Fransoise Nielly (Γαλλία)Μετά, αισθάνεσαι ντροπή που υπήρξες τόσο χαζός! Πολλά από τα σημάδια ήταν εκεί μπροστά σου, αλλά θέλει χρόνια για να δεχτείς το γεγονός ότι μπορεί να συμβεί σ’ εσένα. Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι αλήθεια, ξέρω ότι μπορώ να το αναχαιτίσω. Θα του πω ότι θα του περάσει, ότι είναι απλά κάτι που του καρφώθηκε στο μυαλό.
Όμως στο τέλος τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, ειδικά όταν ο γιος σου φτάσει στο σημείο να σου πει, κι αρκετά αποφασιστικά μάλιστα: «Μπαμπά, είμαι γκέι». Το σοκ που ένιωσα με φόβισε. Ξέσπασα σε κλάματα και είπα: «Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα, για να σε βοηθήσω να το ξεπεράσεις;» Για χρόνια προσπαθούσε να με κάνει να το καταλάβω κι εγώ ο ανόητος, τη στιγμή που με είχε ανάγκη, βρήκα να πω αυτή την κουταμάρα. Προσπαθούσα να μεταβιβάσω την ευθύνη. Έχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε και πάλι, κάθε φορά που το σκέφτομαι, νιώθω σαν αποτυχημένος.
Πάντα τον αγαπούσα όσο μπορεί ένας πατέρας να αγαπάει το γιο του, όσο είναι ανθρώπινα δυνατόν ν’ αγαπάει κανείς. Αυτό που έγινε νομίζω ότι ενίσχυσε την αγάπη μου. Τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσά μας. Αλλά όταν είμαι μόνος, υποφέρω ακόμα κι αυτό θα συνεχιστεί μέχρι να πεθάνω – μια συνεχής άρνηση να αποδεχτώ το γεγονός ολοκληρωτικά. Αυτό είναι το μυστικό μου. Αρκετές φορές μέσα στη βδομάδα, ακριβώς πριν με πάρει ο ύπνος, κλαίω και βρίζω και καταριέμαι. Κλαίω από αυτολύπη, βρίζω το Θεό γι’ αυτή την κατάσταση και καταριέμαι την κοινωνία για το στίγμα που προσάπτει στο γιο μου επειδή τα γονίδιά του ανήκουν σε μια μειοψηφία – που η κοινωνική προκατάληψη θέλει να κάνει το αξιολάτρευτο αγόρι μου παρία, που οι αδαείς ρίχνουν κακεντρεχή βλέμματα, γνέφουν απαξιωτικά και λένε με μια απίστευτη κακία: «Ε, καλά τώρα, αυτός ξέρουμε τι ρόλο παίζει!»
Βάζω στοίχημα ότι δεν γίνεται να βρεθεί άνθρωπος πιο αξιοπρεπής, πιο καθαρός, πιο συμπονετικός από τον ομοφυλόφιλο γιο μου. Κι ενώ βρίζω το Θεό (μην ξέροντας ποιον άλλο να βρίσω), τον ευχαριστώ ειλικρινά (σαν προκατειλημμένος αγνωστικιστής) που ευλόγησε το γιο μου μ’ έναν εξίσου θαυμάσιο σύντροφο. Αυτή τη σχέση τη ζηλεύουν πολλοί ομοφοβικοί – όχι βέβαια ότι θα το παραδέχονταν ανοιχτά. Το βλέπω όμως στα μάτια τους. Βλέπω τη δυσπιστία τους, ναι, δυσπιστία. Και βέβαια, παίρνω απ’ αυτό μεγάλη ικανοποίηση.
