Rafael Perez (Ισραήλ)
.
Του λόγου της πρέπει να σκεφτόταν πως για μένα, στο τέλος, ο χρόνος δε θα μετρούσε, πως θα ήμουν πρόθυμη να υπακούσω, να ριχτώ, όπως πάντοτε, με σώμα και ψυχή στην παλιά φυλακή της ποθητής αγκαλιάς της.
- Για τ’ όνομα του Θεού! Αφήστε με, φώναξα, και επειδή την είδα να παραξενεύεται για τη συμπεριφορά μου, πρόσθεσα κλαίγοντας;
- Τι άλλο θέλετε από μένα; Τι μπορώ να σας δώσω, που να μη σας το έδωσα με όλη μου την καρδιά; Μάθετε πως θέλω να φύγω για πάντα από δω.
Χαλάρωσε το αγκάλιασμά της και με κοίταξε ξαφνιασμένη.
– Πού θέλετε να πάτε;
- Σε άλλον οίκο, απάντησα ζωηρά, στον κόσμο. Εκεί θα μπορέσω να ξεχάσω τα αμαρτήματά μου.
Έμεινε ξανά σκεφτική κοιτάζοντας το έδαφος μπροστά στα πόδια μου, σαν να συλλογιζόταν τα λόγια μου. Έπειτα ψιθύρισε περισσότερο για τον εαυτό της παρά για μένα με φωνή μονότονη, σπασμένη:
- Κάποτε τα αμαρτήματά μας είναι το μέσον που ο Κύριος χρησιμοποιεί για ν’ αγιάσει την ψυχή μας, Τι λογής αμάρτημα είναι το δικό μας; Δεν είναι το σώμα μας καθρέφτης, έδρα και βασίλειο του Θεού; Ποιο το κακό στο να τον μιμηθούμε, σημαδεύοντας στο κορμί μας στίγματα από τις δικές του πληγές στο Γολγοθά;
Xεσούς Φερνάντεθ Σάντος : Eκτός των τειχών (Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος)
- Για τ’ όνομα του Θεού! Αφήστε με, φώναξα, και επειδή την είδα να παραξενεύεται για τη συμπεριφορά μου, πρόσθεσα κλαίγοντας;
- Τι άλλο θέλετε από μένα; Τι μπορώ να σας δώσω, που να μη σας το έδωσα με όλη μου την καρδιά; Μάθετε πως θέλω να φύγω για πάντα από δω.
Χαλάρωσε το αγκάλιασμά της και με κοίταξε ξαφνιασμένη.
– Πού θέλετε να πάτε;
- Σε άλλον οίκο, απάντησα ζωηρά, στον κόσμο. Εκεί θα μπορέσω να ξεχάσω τα αμαρτήματά μου.
Έμεινε ξανά σκεφτική κοιτάζοντας το έδαφος μπροστά στα πόδια μου, σαν να συλλογιζόταν τα λόγια μου. Έπειτα ψιθύρισε περισσότερο για τον εαυτό της παρά για μένα με φωνή μονότονη, σπασμένη:
- Κάποτε τα αμαρτήματά μας είναι το μέσον που ο Κύριος χρησιμοποιεί για ν’ αγιάσει την ψυχή μας, Τι λογής αμάρτημα είναι το δικό μας; Δεν είναι το σώμα μας καθρέφτης, έδρα και βασίλειο του Θεού; Ποιο το κακό στο να τον μιμηθούμε, σημαδεύοντας στο κορμί μας στίγματα από τις δικές του πληγές στο Γολγοθά;
Xεσούς Φερνάντεθ Σάντος : Eκτός των τειχών (Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος)
2 σχόλια:
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Στο πενιχρό και παραισθησιακό περιβάλλον μιας μονής, στην ξοδεμένη Ισπανία μετά το θάνατο του Φιλίππου Β συνυφαίνονται έξυπνα η κρυφή βία, η συγκρατημένη σεξουαλικότητα και ο μυστικισμός σε μια αντιπαράθεση χαρακτήρων, δοσμένα σε μια πρόζα αδιάπτωτης και αξιοθαύμαστης εκφραστικής έντασης.
Μια καλόγρια αφηγείται την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο. Μιλάει για όσα συμβαίνουν και προπάντων για το δεσμό της σε μια άλλη καλόγρια, για ένα πάθος που φλογίζει και τις δύο, στο οποίο υπάρχουν ανάμεικτα η θρησκευτική πίστη και η φωνή της σάρκας, η λαχτάρα για πνευματική ανάταση και η έλξη που δημιουργούν οι αισθήσεις. Η μια καλόγρια-η αγία-ασκεί ισχυρότατη επίδραση πάνω στην άλλη και εκπορθεί τη θέλησή της. Ένα φτιαχτό θαύμα έχει ως αποτέλεσμα να συγκλονίσει και να διχάσει μια ολόκληρη μοναστική κοινότητα και ένα χωριό. Τι θα συμβεί στο τέλος; Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει απ’ την ιστορία αυτή;
Το σύντομο βιο-εργογραφικό σημείωμα είναι από το βιβλίο και από το site του Ελευθερουδάκη
Ο Χεσούς Φερνάντεθ Σάντος γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1926. Έχει δουλέψει ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο – σ’ αυτόν τον τελευταίο τομέα σκηνοθέτησε την ταινία μεγάλου μήκους «Το φτάσιμο πιο πέρα» (1964) – μα το πιο συνηθισμένο και αδιάκοπο έργο του είναι το λογοτεχνικό. Το 1954 δημοσιεύει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Οι γενναίοι". Ακολουθούν: "Στην πυρά" (1957, βραβείο Gabriel Miro), "Λαβύρινθοι" (1964), "Ο άνθρωπος των αγίων" (1969, βραβείο της Κριτικής), "Βιβλίο των αναμνήσεων των πραγμάτων" (1971, βραβείο Ναδάλ), "Αυτή που δεν έχει όνομα" (1977), "Εκτός των τειχών" (1979, Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας), "Cabrera" (1981), Σαχ στη βασίλισσα (1982), τιμημένο με το βραβείο Πλανέτα, οι Καβαλάρηδες της Αυγής.
Επίσης έχει δημοσιεύσει δύο τόμους με δοκίμια, καθώς και συλλογές διηγημάτων.
Δημοσίευση σχολίου