Egon Schiele (Αυστρία)Η ΒΛΑΒΕΡΑ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝΟΥ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΥ.
ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΤΕΡΜΩΝ
Η διακοπή του αυνανισμού προ της εκσπερματώσεως συνεπεία ψυχικών εμποδίων παρουσιάζεται εις πολλάς περιπτώσεις. Εάν όμως η αύξησις και η δημιουργία ηδονής έχη προχωρήσει μέχρις ενός ωρισμένου σημείου, η συγκράτησις και το σταμάτημα αυτού αυξάνει και μεγαλώνει τας νευρικάς εκ του αυνανισμού βλάβας και ζημίας, αντί να τας εξαφανίζει ή να τας μειώνει, όπως θα έπρεπε. Τα εμπόδια αυτά επιδρούν καθ’ όμοιον τρόπον με τον παρατεταμένον αυνανισμόν, που έγκειται εις το γεγονός ότι η εκσπερμάτωσις και το με αυτήν συνδεδεμένoν ανώτατον σημείον ηδονής παρατείνεται και καθυστερείται επί πολύ. Ευθύς ως ο αυνανιζόμενος αισθανθή ότι τα πρoειδοποιητικά ηδονικά σημεία δια την τελικήν ηδονήν και οργασμόν πλησιάζουν, σταματά τις κινήσεις του, δια να τας επαναρχίση μετά μικράν διακοπήν. Είναι αυτονόητον ότι η κατανάλωσις της νευρικής δυνάμεως είναι μεγαλυτέρα, ανέρχεται υψηλά και κατ’ ακολουθίαν και η βλάβη και ζημία είναι περισσότερον εκτεταμένη και περισσότερον επικίνδυνη . Πρέπει όμως να τονισθή ότι ο χρόνος που παρέρχεται από την έναρξιν της αυνανιστικής ενεργείας μέχρι του οργασμού και της εκσπερματώσεως, όπως και κατά την συνουσίαν, ποικίλλει εις τα διάφορα άτομα και φθάνει από ολίγα δευτερόλεπτα, όπως και εις την πρόωρη εκσπερμάτωσιν, εις πολλά λεπτά, πέντε, δέκα, είκοσι ή και περισσότερα.
Γεωργίος Κ. Ζουράρις: Αυνανισμός, εις το φως της Επιστήμης (Μέλισσα)
4 σχόλια:
Αι κύριαι μορφαί του αυνανισμού
υπό Γεωργίου Κ. Ζουράρι, ιατρού σεξολόγου
του Ινστιτούτου Σεξουαλικών Ερευνών του Βερολίνου
Η ΣΥΧΝΟΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΥ
Από το υλικόν, το οποίον μέχρι σήμερον συνεκέντρωσα και ηρεύνησα και την εξ αυτού πείραν μου, που είναι ομολογουμένως τεραστία, κατέληξα εις το συμπέρασμα ότι τα τρία τέταρτα των αυνανιζομένων ανδρών χρησιμοποιούν τον δια χειρός αυνανισμόν, ενώ εκ των γυναικών μόνον το ήμισυ. Προς ενίσχυσιν του ερεθισμού και της ηδονής συχνότατα διενεργούνται πιεστικαί και ελκτικαί κινήσεις εις τας πέριξ χώρας, υπό μεν των γυναικών κατά πρoτίμησιν εις τα μικρά και μεγάλα αιδοιϊκά χείλη, υπό των ανδρών δε εις το δέρμα των συγγενών από την άποψιν της ιστορικής εξελίξεως όρχεων.
Παρέκκλισις του δια της μιας χειρός και συνήθως της δεξιάς αυνανισμού είναι ο δίχειρος, ο εκτελούμενος δηλαδή δι’ αμφοτέρων των χειρών, και. κατά τον οποίον το γεννητικόν όργανον σφίγγεται και. κινείται μεταξύ των. Η μορφή αυτή του αυνανισμού είναι λίαν συνηθισμένη και επικρατεί εις τους αγρίους λαούς. Ο Τέσμαν γράψει δια τους Πάγκουε, μίαν ιδιαιτέραν φυλήν νέγρων, ότι «ούτοι κατά τον αυνανισμόν, δια την δημιουργίαν σεξουαλικής ηδονής μαλάσσουν και αναταράσσουν κυριολεκτικώς το πέος των με αμφοτέρας τας χείρας ».