Αλλά κανείς δεν μπορεί να δει μέσα στην καρδιά μου – τη διάψευση των προσδοκιών που είχα σαν πατέρας, την ελπίδα ότι ο γιος μου θα γνώριζε την ίδια πληρότητα που είχα εγώ με τη μητέρα του και, κάπου κάπου, την απογοήτευση που δε θα μου δώσει εγγόνια και νάσου πάλι τα κλάματα που δεν γίνεται αποδεκτός όπως τού πρέπει από ορισμένους κύκλους, επειδή είναι γκέι. Μα το Θεό, τι παίζεται σ’ αυτή την ηλίθια κοινωνία όταν η άγνοια και ο ρατσισμός μπορούν να το κάνουν αυτό σ’ έναν νέο και όμορφο άντρα;
Κι ύστερα, αρχίζω να αναρωτιέμαι. Λυπάμαι για τον εαυτό μου, για κείνον, ή μια μεγάλη δόση κι απ’ τα δύο; Αισθάνεται εκείνος τις μικρές επιθέσεις που βλέπω και αισθάνομαι εγώ και πώς νιώθει γι’ αυτές; Θέλει να πονέσει εκείνους που τον πονούν, όπως το θέλω εγώ; Παρατηρεί τα κλεισίματα του ματιού και τα νεύματα και τις υποκριτικές δηλώσεις ψεύτικης κατανόησης, κι ας μην έχουν στ’ αλήθεια την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει, προσέχει την ανειλικρινή συμπάθεια, τη γρήγορη αλλαγή θέματος στις κουβέντες;
Και σε κάθε συνάντηση ή επανασύνδεση με φίλους, παλιούς ή καινούργιους, να πάλι οι ίδιες συμβατικές κουβέντες, τα πειράγματα χωρίς λόγια, τα νεύματα, το κλείσιμο του ματιού, το γύρισμα της πλάτης.
Υπάρχουν άραγε απαντήσεις στην αυτοκαταδίκη, στην αυτολύπη; Υπάρχουν τρόποι να βοηθηθούν οι ομοφυλόφιλοι να ξεπεράσουν τα χλευάσματα των συνανθρώπων τους; Γιατί πρέπει να παραμένουν απομονωμένοι, σαν να ήταν ακάθαρτοι; Γιατί
αδυνατεί η παράλογη κοινωνία μας να δει ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι ένα κομμάτι της όπως όλοι, και εξίσου ικανοί να νιώσουν κάθε ανθρώπινο συναίσθημα; Γιατί αυτή η απόλυτη διχοτόμηση; Δεν δικαιούνται ίσο μερίδιο στην ευτυχία και στην ελευθερία;
Μπράις ΜακΝτούγκαλ (επιμέλ.): Το παιδί μου είναι γκέι. Πώς αντιδρούν οι γονείς όταν το μαθαίνουν (Πολύχρωμος Πλανήτης)
1 σχόλιο:
Aπό το 10% τ.18 φεβ 2007
Γράφει ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης
Γράμματα γονιών που τα παιδιά τους είναι γκέι ή λεσβίες. Επιστολές που ζητούν βοήθεια, προσπαθούν να ερμηνεύσουν το άγνωστο, να αποδεχθούν το απροσδόκητο. Ο Μπράις Μακντούγκαλ διάλεξε πενήντα επιστολές από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία και τις συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Το παιδί μου είναι γκέι».
Οι περισσότερες επιστολές είναι γραμμένες από μητέρες και διαβάζοντάς τες περνάμε μαζί τους όλα τα στάδια, από το αρχικό συνήθως μεγάλο σοκ που ακολουθεί της αποκαλύψεως ότι ο γιος ή η κόρη είναι γκέι ή λεσβίες, μέχρι την αποδοχή και τη στήριξη των παιδιών τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις.
Οι περισσότεροι γονείς κλωθογυρίζουν στο μυαλό τους τις συνήθεις ερωτήσεις: «τι έφταιξε, τι κάναμε λάθος, τι θα κάνουμε τώρα…» Τα γράμματα, εκτός ελαχίστων, είναι συνήθως σταλμένα αφού ο γονιός έχει διανύσει μια ψυχική διαδρομή και έχει φτάσει στο σημείο να αγαπήσει και να αποδεχτεί το παιδί του όπως είναι, στηρίζοντάς το και συνήθως παλεύοντας μαζί μ’ αυτό για ένα λιγότερο ομοφυλοβικό κόσμο.
