Jean Cocteau (Γαλλία)Ο Almodóvar κάνει ταινίες για τον πόθο, για τον πόθο να κάνεις ταινίες, γιατί ο κινηματογράφος δεν είναι παρά το μέσο που διαθέτει ο πόθος για να πάρει μορφή. (…) Στο Νόμο του πόθου, ο Αντόνιο θέλει να μπει στη ζωή του σκηνοθέτη Πάμπλο, με τον οποίο είναι ερωτευμένος, και να τον κάνει να τον ερωτευθεί κι αυτός. Η εισαγωγή της ταινίας προσδιορίζει τον Πάμπλο ως χαρακτήρα και το δράμα του (το ανικανοποίητο), καθώς και τις σχέσεις σκηνοθέτη-ηθοποιού. Ο Πάμπλο πληρώνει για ν΄ ακούσει να του λένε «Σε ποθώ»’ πληρώνει έναν ηθοποιό για να του κάνει και να του πει αυτά που ο ίδιος θέλει. Αυτό θα πει κινηματογράφος. Ο Αντόνιο βλέπει την ταινία του πάμπλο, παρακολουθεί τη σεκάνς του αυνανισμού που καθοδηγεί off ο σκηνοθέτης, και κατεβαίνει στις τουαλέτες για ν’ αυνανιστεί κι αυτός, ν΄ αναπαράγει τη σκηνή. Η εικόνα διεγείρει τον πόθο του. Ο Ματαδόρ αρχίζει κι αυτός με μια σκηνή αυνανισμού μπροστά στις εικόνες, καθώς ο ταυρομάχος έχει βιντεοσκοπήσει τους μαθητές του. Μπορεί ο Ματαδόρ να πραγματεύεται την ηδονή κι Ο νόμος…τον πόθο, αλλά, και στις δύο περιπτώσεις, η εικόνα αποκρυσταλλώνει την φαντασιακή, την ασυμπτωματική διάσταση’ και στις δύο ταινίες, η πλήρωση επέρχεται με τον θάνατο’ και οι δύο ταινίες τελειώνουν με φλόγες. Οι φλόγες αυτές δίνουν μορφή στην «απόλυτη κατάκτηση, που πραγματώνεται, όπως διατείνονται ορισμένοι αλχημιστές, μέσω του φλεγόμενου φαλλού» (Bachelard). Το 1981 ο Almodóvar γράφει ένα διήγημα με τίτλο «Φωτιά στα σωθικά», το οποίο περιέχει ήδη τη δυνατή σκηνή από το Νόμο του πόθου όπου η Carmen Maura, μούσκεμα ως το κόκαλο, περιπλανιέται στους φλογισμένους δρόμους της Μαδρίτης, παραδομένη στο ανικανοποίητο και στη μοναξιά της. «Αυτή η εικόνα έγινε το έμβλημα της ταινίας» θα πει ο Almodóvar’ είναι η εικόνα του πόθου που αιωρείται στο κενό και που δεν μπορεί να τον κατασιγάσει ούτε και η πιο δυνατή νεροποντή. Ο κινηματογράφος του Almodóvar εξερευνά τον πόθο, αλλά και την εγκατάλειψη, υπό τη διπλή έννοια του όρου. Οι ήρωες παραδίδονται ελεύθερα στους πόθους τους, αλλά αισθάνονται και εγκαταλελειμμένοι ως προς την ιδιαίτερη ένταση και απαιτητικότητα αυτών των πόθων. Η Τίνα, η εγκαταλελειμμένη στο Νόμο του πόθου, είναι η αδελφή (ο transsexual αδελφός) του Πάμπλο, που τη βάζει να παίξει στο θέατρο το έργο του Cocteau την κραυγή μιας εγκαταλελειμμένης γυναίκας.
Camile Taboulay: Ποθώντας τη φλόγα που καίει στο Pedro Almodóvar (Καστανιώτης)
3 σχόλια:
me encantaría saber qué es lo que dices de almodóvar.
espero que todo vaya bien.
un abrazo.