Ο ΔΙΑ ΤΩΝ ΣΚΕΛΩΝ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ
Η δευτέρα εις συχνότητα μορφή είναι ο δια των σκελών αυνανισμός, κατά τον οποίον το γεννητικόν όργανον πιέζεται μεταξύ των μυών τής έσω επιφανείας των μηρών.
Και εις την γυναίκα υπάρχει η μορφή αυτή του αυνανισμού, δια της πιέσεως της κλειτορίδος και. των χειλέων υπό των σκελών, τα οποία τοποθετούνται το ένα επί του άλλου. Η δια της προστριβής των σκελών μορφή αυτή γενικώς του αυνανισμού προτιμάται, καθώς φαίνεται κάποτε, λόγω του ότι ο αυνανισμός κατ’ αυτόν τον τρόπον είναι δυνατόν να εκτελεσθή και διευκολύνεται και επί παρουσία ακόμη άλλων, συνήθως δε με την πρόσβλεψιν ενός φετίχ και ειδώλου ερωτικού, χωρίς ουδείς των παρευρισκομένων εις τον αυτόν με τον ούτως αυνανιζόμενον χώρον, και δημόσιον ακόμη, να δύναται να παρατηρήση, να οσφρανθή ή να μαντεύση τίποτε.
ΚΟΛΠΙΚΟΣ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ
Η τρίτη μορφή του αυνανισμού, που είναι επίσης αρκετά διαδεδομένη, είναι η κατ’ απομίμησιν συνουσίας. Οι άνδρες προκαλούν δια κινήσεων, ομοίων προς τας κινήσεις συνουσίας, ερεθισμόν, οργασμόν και. εκσπερμάτωσιν. Αι γυναίκες κινούν δεξιά και &αριστερά ένα αντικείμενον μoρφής και σχήματος ανδρικού γεννητικού οργάνου εις τον κόλπον, μέχρις οργασμού, ηδονής και εντάσεως. Ο τρόπος αυτός του αυνανισμού εις τας γυναίκας, συνηθέστατος και. πολύ διαδομένος, ύστερα από πpoστριβήν και. εντριβήν της κλειτορίδος, καλείται κολπικός αυνανισμός. Είναι συνηθέστατος εις αγάμους γυναίκας, εις γεροντοκόρας με πραγματικά μητρικά αισθήματα, με χαρακτηριστικά και. ιδιώματα γυναικεία, τα αξιολύπητα αυτά δημιουργήματα του πολιτισμού και της εποχής μας. Γυναίκες αντιθέτως με ανδρικήν εμφάνισιν και ανδρικά χαρακτηριστικά προτιμούν δι’ αυνανισμόν την εντριβήν και τον ερεθισμόν της κλειτορίδος. Eις αντικατάστασιν του ανδρικού πέους αι γυναίκες κατά τον κολπικόν αυνανισμόν χρησιμοποιούν ένα ή δύο δακτύλους, ή οιονδήποτε κατά βούλησιν αντικείμενον, του οποίου το σχήμα, πολύ ή ολίγον, αλλά συνήθως ολίγον, ενθυμίζει το γεννητικόν όργανον του ανδρός.
ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΑΛΛΑΙ ΑΥΝΑΝΙΣΤΙΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ
Πολλάκις παρετηρήθη ότι πολλοί έφηβοι, αλλά και άνδρες μεγαλυτέρας ηλικίας, εισάγoυν εις την ουρήθραν πάσης φύσεως αντικείμενα δια να αυνανισθούν. Πολλοί άνδρες και γυναίκες απεκαλύφθησαν εφαρμόζοντες την ειδικήν αυτήν του αυνανισμού μορφήν, και πολλά τοιαύτα αντικείμενα εδέησε να αφαιρεθούν εκ της ουρήθρας ή εκ του κόλπου των γυναικών δια της συνήθους εγχειρητικής οδού, επειδή αποσπασθέντα, δεν ήτο δυνατόν να αφαιρεθούν άλλως. Και από αυτήν ακόμη την κύστιν αφηρέθησαν πολλάκις ποικίλα και πολύμορφα όργανα, με τα οποία ηυνανίζοντο άτομα αμφοτέρων των φύλων. Ο διάσημος σεξολόγος Ιβάν Μπλοχ αναφέρει εις το περίφημον έργον του Σεξουαλική ζωή ότι κατά το έτος 1862 ήτο τόσον διαδομένος ο αυνανισμός με φουρκέτες των μαλλιών, ώστε ένας χειρουργός εφεύρε ιδιαίτερον εργαλείον δια την εξαγωγήν αυτών από την κύστιν και τον κόλπον των γυναικών.
