Viktor Lipunov (Ρωσία).
Στο βάθος μπροστά του είδε έναν άντρα. Ο Αλεξάντρ σταμάτησε. Ο άντρας στράφηκε και τον κοίταξε. Μια ηλεκτρισμένη παύση μαρτυρούσε πως και οι δύο βρίσκονταν εκεί για τον ίδιο λόγο. Ο Αλεξάντρ προχώρησε ενώ ο άντρας έμεινε ακίνητος στη θέση του περιμένοντας ο άλλος να πάει κοντά του. Μόλις βρέθηκαν δίπλα δίπλα, κοίταξαν κι οι δυο τους ολόγυρα θέλοντας να βεβαιωθούν πως ήταν μόνοι και ύστερα κοιτάχτηκαν. Ο άντρας ήταν νεότερος από τον Αλεξάντρ, το πολύ δεκαεννιά είκοσι χρονών. Έδειχνε αβέβαιος και ο Αλεξάντρ σκέφτηκε πως αυτή πρέπει να ήταν η πρώτη του φορά. Τη σιωπή έσπασε ο Αλεξάντρ.
- Ξέρω ένα μέρος όπου μπορούμε να πάμε.
Ο νεαρός ξανακοίταξε γύρω του κι ύστερα έγνεψε καταφατικά χωρίς να πει λέξη. Ο Αλεξάντρ συνέχισε:
- Ακολούθησε με, από απόσταση.
Προχώρησαν χωριστά. Ο Αλεξάντρ έφυγε πρώτος, κι όταν ξεμάκρυνε καμιά διακοσαριά βήματα, γύρισε να ελέγξει. Ο άλλος τον ακολουθούσε ακόμα.
(…) Η πόρτα του γραφείου άνοιξε κι άλλο. Ο άντρας μπήκε μέσα, κι οι δυο τους κοιτάχτηκαν καλά για πρώτη φορά. Ο Αλεξάντρ πήγε στην πόρτα και την έκλεισε. Ο ήχος της κλειδαριάς τον διέγειρε. Σήμαινε πως ήταν ασφαλείς. Σχεδόν αγγίζονταν, αλλά και πάλι όχι ακριβώς, κανείς τους δεν ήταν σίγουρος ποιος θα έκανε την πρώτη κίνηση. Ο Αλεξάντρ απολάμβανε τη στιγμή και ήταν αποφασισμένος να περιμένει όσο μπορούσε να αντέξει, ώσπου έσκυψε και τον φίλησε.
Κάποιος χτύπησε με δύναμη την πόρτα. Το πρώτο που σκέφτηκε ο Αλεξάντρ ήταν πως πρέπει να ήταν ο πατέρας του – πρέπει να το είχε καταλάβει, να το ήεξερε όλον αυτό τον καιρό. Τότε όμως συνειδητοποίησε πως ο θόρυβος δεν ερχόταν απέξω. Ήταν αυτός ο άντρας που βροντούσε την πόρτα, φωνάζοντας να τον ακούσουν. Είχε αλλάξει γνώμη; Σε ποιον φώναζε; Ο Αλεξάντρ σάστισε. Έξω από το γραφείο άκουγε φωνές. Ο άντρας δεν ήταν πια μειλίχιος και συνεσταλμένος. Είχε μεταμορφωθεί. Ήταν οργισμένος, αηδιασμένος. Έφτυσε τον Αλεξαντρ στο πρόσωπο.
Tom Rob Smith: παιδί 44 (Πατάκης)
Στο βάθος μπροστά του είδε έναν άντρα. Ο Αλεξάντρ σταμάτησε. Ο άντρας στράφηκε και τον κοίταξε. Μια ηλεκτρισμένη παύση μαρτυρούσε πως και οι δύο βρίσκονταν εκεί για τον ίδιο λόγο. Ο Αλεξάντρ προχώρησε ενώ ο άντρας έμεινε ακίνητος στη θέση του περιμένοντας ο άλλος να πάει κοντά του. Μόλις βρέθηκαν δίπλα δίπλα, κοίταξαν κι οι δυο τους ολόγυρα θέλοντας να βεβαιωθούν πως ήταν μόνοι και ύστερα κοιτάχτηκαν. Ο άντρας ήταν νεότερος από τον Αλεξάντρ, το πολύ δεκαεννιά είκοσι χρονών. Έδειχνε αβέβαιος και ο Αλεξάντρ σκέφτηκε πως αυτή πρέπει να ήταν η πρώτη του φορά. Τη σιωπή έσπασε ο Αλεξάντρ.
- Ξέρω ένα μέρος όπου μπορούμε να πάμε.
Ο νεαρός ξανακοίταξε γύρω του κι ύστερα έγνεψε καταφατικά χωρίς να πει λέξη. Ο Αλεξάντρ συνέχισε:
- Ακολούθησε με, από απόσταση.
