Τετάρτη, Μαΐου 03, 2006

No 303

Image Hosted by ImageShack.us
.
Μια φορά, στη στάση, παραλίγο να βρω μπελά από έναν αστυφύλακα. Αφού με κοίταξε από μαλλί μέχρι γόβα επί ένα περίπου λεπτό, με ρώτησε τι γυρεύω εκεί.
ΕΓΩ – Περιμένω λεωφορείο.
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ – Είσαι ντυμένος γυναικεία.
ΕΓΩ – (έκπληκτος) Μα φοράω παντελόνι.
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ – Παντελόνι φοράνε οι γυναίκες.
ΕΓΩ – Και ευθύνομαι εγώ επειδή άλλοι κάνουν ανωμαλίες;
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ – (δυνατότερα) Είσαι ντυμένος γυναικεία και το καλό που σου θέλω πάρε σβέλτα το λεωφορείο αλλιώς την έχεις άσχημα. Δεν τα σηκώνει ο κόσμος αυτά. (Δείχνοντας το παντελόνι μου, δίχως φερμουάρ μπροστά, και τα σκαρπίνια μου με το τακουνάκι)

Quentin Crisp: Ο γυμνός δημόσιος υπάλληλος (Κάκτος)

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

«Υπάρχει κάποιος ρόλος τον οποίο εκτιμάτε ιδιαίτερα;»

«Ο "Γυμνός υπηρέτης", διότι άλλαξε την ιστορία της βρετανικής τηλεόρασης.»

Είναι ένα μικρό απόσπασμα από την συνέντευξη που έδωσε στον Γιάννη Ζουμπουλάκη, για λογαριασμό του Βήματος, ο Τζων Χερτ όταν, τον Σεπτέμβριο του 2001, ήρθε στην Αθήνα για να παραστεί στην πρεμιέρα της ταινίας "Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι". Μικρό, αλλά ενδεικτικό της σπουδαιότητας που αποδίδει στο αυτοβιογραφικό έργο του Κουέντιν Κρισπ, ο Βρετανός ηθοποιός με την μακρόχρονη καριέρα, που το 1974 ερμήνευσε το ρόλο του εκκεντρικού καλλιτέχνη στην τηλεοπτική παραγωγή του BBC.

Όπως σημειώνει, ο Ι. Ζουμπουλάκης, «ο Κουέντιν Κρισπ ταλαιπωρήθηκε από την αγγλική κοινωνία καθ' ότι ήταν το πρώτο πρόσωπο που δήλωσε δημοσίως την ομοφυλοφιλία του» (TO BHMA 30/9/2001)

Στην ίδια εφημερίδα, δύο χρόνια πριν (28/11/1999), η Λένα Παπαδημητρίου έγραφε με αφορμή την είδηση του θανάτου του: Ο Κουέντιν Κρισπ με τη μαύρη μάσκαρα απεδήμησε σε ηλικία 90 χρόνων εις Κύριον και η Βρετανία θρηνεί τον βετεράνο μποέμ βασιλιά της ομοφυλόφιλης κοινότητας, ο οποίος στις αρχές του αιώνα δεν δίστασε να κυκλοφορήσει στον δρόμο με μέικ απ και μανό και να υποστεί σωρεία γιουχαϊσμάτων και συλλήψεων. Στην συνέχεια παρέθετε 10 από τα "αποφθέγματα" του, μεταξύ των οποίων και τα δύο που ακολουθούν:

- «Δεν πιστεύω ότι οι ομοφυλόφιλοι σήμερα θέλουν να ενσωματωθούν στην κοινωνία. Γιατί όταν έχεις πλέον ενσωματωθεί και πεις "είμαι γκέι", η απάντηση που αναπόφευκτα θα πάρεις είναι "ε, και;"».

- «Το να φτάσεις στο τέλος της ζωής σου λέγοντας "δεν έκανα ποτέ κάτι που να ήθελα πραγματικά να κάνω" πρέπει να είναι μια από τις πιο αβάσταχτες δυστυχίες που μπορεί να νιώσει η ανθρώπινη ψυχή».