Την άποψιν αυτήν του αυνανισμού με φουρκέτες μαλλιών δεν συμμεριζόμεθα εξ ολοκλήρου ούτε εγώ ούτε ο σεβαστός μου διδάσκαλος. Ούτος παραδέχεται ότι η φουρκέτα, που εισέρχεται τυχαίως και παραμένει εις την κύστιν, δια να αφαιρεθή έπειτα με εγχείρησιν, είναι βεβαίως ένα γεγονός αναμφισβήτητον, αλλά πρόκειται συνήθως περί μορφής παιχνιδίων των παιδιών, ενίοτε δε και των ανεπτυγμένων ανθρώπων, που έχουν την ιδιoτρoπίαν να εισάγoυν διάφορα αντικείμενα εις τα ανοικτά στόμια του σώματος, όπως εις την ρίνα, τα ώτα και αλλαχού, και όχι περί καθαράς αυνανιστικής ενεργείας.
Μια ζωή σαν παραμύθι
Γεννήθηκε στο Βραχάσι Λασιθίου το 1899 και για πρώτη φορά φόρεσε παπούτσια... το 1910, τη χρονιά ακριβώς που άρχιζε η εποποιία του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Ελλάδα. Η Kρήτη δεν ήταν ακόμη Ελλάδα. Επειδή η Μοίρα αποφάσισε να τον φορτώσει με παραδοξότητες από την ημέρα που γεννήθηκε, δεν υπήρξε ποτέ «βενιζελικός», ο πατέρας του ήταν βασιλόφρων, περίπτωση σπάνια στην Kρήτη και τότε, αλλά και αργότερα. Αυτός, ωστόσο, όπως θα αντιληφθείτε παρακατιώντες, δεν παρέμεινε βασιλόφρων, μετακινήθηκε, πέρασε μαζί με την Kρήτη στην Ελλάδα και μαζί με την Ελλάδα στη Μικρά Ασία, κληρωτός ανθυπίατρος και μαχητής της Μεγάλης Ιδέας. (Ο,τι και να πούμε για τη Μεγάλη Ιδέα, ένα είναι βέβαιο: από τότε που ξέπνοη και καταπονημένη έσβησε στον Σαγγάριο ποταμό, δεν έχουμε άλλο εθνικό ιδανικό. Μας έμειναν τα Ιμια και... ο Οτσαλάν).
Επιβίωσε και σπούδασε γιατρός στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας τη δεκαετία του '20. Kαι προς το τέλος της δεκαετίας έφυγε. Ταξίδεψε με... άλογο ώς το Βελιγράδι. Γιατί με άλογο είναι δύσκολο να απαντήσεις σήμερα. Σκέφτομαι κάτι ιδανικό για μένα, που δεν το τόλμησα ποτέ. Ξεκίνησε, ας πούμε, με άλογο χωρίς σκοπό, μόνο για να φύγει, με την αόριστη προσδοκία ότι κάτι θα του συμβεί στον δρόμο. Πιθανότατα δεν του συνέβη τίποτα το συγκλονιστικό ώς το Βελιγράδι. Απογοητευμένος (ίσως) εγκατέλειψε εκεί το άλογο και πήρε το τρένο για το Βερολίνο, χωρίς να ξέρει ούτε λέξη γερμανικά.