Προχώρησαν χωριστά. Ο Αλεξάντρ έφυγε πρώτος, κι όταν ξεμάκρυνε καμιά διακοσαριά βήματα, γύρισε να ελέγξει. Ο άλλος τον ακολουθούσε ακόμα.
(…) Η πόρτα του γραφείου άνοιξε κι άλλο. Ο άντρας μπήκε μέσα, κι οι δυο τους κοιτάχτηκαν καλά για πρώτη φορά. Ο Αλεξάντρ πήγε στην πόρτα και την έκλεισε. Ο ήχος της κλειδαριάς τον διέγειρε. Σήμαινε πως ήταν ασφαλείς. Σχεδόν αγγίζονταν, αλλά και πάλι όχι ακριβώς, κανείς τους δεν ήταν σίγουρος ποιος θα έκανε την πρώτη κίνηση. Ο Αλεξάντρ απολάμβανε τη στιγμή και ήταν αποφασισμένος να περιμένει όσο μπορούσε να αντέξει, ώσπου έσκυψε και τον φίλησε.
Κάποιος χτύπησε με δύναμη την πόρτα. Το πρώτο που σκέφτηκε ο Αλεξάντρ ήταν πως πρέπει να ήταν ο πατέρας του – πρέπει να το είχε καταλάβει, να το ήεξερε όλον αυτό τον καιρό. Τότε όμως συνειδητοποίησε πως ο θόρυβος δεν ερχόταν απέξω. Ήταν αυτός ο άντρας που βροντούσε την πόρτα, φωνάζοντας να τον ακούσουν. Είχε αλλάξει γνώμη; Σε ποιον φώναζε; Ο Αλεξάντρ σάστισε. Έξω από το γραφείο άκουγε φωνές. Ο άντρας δεν ήταν πια μειλίχιος και συνεσταλμένος. Είχε μεταμορφωθεί. Ήταν οργισμένος, αηδιασμένος. Έφτυσε τον Αλεξαντρ στο πρόσωπο.
Tom Rob Smith: παιδί 44 (Πατάκης)
1 σχόλιο:
Tom Rob Smith: Παιδί 44
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Ουρανία Παπακωνσταντοπούλου
Σοβιετική Ένωση, 1953. Υπεύθυνο για την επιβολή του νόμου είναι το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας –η μυστική αστυνομία που η αγριότητά της δεν είναι καθόλου μυστική–, επί της «βασιλείας» του οποίου ο λαός διατάσσεται να πιστεύει ότι το έγκλημα δεν υφίσταται.
Όταν όμως ανακαλύπτεται το πτώμα ενός αγοριού πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές στη Μόσχα, ο αξιωματικός Λέο Ντεμίντοφ –ήρωας πολέμου, τυφλά αφοσιωμένος στο Υπουργείο– μαθαίνει προς μεγάλη του έκπληξη ότι η οικογένεια του παιδιού είναι πεπεισμένη πως πρόκειται για φόνο. Οι προϊστάμενοι του Λέο τον διατάζουν να την αγνοήσει κι αυτός αναγκάζεται να υπακούσει. Κάτι μέσα του, όμως, του λέει ότι η υπόθεση κρύβει πολλά.
Το Υπουργείο, συναισθανόμενο τις αμφιβολίες του Λέο, δε διστάζει να τον απειλήσει, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει την πλάτη του στο άλλοτε αγαπημένο του Κόμμα. Έχοντας περιπέσει σε δυσμένεια, εξόριστος μαζί με τη γυναίκα του, τη Ραΐσα, σε κάποια επαρχιακή πόλη στα βάθη των Ουραλίων, ο Λέο συνειδητοποιεί ότι το έγκλημα που βοήθησε να συγκαλύψουν στην πρωτεύουσα έχει συμβεί κι εδώ.
Η δολοφονία ενός ακόμη παιδιού.
Διακινδυνεύοντας τα πάντα, ο Λέο και η Ραΐσα αποδύονται στο κυνήγι ενός τρομερού δολοφόνου – ακόμη και με κίνδυνο να θεωρηθούν εχθροί του κράτους…
Άμεσα συνδεδεμένο με πραγματικά γεγονότα, το Παιδί 44 είναι ένα θρίλερ καταιγιστικής δράσης και, ταυτόχρονα, μια σπαρακτική καταγραφή της τρομοκρατίας που επιβάλλουν στους λαούς οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους, εξετάζοντας την ενοχλητική αλήθεια του τι σημαίνει να προσπαθείς να επιβιώσεις κάτω από τον ζυγό μιας δικτατορίας – και τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος θα τολμήσει να αντιδράσει.
«Ένα πραγματικά μεγάλο ξεκίνημα!»
Nelson DeMille
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Δημοσίευση σχολίου