O Koυέντιν Κρισπ (1908-1999), συγγραφέας, ηθοποιός και καλλιτεχνικό μοντέλο, γνωστός και για τα σαρκαστικά του ευφυολογήματα, προσήλκυσε την προσοχή του κοινού με την επιθετικότητα, την εριστικότητα και την επιδεικτικότητα της ομοσεξουαλικότητάς του, στάση που είχε υιοθετήσει από τα πρώτα χρόνια της νεότητάς του, όταν, στα είκοσί του, εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι, άλλαξε το όνομά του (γεννήθηκε ως Denis Charles Pratt), και υιοθέτησε ένα καινοφανές θηλυπρεπές πρότυπο που σκανδάλισε τους Λονδρέζους και προκάλεσε ομοφυλοφοβικές επιθέσεις.

Ο «Γυμνός δημόσιος υπάλληλος» κυκλοφόρησε το 1968 και είναι μια γενναία αυτοβιογραφία του Koυέντιν Κρισπ. Όπως έλεγε ο ίδιος «είναι μια νεκρολογία σε μορφή σήριαλ από το οποίο λείπει η τελευταία συνέχεια»

Η ζωή του ενέπνευσε πολλές θεατρικές παραγωγές, γέμισε πολλές δημοσιογραφικές σελίδες, και ο “Englishman in New York” του Sting, δεν είναι άλλος από τον “Quentin” των Νip Drivers.

«Ακόμα και η μονότονα απαρέγκλιτη πορεία της αυτοσκόπησης δεν άγει υποχρεωτικώς προς την αυτογνωσία. Βάδισα παραπαίοντας προς τον τάφο μου, πληγωμένος και πεινασμένος...» - Q.C., από το βιβλίο του "The Naked Civil Servant"

(πηγές: crisperanto.org, stickelautographs.com )

Ανώνυμος είπε...

Mία συνέντευξη του Quentin Crisp από την Οδό Πανός – τ.108, Απρίλιος 2000:

Είναι ήδη 90 χρονών, κι όμως ο Κουέντιν Κρισπ βρίσκει το χρόνο να καταφέρεται εναντίον της κοινωνίας και να ικανοποιεί την λαχτάρα του να παρατηρεί τους ανθρώπους. Μιλά εντελώς ελεύθερα. Ίσως είναι ο τελευταίος τζέντλεμαν πάνω στη γη. Ο Front μίλησε μαζί του στο Σικάγο.

- Πώς είστε;
- Είμαι πολύ καλά, σας ευχαριστώ, μόνο λίγο κουρασμένος. Είναι ωραία στο Σικάγο.

- Πώς περάσατε την προηγούμενη νύχτα;
- Πήγα σ' ένα παράξενο θέατρο στη μέση του πουθενά, πολύ μακριά από οποιαδήποτε κατοικημένη περιοχή. Πρέπει να ήταν το Μιλγουόκι. Όλοι εκεί μιλούσαν πολωνικά, πράγμα το οποίο έκανε τα πράγματα λιγάκι δύσκολα. Πήγαμε με αμάξι, αλλά άξιζε τον κόπο. Όπως είχε πει και η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, το Αμερικάνικο κοινό χαίρεται την επιτυχία σου. Στην Αγγλία κάθονται με σταυρωμένα χέρια και κλαίνε τα λεφτά που ξόδεψαν για να 'ρθουν στο θέατρο.

- Αισθάνεσθε Αμερικάνος;
- Πάντοτε, βαθιά στην καρδιά μου, ήμουν Αμερικάνος. Από τότε που η μητέρα μου με πήγε στο σινεμά, έχοντας ένα ύφος συγκαταβατικής υπεροψίας. Εκείνη την εποχή ήταν βωβός, ξέρετε. Πάντως, τότε το θέατρο ήταν για την ελίτ, το σινεμά ήταν για τους φτωχούς. Η Νέα Υόρκη με έκανε αντιδραστικό και νευρικό. Η μητέρα μου είχε πει ότι δεν είχε καμία σχέση με τον τρόπο που παρουσιαζόταν στην οθόνη, και, φυσικά, έκανε λάθος.

