Πέμπτη, Μαΐου 11, 2006

No 307

Δυο λόγια για τη ντροπή μου. Δεν την παραβλέπω. Βάζω τα δυνατά μου να την ξεπεράσω. Το αμφιφυλικό κίνημα στοχεύει στο να θέσει τέλος στη χειρουργική γενετικής ανάπλασης των νηπίων. Το πρώτο βήμα στον αγώνα είναι να πειστεί ο κόσμος – και οι ενδοκρινολόγοι παιδίατροι, πιο συγκεκριμένα – ότι τα ερμαφρόδιτα γεννητικά όργανα δεν νοσούν. Ένα στα δυο χιλιάδες βρέφη γεννιέται με ασαφή γεννητικά όργανα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μ’ έναν πληθυσμό διακοσίων εβδομήντα πέντε εκατομμυρίων, αυτό μεταφράζεται σε εκατόν τριάντα επτά χιλιάδες αμφιφύλους εν ζωή σήμερα.
Όμως εμείς οι ερμαφρόδιτοι είμαστε άνθρωποι σαν όλους τους ανθρώπους. Κι εγώ τυχαίνει να μην είμαι πολιτικό πρόσωπο. Δεν μου αρέσουν οι ομάδες. Μολονότι είμαι μέλος της Εταιρείας Αμφιφύλων της Βόρειας Αμερικής, δεν έλαβα ποτέ μου μέρος σε διαδηλώσεις. Ζω τη δική μου ζωή και φροντίζω τις δικές μου πληγές. Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να ζεις. Έτσι είμαι εγώ όμως.
Ο πιο διάσημος ερμαφρόδιτος στην Ιστορία; Εγώ; Ένιωσα ωραία γράφοντάς το, ωστόσο έχω ακόμα δρόμο πολύ μπροστά μου. Στη δουλειά μου κρύβομαι και αποκαλύπτω τον εαυτό μου μόνο σε λιγοστούς φίλους. Λίγοι μόνο άνθρωποι εδώ στο Βερολίνο ξέρουν το μυστικό μου. Το λέω σε περισσότερους απ’ όσους συνήθιζα, αλλά δεν είμαι διόλου συνεπής. Κάποιες νύχτες το λέω σε ανθρώπους που μόλις γνώρισα. Σε άλλες περιπτώσεις κρατώ για πάντα τη σιωπή μου.
.
Τζέφρυ Ευγενίδης: Middlesex. Ανάμεσα στα δυο φύλα (Libro)

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

— Kύριε Ευγενίδη, η ιστορία του βιβλίου σας είναι η ιστορία της Καλλιόπης που στα 14 χρόνια της ανακαλύπτει ότι είναι αγόρι. Δεν είναι λοιπόν αυτό που πίστευε ότι ήταν. Το βιβλίο ξεκινάει με τον ξεριζωμό δύο νέων ανθρώπων το 1922 από τη Σμύρνη, οι οποίοι αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην Αμερική. Στο βιβλίο υπάρχει μια διαρκής πάλη, μια προσπάθεια σύγκλισης ετερόκλητων στοιχείων: Ο άνδρας, η γυναίκα, ο Ελληνας, ο Τούρκος, ο ξένος, ο Αμερικανός.

