Benoît PrévotΟ Ζενέ, απ’ το βάθος της υποταγής του, παίρνει την εκδίκησή του: στόχος των χαδιών του είναι η μαλθακοποίηση του αρσενικού. Κι όταν, επιτέλους, ο τελευταίος αυτός, εξαντλημένος, καταρρέει και γίνεται απαλός, μέσα στον δήθεν σκλάβο του ξαναγεννιέται ένα αίσθημα που το νόμιζε πεθαμένο μαζί με την παιδική του ηλικία: η τρυφερότητα. Η τρυφερότητα, άμεση αντίδραση του αγαπώντα στην αφαρρενοποίηση του αγαπημένου. Άδειο, ζαρωμένο, ένα βρεγμένο κουρέλι, το ανδρικό μόριο δεν είναι πια τρομερό. Πριν ήταν κανόνι, πύργος, όργανο μαρτυρίου’ τώρα είναι από σάρκα, μπορείς να το χαϊδέψεις χωρίς να τιναχτεί όρθιο. Όπως έχουμε πει ήδη, η σκληρότητα του πέους του Νταβατζή και η συμπαγής και τρομερή του δύναμη είναι ένα και το αυτό. Η συρρίκνωση του πρώτου συμβολίζει την εξαφάνιση της δεύτερης. Δίνοντας τον εαυτό του στους σκληρούς, ο Ζενέ τούς στήνει παγίδα: μπερδεύονται μες στα μολυσμένα έλη του κι ο ανδρισμός τους τους εγκαταλείπει. Σε τελευταία ανάλυση, η πεολειχία είναι ευνουχισμός. Η πρωκτική συνουσία είναι ο συστηματικά επιδιωκόμενος θάνατος του αγαπημένου. Υποταγμένος, νικημένος φαινομενικά, ο Ζενέ, κατά τη στιγμή της ψεύτικης ηδονής του, νιώθει ότι η δήθεν κατάκτησή του απ’ τον αγαπημένο κάνει μια απότομη στροφή και μετά καταρρέει. Μπροστά στον ευνουχισμένο αρσενικό, που γλιστράει ανάσκελα δίπλα του, απαλλάσσοντάς τον απ’ το βάρος του, η συνείδηση του Ζενέ παραμένει μόνη και καθάρια και, χάρη στην προμελετημένη αντιστροφή, είναι το πέος του παθητικού ομοφυλόφιλου – το μόνο που είναι ακόμη επειδή αρνήθηκε την ηδονή- που αποδεικνύει την επαγρύπνησή του.
Jean-Paul Sartre: Άγιος Ζενέ. Κωμωδός και μάρτυρας (Εξάντας)
1 σχόλιο:
Ο ΖΑΝ-ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 21 Ιουνίου 1905. Μαζί με τους συμφοιτητές του στην Ecole Normale Superieure, επιδίδεται από πολύ νωρίς στην κριτική των αξιών και των παραδόσεων της αστικής τάξης, στην οποία ανήκε και ο ίδιος. Για μερικά χρόνια διδάσκει φιλοσοφία στο Λύκειο της Χάβρης, και ύστερα συνεχίζει τις φιλοσοφικές σπουδές του στο πλαίσιο του Γαλλικού Ινστιτούτου του Βερολίνου. Από τα πρώτα φιλοσοφικά γραπτά του - Η φαντασία (1936), Σχεδιάγραμμα μιας θεωρίας των συγκινήσεων (1939), Το φανταστικό (1940)-φαίνεται η πρωτοτυπία του στοχασμού του, που θα τον οδηγήσει στον Υπαρξισμό. Τις ιδέες της φιλοσοφικής αυτής σχολής θα τις αναπτύξει στα ώριμα έργα του, Το είναι και το μηδέν (1943) και Ο Υπαρξισμός είναι Ανθρωπισμός (1946).
Στο ευρύ κοινό, ο Σαρτρ έγινε γνωστός με τα αφηγήματά του -νουβέλες και μυθιστορήματα- όπως Η ναυτία (1938), Ο τοίχος (1939), Οι δρόμοι της ελευθερίας (1943-1949), αλλά και με τα κείμενα λογοτεχνικής και πολιτικής κριτικής: Στοχασμοί πάνω στο εβραϊκό ζήτημα (1946), Μπωντλαίρ (1947), Ο Άγιος Ζενέ, κωμωδός και μάρτυρας (1952), Καταστάσεις (1947-1976), Ο ηλίθιος της οικογένειας (1972). Ιδιαίτερα δημοφιλές είναι το θέατρό του: Οι μύγες (1943), Κεκλεισμένων των θυρών (1944), Η αξιοσέβαστη πόρνη (1946), Τα βρόμικα χέρια (1948), Ο Διάβολος και ο καλός Θεός (1951), όπου ο συγγραφέας βρήκε τον κατάλληλο χώρο για να διακηρύξει τις ιδέες του διά στόματος των χαρακτήρων του.
Ευαισθητοποιημένος ώς προς τα προβλήματα της εποχής του, ο Σάρτρ ανέπτυξε σε όλη του τη ζωή έντονη πολιτική δραστηριότητα (ενεργή συμμετοχή κατά του πολέμου της Αλγερίας, μέλος του Δικαστηρίου Ράσσελ, απόρριψη του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1964, έντονη δραστηριοποίηση στον Μάη του ΄68, διεύθυνση των αριστερών εφημερίδων La cause du people και εν συνεχεία της Liberation).
Πέθανε στο Παρίσι, στις 15 Απριλίου 1980.
agra.gr
Δημοσίευση σχολίου