- Σε ποια περιοχή μένετε;
- Στο Lower East Side του Μανχάταν. Θέλουν να το ονομάσουν Εast Village (Ανατολικό χωριό). Μόνο πάνω απ' το πτώμα μου! Δεν διαθέτει την Καλλιτεχνική Υποκρισία του Γκρήνουιτς Village. Ηθοποιοί που μόλις πήραν πρωταγωνιστικό ρόλο σε έργα του Σαίξπηρ. Στο East Side δεν υπάρχει τίποτα απ' όλα αυτά. Δεν μπορείς να κάνεις ανοησίες. Είναι γεμάτο από απελπισμένους ανθρώπους, από τους οποίους εγώ είμαι ο πιο απελπισμένος. Μπήκε κιόλας Νοέμβριος; Τότε είμαι στο Εast Village εδώ και 18 χρόνια.

- Έχετε επαφές με τους γείτονες;
- Μένω στο ίδιο κτίριο με τους Ηell’s Angels. Ακόμη δε με έχουν δολοφονήσει, αν και έχουν μια κάποια κακή φήμη. Βρίσκονται στην άλλη πλευρά του τετραγώνου, κοντά στην 1η Λεωφόρο. Όταν περπατώ μπροστά απ' το σπίτι τους και τη σειρά τις παρκαρισμένες Ηarley σκύβω το κεφάλι μου από σεβασμό. Κανείς δεν είναι ποτέ βίαιος. Στην Νέα Υόρκη όλοι είναι φίλοι σου.

- Πείτε μου για την περίοδο που σας κατεδίωκαν στη Βρετανία.
- Λοιπόν, αυτό που η ταινία δεν θα μπορούσε ποτέ να δείξει είναι το πραγματικό μέγεθος του πλήθους που το έκανε. Νομίζω ότι αυτό είχε να κάνει εν μέρει με τον προϋπολογισμό της ταινίας, αλλά τα πλήθη ήταν τόσο αμέτρητα που διέκοπταν την κυκλοφορία στους δρόμους. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, ούτε κοίταζα, ούτε χαμογελούσα, ούτε μιλούσα σε κανένα. Γιατί ήταν τόσο θυμωμένοι μαζί μου; Οι Άγγλοι σιχαίνονται τη θηλυπρέπεια. Μισούν τις θηλυπρεπείς γυναίκες. Παραπονιούνται αν μια γυναίκα ασχολείται με την εμφάνιση της ή ρωτά πώς δείχνει. Στην Αμερική φωνάζουν τις γυναίκες τους «γλυκεία μου» ή «μωρό μου». Στην Αγγλία τις φωνάζουν «γριούλα». Ποιος θέλει να είναι «γριούλα»;

- Τι έχει να πει ο Κουέντιν Κρισπ για το Μillennium;
- Δεν δίνω καμία σημασία. Η 1η Ιανουαρίου 2000 θα είναι ίδια ακριβώς με οποιαδήποτε Πρωτοχρονιά. Μου λένε ότι παρεξηγώ, αλλά όπως το βλέπω θα είναι μια δικαιολογία για ένα πανηγύρι στο οποίο όλοι θα στριγκλίζουν, θα ουρλιάζουν και οι άλλοι θα τους ληστεύουν τα πορτοφόλια. Θα κρατηθώμακριά από όλον αυτό το θόρυβο.