— Οταν γράφω ένα βιβλίο δεν σκέφτομαι κανένα συμβολισμό. Οταν έχει τελειώσει το βιβλίο τότε είμαι σε θέση να πάρω μια κριτική απόσταση. Eπειτα από τόσες συνεντεύξεις και έχοντας απαντήσει σε πολλές ερωτήσεις είναι σαν να έχω γίνει κάποιος άλλος από αυτόν που έγραψε το βιβλίο και αυτός ο άλλος βλέπει πως πρόκειται για ένα βιβλίο που ασχολείται σοβαρά με το θέμα της μεταμόρφωσης. Ο ερμαφρόδιτος που διηγείται την ιστορία είναι βέβαια η πιο εντυπωσιακή μεταμόρφωση αλλά το βιβλίο περιέχει πολλές ακόμα. Την ιστορία των Ελλήνων που έγιναν Αμερικανοί, άνθρωποι που ήταν αδέλφια και έγιναν σύζυγοι. Σε ένα άλλο μέρος του βιβλίου ένας Ελληνας μεταμορφώνεται σε Αφροαμερικανό. Ο ερμαφρόδιτος πάντως είναι ίσως η κύρια φιγούρα. Δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό. Νομίζω όμως πως στην αμερικανική λογοτεχνία ήταν πάντα σημαντικό το θέμα του να ανακαλύπτεις τον ευατό σου, την ταυτότητά σου. Το να φτιάχνεις μια νέα ταυτότητα στην Αμερική προερχόμενος από την Ευρώπη ή από οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου.

— Το βιβλίο σας ξεκινάει με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τι σημαίνει για σας που είστε Αμερικανός αλλά έχετε ελληνική καταγωγή αυτή η ιστορία;

— Δεν ήθελα να κάνω ένα βιβλίο για τους Ελληνες, ούτε για τη Μικρά Ασία. Ο παππούς μου και η γιαγιά μου ήταν από τη Μικρά Ασία, γι' αυτό είμαι συνδεδεμένος με αυτήν την ιστορία. Ηθελα να κάνω όμως ένα βιβλίο για τον ερμαφρόδιτο. Ο ερμαφρόδιτος στη λογοτεχνία παρουσιάζεται κυρίως σαν ένα μυθικό πρόσωπο όπως για παράδειγμα ο Τειρεσίας. Εγώ όμως ήθελα να διηγηθώ την πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου που έχει γενετικά προβλήματα. Εκανα πάρα πολλές έρευνες σε ιατρικά ινστιτούτα και διαπίστωσα πως υπάρχει μια πολύ μικρή ομάδα του πληθυσμού που αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα και είναι απομονωμένη. Αυτό με έκανε να σκεφθώ τον παππού και τη γιαγιά που ζούσαν σε ένα μικρό χωριό ανάμεσα στους Τούρκους. Ηταν και αυτό ένα είδος απομόνωσης. Η ιστορία του βιβλίου είναι η ιστορία της οικογένειας, της μετανάστευσης στην Αμερική, της εξέλιξης των γενεών, της μεταμόρφωσής της μέσα και από το σώμα του αφηγητή.

KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακή, 6 Aπριλίου 2003

Ανώνυμος είπε...

Από το site της Πρωτοπορίας

Ψυχολογικό μυθιστόρημα με επική μορφή, ήρωας του οποίου είναι ένας ερμαφρόδιτος άνθρωπος. Η Κάλλι, καρπός του έρωτα δύο αδαών Μικρασιατών προσφύγων, μετέπειτα Ελληνοαμερικανών, περνά τα πρώτα χρόνια της ζωής της ως η χαϊδεμένη κόρη της οικογένειάς της και στα 14 της ανακαλύπτει, ότι για λόγους βιολογικούς είναι αγόρι παγιδευμένο σε κοριτσίστικο σώμα. Το χάσμα μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, Ελλήνων και WASPS, μαύρων και λευκών, παλαιού και νέου κόσμου, δεισιδαιμονίας και επιστήμης, πεπρωμένου και ελεύθερης βούλησης, συνιστά κεντρικό άξονα της αφήγησης που θέτει το ερώτημα: πρόκειται για την ιστορία συγκεκριμένων ηρώων ή για την ιστορία μιας συγκεκριμένης δομής DNA;
~~~~~~~~~~~~

Από το kefalonia.net.gr

«Ότι ξεχνούν οι άνθρωποι, τα κύτταρα το θυμούνται. Το σώμα, αυτός ο ελέφαντας….»

