Αφήνω προσωρινά την τελευταία σελίδα. Ο λαιμός μου και οι ώμοι μου είναι σκληροί σαν πέτρα. Μόνο μετά από πολλές αναπνοές τολμώ να σηκώσω το κεφάλι. Τα χείλια της είναι ζαρωμένα. Είναι συγκεντρωμένη σε κάτι. Εσύ και η Μέλανι, λέει στο τέλος, εντελώς απροσδόκητα και γι’ αυτό με ταράζει λίγο, νιώθετε όμορφα μαζί.
Εκείνη δεν ρωτάει, αποφαίνεται. Εγώ δυσκολεύομαι να μιλήσω, κάνω με το κεφάλι μου ναι. Εσύ κι εκείνη, λέει, κάνετε καλό η μια στην άλλη. Εκείνη κοιτάζει στο ταβάνι, τα μάτια της είναι ανοιχτά διάπλατα, κι εγώ εντελώς αιωρούμενη: πώς γίνεται κι εκείνη δεν μιλάει για κείνον, ή για κείνος και για κείνη. Πώς δεν λέει ούτε λέξη για το τέλος που επινόησα ανάμεσα σ’ εκείνη και σ’ εκείνον. Σαν αυτό να μην έχει καμιά σημασία κατά τη γνώμη της, σαν να είναι αυτό το θέμα τώρα.
Τόσο το ένιωσα ξαφνικά αυτό ενώ διάβαζες, αναστενάζει, το μασάζ, στο τέλος, τόσο ένιωσα τι υπάρχει ανάμεσά σας.
Ναι; λέω, ακούγοντας προσεκτικά.
Σωπαίνουμε. Βυθισμένες η καθεμιά στον εαυτό της. Η καρδιά μου πεταλουδίζει ξαφνικά δυο φορές. Ένα πήδημα μπροστά κι ένα πίσω.
Πες της, λέει, να σε προσέχει. Πες της εκ μέρους μου.
Θα της το πω εκ μέρους σου. […]
Είμαι τόσο χαρούμενη, λέει, που τελικά μιλήσαμε.
Νταβίντ Γκρόσμαν: Η μνήμη του δέρματος (Καστανιώτης)
1 σχόλιο:
Η μνήμη του δέρματος
Ένας άντρας βασανίζεται από την εμμονή ότι η γυναίκα του τον απατά. Ξεκινά μέσα στη νύχτα ένα μακρύ ταξίδι για να την αιφνιδιάσει με τον εραστή της. Στο δρόμο, οι αφηγήσεις του για τους δύο εραστές έχουν τέτοια ακρίβεια, που γρήγορα ο αναγνώστης αρχίζει να αναρωτιέται: Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Πού αρχίζει η αλήθεια και πού η φαντασίωση; Και ποιος πραγματικά ζει μια διπλή ζωή;
Mια νεαρή γυναίκα επισκέπτεται την άρρωστη μητέρα της για να της αφηγηθεί μια ερωτική ιστορία που η ίδια είχε βιώσει πριν χρόνια σαν μια τραυματική μορφή προδοσίας. H ιστορία αυτή, που πηγαίνει βαθιά στο παρελθόν, θα φέρει πιο κοντά τις δύο γυναίκες και θα τις συμβιβάσει τη μία με την ομοφυλοφιλία της, την άλλη με τον επικείμενο θάνατό της.
Στις δύο εκπληκτικές αυτές νουβέλες, ο Γκρόσμαν εξερευνά τις δαιδαλώδεις ανθρώπινες σχέσεις με μια πρωτότυπη ματιά, αντιμετωπίζοντας με τον ίδιο τρόπο την καθημερινή πραγματικότητα και την ανθρώπινη φαντασία.
Ο Ντάβιντ Γκρόσμαν γεννήθηκε το 1954 στην Ιερουσαλήμ. Σπούδασε φιλοσοφία και θέατρο στο Πανεπιστήμιο της γενέτειράς του και ξεκίνησε την καριέρα του γράφοντας παιδικές εκπομπές για το ραδιόφωνο. Θεωρείται ο σπουδαιότερος Ισραηλινός συγγραφέας της γενιάς του και είναι γνωστός για τους αγώνες του για ειρήνευση στη Μέση Ανατολή και για τη συγκρότηση παλαιστινιακού κράτους. Τα μυθιστορήματά του αλλά και τα πολιτικά του δοκίμια έχουν μεταφραστεί σε πάνω από τριάντα γλώσσες. Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τα βιβλία του Το παιδί ζιγκ-ζαγκ (μτφρ. Μάγκυ Κοέν, 1999) και Η μνήμη του δέρματος (μτφρ. Ιακώβ Σιμπή, 2006). Το 2006, και ενώ είχε αρχίσει να γράφει το Στο τέλος της γης, σκοτώθηκε ο γιος του Ούρι σε μάχες στα σύνορα Ισραήλ-Λιβάνου. Το βιβλίο, που θεωρείται το αριστούργημά του και κέρδισε μεταξύ άλλων το έγκυρο Βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών, είναι αφιερωμένο στη μνήμη του.
kastaniotis.com
Δημοσίευση σχολίου