- Πιστεύετε ότι αποτελεί καθήκον για τον καθένα να αψηφά το σύστημα;
- Δεν δουλεύω ποτέ. Εδώ και 80 χρόνια δεν έχω δουλέψει. Θα 'πρεπε να εισχωρούμε στο επάγγελμα του να υπάρχουμε. Να ζούμε «από την καλοσύνη των ξένων», όπως η Κυρία Ντυμπουά. Όλοι είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν. Περπατώ αργά επειδή τώρα πια η καρδιά μου είναι πολύ αδύναμη - είμαι 90 χρονών - αλλά έχω αψηφήσει το σύστημα και επέζησα. Το χειμώνα, όταν το έδαφος είναι γλιστερό και ανώμαλο βρίσκεται πάντοτε κάποιος να με πιάσει απ' τον ώμο και να με οδηγήσει. Συχνά πρόκειται για14χρονα κορίτσια.

- Κάποτε, αν δεν κάνω λάθος, διαφημίσατε το ότι το τηλέφωνο σας βρίσκεται στον κατάλογο και καλέσατε ανθρώπους σε δείπνο, με δικά τους όμως έξοδα;
- Δεν το διαφήμισα, απλώς το άφησα να γίνει γνωστό. Αν το νούμερο σου δεν βρίσκεται στον κατάλογο, τότε κολλάς στους φίλους σου. Είναι καλό αυτό; Η φήμη και η διασημότητα χρησιμεύει μόνο στο να διευρύνεις τους κοινωνικούς σου ορίζοντες. Τι άλλο μπορεί να προσφέρει;

- Τι θαυμάζετε περισσότερο;
- Μ' αρέσουν οι άνθρωποι. Είναι το αγαπημένο μου θέμα. Υποθέτω ότι η Ελίζαμπεθ Τέηλορ βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην κορυφή του επαγγέλματος του να υπάρχει. Μοιάζει να 'ναι πιο διάσημη τώρα που δεν κάνει τίποτα.

- Αισθάνεσθε ως μύθος;
- Απέχω πολύ απ' αυτό. Αλλά εξακολουθώ να το προσπαθώ.

Mετάφραση: Χρυσή Πιτσινίδου

Ανώνυμος είπε...

Από το ίδιο τεύχος της Οδού Πανός είναι η νεκρολογία που δημοσιεύθηκε στο Τhe Times στις 21 Νοεμβρίου του 1999, μία ημέρα μετά τον θάνατό του:


Ο Κουέντιν Κρισπ, συγγραφέας, περφόρμερ και ζωγραφικό μοντέλο, πέθανε χθες στο Μάντσεστερ, σε ηλικία 90 ετών. Γεννήθηκε στο Sutton την ημέρα των Χριστουγέννων, το 1908.

Ο Κουέντιν Κρισπ, δηλωμένος «επιφανής ομοφυλόφιλος της Αγγλίας», απάντησε στην γενικότερη εχθρικότητα και το χλευασμό που προκαλούσε ανέκαθεν η εμφάνιση του και η συμπεριφορά του με το να μετατρέψει τον ίδιο τον εαυτό του σε έργο τέχνης. Τραβούσε την προσοχή οπουδήποτε κι αν πήγαινε, όπως άλλωστε συνέβαινε συνήθως σε άνδρες που κυκλοφορούσαν στο Λονδίνο του '30 και του '40 με λιλά μαλλιά και με μεταξωτές μπλούζες, αλλά ήταν η αυτοβιογραφία του, ο Γυμνός Δημόσιος Υπάλληλος, και η βασισμένη πάνω της υπερεπιτυχημένη τηλεταινία που τον έκανε διάσημο.