Σε αυτή τη φράση του ίδιου του συγγραφέα θα μπορούσε να συμπυκνωθεί η ουσία του βιβλίου, αλλά και όχι μόνο. Γιατί κάθε σελίδα του Μίντλεσεξ είναι ένας καινούριος κόσμος, μία πληθώρα συναισθημάτων, γεγονότων, αντιδράσεων ενός μικρόκοσμου που αντανακλά παράλληλα γενιές ολόκληρες και κληρονομιές αιώνων, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η γέννηση ενός ερμαφρόδιτου παιδιού και το αντίκτυπο του γεγονότος αυτού στη ζωή του ξεδιπλώνουν μπροστά μας την ιστορία μιας οικογένειας από τις αρχές του 20 αιώνα μέχρι και τις μέρες μας. Η Μικρασιατική καταστροφή, η μετανάστευση στην Αμερική, η βιομηχανοποίηση της κοινωνίας, τα ρατσιστικά, αντιρατσιστικά και αντιπολεμικά κινήματα, οι ανησυχίες και οι αλλαγές στη σκέψη και τη νοοτροπία των ανθρώπων στο πέρασμα των χρόνων, και όλα αυτά μέσα από τη ζωή μίας ελληνικής οικογένειας που παλεύει ανάμεσα στο να μείνει πιστή στην ελληνική παράδοση και να αναρριχηθεί στην εξελισσόμενη αμερικάνικη πραγματικότητα, που παλεύει να ξεχάσει τα βιολογικά αμαρτήματα που διαπράττει από γενιά σε γενιά. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου ανάμεσα σε δύο φύλλα, σε δύο κόσμους, σε δύο θέλω. Ένα εκπληκτικό βιβλίο, όπου η γλώσσα, πολύπλοκη και περίτεχνη σε ταξιδεύει

Ανώνυμος είπε...

Aπό ΤΑ ΝΕΑ, 12/4/2003


Η Δεισδαιμόνα και ο Λευτέρης (Λέφτι) ξεριζώθηκαν απ' τα ματωμένα χώματά τους τότε που καιγόταν η Σμύρνη το '22. Για να βρεθούν στη γη της Επαγγελίας. Στην Αμερική. Χωρίς γλώσσα και γνώσεις. Αλλά στέριωσαν. Δούλεψαν. Έκαναν παιδιά. Ανέβηκαν κοινωνικά. Απέκτησαν εγγόνια. Το Μiddlesex παρακολουθεί τις κωμικοτραγικές περιπέτειες της ζωής τους. Έτσι όπως τις βλέπει η Καλλιόπη, το παιδί του Μίλτον - του γιου τους.

Φιλόδοξος συγγραφέας ο Ευγενίδης διακρίνεται με τα αφηγηματικά του τεχνάσματα και τεχνικές. Αντί για μια αφηγηματική φωνή αποφασίζει να μας δώσει πάμπολλες. Που όμως είναι η ίδια και η αυτή. Η Καλλιόπη που εξιστορεί τα δρώμενα της ιστορίας μας μιλάει ως γονίδιο. Ως έμβρυο. Ως παιδί. Ως κορίτσι. Και μετά αγόρι. Ως άνδρας.
[…]
Το Μiddlesex βασίζεται στις αληθινές περιπέτειες των Ελλήνων παππούδων του συγγραφέα (οι οποίοι όμως δεν ήταν αδέλφια) που έφθασαν από την Προύσα της Μικράς Ασίας στο Ντιτρόιτ της Αμερικής ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή, στις αρχές του 20ού αιώνα - ο Ευγενίδης μάς καθηλώνει. 529 σελίδες μεταμοντέρνας αφήγησης. Με πινελιές μαγικού ρεαλισμού. Όπου ο συγγραφέας μέσα από τις τόσες πολυδιάστατες αφηγηματικές φωνές δεν μας αφήνει να κουνήσουμε ρούπι. Είναι μαζί μας σε κάθε σελίδα. Και μαζί μας είναι σαν να ανακαλύπτει κι αυτός για πρώτη φορά την πλοκή του έργου. Ο Ευγενίδης μάς διαβάζει καθώς τον διαβάζουμε.

