No 643

- Είσαι ένας ευνούχος τραγουδιστής, είπε.
- Ο Θεός το αποφάσισε έτσι.
- Το σκέφτεσαι συχνά αυτό;
- Ποιο; Το ότι είμαι ευνούχος;
- Το ότι δεν είσαι εντελώς όπως οι άλλοι.
- Δον Ραϊμούντο, αν δεν το σκεφτόμουν ο ίδιος, θα αναλάμβαναν οι άνθρωποι να με κάνουν να το σκεφτώ! Δεν υπάρχει άλλο θέμα για συζήτηση στα σαλόνια. Άλλοι μας χτυπούν, άλλοι μας υπερασπίζονται. Κανένας δεν νιώθει άβολα μιλώντας έτσι μπροστά μου.
- Μη μου πεις ότι δεν υπέφερες ποτέ συγκρίνοντας τον εαυτό σου με τους άλλους νεαρούς της ηλικίας σου.
- Στην αρχή, ναι. Τώρα…
- Στην αρχή;
- Ναι. Μου συνέβη να κλάψω τη νύχτα μπροστά στο παράθυρο της κάμαράς μου. Ο φοίνικας που σάλευε τα κλαδιά του στην αυλή είχε τόσο μελαγχολική όψη.
- Έκλαιγες!
- Άκουγα τα’ αγόρια που φώναζαν στο δρόμο, τα παράθυρα που έτριζαν, τα μουρμουρητά που ανέβαιναν στα μπαλκόνια. Ήμουν δεκαπέντε χρονών.

Dominique Fernandez: Πορπορίνο ή Τα μυστήρια της Νάπολης (Εξάντας)