Το Βερολίνο της Βαϊμάρης και του Μεσοπολέμου πριν από τον Χίτλερ ήταν η πιο «ανήθικη» πόλη του κόσμου και ένα καζάνι που έβραζε, έτοιμο να εκραγεί. Η καταλήστευση του γερμανικού λαού από τους δυτικούς «νικητές», οι παράλογοι περιορισμοί της Συνθήκης των Βερσαλλιών, ο πληθωρισμός, η ανεργία, η επανάσταση του '19 και η δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Λίμπνεχτ, οι απόμαχοι, οι απόστρατοι και οι σακάτηδες του Δυτικού Μετώπου, η ήττα και η «ρεβάνς», ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Φρόιντ και οι «Σπαρτακιστές» και μέσα σ' αυτό το χάος, η ξεχωριστή κοινωνία των Εβραίων, όαση ηρεμίας, αδελφοσύνης και αλληλεγγύης, ένα άλλο έθνος μέσα στο έθνος. Αυτό ήταν το Βερολίνο του Μεσοπολέμου πριν από τον Χίτλερ και να προσθέσουμε το ανήσυχο Μπαουχάουζ και την επακόλουθη του χάους καλλιτεχνική πρωτοπορία. Υστερα ήρθε ο Χίτλερ, ξεσκέπασε το καζάνι και άφησε να ξεχειλίσει η κοχλάζουσα λάβα και να κατακάψει την Ευρώπη.
* * *
Ο Φρόιντ συνέχιζε τις κλινικές παρατηρήσεις πάνω στην ψυχανάλυση, οι μαθητές του αναζητούσαν λύσεις περισσότερο πρακτικές και ο Βίλχελμ Ράιχ προσπαθεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει φαινόμενα μαζικής ψυχοπάθειας όπως ο ναζισμός και ο ρατσισμός. Οι αποκλίσεις από τη φροϊδική «καθαρότητα» είναι ήδη ορατές. Αυτό δεν έχει τόση σημασία όση έχει το γεγονός ότι ο Φρόιντ ανακάλυψε τον «νέο κόσμο», όπως ο Kολόμβος την Αμερική: Ο έρωτας, όπως η πείνα και η δίψα δεν είναι πολιτισμός, ούτε ιστορία, ούτε κοινωνική σύμβαση, ούτε ηθική. Είναι ο σταθερός μαύρος γρανίτης κάτω από το επίχρισμα του πολιτισμού και της ιστορίας.
Σ' αυτό το Βερολίνο φθάνει ο ταξιδιώτης μας, απένταρος και χωρίς να γνωρίζει λέξη από γερμανικά. Kάθεται περίπου δύο χρόνια, μαθαίνει γερμανικά, συμπληρώνει τις σπουδές του και παίρνει το τρένο της επιστροφής. Kατεβαίνει με τη βαλίτσα του στη Θεσσαλονίκη, όχι γιατί αυτός ήταν ο σκοπός και το σχέδιό του, αλλά γιατί ώς εκεί έφταναν τα χρήματά του. Θα υπέθετε κανείς ότι θα έβρισκε χρήματα και θα συνέχιζε το ταξίδι του στην Αθήνα ή την Kρήτη.
Στη Θεσσαλονίκη ανεδείχθη στον πρώτο Ελληνα γιατρό σεξολόγο και εξέδωσε το πρώτο βιβλίο του το 1929 με τίτλο: «Ψυχανάλυσις και Ψυχοβιολογία, συνοπτική έκθεσις των δύο αντιπάλων θεωριών, Ζίγμουντ Φρόιντ και Μάγκνους Χίρσφελντ». Ακολούθησαν πολλά ακόμη. Στην Ελλάδα, εκείνη την εποχή, οι άνθωποι δεν μιλούσαν εύκολα για τη σεξουαλική τους ζωή και ποτέ για τα σεξουαλικά τους προβλήματα. Η λέξη «αυνανισμός» προκαλούσε σε όλους φρίκη και ως πράξη καταχωνιασμένες ενοχές που οι άνθρωποι τις κουβαλούσαν σε όλη τους τη ζωή, υποταγμένοι σε βάρβαρες όσο και ηλίθιες κοινωνικές απαγορεύσεις, έτοιμοι να υποταχθούν σε σκέψεις και πράξεις ολοκληρωτικές: Η καταπίεση είναι αρρώστια άκρως μεταδοτική...
