Neboisa Zdravkovic (Σερβία).
.
ΚΙ ΑΚΟΥΜΠΗΣΑ ΚΑΙ ΠΛΑΓΙΑΣΑ ΣΤΕΣ ΚΛΙΝΕΣ ΤΩΝ
.
Στης ηδονής το σπίτι όταν μπήκα,
δεν έμεινα στην αίθουσα όπου γιορτάζουν
με κάποια τάξιν αναγνωρισμένοι έρωτες.
.
Στες κάμαρες επήγα τες κρυφές
κι ακούμπησα και πλάγιασα στες κλίνες των.
.
Στες κάμαρες επήγα τες κρυφές
που τώχουν για ντροπή και να τες ονομάσουν.
Μα όχι ντροπή για μένα -γιατί τότε
τι ποιητής και τι τεχνίτης θάμουν;
Καλλίτερα ν' ασκήτευα. Θάταν πιο σύμφωνο
πολύ πιο σύμφωνο με την ποίησί μου·
παρά μες στην κοινότοπην αίθουσα να χαρώ.
.
Κ.Π. Καβάφης : Ανέκδοτα Ποιήματα (Ίκαρος)
1 σχόλιο:
Aπό την εισαγωγή του Βύρωνα Λεοντάρη, στην έκδοση του 1990 "Κ.Π. Καβάφης, Τα Ανέκδοτα ποιήματα" από το Ύψιλον, που κι αυτή περιλαμβάνει τα 75 ποιήματα που συγκέντρωσε ο Γ.Π.Σαββίδης και που κυκλοφόρησαν, μαζί με κάποια πεζά του ποιητή, από τον "Ίκαρο" το 1968:
Τα ποιήματα του Καβάφη που περιέχονται στον τόμο αυτόν έχουν ήδη τιτλοφορηθεί "ανέκδοτα" από τον Γ.Π. Σαββίδη, που είχε την επιμέλεια της πρώτης ολοκληρωμένης εκδοτικής παρουσίασης τους (Ίκαρος 1968) και που προσέδωσε ένα συγκεκριμένο ειδικό περιεχόμενο στον όρο "ανέκδοτα". Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Γ.Π.Σαββίδη, ως "ανέκδοτα» νοούνται «ποιήματα λίγο-πολύ τελειωμένα», «αδημοσίευτα από τον ποιητή».
[...]
Είναι ποιήματα που ενσυνείδητα διαφύλαξε, δεν κατέστρεψε, αλλά και δεν δημοσίευσε ο Καβάφης μέχρι το θάνατό του και που δεν όρισε τίποτα για τη μοίρα τους. Είναι ποιήματα που απέναντί τους ο ποιητής απέφυγε να αναλάβει ευθύνες. ...
~~~~~~~~~~~~
Στο Θέατρο
Βαρέθηκα να βλέπω την σκηνή,
και σήκωσα τα μάτια μου στα θεωρεία.
Και μέσα σ' ένα θεωρείο είδα σένα
με την παράξενη εμορφιά σου, και τα διεφθαρμένα νειάτα.
Κι' αμέσως γύρισαν στον νου μου πίσω
όσα με είπανε το απόγευμα για σένα,
κ' η σκέψις και το σώμα μου συγκινηθήκαν.
Κ' ενώ εκύτταζα γοητευμένος
την κουρασμένη σου εμορφιά, τα κουρασμένα νειάτα,
το ντύσιμό σου το εκλεκτικό,
σε φανταζόμουν και σε εικόνιζα,
καθώς με είπανε το απόγευμα για σένα.
* * *
Αν μ' Ηγάπας
(εκ του Γαλλικού )
Αν του βίου μου το σκότος
φαεινή έρωτος ακτίς
διεθέρμαινεν, ο πρώτος
της αλγούσης μου ψυχής
ο παλμός ήθελεν ήτο ραψωδία ευτυχής.
Δεν τολμώ να ψιθυρίσω
ό,τι ήθελον σε ειπεί:
πως χωρίς εσέ να ζήσω
μοι είναι αφόρητος ποινή -
αν μ' ηγάπας... πλην, φευ, τούτο είν' ελπίς απατηλή!
Αν μ' ηγάπας, των δακρύων
ήθελον το τέρμα ιδεί·
και των πόνων των κρυφίων.
Οι δε πλάνοι δισταγμοί
δεν θα ετόλμων πλέον να δείξουν την δολίαν των μορφή.
Εν τω μέσω οραμάτων
θείων ήθελ' ευρεθείς.
Ρόδα θαλερά την βάτον
θα εκόσμων της ζωής -
αν μ' ηγάπας... πλην, φευ, τούτο είν' απατηλή ελπίς!
Δημοσίευση σχολίου