Τρίτη, Μαΐου 16, 2006

No 310

Image Hosted by ImageShack.usCornelius McCarthy (M. Βρετανία)

Ο ΠΟΘΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ, Η ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ ΠΟΥ ΑΧΡΗΣΤΕΥΕΙ

Πάνω στο χείλος ενός ποτηριού με κρασί
περιστρέφει το μεσαίο δάχτυλο,
λογοκρίνοντας τα ίδια τα μάτια
που φλέγονται να ζωγραφίσουν εξπρεσιονιστικά
με το γαλάζιο τους
ένα καλαίσθητο αντίκρυ.

Γιάννης Γκούμας: Ένα λεπτό πριν τα μεσάνυχτα (Μπιλιέτο)

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το ότι

...ανταμώσαμε, ανταλλάξαμε χειραψία
ίσως ναι, ίσως όχι,
το όνομά σου είν’ αυτό και τ’ όνομά μου είναι εκείνο.
και ανεβήκαμε για ένα ποτό πριν τελειώσει η βραδιά
πέντε σειρές σκαλιά κοντύτερα σε μια πανσέληνο,
ότι ο αφρώδης οίνος στα ποτήρια μας
έβρεχε κατευναστικά ανάποδα
και θα ‘λεγες μάλλον «αρκεί»
εκεί που μια παλίρροια ανέβαινε μέσα μου
ενώ ο μύχιος εαυτός σου έμενε παράμερα
τη στιγμή που αποκάλυψα την κορφή μόλις της αλήθειας’
το ότι αναστενάξαμε ασυναίσθητα μαζί
γυρεύοντας καθένας το δικό του βάλσαμο
το ότι τα παιδιά σου και τα παιδιά μου
είναι ροή του χεριού
και το θαύμα μέσα σου
πρέπει να το βαραίνει το χάρισμα της ομορφιάς’
ότι αν δεν ανταμώναμε ποτέ
θα ‘μουν πιο ήρεμος,
και θα ‘νιωθα την ώρα να περνά πιο σύντομα,
το ότι όταν βγούμε έξω στο δρόμο
και βυθιστώ σε σκοτεινότερες οργιές
δε θα ‘χω επιβάλει τα χείλη σου στο δόλωμά μου,
το ότι τίποτα του εαυτού μου δεν προκαλεί την περιέργεια
ούτε ο αριθμός του τηλεφώνου μου
και ότι ο ευφημισμός μιας καληνύχτας ή «θα τα ξαναπούμε»
θα έχει λεηλατήσει το άλλο μισό
του πόνου που έχω ανάγκη
και μόνος πάλι, βαραίνοντας απάνθρωπα πάνω στη νύχτα,
θα εξακολουθώ να ψάχνω για ένα μήλο που θα το δαγκώνω
ανάμεσα σε πεύκα, πλατάνια και ιτιές.

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Τρία ποιήματα του Γιάννη Γκούμα που «επικοινωνούν» μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο, όπως δεν μπόρεσαν να επικοινωνήσουν οι γονείς με το παιδί τους που «διέψευσε» τις προσδοκίες τους. Έλλειμμα που, δυστυχώς, παρατηρείται συχνότερα μεταξύ ομοφυλόφιλου παιδιού και ετερόφυλων γονιών που δεν εννοούν να αποδεχθούν το φυσικό γεγονός της ομοφυλοφιλίας του παιδιού τους και με την συμπεριφορά τους επιβαρύνουν την συναισθηματική του ισορροπία, αντί να το αγκαλιάσουν - ώστε να ενισχύσουν την θωράκισή του κατά της ομοφυλοφοβικής κοινωνίας και να ισχυροποιήσουν τις αντοχές του -, και να συμπαραταχθούν μαζί του, όπως οφείλουν – πρώτα ως γονείς και μετά ως δημοκρατικοί πολίτες -, στον αγώνα κατά των ανισοτήτων και των διακρίσεων.

Το πρώτο ποίημα είναι από Το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου – τ.19, Οκτώβριος 1998. Το δεύτερο και το τρίτο είναι από το περιοδικό Δέλεαρ της Ασημίνας Χασάνδρα – τ. 8/2006.

Με σηκωμένα τα μανίκια

Ρέκβιεμ, με λίγα λόγια

Όλη μου τη ζωή, χτυπήματα και μώλωπες
χτίσανε το δικό μου τείχος του Βερολίνου.

Η κακία ενός πατέρα που αναζητούσε έναν αληθινό γιό
για να κληρονομήσει τα γκριζοπράσινα μάτια του
που έγδερναν πρόσωπα τσάκιζαν σαγόνια
και τρύπαγαν καρδιές.

Απέτυχε
γιατί τα μάτια μου κοιτούσαν τη δουλειά τους,
με βλέμμα πλεύσιμο. Και κάτι ακόμα: μπορούσα κι επιζούσα
στο απέραντο δάσος, βαθιά μέσα μου.

