George Wagner (Αυστραλία)Ό,τι αγάπησα στην Καρδίτσα ήταν ο Αργύρης. Τι κι αν υπήρχε λανθάνουσα ερωτική επιθυμία; Αυτό που εκφραζόταν πάντως ήταν τρυφερότητα, μια φιλία εκρηκτική, ανεπανάληπτη. Δεν μου ξανά ‘τυχε, φίλος, να μπαίνει στον κήπο του σπιτιού του και να τα κάνει όλα ρημαδιό για να μου χαρίσει ένα σπουδαίο μπουκέτο’ ούτε να παρατήσει την γκόμενα που μόλις είχε ψήσει για νά ‘ρθει μαζί μου σε μια α[‘ τις ατελείωτες εκείνες βόλτες, τις ξελαρυγγιαστιές απ’ τα ευαίσθητα τραγούδια του Χατζιδάκι (Σωρός τα γράμματα όταν γύρισα στη Σαλονίκη. Μια κανονική ερωτική αλληλογραφία δε θα γέμιζε ολόκληρη βαλίτσα όπως τη γέμισα εγώ με τα απλοϊκά γράμματα του Αργύρη).
Γιάννης Παλαμιώτης: Από το πάρκο στο κενό (Πολύχρωμος Πλανήτης)
3 σχόλια:
Από την LIFO (lifo.gr)
[και ας μην περάσει απαρατήρητη η άποψη που εκφράζεται, μέσα από αυτή την παρουσίαση, ότι ο όρος "gay λογοτεχνία" αδικεί ενίοτε την συγγραφική δεινότητα. Ο συντάκτης της, θα μπορούσε, ίσως, να αμφισβητήσει την υιοθέτηση του όρου χωρίς να τον συνδέει με την έλλειψη συγγραφικής δεινότητας όσων συγγραφέων τον αποδέχονται (και τον τιμούν).
...για λόγους δεοντολογίας, τουλάχιστον, και όχι "κριτικής δεινότητας".]
Γράφει ο Χρήστος Παρίδης:
Ρεαλιστικά, απροσχημάτιστα, τα διηγήματα του Γιάννη Παλαμιώτη στο βιβλίο «Από το Πάρκο στο Κενό» φέρουν ακέραια την ουσία της λογοτεχνίας - κάτι που ορισμένοι προσπερνούν, απλώς επειδή πρόκειται για ένα βιβλίο που ακουμπά στο ράφι της γκέι λογοτεχνίας.
Πάρκα, ψωνιστήρια, ουρητήρια, τα πρώτα τσοντάδικα, καταγώγια, ο Βαρδάρης, οι λαϊκές συνοικίες, τα μπάνια στις πλαζ του ΕΟΤ και στην Αρετσού, οι πειρατικοί ραδιοσταθμοί, λούμπεν ταβέρνες, λούμπεν τραβεστί, λούμπεν «αδερφές». Κάπου ανάμεσα σ' όλα και η Βλαχοπούλου, η Βουγιουκλάκη κι ο Βουλγαρίδης! Μια ολόκληρη εποχή, ένας ολόκληρος κόσμος, εκείνος της μακρινής πια δεκαετίας του '70, ένας κόσμος σχεδόν ξεχασμένος που αναβιώνει σαν παλιά ελληνική ταινία ή καλύτερα σαν ταινία αβανγκάρντ παζολινικού τύπου, τέλος πάντων λίγο και από τα δύο, με την «κόπια» της κάπως φθαρμένη αλλά με το άρωμα αναγνωρίσιμο! Σαν ένα τελευταίο μπουκάλι να έμεινε καλά κρυμμένο πίσω βαθιά στο ντουλαπάκι της τουαλέτας και να το ξαναβγάζεις στην επιφάνεια -και ναι- δεν έχει χάσει καθόλου τη μυρωδιά του, είναι σαν φρέσκο, σαν τότε, όταν το φορούσες κι εσύ και όλοι, γιατί ήταν κάποτε πολύ της μόδας!