Se trata de un fragmento de un ensayo de Camile Taboulay dentro de un libro dedicado intégramente a la obra (cinematográfica y literaria) de Pedro Almodóvar con ensayos, artículos, entrevistas etc.
Από το filmfestival.gr:
Το βιβλίο εκδόθηκε με την ευκαιρία της αναδρομής στο έργο του Pedro Almodovar, η οποία οργανώθηκε από το 40ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (12 - 22 Νοεμβρίου 1999). Η μονογραφία περιλαμβάνει κείμενα και μελέτες για το έργο του σκηνοθέτη, φωτογραφίες, συνεντεύξεις και κείμενα του ιδίου και των συνεργατών του, βραβεία με τα οποία έχει τιμηθεί, φιλμογραφία με ζενερίκ, υποθέσεις, και κριτικά σχόλια.
~~~~~~~~~~~~
Από ΤΑ ΝΕΑ, 07/01/2000
Γράφει ο Γιώργος Σαρηγιάννης
Όταν το «καλτ» βραβεύεται
Τρομερή φυσιογνωμία! «Καλτ»! Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ. Στην αρχή, καθώς τα έλεγε όλα, στη ζωή και στην οθόνη, «φάτσα-φόρα», οι περισσότεροι τον αντιμετώπιζαν κάπως ως «γραφικό». Μετά, τα πράγματα σοβάρεψαν. Και, πέρυσι, ύστερα από αρκετά βραβεία που είχε στο ενεργητικό του, έφτασε, με το «Όλα για τη μητέρα μου», έως και το βραβείο σκηνοθεσίας να πάρει στο Φεστιβάλ Καννών. Ξεκίνησε, το '74, με super-8, έκανε έως το '78 δώδεκα μικρού και μία μεγάλου μήκους ταινία, για να περάσει, το '80, στην «κανονική» παραγωγή. Έως τώρα «μετράει» δεκατρείς ταινίες, έχοντας επιβάλει ένα απόλυτα προσωπικό ύφος. Ο Αλμοδόβαρ μπερδεύει το μελόδραμα με την παρωδία, τα κόμικς με το φωτορομάντζο, την πρόκληση με τη συγκίνηση, την ειλικρίνεια με το ψέμα, δημιουργώντας σχολή, αφού πέρασε από το περιθώριο στη διεθνή καταξίωση. Το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, που έκλεισε τις σαράντα διοργανώσεις του, του ετοίμασε ένα πληρέστατο αφιέρωμα με την προβολή και των δεκατριών ταινιών του. Και με την ευκαιρία αυτή προχώρησε στην παρούσα, καλοσχεδιασμένη έκδοση, που ανοίγει με σπαρταριστό αυτοβιογραφικό σημείωμά του «Πέντε εραστές. Δέκα ταινίες...» μετράει, με πρόλογο του διευθυντή του Φεστιβάλ Μιχάλη Δημόπουλου και με εμπεριστατωμένη εργοβιογραφική τοποθέτηση του Αλμοδόβαρ από τον Μπάμπη Ακτσόγλου. Ακολουθούν συνεντεύξεις και κείμενα του σκηνοθέτη και των συνεργατών του, κείμενα και μελέτες γι' αυτόν όπου με ευχαρίστηση ανακαλύπτω ότι πλειοψηφούν οι ελληνικές υπογραφές και μια ιχνηλασία ταινία, την ταινία της κινηματογραφικής δουλειάς του. Ο τόμος κλείνει με τα σημαντικότερα βραβεία, με τα οποία ο Αλμοδόβαρ έχει τιμηθεί και με χρησιμότατα ευρετήρια.
~~~~~~~~~~~~
To βιβλίο κυκλοφόρησε με την επιμέλεια του Μπάμπη Ακτσόγλου. Η Camile Taboulay είναι γαλλίδα σεναριογράφος, κριτικός κινηματογράφου και ηθοποιός.
Προηγούμενη καταχώρηση για τον Pedro Almodóvar:
No 422
Δημοσίευση σχολίου