Στο βιβλίο αυτό ο Κρισπ περιγράφει πώς ανέπτυξε μια σχεδόν προκλητική εμμονή στο να είναι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό του. Όπως το έθεσε αργότερα, «έρχεται για τον καθένα ο καιρός να κάνει με τη θέληση του, ό,τι έκανε μέχρι τότε ασυναίσθητα... αν είσαι θηλυπρεπής από τη φύση σου, πρέπει να βρεις έναν τρόπο να δείξεις στον κόσμο ότι το ξέρεις, αλλιώς σου λένε συνεχώς διάφορα». Κάποιος πιο δειλός θα είχε κρύψει τα τούλινα φουλάρια και το μακιγιάζ, προκειμένου να αντιμετωπίζει τα χτυπήματα που ο Κρισπ δεχόταν καθημερινά, αλλά για εκείνον κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με πεισματική απάρνηση του πραγματικού του εαυτού. Για τον Κρισπ, το κρίσιμο ερώτημα ήταν: «Ποιος θα ήσουνα αν δεν υπήρχε έπαινος και μομφή;», και έζησε σύμφωνα με την δική του απάντηση. Το κοινό τελικά αναγνώρισε το θάρρος που φανέρωνε αυτή του η επιμονή και στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κρισπ ήταν γενικά αποδεκτός και απολάμβανε τον θαυμασμό πολλών. Μερικοί μάλιστα διέκριναν στο πρόσωπο του ένα είδος παρακμιακού αγίου.

Την καταξίωση που είχε αποκτήσει φανέρωνε το γεγονός ότι το Channel Four κάλεσε εκείνον να βγάλει έναν εναλλακτικό βασιλικό λόγο τα Χριστούγεννα του '93, στα 85α γενέθλιά του. Αυτό ήταν πιο ταιριαστό από το απλό λογοπαίγνιο που είχε προταθεί στην αρχή. Άλλωστε όπως η βασιλική οικογένεια, ήταν περισσότερο διάσημος γι' αυτό που ήταν παρά για ό,τι έκανε, και όπως η βασίλισσα, δε βρισκόταν ποτέ εκτός υπηρεσίας. Ολόκληρη η ζωή του ήταν μια παράσταση, και κάποτε παρατήρησε ότι ποτέ δε συζητούσε με τους γύρω του, ότι μιλούσε σαν να έδινε συνεντεύξεις - ότι οι άλλοι δεν ήταν ποτέ αληθινά μαζί του, απλά στεκόντουσαν δίπλα του.

Ο Κουέντιν Κρισπ γεννήθηκε με το όνομα Dennis Pratt στο Sutton, στο Νότιο Λονδίνο, ο μικρότερος από τέσσερα αδέλφια. Ο πατέρας του ήταν ένας αγέλαστος δικηγόρος που ενώ αρχικά είχε καταβάλει αρκετές προσπάθειες να εισχωρήσει στους κοσμικούς κύκλους των προαστίων, ώστε να εξασφαλίσει μια σύζυγο με κοινωνικές φιλοδοξίες, γρήγορα την απογοήτευσε, καθώς αποτραβήχτηκε πλήρως από τον κόσμο αυτό.

Όταν ήταν μικρός, προσβλήθηκε από πνευμονία και οι φροντίδες που δέχτηκε τότε, τον οδήγησαν στο να αγαπά να τραβά την προσοχή των γύρω του. Αυτή την προσοχή εξακολούθησε να τη δέχεται, αλλά συνήθως με τη μορφή του χλευασμού. Με το που έμαθε να περπατά, άρχισε να φορά τα ρούχα της μητέρας του και να κάνει ότι είναι πριγκίπισσα παραμυθιού. Καθώς η οικογένεια του έδειχνε σχετική επιείκεια απέναντι στις παραξενιές του, ο μικρός Κρισπ δε μπορούσε καν να φανταστεί τι θα τον περίμενε όταν πήγε σε ιδιωτικό προπαρασκευαστικό σχολείο στα έντεκα του χρόνια. Συνέκρινε την εμπειρία, και εκείνη του δημοσίου που ακολούθησε, με εγκλεισμό σε φυλακή, όχι επειδή τον φόβιζαν οι καθηγητές, αλλά οι συμμαθητές του.

Στη διάρκεια της εφηβείας του ο Κρισπ προσπαθούσε μάταια να δείχνει φυσιολογικός. Από την άλλη, όταν αποφάσιζε να μην προσποιείται και αν είναι ο εαυτός του, έτρωγε πολύ ξύλο. Έτσι, όταν στα 21 του έφυγε απ' τα προάστεια και μετακόμισε σε ένα δωμάτιο, ήταν πολύ μπερδεμένος και τόσο φοβισμένος που πέρασε πολλές νύχτες χωρίς καν να τολμάει να βγει έξω.