Αυτό το συναίσθημα μου προκάλεσε το νέο βιβλίο του Γιάννη Παλαμιώτη Από το Πάρκο στο Κενό των εκδόσεων Πολύχρωμος Πλανήτης, όπου ξαναδιάβασα αφηγήματα που ο συγγραφέας (και ηθοποιός της θρυλικής Επιθεώρησης Δραματικής Τέχνης της Ρούλας Πατεράκη, ό,τι πιο πρωτοποριακό συνέβη θεατρικά στη Θεσσαλονίκη πότε!) έγραψε και δημοσίευσε σε τακτά χρονικά διαστήματα για το περιοδικό ΑΜΦΙ κυρίως, και που το 1981 εξέδωσε ο Εξάντας -μαζί με άλλα που προστέθηκαν εν τω μεταξύ- ως συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Το πάρκο [βλ. καταχώρηση No 90]. Ένα βιβλίο που στην εποχή του έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, μιας και υπήρξε από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο καθαρά του είδους που διεθνώς αποκαλούνταν γκέι λογοτεχνία, αδικώντας έτσι ενίοτε τη συγγραφική δεινότητα. Ο Παλαμιώτης πράγματι είχε κάνει μεγάλη εντύπωση με την τολμηρότητα της γραφής του, τον ακραία βιωματικό και ζωντανό λόγο, μέσα από μια εξομολόγηση και μια αυτοκριτική που λίγοι είχαν τολμήσει στην ελληνική λογοτεχνία μέχρι τότε, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό. Μια αυτοεξόντωση σχεδόν που εξαντλεί κάθε πιθανότητα για εξωτερική αμφισβήτηση ή αντίδραση. Η δε ρεαλιστική του γλώσσα, η οποία συχνά παραπέμπει και στο χαρακτηριστικό ιδίωμα του τότε «περιθωρίου», αποδεικνύεται το σημαντικότερο προσόν του - μαρτυρία από τις πιο σπάνιες και πολύτιμες της μεταδικτατορικής Ελλάδας.
Διηγήματα που προηγούνται χρονικά κάποιων άλλων κι έτσι μοιάζουν πιο «αθώα», συνέχιση μιας ρομαντικής προχωρημένης εφηβείας, τα πρώτα βήματα αυτογνωσίας, η ανακάλυψη και σκιαγράφηση των χώρων δράσης, οι πρώτοι έρωτες, σπαραξικάρδιοι χωρισμοί που ακολουθούνται από ένα λογοτεχνικό στριπτίζ το οποίο εξελίσσεται σε ένα θαυμαστό ξεδίπλωμα εμπειριών. Η σταδιακή και πλήρης σεξουαλική συνειδητοποίησή του ως συγγραφέα αλλά και ως κοινωνικής οντότητας μέσα σε έναν κόσμο σκληρό και άνανδρο οδηγεί και το ίδιο το βιβλίο να γίνεται «σκληρό», ιδιαίτερα στο κεφάλαιο το οποίο τιτλοφορείται «Μικρή Αυτοβιογραφία», όπου όχι μόνο δεν χαρίζεται σε κανέναν αλλά απογυμνώνει όλους τους μηχανισμούς και τη δομή της ελληνικής οικογένειας και της μικροαστικής τάξης. Δεν κρατάει δε τα προσχήματα ούτε καν όταν φτάνει στη μάνα, της οποίας όλες οι πτυχές περιγράφονται με μια σοκαριστική -σχεδόν χωρίς οίκτο- βδελυγμία, προπομπός της αιρετικής Μητροκτονίας που έγραψε μια δεκαετία αργότερα και εξέδωσε από τις εκδόσεις Μπιλιέτο.
Στη σημερινή αυτή επανέκδοση ξανασυναντάμε, εκτός από τα αναγνωρίσιμα διηγήματα, και κείμενα μεταγενέστερα και πιο ώριμα, με αποκορύφωμα το αδημοσίευτο Κενό, ένα κρεσέντο πεσιμισμού για τη ματαιότητα της ύπαρξης, το οποίο θα προκαλέσει πολύ περισσότερο από το υπόλοιπο και ιδιαίτερα τρυφερό, σύμφωνα με τη σύγχρονη ματιά, υλικό. Ένα υλικό άξιο να ανακαλυφθεί εκ νέου και να επαναπροσδιοριστεί ως κιβωτός ανθρώπινων συμπεριφορών μιας γενναίας εποχής!
