρινές και κάμπους,
ν' αγναντέψω.
Τοίχους και πάλι τοίχους,
μάντρες συρματοπλέγματα και κάγκελα,
την όραση μου εγκλωβίζουν.Κλείνω τ’ αυτιά για δεν ακούω,
Θροΐσματα των φύλλων,
Κελαηδίσματα πουλιών,
μόνο κραυγές βοηθείας,
και πόνου ουρλιαχτά ακούγονται.
Κλείνω τα μάτια για να 'ρθει το χθες.
Κλείνω τ’ αυτιά ν’ αφουγκραστώ ήμερους ήχους.
ότι εικόνες ζωής μειναν του χθες,
να θυμηθώ ξανά πριν στάχτη γίνουν,
απ’ τη φωτιά τον κουρνιαχτό του σήμερα,
και τέφρα γίνουν,
να με σκεπάσουν σαν ταφόπλακα,
σαν την αρχαία πόλη,
των ηδονών και του έρωτα η λάβα του Βεζούβιου.
.
Χρήστος Ρούσσος: Ποιητικές αποδράσεις (Πολύχρωμος Πλανήτης)
1 σχόλιο:
Η παρουσίαση του βιβλίου είναι από το site του Πολύχρωμου Πλανήτη:
(...)Σε διάβασα Χρήστο μου όπως τη λέξη φυλακή αυτή καθαυτή. «Φυλάσσω» είναι το ρήμα της και εύχομαι να σε διαβάσουν κι άλλοι για να θυμούνται ότι ο προορισμός της λέξης είναι να φυλάει τους ανθρώπους από ανθρώπους. Κανείς δεν έσωσε τον κόσμο σκοτώνοντας τα όνειρα για να εξαφανιστούν οι εφιάλτες και οι κληματαριές...
Λιάνα Κανέλλη θέρος 2007
(...) Τώρα που διαβάζω αυτά τα ποιήματα μου μοιάζουν σαν ένα χαμόγελο αγάπης για τον κόσμο. Ω, μην τρομάζετε. Δεν είναι ένα ύπουλο χαμόγελο, από αυτούς που η κοινωνία τους θεωρεί τέρατα, αλλά ένας μορφασμός, που κρύβει απελπισία και καλοσύνη. Που στάζει φαρμάκι. Ένα ανθρώπινο κάλεσμα σε βοήθεια ή κάτι πιο τρυφερό σαν το «Μη με λησμόνει».
(...)Όταν γράφουν οι πρώην κρατούμενοι, πάντα θυμάμαι την βιογραφία του Ζαν Πωλ Σάρτρ για τον Ζαν Ζενέ. «Άγιος Ζενέ. Κωμωδός και μάρτυρας». Αυτόν θυμάμαι, όταν διαβάζω τα γραπτά του Κοεμτζή, του Πετρόπουλου, του Χρήστου Ρούσσου και τόσων άλλων. Ο Χρήστος Ρούσσος γλιστράει από την Ηθική του Κακού προς μια ζοφερή αλήθεια, λες και πιστεύει ότι από τα κατασκότεινα κελιά μπορεί να ανατείλει και η ελπίδα και η ομορφιά.
Ο Χρήστος Ρούσσος έχει ένα ταλέντο αλλά και όλη του η ζωή προικοδοτήθηκε με μια άγρια προίκα. Το ότι καταφέρνει αυτήν την προίκα του Κακού να την μεταστοιχειώνει σε Καλό είναι η μεγάλη του αρετή και η μεγάλη του αλήθεια.
Γιώργος Λιάνης
*
Το βιβλίο συνοδεύεται από 20 πίνακες του Χρήστου Ρούσου.
Προλογίζουν: Λιάνα Κανέλλη, Γιώργος Λιάνης
~~~~~~~~~~~~
Άλλες καταχωρήσεις για τον Χρήστο Ρούσσο:
- No 35: Εγώ ο άγγελος που σκότωσα τον εραστή μου...
- No 129: Προς σωφρονισμόν
Δημοσίευση σχολίου