Η Καλλιόπη, που τα πρώτα 13 χρόνια της ζωής της τα έζησε σαν κορίτσι, ακόμα κι ως έμβρυο ή μωρό μάς είναι άκρως συμπαθητική. «Πώς και δεν προβληματίσθηκε κανείς τότε που στα βαφτίσια μου το μωρό κατάβρεξε τον παπά με τσίσα που εκσφενδονίστηκαν σαν τόξο (σελ. 222);», αναρωτιέται. Κι αργότερα όταν πρωτοερωτεύεται το Οbscure Οbject (Σκοτεινό αντικείμενο) - αναχρονιστικό παρατσούκλι δανεισμένο απ' την ομώνυμη ταινία του Luis Βunuel - μια κοπέλα απ' το σχολείο της, μπερδευόμαστε και 'μεις μαζί της. Και ακόμα χειρότερα. Αγχωνόμαστε όταν σαστισμένη ανακαλύπτει απ' τις σημειώσεις του γιατρού πως είναι ερμαφρόδιτη. «...Όταν γεννήθηκε το πέος ήταν τόσο μικρό που το πέρασαν για κλειτορίδα... Όρχεις μη εμφανείς αλλά αισθητοί διά της αφής. Το "πέος"... φέρει οπή ουρήθρας στο πλάι... (σελ. 433)», αποκάλυπτε η αναφορά.

Ο Έλληνας γίνεται Αμερικανός. Το κορίτσι μεταμορφώνεται σ' αγόρι. Με το Μiddlesex ο Ευγενίδης θέλει να μας πει πως οι ταυτότητές μας, εθνικές, κοινωνικές, οτιδήποτε, ακόμα και σεξουαλικές, είναι ρευστές - η Καλλιόπη γίνεται ο Καλ, που δουλεύει στο Βερολίνο ως διπλωματικός υπάλληλος. Χωρίς να βγάζει κήρυγμα. Χωρίς ηθικολογίες. Το θέμα της αιμομιξίας, για παράδειγμα, των παππούδων της Καλλιόπης, παραμένει πληροφορία (παρ' ότι επώδυνη για τη Δεισδαιμόνα την ίδια) κι ο συγγραφέας το διαπραγματεύεται υποτονικά. Ο ερμαφροδιτισμός της Καλλιόπης, οι ομοφυλοφιλικές και αμφιφυλικές της σχέσεις, ακόμα κι όταν «πουλιέται» στα peep-show του Βερολίνου διαδραματίζονται βατά. Ανθρώπινα. Και 'κει έγκειται η μαεστρία του συγγραφέα: στο ότι, δείχνοντάς μας την ακαταστασία της ζωής των άλλων, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

ΜΑΙΡΗ ΣΙΑΝΗ-DAVIES

Ανώνυμος είπε...

Από το neoskosmos.com.au
Νέα Υόρκη 14-4-2003

Με το βραβείο Πούλιτζερ, για το καλύτερο μυθιστόρημα, τιμήθηκε ο Ελληνοααμερικανός συγγραφέας Τζέφρυ Ευγενίδης. Ο ομογενής συγγραφέας κατέπληξε τους κριτικούς με την πολυβραβευμένη επική νουβέλα του "Middlesex", η οποία έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές.

Ο Τζέφρυ Ευγενίδης γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ το 1960. Ο πατέρας του γεννήθηκε και αυτός στις ΗΠΑ από γονείς μετανάστες από τη Μικρά Ασία. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Μπράουν και έκανε Μάστερ στην Αγγλική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Η πρώτη του νουβέλα, Αυτόχειρες Παρθένοι, εκδόθηκε το 1993 και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Μεταφράστηκε σε δεκαπέντε γλώσσες και έγινε ταινία στο Χόλλυγουντ. Έργα του έχουν επίσης δημοσιευτεί στα περιοδικά The New Yorker, The Paris Review, Best American Short Stories και στο περιοδικό Granta (Οι καλύτεροι νέοι Αμερικανοί μυθιστοριογράφοι).