Παρουσιάζουν ο ΝΙΚΟΣ ΝΤΟΚΑΣ και ο ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ
Aπό την Ελευθεροτυπία - 29/08/2008
(Βιβλιοθήκη)
Είκοσι έξι αυτοβιογραφικά κείμενα ενσωματώνονται σε αυτό το βιβλίο: αυτά που εκδόθηκαν με τους τίτλους «Το πάρκο» («Εξάντας», 1981)[βλ.καταχώρηση No 90]και «...μετά ομοφυλοφιλικών επιδόσεων»(«Απόπειρα», 1982), [βλ.καταχώρηση No 4] κι άλλα, που δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά «Το κράξιμο», «Ο Πόθος», «Heteron». Κι ένα ανέκδοτο, το «Κενό», που τίθεται ως επίμετρο. «Κανένα σύστημα, κανένας επιστημονισμός, τίποτα δεν μας σώζει από τις ναρκωτικές επιδράσεις του έρωτα», γράφει ο συγγραφέας. Κι αλλού μιλάει για την ερωτική του επιλογή: «Αυτό που λέμε προκαθορισμένος ρόλος είναι το μεγάλο ατού της ετεροφυλοφιλίας και που σε απαλλάσσει από το άγχος της επικείμενης χρησιμοποίησης. Λείπει όμως η γοητεία του απρόοπτου, λείπει το πρόσωπο όπου πάνω του τρίβεις το δικό σου και πληγιάζει απ' το σκληρό γένι». Τα κείμενα ρετουσαρίστηκαν και ανατοποθετήθηκαν με τη βοήθεια του Λουκά Θεοδωρακόπουλου.
ΝΙΚΟΣ ΝΤΟΚΑΣ και ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ
~~~~~~~~~~~~
Από την παρουσίαση του βιβλίου στο eshopcy.com.cy:
Αυτό που λέμε προκαθορισμένος ρόλος είναι το μεγάλο ατού της ετεροφυλοφιλίας και που -ειδικά εσένα- σε απαλλάσσει από το άγχος της επικείμενης χρησιμοποίησης. Λείπει όμως η γοητεία του απρόοπτου, λείπει το πρόσωπο όπου πάνω του τρίβεις το δικό σου και πληγιάζει απ' το σκληρό γένι. Λείπει η τρυφεράδα ίσου προς ίσον κι αυτή η λαχτάρα και μυστικότητα του αμαρτωλού σμιξίματος το χέρι που χαμηλώνει κρυφά κάτω απ' το τραπεζάκι για ν' ανταμώσει το άλλο νευρώδες χέρι και να συμπλακεί μαζί του σε επικίνδυνο παιχνίδι.
Κανένα σύστημα, κανένας επιστημονισμός, τίποτα δεν μας σώζει από τις ναρκωτικές επιδράσεις του έρωτα, που μετατρέπει ένα ολόγιομο φεγγάρι, από δορυφόρο προς εξερεύνηση, σε ντεκόρ που πλαισιώνει τρυφερά αισθήματα. Τα στοιχεία της φύσης γίνονται τότε σύμμαχοι και οι ήχοι, οι εναλλαγές, τα μυστήριά τους νανουρίζουν τους δαιμονισμένους σφυγμούς μας. Γίνονται σημεία αναφοράς και κώδικες συνένοχης συνεννόησης με τον άλλον. Τα ερωτόλογα και οι όρκοι αποκτούν την ισχύ του πιο εξακριβωμένου μαθηματικού τύπου... Ο ουρανός που σε πλάκωνε με το μυστήριό του, στεφανώνει τώρα το ρομαντικό σμίξιμο. Ώσπου φτάνει η ώρα να προδώσεις ή να προδοθείς. Ξαναγίνονται όλα μαύρα.
Δημοσίευση σχολίου