Ο γιατρός μας το ετόλμησε από τη δεκαετία του '20 και υπέστη αμέσως τις συνέπειες: Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης τον πέταξε έξω από την εκκλησία (του) και το Γ' Σώμα Στρατού τον οδήγησε στα δικαστήρια με την κατηγορία ότι... ως γιατρός-σεξολόγος και ως συγγραφέας υπέσκαπτε το φρόνημα του στρατεύματος!
Χρόνια αργότερα, εξόριστος στον Αγιο Ευστράτιο, δέχθηκε τις ίδιες κατηγορίες από το αντίπαλο στρατόπεδο, από την ηγεσία του KKΕ, για να πεισθούμε (για πολλοστή φορά) πόσο όμοια είναι η καταπιεστική συμπεριφορά «των αντιπάλων» και πόσο βαθιές, μέσα στο σώμα και τις σκέψεις μας, είναι οι ρίζες της.
* * *
Συμμερίσθηκε καρτερικά όλες τις περιπέτειες του τόπου. Δεν προσεχώρησε ποτέ στο KKΕ αλλά ήταν ο «κόκκινος γιατρός» της Θεσσαλονίκης, συμμετείχε στην «Kόκκινη Αλληλεγγύη» της Γ' Διεθνούς και εδέχθη διώξεις ήδη από το καθεστώς του Πάγκαλου και μετά του Μεταξά. Την ίδια εποχή συνεργάζεται με τον Παντελή Πουλιόπουλο, τον αιρετικό πρώην γραμματέα του KKΕ, για την απόδοση στα ελληνικά γερμανικών επιστημονικών όρων. Ο Παντελής Πουλιόπουλος, συνεπής αγωνιστής και εξαίρετος άνθρωπος με βαθιά παιδεία, εξακολουθεί να είναι το μαύρο πρόβατο της Ελληνικής Αριστεράς, ακόμη και σήμερα, εξήντα περίπου χρόνια μετά τον τουφεκισμό του από τους Ιταλούς, σπάνια αναφέρεται το όνομά του. Αν δεν κάνω λάθος ήταν και ο ιδρυτής του Ριζοσπάστη.
Τι να πρωτογράψω; Συνελήφθη από τους Γερμανούς, τον έκλεισαν στο φοβερό στρατόπεδο «Παύλος Μελάς» και από θαύμα δεν εκτελέσθηκε. Συμμετείχε στις συνομιλίες του ΕΑΜ με τη γερμανική στρατιωτική διοίκηση για την αναίμακτη αποχώρηση των Γερμανών το φθινόπωρο του 1944 και δέχθηκε ν' ακολουθήσει τα στρατεύματα ώς τη Γευγελή, όμηρος - εγγυητής της συμφωνίας.
Μετά τον πόλεμο σύρθηκε στον γνωστό δρόμο: Εξορία στην Ικαρία και μετά στον Αγιο Ευστράτιο ώς το 1951. Τελευταία φορά συνελήφθη το 1954, όταν ο Τίτο επισκέφθηκε επισήμως την Αθήνα, συνελήφθησαν τότε περίπου 500 αριστεροί... για την προστασία του επίσημου επισκέπτη! Αφέθηκε αμέσως ελεύθερος ύστερα από παρέμβαση του γνωστού του από κύκλους της Γ' Διεθνούς Πόποβιτς, υπουργού Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας που συνόδευε τον Τίτο.
* * *
Πέθανε πριν από δέκα μέρες σε ηλικία 102 ετών και τον έθαψαν στη γενέτειρά του, το Βραχάσι Λασιθίου. Τελειώνω με τα λόγια του φίλου του, συνεξόριστου και εκδότη των βιβλίων του, του Γιώργου Ραγιά τον εκδόσεων Μέλισσα «Γιατρέ μου καλό σου ταξίδι». Απέριττο σημείωμα που συνόδευε τα λουλούδια που έστειλε.
Αντωνης Kαρκαγιαννης (Καθημερινή, 2/2001)
Δημοσίευση σχολίου