Ύστερα από εννέα χρόνια σιωπής και εργασίας εξέδωσε ένα μεγάλο πληθωρικό μυθιστόρημα με τίτλο Middlesex. Το δεύτερο αυτό βιβλίο του δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση με την απρόσμενη εισαγωγή του και τη γλαφυρότητα που το διαπνέει. Έλαβε επαινετικά σχόλια και έγινε αντικείμενο εκτεταμένων αναλύσεων. Ακολουθούν αποσπάσματα από δημοσιεύσεις:

« . . . η σοφία των συναισθημάτων, η λεπτή διείσδυση στην εσωτερική ζωή των χαρακτήρων προσδίδουν στο βιβλίο τη συσσωρευτική δύναμή του. Ο συγγραφέας, όχι μόνο συνέχισε πάνω στα χνάρια του πρώιμου πρώτου βιβλίου του με ένα πιο ευρύ και φιλόδοξο βιβλίο, αλλά πράττοντάς το, παρουσίασε ένα βαθιά συγκινητικό πορτραίτο μιας οικογένειας στο ταραχώδες της συναπάντημα με τον Αμερικανικό 20ο αιώνα». - New York Times

« ... Γεγονότα τρομαχτικά, αλήθειες σκληρές, πάθη που ξεσηκώνονται και καταλαγιάζουν - ο συγγραφέας όμως κρατά τον τόνο ελαφρό, και ενίοτε αέρινο. Το βιβλίο συνεπαίρνει τον αναγνώστη με χάρη και γοητεία, με επιμελώς κρυμμένη ευφυΐα, περιπλοκότητα και την οδύνη της αποκτημένης εμπειρίας μέσα από μακριές γλαφυρές αφηγήσεις». - New York Observer

« . . . Ο κ. Ευγενίδης έχει λαμπερή διάθεση. Η μακροσκελής αφήγηση δίνει την αίσθηση πως τα χέρια του συγγραφέα απλώνονται όλο και μακρύτερα για να αγκαλιάσουν περισσότερους ανθρώπους, περισσότερη ζωή . . . Αυτό το ουτοπικό άπλωμα κάνει το Middlesex κατεξοχήν αμερικανικό. Η νουβέλα παραπέμπει στον Walt Whitman και έχει στοιχεία αυτής της εμπλοκής μαζί με την πληθωρικότητα του Αμερικανού ποιητή. Πάνω απ’ όλα όμως είναι μια κολοσσιαία πράξη περιέργειας, φαντασίας και αγάπης». - The N.Y. Times Book Review

Στις πολλές διακρίσεις του περιλαμβάνονται υποτροφίες από το Ίδρυμα Γκουγκενχάιμ και το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών των ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια είναι υπότροφος της DAAD και της Αμερικανικής Ακαδημίας του Βερολίνου. Ο κ. Ευγενίδης ζει στο Βερολίνο με τη σύζυγό του και την κόρη τους.

Ανώνυμος είπε...

