Νο 753

Ως πότε θα με προσπερνάς κι εγώ θα ‘ρχομαι πίσω;
Μακάρι να πετύχαινα το τέλος της οργής σου’
μα έχεις λάγνα την ψυχή, είσαι και υπερόπτης
και μ’ αποφεύγεις, έχοντας του γερακιού το ήθος.
Μα στάσου λίγο, αγόρι μου, κάνε μου το χατίρι’
της Αφροδίτης πάντοτε δε θα ‘χεις συ τα δώρα.

Το ξέρεις συ, της ποθητής της νιότης το λουλούδι
πολύ πιο γρήγορα περνά απ’ τον αγώνα δρόμου’
γι’ αυτό και συ, λεβεντονιέ, χαλάρωσε τα γκέμια,
στα σκληρά δίχτυα του έρωτα μήπως βρεθείς πιασμένος,
όπως κι εγώ τώρα με σε’ λοιπόν, φυλάξου απ’ αυτά,
μη σε νικήσει, νεαρέ, η ανθρώπινη κακία.

Θέογνις (Επικαιρότητα)
Μετάφραση: Χρίστος Γ. Ρώμας

No 752

Wes Hempel (ΗΠΑ)

Ζούμε μια εξασθένηση του θεσμού του γάμου αλλά όχι και της έννοιας του ζευγαριού. Παρατηρείται μια ξεκάθαρη τάση αύξησης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών την τελευταία δεκαετία, που συνδέεται με μια πτώση του αρνητικού στιγματισμού της ομοφυλοφιλίας (…)
Η εμφάνιση του έιτζ τη δεκαετία του ’80 δεν είχε την επίδραση ενός ηθικού πισωγυρίσματος που επικαλούνται συχνά. Οι κυνηγημένοι ομοφυλόφιλοι και η επιστροφή της ηθικότητας δεν εμφανίστηκαν στο προσκήνιο. (…)
Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια μερική όσμωση μεταξύ ομοφυλοφιλίας και κοινωνικής ζωής. Για πρώτη φορά η μορφή του ομοφυλόφιλου αρχίζει να μοιάζει μ’ αυτή του λίγο χειραφετημένου μέσου αρσενικού, όχι πια για να κρυφτεί μεταμφιεσμένος σε «νορμάλ», αλλά από εσωτερική παρόρμηση για μια σωματική ημιφυσιολογικότητα. Επομένως, η εμφανιζόμενη αποδοχή των ομοφυλόφιλων από την πλειονότητα αποδίδεται στις συγκροτημένες μορφές κοινωνικής ενσωμάτωσης των ομοφυλόφιλων μέσω των εικόνων που διαχέονται στο κοινό του σινεμά, της τηλεόρασης, του Τύπου, των γκέι πράιντ και του κόσμου των γκέι.

Γ. Τζαμαλούκα: Αναζήτηση ανδρικής ταυτότητας. Τι είναι η ομοφυλοφιλία (Κάκτος)

No 751

Ron Griswold

Στη μέση της πρότασης ήρθε μήνυμα στο κινητό μου. Άκουσα τον ήχο, αλλά δε διέκοψα το γράψιμο. Μου έβγαιναν αυθόρμητα όσα ήθελα να μοιραστώ μαζί του. Μόνο αφού τελείωσα, σηκώθηκα να ψάξω για το κινητό μου.

Δεν απάντησα σε εκείνο το μήνυμα. Δεν υπήρχε λόγος. Η σιωπή των ευγενών σε απάντηση των αγενών. Κράτησα όσο αέρα μού είχε απομείνει στα σωθικά και φούσκωσα σαν παγόνι για να προστατευτώ από την ψυχρότητα των λέξεων. Πόσο απρόσκοπτα εξανεμίζεται η χαρά. Έμεινε μόνο το απόκομμα από το εισιτήριο του τρένου στο πορτοφόλι μου να επαληθεύει ότι ήμασταν μαζί. Με την άνεση που τον χαρακτήριζε, ο Άγγελος έσβηνε για άλλη μια φορά τις μέρες που προηγήθηκαν στη Στοκχόλμη σαν να μην είχαν λάβει χώρα. Υπαινισσόταν πως δε γίνεται να είμαι ερωτευμένος, πως ήταν απλώς σεξουαλική έλξη και τίποτα άλλο. Λες και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τον έρωτα από την καύλα. Περιφρόνησα τα λόγια του και το ίδιο βράδυ άρχισα να του πλέκω ένα μάλλινο πουλόβερ, σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Για μένα τουλάχιστον δεν είχε.
Κατέληξα ότι έψαχνε την πραγματική ευτυχία μαζί μου. Ίσως είχε απρόβλεπτες εκρήξεις για να μην τον εκλαμβάνω ως προβλέψιμο. Μόνο με αυτή την ερμηνεία δεν έχαναν το νόημά τους όσα κουβεντιάσαμε στη Στοκχόλμη. Διαφορετικά είχα περάσει το Σαββατοκύριακο με ένα σχιζοφρενή. Καταργώντας τα γεγονότα με ένα γραπτό μήνυμα, ο Άγγελος βεβαιωνόταν ότι μπορούσαμε να χτίσουμε κατά παραγγελία κάτι καινούργιο. Δεν τον αδικούσα. Αφού ήταν θεός. Με δοκίμαζε. Έτσι θα εξακριβωνόταν η αξία της σχέσης μας.

Χρήστος Ιωαννίδης: Κάτι άλλαξε (Τετράγωνο)

No 750

Αφήνω προσωρινά την τελευταία σελίδα. Ο λαιμός μου και οι ώμοι μου είναι σκληροί σαν πέτρα. Μόνο μετά από πολλές αναπνοές τολμώ να σηκώσω το κεφάλι. Τα χείλια της είναι ζαρωμένα. Είναι συγκεντρωμένη σε κάτι. Εσύ και η Μέλανι, λέει στο τέλος, εντελώς απροσδόκητα και γι’ αυτό με ταράζει λίγο, νιώθετε όμορφα μαζί.
Εκείνη δεν ρωτάει, αποφαίνεται. Εγώ δυσκολεύομαι να μιλήσω, κάνω με το κεφάλι μου ναι. Εσύ κι εκείνη, λέει, κάνετε καλό η μια στην άλλη. Εκείνη κοιτάζει στο ταβάνι, τα μάτια της είναι ανοιχτά διάπλατα, κι εγώ εντελώς αιωρούμενη: πώς γίνεται κι εκείνη δεν μιλάει για κείνον, ή για κείνος και για κείνη. Πώς δεν λέει ούτε λέξη για το τέλος που επινόησα ανάμεσα σ’ εκείνη και σ’ εκείνον. Σαν αυτό να μην έχει καμιά σημασία κατά τη γνώμη της, σαν να είναι αυτό το θέμα τώρα.
Τόσο το ένιωσα ξαφνικά αυτό ενώ διάβαζες, αναστενάζει, το μασάζ, στο τέλος, τόσο ένιωσα τι υπάρχει ανάμεσά σας.
Ναι; λέω, ακούγοντας προσεκτικά.
Σωπαίνουμε. Βυθισμένες η καθεμιά στον εαυτό της. Η καρδιά μου πεταλουδίζει ξαφνικά δυο φορές. Ένα πήδημα μπροστά κι ένα πίσω.
Πες της, λέει, να σε προσέχει. Πες της εκ μέρους μου.
Θα της το πω εκ μέρους σου. […]
Είμαι τόσο χαρούμενη, λέει, που τελικά μιλήσαμε.

Νταβίντ Γκρόσμαν: Η μνήμη του δέρματος (Καστανιώτης)