Αυτό το μαρτύριο το αντέχω μόνο χάρη στη Ζενεβιέβ, γιατί μόνο η Ζενεβιέβ είδε… Οι υποσχέσεις τηρήθηκαν. Η Ζενεβιέβ άρχισε πρώτη – πάντα εκείνη αρχίζει πρώτη – ξεκουμπώνοντας το πουκάμισό της. Το καινούργιο το δικό της μ’ άφησε με ανοιχτό το στόμα: αντίθετα με τα στήθη της μητέρας μου που μ’ ενοχλούν γιατί είναι πολύ μεγάλα, της Ζενεβιέβ με συγκίνησαν μέχρι δακρύων. Ένα τοπίο. Μου θυμίζουν τις χρυσές θηλές των αμμόλοφων της Σαχάρας. Θέλησα να τα’ αγγίξω. Είπε ναι. Ποτέμου δεν ταξίδεψα τόσος μακριά.
Ύστερα ήρθε η σειρά μου. Δίστασα, αλλά είχα υποσχεθεί. Κι έτσι της έδειξα το δικό μου το καινούργιο που την ξάφνιασε. Είδε ότι ήταν αλήθεια όσα της είχα πει για τη λόγχη. Θέλησε να την αγγίξει. Είναι φυσικό. Είπα ναι. Κι εκείνη δάκρυσε. Η Ζενεβιέβ είναι, λοιπόν, η μόνη που ξέρει ότι, κάτω απ΄’ τη φούστα που λέει ψέματα, μεγαλώνει ένα αγόρι, κι όταν γυρίζει αργά προς το μέρος μου το κεφάλι της, το πηγούνι της, το στόμα της, το μάγουλό της, τη μύτη της, το μέτωπό της, τα δυο της μάτια που μιλούν στα δικά μου, μόνο εγώ ξέρω ότι κοιτάζει ένα αγόρι, που χάθηκε ανάμεσα στα κορίτσια…
Νέλ Σατλέ: Με σκυμμένο κεφάλι (Ελληνικά γράμματα)
1 σχόλιο:
Apla kai mono gia na katatheso ena euxaristo gia autes tis droseres stigmes pou mas xarizeis
Bjs
Δημοσίευση σχολίου