Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2011

No 772


Στην ανώμαλη αυτή περίοδο, παρουσιάστηκε το φαινόμενο της ανώμαλης γενετήσιας διαστροφής μέσα στους κύκλους της αριστοκρατίας των γυναικών της Λέσβου. Από όσα έχουμε πει ίσαμε δω βγαίνει πως παραπάνω από πενήντα χρόνια στη Μυτιλήνη –και στις άλλες ίσως πολιτείες του νησιού- οι εμφύλιοι σπαραγμοί όχι μόνο είχαν αναστατώσει την πολιτική και κοινωνική ζωή, μα και δημιούργησαν αγεφύρωτα μίση και πάθη ανάμεσα στις ανταγωνιζόμενες τάξεις. Μια που τον πιο πολύ καιρό από τις αριστοκρατικές οικογένειες οι άντρες έμειναν στην ξενιτιά ως πολιτικοί εξόριστοι, ήταν επόμενο οι γυναίκες τους, που δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις γενετήσιες ορμές τους, να το ρίξουν στην ομοφυλοφιλία. Έπειτα όχι μόνο οι άντρες, μα και οι πιο πολλοί νέοι αριστοκράτες επειδή ακολουθούσαν φανατικά την πολιτική της τάξης τους, εξορίζονταν κι αυτοί από τους λαϊκούς διχτάτορες που κυβέρνησαν τη Λέσβο από τα 620 ως τα 580 πάνω-κάτω. Έτσι και τα κορίτσια της αριστοκρατίας έμειναν ανύπαντρα και έμειναν στο ράφι, όπως θα λέγαμε σήμερα. Ακόμα ο πολιτικός φανατισμός εμπόδιζε τις επιγαμίες των κοριτσιών της παλιάς αριστοκρατίας με τα αγόρια της νέας πλουτοκρατίας, που δεν είχε μεν οικογενειακές περγαμηνές, ωστόσο όμως είχε χρήμα. Τα κοινωνικά μεσότοιχα ήταν τόσο ψηλά που χώριζαν την εύπορη τάξη σε δύο μερίδες, στην παλιά αριστοκρατίας και στη νέα πλουτοκρατία. Και όσοι μεν από την πλουτοκρατία βαστούσαν από τα παλιά τζάκια αυτοί είχαν το ένα τους με τους ευγενείς. Όσοι όμως κατάγονταν από το λαό, αυτοί δεν είχαν θέση μέσα στην τάξη των ευγενών, γιατί αυτοί τους περιφρονούσαν και τους μισούσαν. […]
Στη Λέσβο λοιπόν, μια που τα χρόνια περνούσαν, οι αρχόντισσες του νησιού ζούσαν αποτραβηγμένες και γι’ αυτό μαζεύονταν πότε στο ένα και πότε στο άλλο αρχοντικό και εκεί έλεγαν τον πόνο και τον καημό τους. Το ίδιο φυσικά έκαναν και τα κορίτσια τους. Κι αυτά δεν έβγαιναν στην πιάτσα και ούτε καταδέχονταν να ρίξουν τη ματιά στα παλικάρια που ήταν γέννημα-θρέμμα της νέας τάξης που τις ρίζες της είχε στο λαό.
Πολλές φορές όμως ήταν φυσικό από λόγο σε λόγο και από ιστορία σε ιστορία, ν’ άρχιζαν οι ερωτοκουβέντες. Έτσι, από τις τέτοιες ερεθιστικές ομιλίες, ξυπνούσε η καταδικασμένη σε αδράνεια σάρκα. Εξάλλου, το σεξουαλικό ένστικτο, που είναι ο βασικός νόμος της δημιουργίας σ’ όλη τη την Πλάση, άμα δε βρίσκει τους φυσιολογικούς όρους για την κανονική λειτουργία του, σπάζει τα δεσμά του και ζητάει την ικανοποίηση του στη διαστροφή.
Οι αριστοκράτισσες λοιπόν της Μυτιλήνης περιμένοντας ένα, δύο, πέντε χρόνια να γυρίσουν οι δικοί τους, δεν μπορούσαν να βαστάξουν άλλο. Ο ομοφυλόφιλος ερωτισμός ήταν, κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που ζούσαν, η μόνη διέξοδος.[...]

Γιάνης Κορδάτος: Η Σαπφώ και οι κοινωνικοί αγώνες στη Λέσβο (Επικαιρότητα)

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ο Γιάννης Κ. Κορδάτος ή Γιάνης Κορδάτος, κατά προτίμηση του ιδίου (Ζαγορά Πηλίου, 1891 – Αθήνα, 29 Απριλίου 1961) ήταν Έλληνας κοινωνιολόγος, ιστορικός, πολιτικός και νομικός.

Φοίτησε σε σχολεία της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, και τέλειωσε το γυμνάσιο στον Βόλο. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπήρξε πολυγραφότατος, μελετητής της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή.

Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη της «Φοιτητικής Συντροφιάς» και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος - Κομμουνιστικό ή ΣΕΚΕ(Κ) (1920), προκατόχου του ΚΚΕ, και διετέλεσε γενικός γραμματέας του (1920–1924) και διευθυντής του Ριζοσπάστη (1922–1924). Το 1927, αποχώρησε από το ΚΚΕ, επειδή διαφώνησε με τις θέσεις του κόμματος για την Μακεδονία. Συνέχισε ωστόσο να είναι κοντά στο ΚΚΕ, και γι' αυτό φυλακίστηκε στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Κατά την Κατοχή έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Αργότερα διετέλεσε μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς.

Αν και αυτοδίδακτος ιστορικός, εντούτοις ήταν πολυγραφότατος. Το βιβλίο του "Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης", που κυκλοφόρησε το 1924, ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα του «ιστορικού υλισμού» στην Ελλάδα, και προκάλεσε ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Παρόμοιες αντιδράσεις προκάλεσε και το βιβλίο του "Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός", μια «κριτική έρευνα», όπως γράφει ο ίδιος, «πάνω στο μεγαλύτερο επαναστατικό κίνημα που συγκλόνισε τον κόσμο, τον χριστιανισμό και το λαϊκό ηγέτη και επαναστάτη Χριστό». Το βιβλίο αυτό, αν και αποτέλεσμα μόχθου 20 ετών, δεν κυκλοφόρησε παρά μόνο μετά τον θάνατό του, καθώς κανένας εκδότης δεν τολμούσε να αναλάβει την έκδοσή του.

Ήταν επίσης μεγάλος γνώστης της Ελληνικής Γραμματείας, αρχαίας και νέας, και ασχολήθηκε επαγγελματικά ως επιμελητής των εκδόσεων της κλασικής Ελληνικής Γραμματείας, που κυκλοφόρησαν από τον οίκο του Ι. Χ. Ζαχαρόπουλου.

Σήμερα, στην γενέτειρά του Ζαγορά, λειτουργεί πολιτιστικός σύλλογος που φέρει το όνομά του, ενώ το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε κεντρικό αμφιθέατρο στο κτίριο Παπαστράτου στον Βόλο.

el.wikipedia.org