Επιβίωσε χάρη σε διάφορες δουλειές υπαλλήλου που του έβρισκε η μητέρα του - από κει και το «Δημόσιος Υπάλληλος» - και την εξυπνάδα που διέθετε. Πέρασε μια σύντομη περίοδο δουλεύοντας σαν αρσενική πόρνη, για το οποίο υπήρξε εξαιρετικά ειλικρινής στην μετέπειτα ζωή του, αλλά ήταν υπερβολικά φανταχτερός για την πλειοψηφία των πελατών.

Στα 34 ο Κρισπ βρήκε επιτέλους μια δουλειά που ικανοποιούσε απόλυτα την λαχτάρα του να τραβά την προσοχή και του επέτρεπε να κερδίζει χρήματα κάνοντας ό,τι έτσι κι αλλιώς του συνέβαινε, δηλαδή να γίνεται θέαμα για τους άλλους. Πόζαρε για σπουδαστές της Σχολής Καλών Τεχνών — από κει και το «Γυμνός...» — και συνέχισε τη δουλειά αυτή για 35 χρόνια. Ο τρόπος που πόζαρε μνημονεύεται σαν κάτι πέρα από το συνηθισμένο. Ενώ τα περισσότερα μοντέλα καθόντουσαν παθητικά, αυτός έδινε κανονική παράσταση, ενώ ταυτόχρονα έριχνε ματιές σ' ένα παζλ-σταυρόλεξο καρφιτσωμένο στον τοίχο, που συμπλήρωνε κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων του για τσάι.

Ο Κρισπ έζησε για σαράντα χρόνια σε μια μικροσκοπική κάμαρα στο Chelsey, όπου ανέπτυξε τη θεωρία ότι αν ένα δωμάτιο παρέμενε ασκούπιστο για τέσσερις μέρες, δε θα βρώμιζε. Οι επισκέπτες δυσκολευόντουσαν να συνδέσουν την βρωμιά της κατοικίας του με την εκλεπτυσμένη δημόσια εικόνα του, αλλά ο ίδιος ποτέ δεν τα κατάφερνε καλά με την καθαριότητα, και τα ρούχα του ήταν μονίμως ξεθωριασμένα και συχνά δωρισμένα από καλοθελητές. Εν τω μεταξύ, βρήκε επιτέλους διάφορα μπαρ και καφέ στο Σόχο, στα οποία ήταν καλοδεχούμενος, μια και εκεί, αντίθετα απ' ό,τι συνέβαινε στο Sutton, ο εξωτερισμός του δεν σόκαρε ιδιαίτερα. Παρ' όλα αυτά, οι παρενοχλήσεις και το ξύλο συνεχίστηκαν.

Την πρώτη στροφή στη ζωή του Κρισπ αποτέλεσε η δημοσίευση του “Ο Γυμνός Δημόσιος Υπάλληλος” το 1968, την οποία ακολούθησε μία τηλεοπτική εκδοχή το 1975, με τον John Hurt στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Κρισπ έγινε ξαφνικά περιζήτητος, και το 1978 ξεκίνησε μία επιτυχημένη καριέρα στη σκηνή του West End, με ένα σόου, στο οποίο αρχικά μετέφερε την ιστορία της ζωής του και τη φιλοσοφία του, και έπειτα απαντούσε σε ερωτήσεις του κοινού. Αργότερα, άρχισε να κάνει περιοδείες παρουσιάζοντας αυτό το σόου στην πατρίδα του, και στο εξωτερικό.