Από ΤΟ ΒΗΜΑ, 22-06-2003
Γράφει ο Ντίνος Σιώτης

Για πρώτη φορά άκουσα για τον Tζέφρι Eυγενίδη στις αρχές της δεκαετίας του '90. Hταν πριν από τις Aυτόχειρες παρθένες του, μια νουβέλα με γοτθική αρχιτεκτονική που τον έκανε αμέσως γνωστό και έστρωσε με ροδοπέταλα επιτυχίας το λογοτεχνικό του ξεκίνημα. Hταν μια εκπληκτική νουβέλα για πέντε αδελφές που μεγάλωναν σε πολύ αυστηρό περιβάλλον στις μεσανατολικές πολιτείες της Aμερικής με γονείς κέρβερους. Oι Aυτόχειρες παρθένες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, μεταφράστηκαν σε 16 γλώσσες και ο Eυγενίδης βρήκε μια πολύ καλή θέση στην αμερικανική λογοτεχνική σκηνή. Kαι όπως όλοι ξέρουμε, γυρίστηκαν σε ταινία από την κόρη του Kόπολα, τη Σοφία. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, λοιπόν, άκουσα ή μάλλον διάβασα για τον Tζέφρι Eυγενίδη σε ένα ειδικό τεύχος του περιοδικού «Γκράντα», με εκδότη τότε τον Mπιλ Mπιούφορντ. Eκείνο το ειδικό τεύχος ήταν αφιερωμένο στους «Δέκα πολλά υποσχόμενους νέους αμερικανούς μυθιστοριογράφους» και ένας από αυτούς ήταν ο Tζέφρι. Διαβάζοντας τα αποσπάσματα των Aυτόχειρων παρθένων με είχε εντυπωσιάσει πόσο αστραφτερά και κοφτερά δούλευε το μυαλό του και πόσο καθαρά έλεγε ό,τι είχε να πει.
Kαι αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1997, διαβάσαμε αποσπάσματα από το Μiddlesex. Aνάμεσα στα δύο φύλα στο περιοδικό «Νew Υorker». Aυτή τη φορά ήμουν διπλά εντυπωσιασμένος, όχι μόνο διότι ήταν μια ιστορική νουβέλα που πήγαινε πίσω στις ρίζες της οικογένειάς του στη Mικρά Aσία αλλά και διότι εκεί υπήρχε και μια ελληνική και ελληνοαμερικανική εμπλοκή. Tο Aνάμεσα στα δύο φύλα έχει ένα εκπληκτικό ξεκίνημα, με την Kαλ Στεφανίδη να αναγγέλει ότι είναι ερμαφρόδιτη. Γεννημένη το 1966 ως κοριτσάκι, ξαναγεννιέται το 1974 ως αγόρι. Oλα δείχνουν ότι έχει γεννηθεί κορίτσι, αλλά στην εφηβεία διαπιστώνει ότι «δεν είναι πλέον ένα κορίτσι όπως όλα τα κορίτσια». (Ο Tζέφρι Eυγενίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Nτιτρόιτ του 1960, μάρτυρας αυτού που ο ίδιος αποκαλεί «παρακμή του αμερικανικού ονείρου και της αμερικανικής μεγαλούπολης». Aφού τελείωσε το Πανεπιστήμιο Mπράουν με Mάστερ στην Aγγλική Φιλολογία και στη Δημιουργική Γραφή το 1986, πήρε υποτροφία από την Aμερικανική Aκαδημία Kινηματογράφου για να γράψει ένα σενάριο βασισμένο σε ένα από τα διηγήματά του.)

Λάθος ταυτότητες

Τo Aνάμεσα στα δύο φύλα είναι ένα σφιχτοδεμένο μυθιστόρημα για λάθος ταυτότητες που πάει πίσω στο 1922, όταν ο παππούς και η γιαγιά της Kαλλιόπης, μετά τη Mικρασιατική Kαταστροφή, μπάρκαραν για τον Nέο Kόσμο. Παρακολουθούμε μια οικογένεια Eλληνοαμερικανών από τα γραφεία της Yπηρεσίας Mετανάστευσης του Eλις Aϊλαντ ως την κωμόπολη Γκρος Πόιντ του Mίσιγκαν. Eίναι επίσης ένα μυθιστόρημα με πολλές τεχνικές, πρωτοτυπίες και καινοτομίες, αρκετές για να ικανοποιήσουν τον μεταμοντέρνο, δύσκολο αναγνώστη, και ταυτόχρονα είναι μια παλαιάς κοπής ιστορία που επικαλείται αρχαίους μύθους ικανοποιώντας και τον μέσο αναγνώστη. Tα ίχνη των προγόνων μάς πάνε στον Λευτέρη και στη Δυσδεμόνα Στεφανίδη, οι οποίοι, όχι χωρίς έκπληξη, μαθαίνουμε ότι δεν είναι μόνο αδελφός και αδελφή αλλά και σύζυγοι. Tους ακολουθούμε από το 1922, όταν το σκάνε από ένα μικρό χωριό λίγο έξω από τη Σμύρνη μετά την καταστροφή της. Tα δύο αδέλφια λένε ψέματα στις αρχές για το παρελθόν τους και καταφέρνουν να διαφύγουν με πλοίο για την Aμερική και να γλιτώσουν από τους Tούρκους.
