Σε παλικαράκι
(Μειρακίῳ)
.
Μακάρι, ουράνιοι θεοί, να κάθομαι σε όλη τη ζωή απέναντι στον αγαπημένο και να ακούω δίπλα μου την ευχάριστη φωνή του, να βγαίνω έξω, όταν βγαίνει, και να μοιράζομαι κάθε δραστηριότητα μαζί του. Ας εύχεται ο εραστής να φτάσει ο πολυαγαπημένος στη γεροντική ηλικία χωρίς καμιά στενοχώρια, χωρίς κακοτοπιές και λοξοδρομήματα στη ζωή και χωρίς να γνωρίσει ποτέ βάσκανη μοίρα. Αν όμως, όπως είναι νόμος της ανθρώπινης φύσης, τον αγγίξει αρρώστια, θα αρρωστήσω κι εγώ μαζί του και, όταν ανοίγεται, θα πλέω μαζί του σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αν κάποιος βίαιος τύραννος του βάλλει δεσμά, θα βάλω γύρω μου τα ίδια σίδερα. Όποιος τον μισεί θα είναι εχθρός δικός μου και θα αγαπώ όσους είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι απέναντί του. Αν δω ληστές ή εχθρούς να ορμούν καταπάνω του, θα οπλιστώ ακόμη και πέρα από τις δυνάμεις μου, και, αν πεθάνει, δεν θα μπορέσω να ζήσω. Ως τελευταίες εντολές σε όσους αγαπώ μετά από κείνον θα αφήσω να στήσουν κοινό τάφο για τους δυο μας, να ενώσουν τα κόκαλά μας και να μην χωριστεί ούτε η άλαλη σκόνη του ενός από του άλλου.
.
Λουκιανός: Έρωτες (Κάκτος)
2 σχόλια:
Η Φωκίδα ένωσε τον Ορέστη και τον Πυλάδη από τα νηπιακά τους ακόμη χρόνια. Πήραν τον θεό (έρωτα) μεσίτη των μεταξύ τους αισθημάτων κι έπλευσαν μαζί στο ίδιο σκάφος της ζωής. Έβγαλαν και οι δυο από τη μέση την Κλυταιμνήστρα, σαν να ήταν γιοι του Αγαμέμνονα, και σκότωσαν από κοινού τον Αίγισθο. Ο Πυλάδης υπέφερε περισσότερο από τις Ποινές, που καταδίωκαν τον Ορέστη, και παρουσιάστηκε μαζί του στο δικαστήριο. Την ερωτική τους φιλία δεν περιόρισαν στα σύνορα της Ελλάδας, αλλά έπλευσαν στη Σκυθία, στα έσχατα της γης, ο ένας άρρωστος κι ο άλλος φροντίζοντάς τον. Εν πάση περιπτώσει, μόλις πάτησαν το πόδι τους στη χώρα των Ταύρων, τους υποδέχτηκε η Ερινύα της μητροκτονίας, και, όταν τους κύκλωσαν οι βάρβαροι, ο ένας έπεσε στο έδαφος, σπρωγμένος από τη γνωστή τρέλα, ενώ ο Πυλάδης
Του σκούπιζε τον αφρό, του φρόντιζε το σώμα
Και τον σκέπαζε με καλοϋφασμένο ρούχι,
Δείχνοντας αισθήματα όχι μόνο εραστή αλλά και πατέρα. Όταν πάλι αποφασίστηκε να μείνει ο ένας για να σκοτωθεί κι ο άλλος να πάει στις Μυκήνες να μεταφέρει επιστολή, θέλουν και οι δυο να μείνουν ο ένας για χάρη του άλλου, πιστεύοντας ο καθένας πως ζει αν ζει κι ο άλλος. Ο Ορέστης όμως αρνήθηκε να πάρει την επιστολή, γιατί τάχα ο Πυλάδης ήταν σχεδόν καταλληλότερος, δείχνοντας πως ήταν ο εραστής παρά ο ερωμένος.
Γιατί η σφαγή του είναι για μένα βάρος μεγάλο.
Άλλωστε εγώ είμαι ο καπετάνιος στις συμφορές.
Και ύστερα από λίγο λέει:
Δώσε το μήνυμα σε κείνον.
Θα τον στείλω στο Άργος, για να ευτυχήσει.
Όσο για μένα, ας με σκοτώσει όποιος έχει το καθήκον.
Τούτη είναι μέσες άκρες η υπόθεση. Όταν δηλαδή ο τίμιος έρωτας, που τρέφεται μέσα από την παιδική ηλικία, ωριμάζει στην ανδρική, που έχει την ικανότητα της λογικής σκέψης, η παλιά αγάπη ανταποδίδει τον έρωτα και είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος ποιος είναι ο εραστής ποιανού, λες και η εικόνα της τρυφερότητας του εραστή αντικατοπτρίστηκε στον ερωμένο, όπως συμβαίνει με τον καθρέφτη.
Λουκιανού. Έρωτες (Κάκτος, 1994)
Μην απορείς, γιατί ούτε η αγάπη του Αχιλλέα για τον Πάτροκλο περιοριζόταν μόνο στο να κάθεται απέναντί του,
Περιμένοντας πότε ο γιος του Αιακού θα σταματήσει το τραγούδι του*.
Και στη δική τους περίπτωση η ηδονή ήταν μεσίτης στη φιλία τους. Εν πάση περιπτώσει, όταν ο Αχιλλέας στέναζε για τον θάνατο του Πατρόκλου, τα ασυγκράτητα αισθήματά του τον έκαναν να ξεσπάσει και να πει την αλήθεια:
Τρέχουν ευλαβικά τα δάκρυά μου για την επαφή των μηρών μας**.
Εκείνοι τους οποίους οι Έλληνες ονομάζουν «συνδαιτυμόνες στη διασκέδαση» εγώ νομίζω πως δεν ήταν άλλο από εραστές. Ίσως κάποιος πει πως είναι ντροπή να λέγονται τέτοια πράγματα, αλλά τούτη είναι η αλήθεια, μα την Αφροδίτη της Κνίδου.
Λουκιανού. Έρωτες (Κάκτος, 1994)
* πρβλ. Όμηρος, Ιλιάς, Ι 191
**πρβλ. Αισχύλος, αποσπ. 136, που προέρχεται ίσως από τη χαμένη τραγωδία Μυρμιδόνες.
Δημοσίευση σχολίου