Μια δεύτερη στροφή ήταν η μετανάστευση του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν το 1979 παρουσίαζε το “Ένα Απόγευμα με τον Κουέντιν Κρισπ” στο Player’s Theatre της Νέας Υόρκης κατάλαβε ότι το μέρος που θα έπρεπε να βρισκόταν από πάντα ήταν το Μανχάταν, μια και εκεί το να είναι κανείς ιδιόρρυθμος θεωρούνταν απόλυτα φυσιολογικό.

Έκανε αμέσως αίτηση για πράσινη κάρτα και εγκαταστάθηκε λίγο παρακάτω απ' το Βοwery, σ' ένα δωμάτιο εξίσου μικροσκοπικό με εκείνο που είχε στο Chelsey. Στην πολυκατοικία έμενε και ένα «τάγμα» από τους Hell’s Angels (Άγγελοι της Κολάσεως). Ο Κρισπ τα πήγαινε με όλους καλά εκεί. Αρνήθηκε να βάλει κρυφό τηλέφωνο, γιατί θεωρούσε υποχρέωσή του, ως δημόσιο πρόσωπο, να είναι πάντοτε διαθέσιμος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δέχεται τουλάχιστον ένα τηλεφώνημα τη μέρα από αγνώστους.

Λάτρευε τη Νέα Υόρκη και μπορούσε να μιλά ώρες γι' αυτήν, όποτε του δινόταν ευκαιρία. Είχε υιοθετηθεί από το προσωπικό της Τοπικής Εκκλησίας του Αγαπημένου Μαθητή, που έπλενε τα ρούχα του. Στη Νέα Υόρκη του επιτέθηκαν μόνο μία φορά, κάτι που δε μπορούσε να συγκρίνει με την εμπειρία του στο Λονδίνο - και ακόμη και τότε σώθηκε από γνωστούς του. Κάποτε είπε πως φιλοδοξία του ήταν να δολοφονηθεί, μια και στην Αμερική αυτό αποτελούσε το καλύτερο διαβατήριο για τη μεταθανάτιο δόξα.

Αν και ισχυριζόταν πως δεν διέθετε κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα εκτός από το να είναι ο εαυτός του (χρησιμοποιούσε τη λέξη «αυτό-φαινόμενο» για να περιγράψει τον εαυτό του, δανειζόμενος τον όρο του Αndy Warhol για το «αυτό-εφευρεμένο» και το «αυτό-μονομανιακό»), στην πραγματικότητα είχε ένα ξεχωριστό ταλέντο στο να δημιουργεί αποφθέγματα. Περιέγραφε την περιοδεία του ανά τη χώρα σαν «κήρυγμα προς τους διεστραμμένους». Η ευφράδεια του, κάπως πνιχτός τρόπος ομιλίας ήταν από τα πιο χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, καθώς και το ανέμισμα του χεριού με την αποφυγή οπτικής επαφής που το συνόδευε. Τα βιβλία του και οι κινηματογραφικές κριτικές που έγραφε για το ομοφυλοφιλικό περιοδικό Christopher Street ήταν διανθισμένα με χαριτωμένα ευφυολογήματα.

Στα βιβλία του συμπεριλαμβάνονται τα: “Πώς να γίνετε παρθένος” (1981), “Πώς να αποκτήσετε life-style” (1986) και “Πώς να πηγαίνετε στο σινεμά” (1990). Επίσης, εμφανίστηκε σε αρκετά φιλμ, ανάμεσα στα οποία στο Resident Alien, ένα ντοκιμαντέρ βασισμένο στη ζωή του στη Νέα Υόρκη. Ακόμη, έπαιξε την Βασίλισσα Ελισάβετ Α' σε μία κινηματογραφική διασκευή του Ορλάντο της Βιρτζίνια Γουλφ. Μία καινούργια, θεατρική εκδοχή του Resident Alien, γραμμένη απ' τον Τim Fountain και βασισμένη πάνω στα ημερολόγια που κρατούσε ο Κρισπ στη Νέα Υόρκη, ανέβηκε πρόσφατα στο Βush Theatre. Ο ίδιος ο Κρισπ επρόκειτο να ξεκινήσει τη δική του παράσταση απόψε στο Μάντσεστερ, προτού μεταφερθεί στο West End.

