No 409

Matthew Stradling

Αυτός που μ’ έκανε να πηδήσω το γράγμα που χωρίζει την παιδική ηλικία απ’ την εφηβεία, είναι ο αδελφός μου Αντόνιο. Τα δάχτυλά του και τα χείλια του ασχολούνται τόσο συχνά μ’ όλες τις ανατομικές μου λεπτομέρειες, που κατάφεραν να ξυπνήσουν μέσα μου την περιέργεια για το κορμί μου. Μ’ έκαναν ν’ ανακαλύψω τους καθρέφτες.
Την πρώτη φορά που κοιτάχτηκα σε καθρέφτη με σκοπό ν’ ανακαλύψω όχι την εικόνα μου, μα αυτή που έχει για μένα ο αδελφός μου, έμεινα έκπληκτος κι αμήχανος. Αλλά, παρ’ όλη τη συστολή με την οποία διαπίστωσα τις διάφορες αλλαγές που είχαν επέλθει στη μικροσκοπική προσωπικότητά μου, το βλέμμα μου κατέληξε γρήγορα στο στοχασμό. Προσπάθησα να καταλάβω γιατί τα χάδια του αδελφού μου έχουν πάντα στόχο ορισμένα σημεία του κορμιού μου. (Ακόμα και μες στο σκοτάδι, δε λοξοδρομεί ποτέ. Η ακρίβεια του είναι αναμφισβήτητη) Και κατάλαβα το κορμί μου έχει τη φευγαλέα ομορφιά μιας ζωγραφιάς που ετοιμάζεται να πετάξει. Ίσως γι’ αυτό το κρατάει τόσο σφιχτά στην αγκαλιά του ο αδελφός μου Αντόνιο (…)
Δεν δυσκολεύομαι τώρα να καταλάβω τη γλύκα στο βλέμμα του αδελφού μου κι αυτό τον όλο και πιο ζωντανό κι άγριο πόθο του να γίνει ένα μαζί μου. Γίνεται τότε δημιουργός μου. Έχει την εντύπωση – ή μάλλον τη βεβαιότητα – πως με πλάθει, μέρα τη μέρα, κατ’ εικόνα κάποιου πράγματος εξαιρετικού που, χωρίς να το υποψιάζεται, αγαπάει υποσυνείδητα. Και με πάθος.

Αγκουστίν Γκόμεθ Άρκος: Το σαρκοβόρο αρνί (Οδυσσέας)