Οι περισσότεροι γονείς αμέσως μετά την αποκάλυψη νοιώθουν την ανάγκη να στραφούν κάπου για βοήθεια, για πληροφόρηση, για περισσότερη γνώση. Συνειδητοποιούν για πρώτη φορά ότι δεν ξέρουν τίποτε για το θέμα, πόσο μάλλον πώς να το αντιμετωπίσουν. Συχνά είναι τα ίδια τα παιδιά που τους παράσχουν τις «πρώτες βοήθειες» όταν μάλιστα πρόκειται για γονείς που η άμεσή τους αντίδραση είναι αυτή του «σε αγαπάω όπως σε αγαπούσα και χθες», «για μένα είσαι το ίδιο άτομο, αλλά ανησυχώ για σένα, για το μέλλον σου, για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσεις σ’ αυτήν την κοινωνία των διακρίσεων», «τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να κολλήσεις τον ιό HIV και να πεθάνεις από AIDS» κτλ.
Άλλοι στρέφονται στην εκκλησία απ’ όπου ελάχιστη βοήθεια παίρνουν και η οποία μάλλον τους γυρίζει παγερά την πλάτη, εκτός από μερικές εξαιρέσεις κάποιων ιερέων ή ιδιαίτερων μικρών δογμάτων. Γεννιέται σε όλους η ανάγκη να συναντήσουν ανθρώπους με το ίδιο «πρόβλημα», μια ειδική ομάδα στην καλύτερη περίπτωση, και εκεί είναι όπου μετά από αναζήτηση φτάνουν και στρέφονται. Στην περίπτωση του βιβλίου είναι η οργάνωση PFLAG (Γονείς και Φίλοι Γκέι και Λεσβιών), μια ομάδα γονιών και φίλων που προσφέρουν εθελοντικά τον χρόνο τους για να βοηθήσουν άλλους γονείς ή και τα ίδια τα παιδιά στηρίζοντάς τα και συμβουλεύοντάς τα όταν αποφασίζουν να αποκαλύψουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό στους γονείς.
Οι περισσότεροι γονείς επικεντρώνονται στο πώς δεν θα διαλυθεί η ενότητα της οικογένειας, το πώς τα μέλη της θα παραμείνουν ενωμένα για να μπορέσουν να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Η οικογένεια στις πιο πολλές περιπτώσεις είναι μια έννοια που η διαφύλαξή της είναι πιο σημαντική από οποιαδήποτε προκατάληψη μπορεί να έχει κάθε μέλος της ως άτομο. Αυτό είναι κάτι που όταν κάνουμε τις αναπόφευκτες συγκρίσεις, συνειδητοποιούμε ότι δεν ισχύει στη δική μας χώρα. Διαβάζοντας τα γράμματα διαβάζουμε την κουλτούρα και τις αντιλήψεις μιας ολόκληρης κοινωνίας, Είναι προσεκτικά διαλεγμένες επιστολές και αντιπροσωπεύουν σίγουρα τις καλύτερες περιπτώσεις οικογενειακής αντιμετώπισης μιας τέτοια κρίσης.
Το βιβλίο είναι ένα πάρα πολύ καλό δώρο που μπορεί να συνοδεύει την αποκάλυψη του σεξουαλικού προσανατολισμού για όσους σκέφτονται να το κάνουν ή το έχουν κάνει. Και ίσως κάποιοι γονείς εμπνευστούν ώστε να δημιουργήσουν κι εδώ μια ομάδα που θα αποτελεί αναφορά και θα προσφέρει συμβουλευτική και βοήθεια για γονείς και παιδιά. Έχετέ το μαζί σας έτσι κι αλλιώς• θα είναι μια πρώτη βοήθεια και για σας σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά με την αποκάλυψή σας. Ένα βιβλίο είναι πάντα ένα όπλο, είτε με το περιεχόμενο είτε με το σχήμα και τον όγκο του.
Κλείνοντας, θέλω να επαναλάβω τα συγχαρητήριά μου στον Πολύχρωμο Πλανήτη για τη συνεχιζόμενη εκδοτική δραστηριότητα με βιβλία που απευθύνονται σε διαφορετικές ομάδες εμπλεκόμενες στο θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.
Δημοσίευση σχολίου