Μετάφραση: Χρυσή Πιτσινίδου

Ανώνυμος είπε...

Δύο ακόμα δημοσιεύματα εκείνης της εποχής, από το ίδιο τεύχος της Οδού Πανός, σε μετάφραση της Χρυσής Πιτσινίδου:

Οι «ειδήμονες» μιλούν για τον Κρισπ

Bette Bourne, ηθοποιός. Παίζει τον Quentin Crisp στο έργο «Resident Alien” στο Bush Theatre του Λονδίνου μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου. [σημ: αναφέρεται στην εποχή του δημοσιεύματος]

«Πιστεύω ότι τελικά ο Κρισπ πρέπει να είναι ο γενναιότερος άνδρας στον κόσμο. Είναι «δηλωμένος» εδώ και 72 χρόνια. Όχι απλά δηλωμένος, αλλά και μόνος του. Υπάρχουν πολλά να θαυμάσει κανείς σ' αυτόν. Ο τρόπος που γράφει είναι καταπληκτικός, τα γραπτά του συναγωνίζονται άνετα τη λογοτεχνία. Τον πρωτογνώρισα τη δεκαετία του '50, όταν ήμουν μόλις δεκάξι χρονών. Στεκόταν έξω από την Εθνική Πινακοθήκη. Είχε βαμμένα ανοιχτά κόκκινα μαλλιά και κυριολεκτικά με τρομοκράτησε. Δεν συμφωνούμε σε όλα, αλλά αυτό έχει να κάνει κυρίως με το σεξ. Εξάλλου, μπορείς να θαυμάζεις κάποιον και να πιστεύεις ότι είναι υπέροχος, χωρίς να συμμερίζεσαι τις απόψεις του».


Boy George, ποπ-σταρ
«Πάντοτε θαύμαζα τον Κουέντιν Κρισπ. Ήταν ένα είδος «μάχιμης σουφραζέτας». Για μένα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας των gay. Παρ' όλα αυτά, κάποιες από τις απόψεις του για την ομοφυλοφιλία είναι ειλικρινά εξοργιστικές και τρομαχτικές. Όταν είπε ότι οι γονείς θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να παρατάνε τα παιδιά τους, αν αυτά είναι ομοφυλόφιλα, σοκαρίστηκα, όπως ήταν φυσικό. Ο Κουέντιν είναι σ' ένα μεγάλο βαθμό προϊόν της Βικτωριανής περιόδου αλλά δεν μπορώ παρά να τον συγχωρέσω».

(από το περιοδικό “Αttitude”)
~~~~~~~~~~~~

Πέθανε σε ηλικία 90 ετών ο Κουέντιν Κρισπ, ο φανταχτερός Αγγλος συγγραφέας και ηθοποιός. Το βιβλίο του «Ο Γυμνός Δημόσιος Υπάλληλος», γραμμένο το 1968, εξιστορούσε το χλευασμό και την κακομεταχείριση που υπέστη ο αυτοαποκαλούμενος «επιφανής ομοφυλόφιλος της Αγγλίας», στο Μάντσεστερ. Οπλισμένος με ένα κοφτερό πνεύμα - ανάμεσα στα αξιομνημόνευτα του ευφυολογήματα συγκαταλέγονται τα: «Ποτέ να μην προσπαθείς να φτάσεις στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους. Κατέβασε τους στο δικό σου επίπεδο είναι φτηνότερο» και «Αν δεν πετύχεις από την αρχή, ίσως να σου πηγαίνει καλύτερα η αποτυχία». Ο Κρισπ στο σόου που παρουσίαζε αποφάνθηκε για πολυποίκιλα θέματα, αναλύοντας εύθυμα τις ιδιοτροπίες και τους παραλογισμούς του Βρετανικού και του Αμερικανικού τρόπου ζωής.

(“Time”, 6 Δεκ.1999)