Ross Watson (Αυστραλία)Ο Σάκης στα δεκαοχτώ του, είχε τα πιο υπέροχα μάτια που έχω δει σε αγόρι. Μάτια που αλλάζουν από γαλάζια σε σκούρα μπλε και σε γαλαζοπράσινα, ανάλογα με το φως που πέφτει πάνω τους. Μάτια που οι περιστάσεις σε κάνουν να υποδύεσαι χαμαιλεοντικά όταν ο περίγυρος αλλά κι ίσια σου η οικογένεια δε λέει να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει μέσα σου παρά θέλει μόνο να πιστεύει ότι τα δικά της φρονήματα είναι κατά κανόνα και χωρίς εξαίρεση και δικά σου. Ο Σάκης ήταν ο μόνος μαθητής που βρήκε το κουράγιο να σκύψει να με φιλήσει στο στόμα. Εκείνο το αδέξιο, πρώτο φιλί που το στέλνεις κι ό,τι πιάσει: τα μισά πάνω χείλη, τα μισά κάτω, λίγο στο πλάι. Σαν να θες να μπογιαντίσεις τον πιο εντυπωσιακό πίνακα που ζωγραφίστηκε ποτέ και έμφυτα ξέρεις ότι έχεις το ταλέντο να το κάνεις αλλά μόλις πιάσεις την τέμπερα στα χέρια σου γλιστράει λίγο χρώμα από δω, σου ξεφεύγει λίγο παραπάνω απ’ την άλλη και τελικά το αποτέλεσμα δεν είναι όπως το φανταζόσουν. Όμως σ΄ αρέσει γιατί είναι το προσωπικό σου απόκτημα, η δικά σου φαντασία που παίρνει σάρκα και οστά. Έτσι ξώφαλτσα με φίλησε κι εκείνος, σαν μεταμοντέρνος πίνακας, περίεργα χυμένος στους χρωματισμούς, δυναμικός και τολμηρός σε εικαστικότητα, ανεξάρτητος σε υπόσταση.
Ιωσήφ Αλυγιζάκης: …και κάτι πολύ προσωπικό (Πολύχρωμος Πλανήτης)
2 σχόλια:
Από την ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Ελευθεροτυπίας - 10/10/2008
Το τέταρτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, που είναι ιδιοκτήτης κέντρου ξένων γλωσσών, είναι το δεύτερο μέρος της διλογίας -όπως τη χαρακτηρίζει- «Τρεις λευκές σελίδες». Εμπεριέχει, όπως περιγράφει ο Ι. Αλυγιζάκης την προσπάθειά του, «ψήγματα από την παγκόσμια φιλομόφυλη ποίηση, αποστάγματα από την ελληνική μυθολογία και στοχεύει σε μια de profundis διερεύνηση για την αντρική αγάπη και τις οπτικές του». Ο μυθιστορηματικός χώρος είναι φουτουριστικός, όπου αντικρούεται το ασυνείδητο στο συνειδητό. Η πτώση στο ανθρώπινο από το θεϊκό και πάλι η επιστροφή στο θεϊκό προέρχεται από τον ποιητή Τζον Μίλτον, του «Paradise Lost» και «Paradise Regained».
Νίκος Ντόκας και Βασίλης Κ. Καλαμαράς
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Πόσο αντέχει κάποιος να στέρξει ενδόμυχα τα ισχυρότερα πιστεύω του, όσο κι αν οι άλλοι θέλουν να τον αλλάξουν σύμφωνα με τα δικά τους;
Ένας τρόπος, η άρνηση να βιώσει μια επιβαλλόμενη ζωή αντιπαραθέτοντας κομμάτια από τη δική του, έστω κι αν κάποια είναι φανταστικά, για να επιβιώσει.
Αναπτύσσει κι άλλες αρσενικές παρουσίες για ν’ αντιμετωπίσει τους λευκοφορεμένους θεράποντες, οι οποίοι θα εποπτεύουν έως ότου παρ’ ελπίδα εμφανιστεί αυτός που ψάχνει μια ζωή. Όμως, μήπως είναι κι εκείνος ένα αποκύημα ή είναι όντως αληθινός;
Πόσο ειλικρινής μπορείς να αντικατοπτρίζεσαι κάθε στιγμή που κοιτάς στον καθρέφτη του ταλανισμένου εαυτού σου;
«Γίνεσαι ελεύθερος μόνο όταν ζεις και πεθαίνεις γι' αυτό που ονειρεύεσαι… Το κλάμμα έγινε η άλλη όψη του γέλιου, οι απελευθερωτές μακρόδεσμων συναισθημάτων. Πιο βαθιά από την επιφάνεια του ψέμματος συνάντησα τις αλήθειες να κατοικούν εκεί που τις καταλαβαίνουν. Ήμουν το φως που άκουσε. Οι ηλιακτίδες που είδε… Το φως του.»
(αναδημοσίευση από το chaniablogs.gr)
Δημοσίευση σχολίου