Έτσι, ξεθύμανε την οργή του
καίγοντας τ’ άγουρα χρόνια μου.
Έκανε το γαλάζιο
να κρέμεται μαύρο από πάνω μου.
Διέγραψε τ’ όνομά μου απ’ τον κατάλογο
όσων είχαν το δικαίωμα να είναι άντρες.
Και α! Τι ήχους άφησε μέσα μου
για να παρεμβάλλουν παράσιτα σ’ όποια ελπίδα έτρεφα.

Απέτυχε. Έχασε το παιχνίδι
όταν δε μπόρεσα να φτάσω να προφέρω
«Ο Θεός ν’ αναπαύσει την ψυχή του!»

*

Γράμμα που δεν γράφτηκε ποτέ

Αγαπητέ πατέρα,
μαθαίνω πως δεν είσαι καλά,
μα κι εγώ αισθάνομαι βαρύθυμος
διότι το παρελθόν είναι μοιραίο γράμμα
ανεπανόρθωτα ριγμένο στο ταχυδρομικό κουτί.
Σαν γιο
με θεωρούσες πάντα
βραβείο παρηγοριάς -
κληροδότημα,
όπως κληροδότημα του σπέρματος είναι το σώμα.
Ήμουν ποιητής ενάντια στην πολεμική σου
ήμουν ηθοποιός ενάντια στα συνθήματά σου
ήμουν τραγουδιστής ενάντια των κραυγών σου -
πνεύμα σαν κείμενο γεμάτο διορθώσεις.
Αν μπόρεσα να φέρω το σώμα μου στα όριά του,
σε μια επίπονη τελείωση -
να
τα μάτια είναι κάποιος άλλος
τα χέρια κάποιου άλλου
πιο πολλά ναυάγια από αστέρια στ’ απόνερά μου.
Αλλά μπορώ να σημαδεύω τα τετράγωνα ερωτηματολογίων
κι έτσι ξέρω τι αισθάνομαι.
Μου λένε
πως βασίζεσαι στην ποίηση
- τη δική μου ποίηση -
για ηρεμιστικό.
Ότι παίζω ηθοποιός για τη σωτηρία σου
ότι το τραγούδι μου θρηνεί τη δυστυχία σου
ότι το είναι μου σου έγινε έμπιστη πλαστοπροσωπία.
Ο τρόμος
πατέρα
ο τρόμος είναι
να είσαι ολομόναχος
μ’ επαναλαμβανόμενο ήχο.
Η τραγωδία
πατέρα
η τραγωδία είναι
το κρασοπότηρο με τα σημάδια των χειλιών σου,
το μόνο που απόμεινε
απ’ ό,τι σε απογοήτευσε.
1990

*

Αθέλητη θέληση

Λοιπόν μητέρα, λοιπόν πατέρα,
γεννήθηκα όπως θέλατε
μα δεν μεγάλωσα να γίνω αυτό που θέλατε.
Οχυρό σεις, χώρος ανοιχτός εγώ.
Έζησα να κάνω αθέλητη τη θέλησή σας.
Τώρα που κι οι δυο σας πια δεν υπάρχετε,
πήγα του κλόουν το ρούχο στο καθαριστήριο.
Αρχικά σκέφτηκα να το πετάξω στο κάδο απορριμμάτων,
μα αν η θέλησή σας είναι ανακυκλώσιμη;

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Ένα ακόμα ποίημα του Γιάννη Γκούμα.
Από το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, τ.9:

Φούγκα

Αυτή την ώρα της νύχτας ο αέρας είναι αργόσχολος, και μόνον εγώ τον εισπνέω.
Ο Λευκός Πύργος φοράει προφυλακτικό φωτοχυσίας και η θάλασσα ταυτολογεί
τη γαλήνη της. Στον παραλιακό δρόμο η σκιά μου ξεσκονίζει τους κιονίσκους
που μεταφέρουν την ακινησία τους στο σώμα μου.
Κι εγώ που σκόπευα
να πάω τη ζωή μου σ’ ολότελα καινούργιο τόπο
να την ελευθερώσω απ’ τη νεκρική της μάσκα
και να διευθετήσω απ’ την αρχή τις συναισθηματικές της εικόνες.
Είχα σκεφθεί
να ξεπεράσω τα σύνορα-γαζιά του παντελονιού μου
και να πάρω τη μορφή που κάποιος θα ‘παιρνε σαν άντρας γελώντας:
«Το κατάφερα χωρίς αποκύημα!»
Και με σκέψη,
όπως βλέπεις σε λάθος στιγμή,
μια αποκαλυπτική γκρίζα τρίχα έλαβε το λόγο
ένα δάκρυ έκανε δάκρυ το στόχο του
και η ποιητική κατανόηση της μοναξιάς
κατέληξε φτωχή εξήγηση ζωής.