Eδώ αρχίζει η σάγκα με τη δύσκολη εγκυμοσύνη της Δυσδεμόνας. Ο Mίλτων είναι ο καρπός του Λευτέρη και της Δυσδεμόνας, ο γιος που μεγαλώνει και ερωτεύεται την Tέσι, που τυχαίνει να είναι δεύτερη εξαδέλφη του. Tο φρούτο αυτού του έρωτα που καταλήγει σε γάμο είναι η Kαλλιόπη. Eδώ ο Tζέφρι Eυγενίδης είναι ο καλύτερος εαυτός του διότι παίζει στο γήπεδό του. Tο Aνάμεσα στα δύο φύλα τελειώνει στο Bερολίνο το 1975, όπου ζει ο 15ετής Kαλ, μια πόλη την οποία ο Eυγενίδης διάλεξε ως σπίτι του από το 1998 με τη γυναίκα του και την κορούλα τους. Φαντάζομαι ότι αν έμενε στην Aθήνα το τέλος του βιβλίου ίσως διαδραματιζόταν κάπου στο ιστορικό της κέντρο.

Ο μύθος του ερμαφρόδιτου

Oπως είπε και ο Eυγενίδης σε μία από τις συνεντεύξεις του: «Ποτέ δεν ξεκίνησα να γράψω ένα ελληνοαμερικανικό μυθιστόρημα. Στην αρχή ήθελα να γράψω ένα απομνημόνευμα βασισμένο στον μύθο για ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα. Aυτό με οδήγησε σε άλλα ερμαφρόδιτα πλάσματα της ιστορίας και της λογοτεχνίας όπως ο Tειρεσίας. Ο ερμαφροδιτισμός με οδήγησε στον κλασικισμό, ο κλασικισμός στον ελληνισμό και ο ελληνισμός στην οικογένειά μου. Xρησιμοποίησα την ελληνική καταγωγή μου διότι δούλευε, απέδιδε την ιστορία που ήθελα να αφηγηθώ. Aλλά με ένα όνομα όπως το Eυγενίδης τι περιμένατε;». Σε μια άλλη συνέντευξη είπε: «H απόσταση μεταξύ της Xρυσής Eποχής και της καθημερινής ζωής των Eλληνοαμερικανών, μεταξύ της Σαπφούς και του σουβλακίου, έγινε κωμωδία».
Oσον αφορά τις επιρροές του Eυγενίδη, θα έλεγα ότι το έμπειρο αφτί ακούει τη φωνή του Σάλιντζερ, του Σολ Mπέλοου και του Σάλμαν Pούσντι. Στο Aνάμεσα στα δύο φύλα ο Tζέφρι Eυγενίδης έφερε την τέχνη της αφήγησης σε νέα ύψη. Oπως ο Kαλ, που είναι και τα δύο φύλα σε ένα, έτσι και το μυθιστόρημα αυτό είναι δύο βιβλία σε ένα. Eν μέρει έπος σε τρίτο πρόσωπο, εν μέρει πρωτοπρόσωπη αφήγηση, το Aνάμεσα στα δύο φύλα είναι ένα θαυμάσιο μυθιστόρημα για το πρώτο ξύπνημα, την αθωότητα, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τις διασταυρωμένες συγγένειες αίματος και τις αιμομειξίες, τις οικογενειακές σχέσεις και τους δεσμούς και την κοινωνιολογία της Aμερικής ιδωμένη τόσο από μέσα όσο και απ' έξω. Eίναι ένα μυθιστόρημα που διαβάζοντάς το μου έδωσε μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.